Chapter 5

Hindi ko alam kung ilang minuto, segundo, o oras na ang lumipas mula nang mawalan ako ng malay. Pero hindi ko magawang idilat ang mga mata ko. Umiigting na ang sakit ng ulo ko, at parang may kumakalat na hapdi sa buong katawan ko. Ang dilim sa paligid ko, parang sinasakal ako, lalo pang pinapahirap bumangon mula sa pagkakahimlay.

May naririnig din akong mga boses sa paligid.

“She seems to be sleep-deprived, Mr. Arguelles... and possibly malnourished. Other than that, there’s nothing seriously wrong with her,” one voice said, as if they were assessing me from a distance.

“May kailangan ba akong asikasuhin?” tanong ng isa, pero hindi ko makilala kung sino ang nagsalita.

“Wala naman masyado. Pakainin lang siya ng maayos. Fruits, vegetables, and hayaan mong makatulog siya nang sapat. Okay na siya nun,” sagot ng isa, may halong pag-aalalang nakakagaan ng loob.

Habang nagpapatuloy ang pag-uusap nila, unti-unting naglaho na naman ang malay ko. Dinala ako ng antok pabalik sa lalim ng tulog, tuluyang nawala sa akin ang awareness sa paligid. Unti-unti na ring nawala ang mga boses hanggang sa wala na akong marinig kundi ang katahimikan.

“Baby, alam mo kung gaano kita kamahal, ‘di ba?” bulong ni Will, nakasandal sa pader habang nakaharap sa akin, may ngiti sa labi.

Bigla akong kinilabutan nang marinig ko ulit ang boses niya.

Nasaan ako? At bakit nandito si Will na pilit kong tinatakasan? Yet there he was, standing right in front of me.

“Sagutin mo ko, damn it!” sigaw ni Will, sabay suntok sa pader sa tabi ko. Akala ko talaga susuntukin na niya ako.

Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ko, habang nilalamig na ako sa takot. Tumango-tango na lang ako, habang nagsimula nang dumaloy ang mga luha sa pisngi ko. Hindi ko alam kung bakit ako narito, pero ang alam ko lang, gusto ko nang umalis.

Umalis. Tumakbo. Lumayo.

“I need words, Callista. Sabihin mong mahal mo ko,” bulong niya, galit na galit, habang malapit ang bibig niya sa tenga ko.

“I... I...” pilit kong sinasabi, pero walang lumalabas. Ang tanging lumalabas lang ay mga bagong luha.

“Hindi mo ko mahal, ‘no?” bulalas niya, kita ang inis sa boses niya. Bigla niyang hinigpitan ang hawak sa braso ko, dahilan para mapangiwi ako sa sakit.

Umiling ako nang mabilis, pero mas lalo lang niyang dinaganan ang palad niya sa leeg ko, sakto lang ang higpit para hindi pa ako mamatay. Napasinghap ako, hirap huminga, at inatake ng matinding takot. Wala akong magawa kundi maghanap ng paraan para makawala, kahit wala akong nakikitang solusyon.

“Will...” pilit kong tinatanggal ang kamay niya sa leeg ko, pero lalo lang siyang humigpit.

“Nakita kitang may kausap na lalaki. You were all friendly with him,” bulong pa niya, ayaw pa rin akong bitiwan. “Sobrang mahal kita, kaya bakit mo nagagawang magpaakit sa iba?”

Napaiyak na lang ako, hindi ko na alam kung ano ang sasabihin. Pilit kong nilulunok ang sakit at takot na dumudurog sa akin.

“Sabihin mong mahal mo ko... Sabihin mong hindi mo ko niloko. Sabihin mong hindi ka kailanman mambababae. Sige, sabihin mo. Sabihin mo!” sigaw niya, sabay hila sa ulo ko, at walang ano-ano na pinasalpok niya ito sa pader.

Napasinghap ako, halos hindi na makapagsalita. “No... please... no, please, Will...” ang tanging nasambit ko sa sakit.

Pero pagdilat ng mata ko, hindi na ako naroon. Nasa ibang lugar na ako. But the tears kept pouring as I looked around and locked eyes with someone I never thought I’d be clinging to.

Ang Daddy nina Jaxx at Azriel...

“Hey, are you alright?” tanong niya habang nakaupo siya sa gilid ng kama.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari, pero bigla ko siyang niyakap nang mahigpit, parang ‘yun lang ang kaya kong gawin.

“Ssshh... It’s okay,” He said gently. To my surprise, he didn’t push me away. Instead, he ran his hand up and down my back in slow, comforting strokes. His touch was warm and steady, soothing. It slowly calmed the storm in my chest.

It felt warm... and safe. Something I’d never felt before in my life.

“Sorry,” bulong ko, biglang naalala kung anong ginawa ko at dahan-dahang bumitaw mula sa yakap niya.

Patuloy ang pag-agos ng luha ko habang pilit kong pinapakalma ang sarili. Tinitigan niya ako na may pag-unawa sa mata, saka dahan-dahang pinunasan ang mga luha ko.

“Don't be sorry,” sabi niya habang inaabot ang isang basong tubig papunta sa labi ko. “Inumin mo ito. Pinag-alala mo ang mga bata. Akala nila ay kung ano na ang nangyari sayo."

Napatitig ako sa kanya.

Siguro nga ay nagkamali lang ako ng pagkakakilala sa kanya. Siguro nga ay mabuti naman talaga siyang ama, pero hindi niya alam kung paano iyon ipapakita sa mga anak niya.