Lahat ng Kabanata ng สุดทางเสือ: Kabanata 51 - Kabanata 60

“ธะ เธอ~” ลิเดียร์ครางเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อลีโอหยัดตัวลุก คุกเข่าบนเตียงพลางถอดเสื้อที่สวมใส่อย่างเร่งรีบ มองปราดเดียวก็รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น สายตาของเขา ท่าทางหื่นกระหายที่เขาไม่ปกปิดมันไว้เลยสักนิด จะกินก็ทำให้รู้เห็นไปเลยว่าจะกิน ลิ้นร้อนตวัดโลมเลียที่ปลายถันอย่างตะกละตะกลามเมื่อเสื้อผ้าทั้งของเธอและเขาถูกสลัดลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี“อ๊าส์~” ลิเดียร์ครางกระเส่าพลางแอ่นอกรับสัมผัสผ่าวร้อนที่อีกคนปรนเปรอให้ ต่อให้มือของเขาจะทิ้งน้ำหนัก บีบที่เนินเนื้อขาวผ่องแรงแค่ไหนเธอก็ไม่เคยว่า ช่วงล่างจะอัดกระแทกเข้ามาจนสุดความยาวของมันในครั้งเดียวก็ไม่เคยบ่นเช่นกัน ปึก! “อ๊า! เธอ~” “โคตรแน่นเลยเธอ ตรงนั้นของเธอมันตอดเราโคตรแรงเลย” ลีโอตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าสะสวยที่เหยเกด้วยความเสียวซ่าน ลิ้นร้อนตวัดโลมเลียที่ปลายถัน พร้อมกับช่วงล่างที่ขยับตอกตรึงเข้าใส่เน้นๆ หนักๆ ลิเดียร์เปล่งเสียงครางอย่างสุดจะกลั้น มวลสมองมันขาวโพลน ยินยอมเขาทุกท่า แม้ว่ามันจะจบไปแล้วกี่ครั้ง เริ่มใหม่อีกกี่ครั้งก็ไม่ติดเช่นกัน ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! เอวสอบขยับเข้าออก ตอกตรึงความใหญ่โตเกินมาตรฐานเข้าใส่ช่องทางคับ

“เออ! มึงจะเอาก็มา!” ผู้ชายสองคนเข้ากระชากคอเสื้อกัน พยายามจะรัวหมัดใส่กัน แต่อีกฝ่ายก็พยายามตั้งการ์ด ไม่มีใครยอมใครจนลิเดียร์ต้องเอาตัวเองเข้าไปแทรก ทั้งจิก ทั้งดึงทึ้งแขน ทว่าไม่มีความหมายจนวินาทีที่เธอดึงลีโอออกมา คิมหันต์เงื้อมหมัดค้าง ไม่กล้าทำ เพราะกลัวว่ามันจะโดนผู้หญิงที่เขารักเช่นกัน “เดียร์” “พอแล้ว พอทั้งสองคนเลย” “เดียร์…” คิมหันต์พยายามจะดึงแขนเพื่อนเข้ามาหาตัวเอง ทว่าลีโอตั้งท่าจะขยับเข้ามาขวาง มันเลยต้องเป็นลิเดียร์ที่ต้องหยุดทุกอย่างก่อนที่เหตุการณ์ชุลมุนมันจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งเลือดที่กลบปากเพราะปากแตก เสื้อผ้ายับยู่ยี่ แค่นี้มันก็พอแล้ว “พอได้แล้ว พอทั้งสองคนเลย” “อย่าแตะต้องผู้หญิงของกู!” “ถ้าจะบอกว่าเดียร์เป็นผู้หญิงของมึง น้ำหน้าอย่างมึงกล้าชัดเจนมากกว่านี้ไหมวะ กล้าที่จะคบกับเดียร์แบบเป็นแฟนกันจริงจัง ให้เวลา ให้สถานะเขาแบบที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน มึงให้ได้หรือเปล่า”“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของกู ไม่เสือกดิวะ” “เหอะ! ถ้ามึงพูดแบบนี้แปลว่าสักวันมึงก็ต้องทิ้งเพื่อนกู สักวันมึงก็จะไม่ให้ค่า ถ้าแบบนี้กูก็มีสิทธิ์ปกป้องเพื่อนกูไหมวะ กูมั่นใจว่ากูมีสิทธิ์และมึงก็ห

