All Chapters of สุดทางเสือ: Chapter 61 - Chapter 70

ลีโอเปลี่ยนเส้นทางเพื่อแวะไปซื้อยาและข้าวสำหรับคนที่เผลอหลับตั้งแต่ช่วงบ่ายโดยที่ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ถามแล้วว่าอยากทานอะไร แต่ลิเดียร์ไม่ตอบ หาให้ได้ตอนนี้คือก๋วยเตี๋ยวและข้าวมันไก่ที่ขายอยู่ใกล้ๆ ร้านขายยาพอดี ตอนแรกตั้งใจจะเข้าไปซื้อยาให้ด้วย แต่เธอบอกอยากซื้อเอง อยากบอกอาการเองมากกว่า เลยยอมตามใจ แต่พอจะตามเข้าไปจ่ายตังค์เธอกลับไม่ยอม ทำตัวมีพิรุธมาก แต่จะให้ไปขัดใจก็ไม่กล้า ไม่อยากให้เธอต้องหงุดหงิดไปมากกว่าเดิมที่ทำอยู่ตอนนี้ก็พยายามมากแล้ว อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม“สวัสดีค่ะ รับยาอะไรดีคะ” เภสัชกรสาวทักทายลูกค้าอย่างเป็นมิตร พลอยทำให้คนที่มีเรื่องเครียดในใจคลายความกังวลได้บ้าง อย่างน้อยๆ ก็ได้คุยกันง่ายหน่อย“พอดีว่าพักนี้เวียนหน้าบ่อยๆ อ่ะค่ะ มีคลื่นไส้ และหงุดหงิดมากกว่าเมื่อก่อน ไม่แน่ใจว่าควรทานยาอะไรดี” “ประจำเดือนมาปกติไหมคะ” คำถามส่งผลให้คนฟังชะงัก เธอไม่ได้อ่อนต่อโลกพอที่จะไม่เข้าใจว่าคำถามกำลังจะสื่อไปถึงอะไร “เหมือนจะมาช้าค่ะ แต่ทานยาคุมฉุกเฉินหลังจากมีเพศสัมพันธ์นะคะ” “ทุกครั้งเลยหรือเปล่าคะ ที่จริงยาคุมฉุกเฉิน ถ้ารับประทานทันที หรือภายในยี่สิบสี่ชั่ว

ทันทีที่ลีโอเดินหันหลังออกไปจากห้อง น้ำตาเม็ดโตที่ตีตื้นตั้งแต่ตอนที่ระบายความรู้สึกอึดอัดในใจก็ร่วงเผาะลงมาทันที มือเรียวยกขึ้นมาปิดหน้า สัมผัสได้ถึงเม็ดน้ำตาอุ่นๆ ที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอไม่ได้อยากเป็นคนงี่เง่า ไม่ได้อยากเป็นคนที่ไม่น่ารักในสายตาของเขา ทุกอย่างมันเป็นเอง เธอหงุดหงิด เธอไม่ชอบเวลาที่เห็นเขาอยู่กับคนอื่น ยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงคนอื่นเธอไม่ชอบที่เขาทำตัวแบบนั้นให้เธอเห็น แต่สุดท้ายก็ยังกลับเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิตเธอ เหมือนแค่ต้องการล้อเล่น ไม่ได้แคร์เลยว่าเธอจะรู้สึกยังไง สุดท้ายในตอนที่อยู่คนเดียวตามลำพัง ลิเดียร์ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ เดินไปเปิดกระเป๋าหยิบบางอย่างที่เธอซื้อมาจากร้านขายยาก่อนจะเปิดกล่อง อ่านวิธีการใช้ให้ชัดเจน ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ไม่ถูกเลยเช่นกันเธอยอมรับว่าเธอกลัวผลลัพธ์ที่เธอกำลังรอลุ้น กลัวทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปในแบบที่คิด กลัวโชคชะตาเล่นตลก กลัวไปหมดทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีความเป็นจริงได้พ้น ผลปรากฏตรงหน้า ท้องจริงๆ ลิเดียร์แทบทรุดลงกับที่ ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแร

ครืด~ ครืด~ คลิปเด็กแฝดที่นอนหัวเราะบนเตียงถูกแทนที่ด้วยสายเรียกเข้าที่แทรกเข้ามาในเวลาเกือบสี่ทุ่ม รายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอสร้างความสับสนจนทุกอย่างมันกลับมาตีกันรวนอีกครั้ง ลีโอหายไปตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาบอกว่าเธองี่เง่า ไม่ได้น่ารักเหมือนเดิมอีกแล้ว เขาหายไปในวันที่เธอรู้ความจริงว่ามีหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมา(…ฮัลโหลครับ) ลิเดียร์นิ่วหน้า เมื่อเธอรับสาย แล้วปรากฏว่าว่าไม่ใช่ลีโอที่โทรเข้ามา เสียงนั้นเหมือนเป็นเสียงของเพื่อนเขามากกว่า (ได้ยินไหมครับ โหลๆ) “มีอะไรหรือเปล่าคะ” (คือ ไอ้ลีโอมันน็อคอ่ะ เมาหลับ ก่อนจะหลับมันมีปัญหานิดหน่อย กลัวว่าถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่มีใครเอาอยู่ รบกวนเธอช่วยมาหามันหน่อยได้ไหม) “เขามีปัญหาอะไร มีปัญหากับใคร” (ก็น่าจะเป็นปัญหาเรื่องเธอกับมันนั่นแหละ เพื่อนเธอมาที่นี่ด้วยนะ เอาเถอะ เธอมาที่นี่ก่อนละกัน ให้ไปรับไหม?) ติณห์ถามคนในสาย น้ำเสียงค่อนข้างลำบากใจแต่ก็ไม่มีทางเลือก ทำอะไรไม่ได้นอกจากรบเร้าให้อีกคนยอมมา “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปเอง” (อ่า ที่ผับครับ จะรอ) ติณห์ทิ้งท้ายก่อนจะรีบวางสาย หนุ่มหล่อโยนโทรศัพท์ให้เพื่อนก่อนจะเบือนหน้าหนีทันที

