Lahat ng Kabanata ng สุดทางเสือ: Kabanata 31 - Kabanata 40

หัวใจดวงน้อยพลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง แต่เพราะสำเหนียกได้ว่าทุกคำที่ลีโอเอื้อนเอ่ยออกมามันเป็นเพราะเขาเมา ลิเดียร์จึงเลี่ยงที่จะตอบรับ “ให้เราทำให้เธอดีกว่าไหม” “ทำ?” “ลงไปนอนดีๆ สิ” คนเมาสบตากับคนใต้ร่างพลางหลุดเสียงในลำคอออกมาเบาๆ ถึงอย่างนั้นลีโอก็ยอมขยับตัวลงจากร่างบอบบาง ทิ้งตัวลงนอนหงายข้างๆ เธอแทน ลิเดียร์มองความแข็งขึงผ่านกางเกงยีนส์ราคาแพงพลางกลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ ร่างเล็กดันตัวลุก หมุนตัวเข้าหาช่วงล่างความเป็นชายพลางยื่นมือออกไปปลดเข็มขัดพร้อมกระดุมกางเกงยีนส์ ลีโอมองการกระทำของคนตัวเล็กนิ่งๆ ยอมเคลื่อนไหวตัวเองเพื่อให้อีกคนจัดแจงทุกอย่างได้อย่างถนัดถนี่ จนกระทั่งกางเกงยีนส์ราคาแพงหลุดร่วงลงไป ความใหญ่โตเกินมาตรฐานจึงดีดเด้ง ผงาดออกมาท้าทายสายตา ลิเดียร์ตวัดสายตาขึ้นไปมองสบตากับคนที่มองการกระทำของเธออยู่ ปากบางผุดรอยยิ้มจางๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการกระทำนั้นทำคนมองอยู่เริ่มหายใจติดขัด จากนั้นก็มารอลุ้นน้ำมือที่เริ่มคว้าหมับที่ความใหญ่โตเกินมาตรฐาน ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเธอจะก้มลงไปใช้ปาก ลิ้นเล็กแตะที่ส่วนปลายสีชมพูระเรื่อ ยิ่งแตะยิ่งแข็งมาก หนุ่มหล่อแสดงออกชัดว่าชอบก

“…หิวไหม ไอ้หลามหาอะไรให้กินก่อนมาหรือยัง” ลีโอถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟานิ่งๆ เมียเพื่อนหันมามองสบตา รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน“เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่ลีโอกินอะไรหรือยังคะ ให้หนูทำอะไรให้กินไหม” “ยังก่อนก็ได้ เพิ่งตื่นอ่ะ น่าจะยังกินอะไรไม่ลง” “อ๋อ” ขนมพยักหน้าหงึกหงัก ตากลมสวยแอบมองคนตัวโตที่ทำท่าตกใจเวลาที่มองไปยังชั้นรองเท้า เหมือนเขาจะเพิ่งเห็น เพิ่งนึกได้ แต่มันไม่ทันแล้ว พี่หลามของเธอเห็น เธอเองก็เห็นแล้วเหมือนกัน“อยากกินมาม่าอ่ะ ทำให้หน่อยได้ไหม” “ได้ๆ ได้สิคะ เดี๋ยวหนูทำให้” “ขอบคุณครับ” ขนมยิ้มเก๋พลางดันตัวลุก เดินนวยนาดไปยังห้องครัว ปล่อยให้อีกคนรีบลุกไปเก็บรองเท้าของใครสักคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ในห้องนอน ร้ายไม่เบาเลยนะ เดี๋ยวนี้มีแอบซุกสาวอีกต่างหาก อยากรู้จังว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ คือต้องสวยมากแน่ๆ เลย เกือบไม่ทันเวลา เก็บเสร็จ ฉลามโผล่มาทันที“นี่มึงใช้เมียกูให้หาข้าวหาน้ำให้มึงกินเหรอ” ฉลามมองเพื่อนตาขวาง เก็บอาการหนักมากที่ไม่เปิดปากแซวคนที่หนีกลับก่อน ทิ้งเพื่อนให้นอนรวมกัน ส่วนมันกล้าหนีออกมาเฉยเลย“อ่า กูขอความช่วยเหลือ ขน