“…ที่เราทำแบบนี้ เราไม่ได้จะขัดขวาง ไม่ได้จะกีดกันไม่ให้เธอคบกับมันนะเดียร์ แต่แค่อยากให้มั่นใจก่อนว่ามันจริงจังกับเธอจริงๆ” “คิม… ถ้าเราบอกว่าเราชอบเขาล่ะ” “ชอบ? มันมากขึ้นทุกวันใช่ไหมเธอเลยกล้าพูดอ่ะ” “ใช่ มันมากขึ้นทุกวัน ก่อนหน้านี้ที่เราเคยบอกเธอว่าเราจะหยุด จะไม่ไปต่อ มันก็เป็นเพราะเรารู้ตัวว่าเราชอบเขา แต่เขาทำให้เรารู้สึกอ่ะคิม รู้สึกว่าบางทีมันอาจจะไปต่อกันได้” “แน่ใจแค่ไหนว่ามันไม่ได้เป็นความรู้สึกของเธอแค่ฝ่ายเดียว เราไม่อยากเห็นเธอเจ็บนะเดียร์ ไม่ได้อยากให้เจ็บไม่ว่าจะเพราะใครหรือเรื่องอะไรก็ตาม” “รู้ เข้าใจทุกอย่างเลย แต่ลองให้โอกาสเขาก่อนได้ไหม ถ้ามันไม่ไหวเราสัญญาว่าจะหยุด จะไม่ฝืน แต่ขอเวลาก่อน เขาไม่ได้ทำอะไรให้เรารู้สึกแย่เลย เราอยากให้โอกาสเขา และให้โอกาสตัวเราเองด้วย” “สรุปก็คือจะคบให้ได้ ใช่ไหม” “ใช่” “งั้นเราก็คงพูดอะไรไม่ได้ นอกจากขอให้เธอดูแลตัวเอง เผื่อใจให้ดี มันไม่มีอะไรแน่นอนทั้งนั้น ถ้าเธอมั่นใจว่ารู้จักเขาพอที่จะทุ่มเทจนหมดหน้าตัก เราก็จะปล่อยเธอ” “…” “แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มันทำให้เธอเสียใจ เราจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ เด็ดขาด อย่างน้อยๆ เรา

“พี่ว่าชุดนี้ก็สวยนะ ไปลองใส่ให้พี่ดูหน่อยได้ไหม” “หนูว่าชุดนี้มันไม่ค่อย…” “เถอะน่า พี่อยากรู้ว่าใส่ออกมาแล้วมันจะสวยแค่ไหน ไปลองให้พี่ดูหน่อยนะครับ” ลีโอสบตากับสาวของกายพลางยัดชุดที่เขาเพิ่งดึงลงมาใส่มือของเธอเสมือนเป็นการยัดเยียด สบตาให้รู้ว่าให้ทำอะไรก็ต้องทำ ถ้าเธออยากให้เขาพอใจ“ก็ได้ค่ะ” ลีโอดันแผ่นหลังของคนตัวเล็กเข้าไปในห้องลองชุด อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาหาลิเดียร์อีกครั้ง “ถ้าผมเข้าไปช่วยแฟนผมเปลี่ยนชุดนี่ได้ไหมครับ” “…เชิญค่ะ” ลิเดียร์ตอบไม่สบตา พยายามมองหาลูกน้องคนสนิท หวังจะให้มาทำหน้าที่ตรงนี้แทน แต่เห็นอยู่ว่าอีกฝ่ายก็ยังติดลูกค้าเช่นกัน “แล้วถ้าทำอะไรมากกว่าดูนี่ได้ไหมครับ” มุมปากหนาผุดรอยยิ้มจางๆ สายตายังหยุดมองที่ใบหน้าสะสวยไม่วางตา“หมายความว่าไง” “ก็น่าจะรู้นะว่าคนสองคนเวลาอยู่ด้วยกันมันมักจะเกิดอะไรขึ้น หรือต้องให้ย้ำ หรืออธิบายทีละขั้นตอน เริ่มจากการถอด…” “ทุเรศ!” ลิเดียร์พูดใส่หน้าคนที่พยายามล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอ จะเดินหนีเขาก็ตามมาตอแยไม่เลิก เธอพยายามจะหยุดแต่เขากลับเลือกที่จะไม่อยู่ ไม่จบไม่สิ้นสักที “ทำไมต้องเดินด้วยล่ะ หรือรู้สึกอะไร” “ไม่รู้สึก

“อื้ออ~” เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบาในยามที่ร่างบอบบางบนโซฟาขนาดใหญ่ที่ทำให้คนตัวเล็กๆ นอนหลับได้แบบสบายๆ ลิเดียร์ยกมือขึ้นแตะที่ขมับก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้น ไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศสาดกระทบลงมาบผิวเนียนจนรู้สึกหนาว ถึงแม้จะมีผ้าห่มผืนไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปคลุมอยู่บนตัวเธอก็ตาม วินาทีแรกเห็นเป็นผนังของร้าน กำลังจะควานหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลาแต่กลับประสานสายตากับคนที่หลับนอนอยู่ใกล้เธอซะก่อน หลับนอนอยู่ใกล้ๆ ที่ไม่ได้หมายถึงนอนบนโซฟาตัวเดียวกัน แต่เขานั่งอยู่ที่พื้น ใบหน้าแนบอยู่กับโซฟาตัวที่เธอนอน ลิเดียร์ถอนหายใจพรืดใหญ่ พยายามมองหาลูกน้องคนสนิทแต่หางตาเหลือบมองผ่านกระจกใสที่มีผ้าม่านกั้น แต่ปลิวไหวตามแรงลมของพัดลมไอน้ำอีกตัวที่ตั้งอยู่ไม่ไกล มองเห็นว่าด้านนอกมันมืดแล้ว เห็นแบบนั้นลิเดียรีบคว้ากระเป๋าเพื่อควานหาโทรศัพท์ทันที “บ้าจริง…” เสียงอุทานดังขึ้นเบาๆ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม นะโมต้องกลับไปแล้วแน่ๆ แล้วเขาล่ะ ทำไมเขาถึงยังไม่กลับไป “ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” คนถูกรบกวนเพราะแรงดิ้นลืมตามองพลางใช้หลังมือขยี้ตาตัวเองเบาๆ มองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของคนที่หลับไปหลายชั่วโมง