Semua Bab ตำนานรักองค์ชายจอมโจร: Bab 11 - Bab 19

ขบวนเรือฝังศพ ภายในเรือขนาดใหญ่จำนวนสองลำ ปรากฏโลงศพของ หยางเฉียนเฉียน ตั้งวางไว้อยู่บนเรือคลุมด้วยผ้าขาวปิดฝาโลงเอาไว้อย่างมิดชิด เตรียมพร้อมบ่ายหน้านำไปฝังบนเกาะเฉิงไห่ ซึ่งเป็นเกาะที่ตระกูลหยางครอบครองมาอย่างช้านาน กำลังลอยลำมุ่งหน้าไปยังสุสานประจำตระกูล โดยมีเรืออีกหนึ่งลำตามหลังไปซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นพ่อแม่ พี่น้องและญาติสนิทของผู้ตายตามไปทำพิธีฝังศพให้ถูกต้องตามประเพณี ในขณะที่ที่เรือขนศพล้วนแล้วแต่มีชายฉกรรจ์คอยดูแลทั้งสิ้น เครื่องใช้ที่จำเป็นต่างๆ ถูกนำไปที่สุสานก่อนหน้านี้แล้วเพื่อรอบรรจุลงไปพร้อมกับโลงในวันทำพิธีฝัง ท่ามกลางสายตาของคนเป็นพ่อและแม่ยังคงมองตามโลงที่บรรจุร่างอันไร้วิญญาณของบุตรสาว ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองและเสียใจต่อการจากไปของหยางเฉียนเฉียนไม่คลาดครา หากแต่กลับมีดวงตาอีกหนึ่งคู่ที่จ้องเรือขนศพลำดังกล่าวที่ลอยลำอยู่เบื้องหน้าตาไม่กะพริบ ด้วยเพราะความแค้นฝังรากหยั่งลึกมานานนับตั้งแต่จำความได้ “แม้เจ้าจะตายไปแล้วก็ตาม แต่ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าถูกฝังร่างลงดินอยู่ร่วมกับบรรพบุรุษในสุสานเดียวกันเป็นอันขาด คนเช่นเจ้า

ในขณะเดียวกัน บริเวณกลางทะเล แพน้อยล่องลอยไปตามกระแสคลื่นและแรงลมพัดพาไปอย่างไร้จุดหมาย มิรู้ว่าเวลาผ่านไปยาวนานเพียงใด ฝ่าแสงแดดอันร้อนระอุในเวลากลางวันและความเย็นย่ำในเวลากลางคืน จวบจนกระทั่งแพดังกล่าวลอยเคว้งคว้างมาจนถึงเกาะที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวทางทิศใต้ มีเมฆหมอกลอยต่ำปกคลุมอยู่ตลอดเวลามิเคยจางหายจนเรือล่องกลางทะเลมากมายแล่นผ่านเลยไปมิเคยแวะจอดเลยสักคราด้วยถูกซ่อนเร้นสายตาจากผู้คนจากสายหมอกทะมึนเหล่านั้น อีกทั้งเป็นเกาะที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวมิปรากฏอยู่ในแผนที่ของเส้นทางการค้าขายทางทะเลแต่อย่างใด โดยหารู้ไม่ว่าเกาะดังกล่าวแท้จริงแล้วคือเกาะเฟซ่วยต้าว หรือเกาะมรกตที่ชาวเรือและแคว้นน้อยใหญ่ที่มีดินแดนแถบชายฝั่งต่างเฝ้าค้นหามานานนับหลายพันปี เกาะที่ขึ้นชื่อได้ว่าทุกแห่งในพื้นที่นั้นอุดมสมบูรณ์อีกทั้งสวยงามดั่งดินแดนสวรรค์เก้าชั้นฟ้า และยังมีบ่อน้ำที่แปรเปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็นทองคำไปชั่วพริบตา สร้างความมั่นคั่งให้แก่ผู้ที่ได้ครอบครองอย่างยิ่งยวด และยิ่งไปกว่านั้นภายในถ้ำซึ่งอยู่ในหุบเขาบนเกาะมรกต จะมีถ้ำบางแห่งที่มีแต่หินหยกสูงค่ามากมายอัด

“เฉียนเฉียน!”เสียงของดวงวิญญาณตรงหน้าเรียกชื่อของเธออย่างชัดเจน ห๊ะ! หวังฉิงชวนได้แต่ส่งเสียงออกมาเพียงเท่านั้น หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นดวงวิญญาณของคนตายเป็นครั้งแรกในชีวิต ร่างตรงหน้ามาในสภาพที่เคยมีชีวิต ใบหน้าแม้จะกลมแต่ก็จิ้มลิ้มพริ้มเพรา ปากนิด จมูกหน่อยแต่ที่โดดเด่นนั่นก็คือดวงตากลมโตดั่งตากวาง และร่างที่อวบสมบูรณ์ไปทุกส่วนมาพร้อมกับผิวขาวอมชมพูเนียนสวยน่ามองอย่างยิ่งยวด ถึงแม้จะแลดูเจ้าเนื้ออวบอ้วน แต่มีเค้าโครงความงามไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร หากเจริญวัยอย่างเต็มที่นับเป็นหญิงงามเลื่องชื่ออย่างหาตัวจับยากเลยทีเดียว “ธะ..เธอ...เธอเป็นใคร!!!”หญิงสาวกลั้นใจถามออกไป ก่อนจะได้ยินเสียงดวงวิญญาณดังกล่าวตอบกลับมา “ข้าคือหยางเฉียนเฉียน เจ้าของร่างที่เจ้ากำลังสถิตอยู่ในขณะนี้” “อะไรนะ!”ฉิงชวนอุทานออกมาทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะส่ายหน้าไปมาติดต่อกันด้วยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินจากปากของดวงวิญญาณที่ยืนอยู่ตรงหน้า “ไม่จริง! สิ่งที่ฉันได้ยินไม่ใช่เรื่องจริง! มันจะต้องไม่ใช่เรื่องจริง!”หญิงสาวยังคงยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็ง “แต่ทุกสิ่งที่เจ้าได้ยินคือเรื่องจริงทั้งสิ้น”เ