คิมหันต์ยืนมองท่าทางของเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ได้มองคนทุกคนได้ทะลุปรุโปร่ง แต่ลิเดียร์เป็นเพื่อนเขา เป็นเพื่อนที่คบกันมานาน และมันก็นานมากพอที่จะดูกันออกว่าตอนนี้เพื่อนกำลังรู้สึกยังไง“หลงอะไรขนาดนั้นวะเดียร์ ตอนเลิกกับไอ้ธีร์เธอเป็นแบบนี้ไหม” “ไม่ได้หลง” คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นไปเถียง เป็นอีกครั้งที่คิมหันต์ทำหน้าดุ อารมณ์เหมือนเป็นมากกว่าเพื่อน เหมือนเป็นพี่ชายที่สามารถจัดการเธอแทนพ่อกับแม่ได้ถ้าเธอทำอะไรให้พวกเขาไม่สบายใจขึ้นมา “สภาพมันโคตรกวนประสาท เธอหลงความหล่อของมัน?”“ไม่ๆ ไม่ใช่คนนั้นที่เจอกันตอนแกมารับนะ”“แล้วคนไหน” “เป็นเพื่อนของคนนั้นอีกที”“เธอสนิทกับพวกนั้นมาก?”“ไม่ได้สนิท แค่บังเอิญเจอกันจริงๆ” “แล้วทำไมไปอยู่ที่นั่นเช้าขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าเธอไปที่นั่นตั้งแต่เมื่อคืน” คิมหันต์สบตาเพื่อนสนิทตาแข็งกร้าว ถ้าได้ลึกซึ้งถึงขั้นที่เขากำลังคิด ลิเดียร์อาจจะถลำลึกไปแล้วแน่ๆ ไม่มากก็น้อยยังไงก็ต้องรู้สึกแน่ๆ “เดียร์ ถ้ายังเห็นเป็นเพื่อนกันอยู่ก็บอกความจริงมา อย่าเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียวแบบนี้” “Buddy sex” “เดียร์!” บอกเลยว่าไม่โอเค ไม่โอเคมากจริงๆทำไมลิเดียร์ถึ

“…คิม” ลิเดียร์กระตุกท่อนแขนแกร่งเมื่อหันมองไปอีกด้านแล้วเผลอสบตากับคนที่กำลังมองมาพอดี วันนี้ลีโออยู่กับเพื่อน จำได้ดีว่าตอนพี่ธีร์พวกเขาช่วยกันเป็นอย่างดี ครั้งนี้เธอไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย คิมหันต์กับธีร์มันคนละคนกัน แน่นอนว่าเธอห่วงเพื่อนเธอ “กลัว?” “เพื่อนเขาเยอะนะ” “แค่มันไม่ทำอะไรเธอก็พอ และถ้ามันดีจริง มันต้องไม่ทำอะไรเธอดิ”“แต่ฉันเป็นห่วงแกไง เรากลับกันดีไหม อย่าทำแบบนี้ดีกว่า” “ถ้าอยากตัดก็ต้องตัดให้มันขาด อย่างอแงเดียร์ อยู่กับฉัน เธอไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรเลย” คิมหันต์ตวัดแขนขึ้นโอบบ่าคนตัวเล็กกว่า ท้ากูมากูก็มาแล้วไง ไม่ได้ตั้งใจจะมามีเรื่องอยู่แล้ว แค่มา เพราะไม่อยากให้มันมายุ่งกับเดียร์อีกเท่านั้นเลย! “ไลน์ไปทำไมไม่อ่าน” แขนเรียวถูกฝ่ามือของใครอีกคนสอดเข้ามาจับแล้วดึงเบาๆ หวังจะทำให้หลุดจากพันธนาการของการโอบกอด ทว่าคิมหันต์ไหวตัวทัน กระชับไหล่บางเอาไว้แน่น ตาคมสบตากับคนที่ขบกรามแน่น แต่แล้วไงวะ อย่ามาใช้นิสัยเอาแต่ใจแถวนี้ดิ“จะไม่แนะนำคนที่มาด้วยให้รู้จักหน่อยเหรอ?” มุมปากหนายกยิ้ม ตาคมมองความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ มองความแนบชิดตัวติดกันอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่กลัวผีเหรอ?” เสียงถามส่งผลให้คนที่กำลังจะเดินหนีออกไปรับลมด้านนอกถึงกับหยุดฝีเท้า ชะงักพร้อมกับหมุนตัวกลับทันที“ที่นี่มี?”“อ่า” ได้ผลนะ ลิเดียร์เริ่มออกอาการกลัวขึ้นมาทันที“อยู่ในที่ต่างถิ่นใครเขาให้พูดเรื่องนี้กัน”“รู้ ที่พูดก็เพราะตรงนี้มันเป็นเธอไง กลัวเธอเจอ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนอีก” “บ้าที่สุดเลย” คนตัวเล็กเดินลิ่วเข้ามาฟาดกำปั้นลงบนแผงอกกว้าง สีหน้าถึงจะยังโกรธมาก แต่ก็แสดงออกว่าเธอต้องการเขาที่ตอนนี้เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวเช่นกัน “ถ้ากลัว เราก็ต้องอยู่แบบสงบสุขไหม” “มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วไหม ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอ” “ขอโทษได้ไหมล่ะ” คำพูดของลีโอส่งผลให้คนฟังชะงัก หัวใจดวงน้อยพานเต้นไม่เป็นส่ำ ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องเงียบมาก ได้ยินเสียงพูดคุยของกันและกันอย่างชัดเจน “ขอโทษที่ทำให้เธอไม่โอเคนะ” “ตอนนี้มันหลายเรื่องเลยนะ” “ขอโทษรวดเดียวเลยได้ไหมล่ะ ดีกันได้ไหม” “ตลกนะ คนระดับเธอมาพูดคำนี้” เจ้าของเสียงพูดหลุดเสียงในลำคอเบาๆ เธอไม่กล้าเชื่อเขาหรอก ก็อย่างที่คิดไว้ตั้งแต่แรก คนอย่างเขาไม่ได้อดอยากขนาดนั้นแน่ๆ จะเอาที่ไหนเมื่อไหร่ก็คงได้ “สุดท้ายแล้วคนเร