Semua Bab WAVES BENEATH THE SILENCE: Bab 11 - Bab 20

CELESTINE’S POVTwo weeks na ang lumipas mula nang umuwi kami mula sa Tagaytay, pero simula noon, parang kami na ni Renzo ang mundo ng isa’t isa. Kung hindi kami natutulog sa condo niya, sa condo ko naman kami nagigising. Kape sa umaga. Halik sa noo. Luto siya ng breakfast minsan, minsan ako. Walang araw na hindi ko siya nakikita.Pero ngayong madaling araw ng Lunes, mag-isa ako sa kama. At gising ako.Nagising ako dahil sa panaginip—hindi basta panaginip kundi isa na namang bangungot. Isang flashback ng gabing iyon. ‘Yung ulan. ‘Yung headlights. ‘Yung tunog ng preno at pag-iyak ko habang nanginginig ang mga kamay ko sa manibela.At kahit na malamig ang aircon, pawis ang likod ko.I couldn’t sleep anymore. I couldn’t breathe.Bumangon ako nang dahan-dahan. Hinaplos ko ang kumot sa tabi ko — malamig na, walang tao. Si Renzo ay umuwi kahapon para harapin ang board meeting nila kaninang umaga. Gusto niyang bumalik agad mamayang gabi, pero ang totoo, mas kailangan ko muna ng katahimikan.

RENZO’S POV Tahimik ang ospital nang dumating ako ng umaga. Hindi ko alam kung anong klaseng kaba ang dinadala ko sa dibdib, pero malakas ang kutob ko—parang may mangyayaring hindi ko gusto. Pagbukas ko ng pinto ng kwarto ni Julius, bumungad agad sa akin ang kapatid ko, nakaupo sa kama, hawak ang sketchpad niya. Nakatingin siya sa bintana. Hindi siya ngumiti. Hindi rin siya nagsalita agad. “Julius?” mahinahon kong tawag. Lumingon siya. May lungkot sa mata niya. May bigat sa ekspresyon. “Kuya...” Mahina ang boses niya, parang may gustong sabihin pero hindi sigurado kung dapat ba. “Bakit? Anong meron?” Tumango siya nang marahan, saka dahan-dahang binaba ang lapis. “May... may naaalala ako,” sabi niya. “Tungkol sa aksidente.” Napatigil ako. Tila huminto ang hangin sa paligid. “Ano’ng naaalala mo?” tanong ko agad, dahan-dahan ang lakad palapit sa kama. “Hindi ko alam kung buo na, o putol-putol pa. Pero parang... may liwanag. Ulan. Tapos may malakas na preno. May kotse—malaki, ku

RENZO POV Hindi ako mapakali buong araw. Ilang linggo na mula nang magsimula ang personal kong imbestigasyon. After Julius remembered that silver car with a diplomatic plate, I knew something didn’t add up. Hindi ko masikmura ang ideya — pero mas hindi ko kayang hindi alamin ang buong katotohanan. Gabe and I had our people review more old CCTV footage, scanned parking records, even ran unofficial checks on every diplomatic vehicle active sa area on the night of the hit-and-run. Most results were dead ends. But then — dumating ang isang email mula sa isang contact namin sa loob ng isang private vehicle recovery group. It was a low-res photo, extracted from a dashcam of a passing truck, timestamped 1:57 a.m., just minutes after the accident. Isang silver luxury sedan. Blurry, ulan, madilim — pero malinaw na may dugo sa front bumper. And the plate number? Partially visible. But enough to cross-match. Agad kong pinatakbo sa database. And what came back? My blood ran cold. It

Ang hirap huminga kapag hindi mo alam kung nasaan ka sa buhay ng isang tao. Pero mas mahirap pala 'yung... unti-unti mong nararamdaman na nahuhulog ka — at wala kang ideya kung may sasalubong ba sa'yo sa baba, o kung babagsak ka lang nang mag-isa. Nakahiga ako sa kama. Maghapon na. Wala akong ginawang iba kundi titigan ang kisame, hawak ang cellphone, habang paulit-ulit kong tinitingnan ang pangalan niya sa inbox. No new messages. No missed calls. Parang hindi totoo. Ilang araw lang ang pagitan mula sa mga gabi na magkasama kami, yakap-yakap niya ako, halos sabay ang tibok ng mga puso namin. Pero ngayon… Tahimik. Malayo. At habang mas lumalayo siya, mas lumilinaw sa akin ang isang bagay: Mahal ko siya. Hindi lang dahil sa mga gabing pinupuno niya ako ng init. Hindi lang dahil sa paraan ng pagtitig niya na para bang ako lang ang babae sa mundo. Hindi lang dahil sa mga halik na kayang sirain at buuin ako nang sabay. Mahal ko siya dahil nakita niya ako — sa gitna ng lahat ng gu

Hindi ako huminga. Hindi ko na kaya. The moment he turned his back on me, pakiramdam ko may sumabog na bomba sa loob ng dibdib ko. I stood there — frozen, shaking, helpless — habang nakatingin sa kanya. Nakatalikod siya, pero ramdam ko ‘yung bigat ng bawat hakbang niya palayo. “Renzo…” I whispered, almost inaudible. “Please…” Huminto siya sa tapat ng pinto. Pero hindi siya lumingon. He clenched his fists. His whole body tense. Then — mabagal siyang humarap sa akin. At sa wakas, nagtagpo ulit ang mga mata namin. But it wasn’t the same. Wala na ang init. Wala na ang lalim. What I saw in his eyes… was frost. Rage. And a pain so deep it refused to cry. “You know what’s funny, Celle?” mahina niyang sabi, pero parang dagundong sa tenga ko. “I almost convinced myself na may dahilan ka. Na baka may dahilan kung bakit hindi mo sinabi. Na baka hindi mo lang talaga kaya.” “Renzo, I—” “But it’s all bullshit, right?” His voice cracked. “You lied. And you kept lying. Alam mo bang halo