Semua Bab WAVES BENEATH THE SILENCE: Bab 51 - Bab 59

Isang linggo lang kami sa Italy, pero parang isang lifetime ng alaala ang naiuwi namin. Yung mga dinner namin sa Lake Como, yung mabagal na sayaw habang nasa ilalim ng fairy lights, yung paulit-ulit niyang paghalik sa balikat ko tuwing akala ko tulog na siya—lahat ng ‘yon, parang parte na ng balat ko. Nakatatak. Akala ko tapos na ang sorpresa ni Renzo. Pero gaya ng dati, hindi siya nauubusan. “Time to go somewhere else, let's pack,” bulong niya kanina habang nakayakap mula sa likod. “Pero isama mo 'yung red dress. Gusto ko 'yon.” Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Basta ang alam ko lang—pag si Renzo ang may plano, laging may halong init, kilig, at lambing. Paglapag namin sa Kyoto, parang lumipat kami sa ibang mundo. Tahimik. Malamig ang hangin. May kakaibang amoy ng kahoy at sakura sa paligid. At sa bawat paglakad namin sa mga makikitid na kalsada, para kaming bumalik sa isang panahong simple lang ang lahat. Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad palabas ng air

After ng honeymoon namin sa Kyoto, back to reality na kami. Paglapag ng eroplano sa Zurich, ramdam ko agad ang lamig ng hangin na tila ba bumati sa pag-uwi naming dalawa. I held Renzo’s hand tighter, habang nakasandal ang ulo ko sa balikat niya. Mas maaliwalas ang langit ngayon—walang snow, pero malamig pa rin ang hangin. Parang kami. Tahimik, pero punô ng damdamin. "Back to reality," bulong ko habang naglalakad kami palabas ng airport, dala ang mga luggage naming mag-asawa. "Hmm," Renzo hummed, then kissed the top of my head. "Back to real life. Pero kahit saan, basta kasama kita, home na 'yun." Napangiti ako. He always knew what to say. Pagdating namin sa bahay ko, everything looked the same, pero iba na ang pakiramdam. After a warm shower, I changed into my silk robe. Lumabas ako ng banyo at nadatnan ko si Renzo na naka-boxers lang, nakaupo sa sofa habang may kausap sa phone. "Julius, confirm mo 'yung pitch deck para sa Swiss branch natin. I’ll be here for a week pa, tapusin

Mabilis lumipas ang isang linggo. Parang kahapon lang nung bumalik siya nang walang pasabi, at ngayo’y parang hindi na kami muling magkakahiwalay. Pero habang abala si Renzo sa pag-aayos ng final business meeting niya before umuwi ng Pilipinas… ako naman, tahimik ding nagpaalam sa Switzerland. Hindi niya alam. Gusto kong sa akin manggaling, sa tamang panahon. “Are you sure about this?” tanong ng Executive Director namin habang inaabot ko ang final turnover folder. “Switzerland Branch won’t be the same without you, Ms. Alvarado.” Ngumiti ako ng mahina. “Thank you. But I think… it’s time. I’ve done what I needed to do here. Now, it’s time to come home.” At sa kauna-unahang pagkakataon, hindi ko na tinawag na ‘trabaho’ ang Pilipinas. Tinawag ko itong home. Later that night, habang nasa kwarto ako, tumawag si Mama sa video. “I heard everything’s ready?” tanong niya, nakaayos pa rin kahit gabi na roon. “Opo, Ma,” sagot ko, nakangiti. “Salamat po… kasi pinayagan n’yong lumipat ako s

“Okay ka na ba talaga?” tanong ni Renzo habang binubuhat niya ang bag ko kahit kaya ko naman. Tumango ako, mahina. “Oo. Hindi naman ako pinayagang lumabas kung hindi ako stable, diba?” Huminto siya sa tabi ko, pinisil ang kamay ko nang mahigpit. “Stable, yes. Pero sabi ng doctor mo — kailangan mo ng bed rest. Ayaw kong may mangyaring masama. Lalo na ngayon…” Dumapo ang kamay niya sa tiyan ko. Napakagat ako sa labi. Hindi pa rin ako makapaniwala. May buhay sa loob ko. Bata na bunga ng pagmamahalan namin, kahit gaano pa ito kasakit noon. Nakaalis din ako agad ng ospital — sabi ng OB, okay naman daw ang vitals ko at ng baby, pero strict rest daw muna ang kailangan. Walang trabaho, walang stress, at lalo nang walang lakad-lakad. Kaya ngayon, habang sinasakay ako ni Renzo sa kotse, para kaming lumilipat ng bahay. May bitbit siyang neck pillow, mga prutas, bottled water, vitamins, at kung ano-ano pang parang pinamili niya sa baby store kahit wala pa naman kaming checklist. Pagdating

Maaga pa lang, gising na si Renzo. Narinig ko ang mga yabag niya sa hallway papuntang nursery. Ilang segundo lang, sumunod na ang pamilyar na tawa ng munting babae—ang boses na bumago sa buong mundo ko. “Papa!” sigaw ni Isla, ang anak naming apat na taong gulang, habang sinasalo siya ni Renzo mula sa kama nito. Ngumiti ako, kahit nakapikit pa. Ilang taon na ang lumipas pero bawat umaga, parang blessing pa rin. Hindi pa rin nawawala ‘yong kilig. ‘Yong tahimik na pasasalamat. Dati, gising ako sa sakit, sa trauma, sa guilt. Ngayon, nagigising ako sa tawa ng anak ko. Sa halik sa noo. Sa init ng umagang wala nang tinatago. Maya-maya, bumukas ang pinto ng kwarto. Si Renzo, buhat si Isla, sabay may hawak na tray ng almusal. “Look, Mommy, we made pancakes!” excited na sabi ng anak naming kamukhang-kamukha niya—may dimples at mapanuksong ngiti. “Wow,” sabi ko habang tumatayo. “Ganito ba kasarap ang buhay?” “Mas masarap pa,” bulong ni Renzo, sabay halik sa gilid ng labi ko. AFTER BREA