“และถ้าหากข้าบอกกับเจ้าว่าแท้จริงแล้ว ข้าก็คือเฉินคัง จากแคว้นหมิ่นเยว่เจ้าจะว่าเยี่ยงไร!!!”ชายหนุ่มเจ้าของกระท่อมถามกลับไปเสียงเย็นยะเยียบ มือหนาเรียกพลังหยางในกายของตนขึ้นมาทันที เป้าหมายคือสังหารเด็กสาวที่เอ่ยชื่อดังกล่าวออกมา!!! เสียงที่พูดออกมานั้นฟังแล้วแข็งกร้าวเสียนี่กระไร ร่างใหญ่ที่ยืนสูงตระหง่านค้ำศีรษะเด็กสาวอยู่ในขณะนั้น ค่อยๆ ยกมือของตนขึ้นมาหมายปลิดชีพทันที ในขณะที่ฉิงชวนซึ่งมิรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในยุคนี้ เพราะเป็นดวงวิญญาณจากยุคอนาคตพลัดหลงมาติดอยู่ในร่างเด็กสาวที่กำลังถูกปลิดชีพเป็นครั้งที่สองจากคำถามที่เธอพูดออกไปโดยมิรู้ตื้นลึกหนาบ้าง พร้อมเสียงของฉิงชวนพูดแทรกขึ้น “ข้าก็ไม่เห็นต้องว่าอะไรเลย เพราะเรื่องจริงพี่ชายก็คือพี่คังที่ช่วยชีวิตของข้าเอาไว้ ถ้าเช่นนั้นต่อไปข้าก็จะเรียกท่านว่าพี่คังตามที่อนุญาตดีไหม”ฉิงชวนพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างส่งกลับไปให้อย่างไร้เดียงสา และนั่นทำให้มือหนาที่กำลังเกร็งนิ่วเพื่อเรียกกำลังภายในหมายปลิดชีพเด็กสาวตรงหน้าให้สิ้นชีพ มลายหายไปโดยพลันครั้นได้ยินเช่นนั้น “อ่อ...แล้วแต่เจ้าเถิดข้าอนุญาตแล้วก็ตามนั้น”เสี

“คู่ชีวิตอย่างนั้นเหรอ”หญิงสาวพึมพำคำดังกล่าวออกมา ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กันเป็นการตอกย้ำคำพูดของตนเอง “ข้ารักในความเป็นตัวตนของเจ้า! เราสองเรียนรู้และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนล่วงรู้ว่าทั้งข้าและเจ้าเป็นเช่นไร เจ้ามิงามข้าไม่สน สิ่งที่ข้าสนใจคือจิตวิญญาณอันเป็นเนื้อแท้และตัวตนของเจ้าที่แท้จริง แม้เจ้าจะมิงามแต่จิตใจของเจ้านั้นงามยิ่งนักล่วงรู้หรือไม่เจ้าปลาอ้วนของข้า”เฉินคังบอกความในใจที่ซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกออกมาจนหมดเปลือก ดวงตากลมโตปรากฏหยาดน้ำตาขึ้นคลอเบ้าครั้นได้ยินเช่นนั้น “พี่คังรักฉันจริงๆ ด้วย รักที่เป็นตัวตนของเรา ไม่ได้สนใจหน้าตาของร่างนี้เลย”ฉิงชวนรำพึงอยู่ในใจก่อนจะได้ยินเสียงของพี่ชายรูปงามถามขึ้นอีกครั้ง “แล้วเจ้าละเฉียนเฉียนมีหัวใจตรงกับข้าหรือไม่”เฉินคังรุกหนักเอาคำตอบจากเด็กสาวให้ได้ และคำถามดังกล่าวทำให้พวงแก้มอวบอิ่มเต็มไปด้วยเลือดฝาด แดงระเรื่อขึ้นมาทันทีครั้นถูกเร่งรัดเอาคำตอบเช่นนั้น “จะรีบพยักหน้าตอบคนโบราณก็จะบอกว่าไม่งาม แต่ถ้าเล่นตัวมากเกิดกินแห้วขึ้นมาจะทำอย่างไงถ้าพี่คังไม่สนใจและเลิกรักเราไป ฉิงชวนหนอฉิงชวนตอบแบบไหนถึงจะเข้าท่าและลงตัวอย่างส