Semua Bab สุดทางเสือ: Bab 21 - Bab 30

คอนโด SY @เวลา 01:10 น. “…อื้อ~” สัมผัสจากใครสักคนที่แตะลงมาบนแก้มเนียนส่งผลให้คนที่ผล็อยหลับเพราะต้านความง่วงไม่ไหวเริ่มกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ลิเดียร์เปิดเปลือกตาขึ้น รับรู้ได้ว่าผิวเนียนบริเวณแขนถูกความอุ่นของผ้าห่มปกคลุมให้พ้นจากไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศ ทันทีที่ลืมตามองเห็นเป็นใบหน้าของคนที่นัดเธอมา “ทำไมไม่ไปนอนที่เตียงดีๆ นอนตรงนี้มันปวดหลังนะ ให้เราอุ้มไปไหม” คนถูกถามเม้มริมฝีปากก่อนจะส่ายหน้า ดึงผ้าห่มออกจากตัวเล็กน้อย ควานหาโทรศัพท์มาดูเวลาทันที “ตีหนึ่งเลยเหรอ เธอเพิ่งกลับ?” “อ่า พอดีเพื่อนไปหา จะปลีกตัวออกมาพวกมันก็สงสัย” “แล้วปล่อยให้รอแบบนี้คือใช้ได้เหรอ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ลีโอเลยยัดเยียดตัวเองไปนั่งเบียดอยู่ข้างๆ ตวัดแขนขึ้นโอบกอดร่างบอบบางทันที “เธอไม่งอแงแบบนี้สิ มันเป็นเหตุสุดวิสัย” “ทีหลังบอกกันตรงๆ ก็ได้ แบบนี้ไม่โอเคเลย” “ได้ๆ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” “แผลบนหน้าเริ่มแห้งแล้ว ทีนี้ก็ทายาลบรอยแผลเป็นที่เราซื้อมาให้ได้เลย” ลีโอมองคนบอกพร้อมกับพยักหน้ารับ สังเกตมากๆ ก็เห็นว่าอีกคนดูเครียดๆ ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลย“เป็นอะไร วันนี้ทำงานเหนื่อยมากเลย

“อะไร ทำไมต้องรีบขนาดนั้น” ลีโอปราม ขณะมองตามร่างบอบบางที่รีบเคลื่อนไหวตัวเองเพื่อเก็บของในมือ“ต้องกลับแล้วอ่ะ กินไม่หมดเลย” “ไปไหน” ตัดสินใจถามออกไปหลังจากที่เกิดคำถามตีกันรวนอยู่ในหัวว่าควรถามคำว่าใครคือคนที่โทรมา หรือเธอบอกคิดถึงใครสุดท้ายใช้คำถามง่ายๆ คือเธอจะไปไหนต่อ บางทีอาจจะได้คำตอบอยู่ในนั้น “กลับแหละ” “แล้วเมื่อกี้บอกคิดถึงใคร” “เพื่อน” แล้วใครจะไปเชื่อเธอวะ คุยกับเพื่อนนี่จำเป็นต้องบอกคิดถึงกันด้วยงั้นเหรอ?” ลีโอคว้าขวดน้ำมาเปิดก่อนจะยกดื่มรวดเดียว ปิดกล่องข้าวที่อยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะกินไปแค่ไม่กี่คำเองก็ตาม“ว่าจะชวนดูหนัง” ลีโอลองใจ ที่ผ่านมาก็มีแต่ผู้หญิงอยากได้เวลาจากเขา อยากใช้เวลาอยู่ข้างๆ เขา แต่เธอเป็นคนแรกที่เขาลองหยิบยื่นข้อเสนอนี้ให้ “อ้าวเหรอ” “นัดกับเพื่อนไปไหนไหมอ่ะ อยู่ต่อได้ไหม” “เอาไว้วันหลังละกัน นัดเพื่อนไปแล้ว” คำตอบที่หนักแน่นดังออกมาจากปาก ก่อนที่ลิเดียร์จะหายกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็กลับออกมาพร้อมชุดเดิมที่เธอใส่มาเมื่อคืนนี้“กลับแล้วนะ” ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของลีโอ หนุ่มหล่อดันตัวลุกก่อนจะเดินเข้าไปหา ประคองท้ายทอยขอ

แค่กๆถึงกับสำลักน้ำเปล่าที่ดื่มล้างปากหลังจากที่ซัดเบียร์เย็นๆ หมดไปหนึ่งกระป๋อง ลิเดียร์มองร่างสูงโปร่งของคนที่กำลังเดินเข้ามาในร้านเลิกลั่ก ไม่คิดว่าจะเป็นเขา ไม่คิดว่าความบังเอิญมันจะมีมากเกินไป “ช้าๆ สิเดียร์ เหมือนเด็กเลยเนี่ย” คิมหันต์ยื่นทิชชู่ให้ เกือบจะเช็ดปากให้อยู่แล้วถ้าเธอไม่ยื่นมือออกมารับจากมือเขาในทันที ดูมีพิรุธแปลกๆ จนอดที่จะมองตามรัศมีสายตาไม่ได้ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีเหมือนคนรู้จักกันคิมหันต์เลยปล่อยเลยตามเลย“แล้วสรุป ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง ไม่ตามมาวุ่นวายที่ร้านใช่ไหม” หมายถึงคนที่เคยได้หัวใจของลิเดียร์ “ต้องรอดูพรุ่งนี้อ่ะ” “งั้นพรุ่งนี้จะไปอยู่เป็นเพื่อนเอง ถ้ามันยังตามมาวอแวจะได้ถีบหน้ามัน อยากถีบนานแล้ว” คนฟังยิ้มแห้งๆ พลางปรายตาไปมองอีกคนอีกครั้ง ลีโอเดินตรงมาที่เธอ แวบหนึ่งที่เขามองมาทางเธอจากนั้นก็เลือกที่จะนั่งโต๊ะตัวที่อยู่ข้างๆ กันพร้อมๆ กับการดึงสายตากลับไปบังเอิญหรือตั้งใจ คำนี้ฉายอยู่ในหัวซ้ำๆ หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย! “ลำบากกูอีก อยากแดกเบียร์ ให้กูมานั่งแดกข้าว เจริญละมึง” เสียงติณห์บ่นอุบแต่ก็ยอมเดินตามเพื่อนมานั่ง เซย์มองผู้หญิงโ

