Semua Bab WAVES BENEATH THE SILENCE: Bab 31 - Bab 40

Mula nang naging maayos kami ni Renzo, parang unti-unti na akong nakakakahinga. Isang buwan na rin mahigit siyang nandito sa Switzerland. Isang buwan na rin simula nang araw-araw niya akong hinahatid sa trabaho sa umaga at sinusundo sa hapon. Tahimik. Paulit-ulit. Pero sa bawat routine na ‘yon, parang may nabubuong kapayapaan sa pagitan naming dalawa. Wala mang malinaw na label, pero pareho naming alam — we’re trying. Ngayong araw, wala akong pasok. Pagkagising ko, ginawa ko muna lahat ng morning routine ko then binuksan ko ang pintuan. "Let’s get some air. You’ve been working too hard again," Renzo said gently, habang nakatayo siya sa tapat ng pintuan ng bahay na inuupahan niya, katabi ng tinutuluyan ko rito sa Switzerland. Napangiti ako. Aaminin ko, kahit okay na ako—kahit sinasabi ng therapist ko na stable na ang emotions ko at nakaka-function na ako normally—may mga araw pa rin na parang gusto ko lang huminga. Renzo drove us to a quiet, pebbled beach not too far from th

Basa pa ang buhok ko galing shower. Nakasuot ako ng loose shirt ni Renzo, habang siya naman ay nasa kitchen, nakasuot ng boxer shorts at gray shirt, busy sa paghihiwa ng prutas. “Coffee?” tawag niya mula sa counter. “Please,” sagot ko, habang hinihila ang throw blanket sa couch at inaayos ang sarili. Nakangiti lang siya habang inaabot sa akin ang mug. “Breakfast will take a few minutes.” Tahimik ko siyang pinanood habang abala siya sa pagluluto ng scrambled eggs, toast, at bacon. May kung anong tahimik na intimacy sa kilos niya. Wala siyang reklamo. Wala ring kailangan sabihin. He moved like he belonged here—with me. Para bang matagal na kaming ganito, parang asawa ko siya. I never saw him like this before. So... soft. So domestic. So real. “Sanay ka palang magluto,” biro ko, sabay higop ng kape. “Gabe would starve if I didn’t,” natatawa niyang sagot habang tinatanggal ang bacon sa pan. “At ikaw din, eventually.” Umupo siya sa tabi ko ilang minuto matapos maihain ang a

Tatlong araw na akong balik sa bahay namin dito sa Zurich. Tahimik, maayos, malinis. Walang alikabok, walang gulo—pero may kulang. Renzo wasn’t here. Sinubukan kong ibalik ang routine. Early morning tea by the window. Journaling. Checking work emails. Dumalaw din ako sa branch kanina, sinalubong ako ng tanong, ng pagbati, ng pressure. Hindi madali, pero kailangan. Kaya kahit pagod na ako, hindi ko tinanggihan ang pagbisita ni Reniel nang tumawag siya ng hapon. “Balik ka na pala,” bungad niya nang makapasok sa unit ko. Naka light blue sweater siya, may dalang flowers and macarons. “Sana sinabi mo. I would’ve picked you up sa airport.” Napangiti ako. “Biglaan kasi. At ayokong istorbohin ka.” “Alam mong hindi ka istorbo.” Umupo siya sa couch at saka lumingon. “You look better. Mas calm.” “Maybe because I’m trying.” I gave him a small, sincere smile. “Or maybe kasi nakatulong yung time ko sa Pinas.” “Kasama mo siya no?” Diretsong tanong, pero walang judgment sa tono niya. Tumango

As soon as the door closed behind them, I turned to Renzo with a raised brow. “You do realize you’re a distraction in here, right?” He smirked without looking up from his laptop. “Can’t help it. I’m just sitting here, being hot and supportive.” I let out a soft laugh as I walked over to him, arms crossing. “Oh, so you know you’re hot now?” Renzo leaned back in the chair, gaze raking over me slowly. “I know you’re not complaining.” I rolled my eyes playfully and leaned in, planting a quick kiss on his lips. But he caught my chin just as I was about to pull away. “Hmm, that didn’t feel like a real kiss.” His voice dropped lower, teasing. “You sure that’s all you’re giving me today?” Before I could respond, he stood and gently pressed me against the edge of my desk. His lips captured mine again, deeper this time—slow, unhurried, possessive. I felt his hand on my waist, the other tangling lightly into my hair. I gasped softly between the kiss, heat rushing to my cheeks. “R

Halos dalawang buwan nang naka-stay si Renzo sa Switzerland. Dalawang buwan na halos ang lumipas simula nang dumating siya, at sa bawat araw, tila lalong lumalalim ang samahan nilang dalawa. Isang hapon, habang magkasabay silang nasa balcony, abala siya sa laptop at ako naman ay tahimik na nagmamasid sa tanawin. Hindi ko naiwasang mapansin — hindi na sya umuuwi sa Manila. Parang... ako na ang mundo niya. Celle sipped her tea slowly, eyes on the snow-capped peaks. Katabi niya si Renzo, tahimik lang, busy sa laptop habang nakasandal sa lounge chair. “Renzo…” Hindi siya tumingin agad. Tila absorbed sa binabasa. Pero nang marinig ang tono ng boses ni Celle, ibinaba niya ang laptop at tumingin sa kanya. “Hmm?” “Two months ka na dito. Don’t you think napapabayaan mo na ‘yung company mo?” May bahagyang kunot sa noo si Renzo, pero hindi dahil sa inis. More like amused. “I’m working online, baby. Hindi naman ako nagbakasyon lang dito.” Tumango si Celle, pero hindi pa rin nawa