Lahat ng Kabanata ng WAVES BENEATH THE SILENCE: Kabanata 21 - Kabanata 30

After 2 days ng pagmuni muni ko sa hotel pagbalik ko dito sa Manila. Pauwi na din ako sa condo unit ko. Pagpasok ko, tahimik. Pero may ilaw sa loob. Kumunot ang noo ko. Wala naman akong ibang kasama dito ah… Nang sumilip ako sa living area, natigilan ako. “Iya…?” Nasa sofa siya. Hawak ang maliit kong journal — ‘yung kulay maroon na leather-bound notebook. Basa ang pisngi niya. At sa sobrang pagkabigla ko… hindi ko na alam kung uunahin ko bang ipaliwanag kung anong laman no’n, o yayakapin siya at sabihin na sorry. Napatingin siya sa akin. Namumugto ang mata. “Besh…” nanginginig ang boses niya. “Bakit hindi mo sinabi sa akin?” Hindi ko alam ang isasagot. Tumulo na lang din bigla ang luha ko — parang automatic na lang. Parang sinabayan ng puso kong hindi rin alam kung paano na babangon. Tumayo siya at agad akong niyakap. Mahigpit. “Ang dami mong tiniis mag-isa…” “Hindi ko sinasadya. Natakot lang ako. Nahihiya ako. Nahihiya ako kahit sa’yo, kahit alam kong ika

RENZO POV Late na akong pumasok sa opisina. Wala sa mood. Wala sa tamang ulirat. Halos wala akong naririnig sa briefing ng team, puro tunog ng relo at ingay ng ceiling fan ang umiikot sa tenga ko. Pagpasok ko sa private office ko, agad kong napansin ang envelope sa ibabaw ng mesa. Plain. Walang pangalan sa labas. Walang logo. Pero kilala ko ang sulat-kamay. Celle. Tahimik kong isinara ang pinto. Tiningnan ko 'yung sobre, para bang may nakasulat doong "Don’t open unless you’re ready to bleed." Huminga ako nang malalim. Dahan-dahan kong binuksan ang envelope at hinugot ang liham. "My dearest Renzo..." Putang ina. First line pa lang, parang may tumusok na kutsilyo sa sikmura ko. Binasa ko ang sunod-sunod na linya. Word for word. Sentence after sentence. And with every word, parang may humihila sa bituka ko pababa. "I know now that you are the brother of the man I hit." "I am the reason he almost died." "I am not a good person, Renzo." Nagdilim ang paningin

He didn’t say anything. Not even a glance. After everything we did, after all the pain and truth spilled between us like broken glass on the floor… Renzo just stood up, dressed himself quietly, and walked out of my condo like I was nothing. Like I never mattered. I sat there on the edge of my bed, my skin still trembling from the bruising way he touched me, from the heat of his anger that burned more than it soothed. I was still catching my breath when the door closed behind him. Click. Wala na siya. Gano’n lang? “Renzo…” bulong ko sa katahimikan, hoping somehow he would hear it and come back. Pero hindi siya bumalik. I curled into myself, naked and shaking, not because of the cold — but because I realized this might be it. This might be the end of everything.. At kahit alam kong deserve kong magalit siya, masaktan, magwala… Hindi ko kinaya ‘yung paraan ng pag-alis niya. No goodbye. No closure. Not even hate in words. Just… silence. Mas masakit pala ‘yon kaysa sa sigawa

RENZO’S POV Kinabukasan, pumasok ako sa hospital na para bang may kaunting pag-asa pa sa dibdib ko. I just needed to see her. Kahit saglit lang. Kahit isang tingin lang. Gusto ko lang makasiguradong okay siya, na gising na siya, na andoon pa rin siya. Pero paglapit ko sa nurses’ station, parang may mabigat na batong lumapag sa sikmura ko. “Sir Navarro,” anang nurse. “Inilabas na po si Ms. Alvarado. Her family took her home earlier this morning.” “Anong oras?” I demanded, my voice tight. “Past 6 AM po. Her father arrived with security.” Napakuyom ako ng kamao ko. Tangina. Bakit sya inilabas? Magaling na ba sya? Hindi ko man lang siya nakausap. I turned and walked out, each step heavier than the last. Pagdating ko sa parking, gusto ko nang sumigaw. Gusto kong basagin ang windshield ng kotse ko. Pero wala akong ginawa. Umupo lang ako sa driver's seat, staring blankly ahead habang gumugulong pa rin sa utak ko ang imahe ni Celle sa hospital bed—pale, fragile, tahimik.

CELLE'S POV Tahimik ang paligid. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang tik-tak ng wall clock sa itaas ng headboard. Nakatitig ako sa kisame, nakahiga sa malinis na kama ng isang pribadong psychiatric center sa Bern. Mula sa malaking salamin ng bintana, tanaw ko ang mapuputing bundok, pero kahit gaano pa ito kaganda, hindi pa rin nito natatabunan ang lungkot sa dibdib ko. Isang taon na akong nandito. Isang taon na rin akong tuluyang nawala sa sarili ko. Dinala ako rito ng Mommy at Daddy, kinabukasan matapos akong magising sa ospital sa Maynila—galit, umiiyak, sumisigaw, walang humpay ang tanong: Nasaan si Renzo? Bakit wala siya rito? Bakit ako iniwan? Hindi nila alam kung paano ako aayusin. Hindi ko rin alam kung gusto ko pang ayusin ang sarili ko noon. Sa isang hospital dito sa Bern isang gabi… habang lahat ay tahimik, habang iniisip kong hindi na ako karapat-dapat mabuhay, dahan-dahan kong binuksan ang drawer ng CR sa loob ng kwarto ko. Kinuha ko ang maliit na salamin.