ไข่เจียวฟูๆ ทับบนข้าวสวยร้อนๆ กระตุ้นให้รอยยิ้มละมุนประดับขึ้นบนใบหน้า ลิเดียร์ละสายตาจากข้าวตรงหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา สบตากับคนที่มองเธออยู่ก่อนจะบอกขอบคุณออกมา “ขอบคุณนะ ของเธอล่ะ” “กินเลย กินมาแล้ว” “หิว งั้นกินเลยนะ” “อ่า” ลีโอขานรับในลำคอเบาๆ ก่อนจะดันตัวลุก คีบบุหรี่จากกระเป๋าเดินออกไปสูบที่ระเบียงเงียบๆ ครั้งนี้เลยเป็นลิเดียร์ที่มองตาม ข้าวคำแรกที่ตักเข้าปาก รสชาติรู้เลยว่าเขาใส่น้ำปลามากกว่าสามหยด คงเพราะพลั้งมือ ไม่ได้ตั้งใจจะใส่เกิน แต่ในวันที่เหนื่อยๆ ปวดท้อง ไม่สบายตัวตามประสาผู้หญิงแล้วมีคนมาทำให้แบบนี้มันรู้สึกดีจริงๆ อันที่จริงเธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขา สถานะของเรามันขีดเส้นเอาไว้ชัดเจนแล้ว อย่างน้อยๆ การเปลืองตัวโดยไม่มีสถานะก็มีเขามาช่วยได้ทันเวลาในตอนที่ถูกอีกฝ่ายคุกคามมากเกินไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างเธอและเขามันจะจบที่ตรงไหน ถ้าเขายังโอเค เธอก็คงจะยังโอเคเหมือนกัน“วันนี้ไม่ได้เข้าผับเหรอ” “ไปมาแล้ว” ลีโอตอบ เขาดื่มน้ำจากขวดพลางเดินมาหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ “ขี้เกียจอยู่อ่ะ หงุดหงิด เลยออกมา” “งานมีปัญหาเหรอ” “ไม่มี” “อ้าว แล้ว…” “หงุดหงิดที่เธอเงียบ

คอนโด SY“…ที่จริงไว้สะดวกค่อยเจอกันก็ได้นะ เธอใจร้อนจัง” คนพูดทำเหมือนรู้สึกกันคนละอย่าง ทว่าบนใบหน้าจิ้มลิ้มกับผุดรอยยิ้มกว้าง ลิเดียร์กวาดสายตามองออกไปรอบๆ ห้อง ทุกอย่างคุ้นหูคุ้นตาบ้างแล้ว แต่สิ่งที่ไม่ชัดเจนเห็นจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา ที่เป็นแบบนี้คือมีอะไรที่มันพิเศษไหม แค่อยากได้ตัวของกันและกัน หรือมันมีอะไรที่มากกว่านั้น ก่อนจะได้คิดอะไรไปไกล สมองกลับมาประมวลกับปัจจุบันเมื่อเอวคอดถูกรั้งเข้าไปกอดด้วยมือของอีกคน“รออยู่ที่นี่แหละ หิวก็กิน ง่วงก็นอน ไม่มีใครมายุ่มย่ามที่นี่อยู่แล้ว อยู่ได้ตามสบาย” “โอเค แล้วสรุปจะกลับตีสองใช่ไหม” “ยังไม่ไปเลยนะ ถามเวลากลับแล้ว?”“ก็อยากรู้” “เหมือนไม่อยากห่าง” ลีโอสบตาคนที่ทำให้เขาว้าวุ่นอยู่หลายวัน หงุดหงิดเพราะเธอ ไม่เป็นอันทำอะไรเลยก็เพราะเธอ“แล้วเธอล่ะ เธอให้เรามารอ เธอเองก็ไม่อยากห่าง?” “ย้อนถามเก่งเกินไปแล้ว” “ก็เธอร้ายก่อน ถ้าเราไม่ร้ายกลับเอาเธอไม่อยู่หรอก ดูออกค่ะว่าเป็นคนแบบไหน” “งั้นบอกก่อนดิว่าถ้ารีบกลับแล้วเราได้อะไร” ลีโอไล่ต้อนกลับคืนบ้าง รู้แหละว่าคนสวยๆ มันอันตราย เคยเตือนไอ้หลามมาก่อน พอมาเจอกับตัวมันก็ต้องร