หลายวันต่อมา “…เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นหรือยัง” คิมหันต์มองคนที่นั่งบนพื้นตักข้าวเข้าปากเงียบๆ ที่กล้าถามแบบนี้เพราะเห็นว่าสีหน้าของลิเดียร์ดีกว่าหลายๆ วันที่ผ่านมา ไม่เศร้าจนไม่กล้าเข้าใกล้ ได้แค่นี้ก็ถือว่าดีแล้วจริงๆ“อือ หมูทอดกระเทียมอร่อย มีอีกไหม” คำถามเรียกรอยยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนหน้านี้อยากให้กินอะไร เธอบอกกินไม่ลงด้วยซ้ำ พอเธอมาถามแบบนี้ ถึงมันจะไม่มีก็จะบอกว่ามี“มีสิ จานนี้ทำเองเลยนะเนี่ย”“จริงเหรอ อร่อยมาก ไม่คิดว่าข้าวหมูทอดกระเทียมจะอร่อยขนาดนี้” “อือ สงสัยหลานคงชอบมั้ง” คิมหันต์พูดอย่างเป็นกันเอง ไหนๆ ความเปลี่ยนแปลงมันก็เกิดขึ้นแล้ว ก็อยากให้ทำตัวให้ชินไปเลย “พร้อมวันไหน” “หมายถึง?”“พร้อมจะไปฝากท้องวันไหน ไปให้หมอเช็กร่างกายหน่อย ถ้าบอกว่าขาดสารอาหารจะได้จัดการแม่ของหลานทีเดียวเลย” “ก็ก่อนหน้านี้มันไม่ค่อยหิวนี่นา” “ถึงไม่หิวก็ต้องกินนะเดียร์ อย่าอดอาหาร คิดถึงตัวเล็กในท้องให้มากๆ ต่อไปนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะ” “รู้… แกผิดหวังในตัวฉันไหม” “ความสุขของคนเรามันไม่เหมือนกัน เธอมีความสุขในแบบของเธอ ไม่ว่าวันนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นเราแค่ต้องยอมรับควา

คอนโดของฉลาม “ลมอะไรหอบมึงมาถึงนี่วะ” ฉลามยืนกอดอกมองเพื่อนตัวเองที่เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์กระป๋องมาเปิดแล้วกระดกอึกใหญ่เสมือนมันกำลังกินน้ำเปล่า มันใช้มืออีกข้างคว้าเบียร์อีกกระป๋อง ปิดตู้เย็นแล้วเดินมาโยนกระป๋องเบียร์ใส่มือของเขาที่กำลังยืนมองมัน “กูหนีงาน” “สัด! เดี๋ยวไอ้ติณห์มันได้ด่าพ่อมึงหรอก” “ช่างแม่ง เบื่อๆ ว่ะ” หย่อนตัวลงบนโซฟา ขายาวๆ ยกพาดบนโต๊ะจกตรงหน้า สบายๆ เหมือนที่ผ่านมาไม่มีผิดเลย “เมียมึงไปไหน” เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าอาจโดนเมียเพื่อนด่าว่าเสียมารยาทที่เก็บแขนเก็บขาไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง“อาบน้ำ” “รอดตัวไป ว่าแต่… ยังรักกันดีใช่ไหม?” “ถามอะไรหมาๆ ก็ต้องรักกันดีสิวะ”“ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงแบบ… พวกมึงเคยทะเลาะกันไหมวะ ไม่เข้าใจกัน โกรธกัน งอนกันอะไรแบบนี้” “ถามเหมือนคนริอ่านจะมีเมีย” ฉลามหัวเราะในลำคอเบาๆ จากนั้นก็เดินมานั่งข้างๆ เพื่อน “จะว่าไปแล้วก็คิดถึงอารมณ์แบบเมื่อก่อนเหมือนกันนะ ตอนนั้นมาแดกเบียร์ที่ห้องมึงทุกวัน บางวันมึงปล่อยให้พวกกูยืนถือน้ำแข็งรอจนละลาย รอนานจนขาแข็งไม่ไหว สาเหตุเพราะคนอยู่ในห้องมันก็แข็งอยู่เหมือนกัน” และไอ้ที่แข็งอยู่นี่ก็ไม่ใช่ข