Semua Bab สยบแค้นมาเฟียร้าย: Bab 11 - Bab 20

ค่ำคืนนั้น หลังจากการปรากฏตัวที่บริษัทในฐานะ "ของเขา" ซูหลิง ถูก หลงเฟย พาตัวกลับมายังเพนท์เฮาส์ทันที ความตึงเครียดที่ถูกสร้างขึ้นในที่สาธารณะไม่ได้จางหายไปไหน กลับเพิ่มทวีคูณขึ้นเมื่อประตูห้องนอนปิดลง หลงเฟยไม่ได้กล่าวคำใดๆ มีเพียงสายตาคมกริบที่จ้องมองเธอราวกับจะทะลุปรุโปร่ง ซูหลิงรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าด้วยสายตาของเขาอีกครั้งหนึ่งเขาเดินเข้ามาหาซูหลิงอย่างช้าๆ แต่ละก้าวยิ่งบีบรัดหัวใจของซูหลิงให้เต้นรัว กลิ่นกายที่คุ้นเคยของเขา กลิ่นบุรุษเพศที่เข้มข้นผสมกับบุหรี่ซิการ์ราคาแพงและน้ำหอมเฉพาะตัว อบอวลไปทั่วห้อง ราวกับเป็นกลิ่นอายแห่งอำนาจที่กำลังครอบงำเธอ ซูหลิงพยายามถอยหนี แต่กลับถูกร่างสูงใหญ่ของหลงเฟยต้อนจนชิดผนังเย็นเฉียบ เธอหลับตาแน่น พยายามกลั้นลมหายใจ และต่อต้านทุกสัมผัสที่จะตามมา"ทำไมต้องหนี... ในเมื่อสุดท้ายเธอก็เป็นของฉัน" เสียงทุ้มต่ำของหลงเฟยกระซิบพร่าข้างใบหูของซูหลิง ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารดซูหลิงต้นคอ ขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งตัว "เธอชอบใช่ไหม... ที่ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นของฉัน"ซูหลิงไม่ตอบ เธอเพียงกำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อ หลงเฟยใช้ปลายนิ้วหยาบกร้านเชยคางของซูหลิงขึ้น บังคับให้เธ

ความรุนแรงของเหตุการณ์ที่เพนท์เฮาส์ยังคงตรึงตราอยู่ในความทรงจำของ ซูหลิง เธอเห็น หลงเฟย สังหารผู้คนต่อหน้าต่อตาด้วยความเลือดเย็นเพียงเพราะพวกเขา "แตะต้อง" เธอ ภาพของเลือดสีแดงฉานและร่างไร้วิญญาณยังคงตามหลอกหลอนในความฝัน แต่สิ่งที่น่าหวาดกลัวยิ่งกว่าคือความรู้สึกสับสนในใจตัวเอง ความหวาดกลัวต่อหลงเฟยถูกกลืนกินด้วยความเร้าใจที่ไม่พึงปรารถนา และความรู้สึกที่แปลกประหลาดที่เธอไม่อาจยอมรับ… ความรู้สึกปลอดภัยที่ซ่อนอยู่ในอ้อมแขนอันตรายของเขาสองวันหลังจากเหตุการณ์นั้น ซูหลิงยังคงใช้ชีวิตอยู่ในกรงทองเช่นเดิม อามาและสาวรับใช้อีกสองสามคน ยังคงปฏิบัติหน้าที่อย่างเคร่งครัด แต่หลงเฟยกลับหายหน้าไป เขาทิ้งให้ซูหลิงจมอยู่กับความคิดและความรู้สึกที่ปั่นป่วน เธอพยายามจะทำความเข้าใจตัวเอง แต่ก็ยิ่งสับสนมากขึ้นทุกที เธอพยายามย้ำเตือนตัวเองถึงความแค้นที่ต้องชำระ แต่ภาพใบหน้าของหลงเฟยยามที่เขาปกป้องเธอ และความเร่าร้อนจากสัมผัสของเขากลับปรากฏขึ้นมาแทนที่ค่ำคืนนั้นเอง พายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก เสียงฟ้าร้องคำรามก้องกังวาน สายฟ้าฟาดผ่าลงมาเป็นสาย ทำให้แสงไฟในเพนท์เฮาส์กะพริบถี่ๆ ก่อนจะดับวูบลงเหลือเพียงแสงสลัวจ

รุ่งอรุณไม่ได้นำพาสิ่งใดมาสู่จิตใจของซูหลิง นอกจากความว่างเปล่าและความสับสนที่ถาโถมเข้าใส่ เธอตื่นขึ้นมาในความมืดมิดของห้องนอนที่ปราศจากหลงเฟย ร่างกายของเธอยังคงเจ็บระบมจากค่ำคืนที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ความลับทั้งหมดเกี่ยวกับการล่มสลายของตระกูลซูและความเกี่ยวข้องของเธอกับมันถูกเปิดเผย รอยแดงช้ำจากการถูกครอบครองปรากฏอยู่ทั่วผิวขาวเนียนราวกับตราประทับที่เขาจงใจสร้างขึ้นมา แต่สิ่งที่เจ็บปวดกว่าบาดแผลทางกายคือบาดแผลทางใจความจริงที่ว่าหลงเฟย หลานชายผู้สืบทอดสายตรงของตระกูลหลง ผู้ซึ่งตระกูลซูพยายามทุกวิถีทางที่จะสยบให้เป็นพันธมิตรแต่กลับกลายเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังความพินาศ เขาหลอกใช้เธอมาตลอด ทุกการกระทำของเธอคือหมากตัวหนึ่งในเกมของเขา ทำให้ซูหลิงรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจนแหลกละเอียด ความรู้สึกผิดต่อครอบครัวที่ล่มสลายหนักอึ้งในอก เธอเกลียดตัวเองที่อ่อนแอและยอมจำนนต่อสัมผัสของศัตรู ความแค้นที่เคยลุกโชนบัดนี้ถูกกลืนกินด้วยความสับสนและปรารถนาที่น่ารังเกียจซูหลิงลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก เธอเดินไปยังห้องน้ำ มองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงา ดวงตาที่เคยเ

แสงสุดท้ายของวันค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับความรู้สึกคุกรุ่นในใจซูหลิง หลังจากค่ำคืนที่หลงเฟยร้องขอให้เธออยู่ ความสับสนในใจยิ่งทวีคูณ เธอเกลียดเขา แต่สัมผัสของเขาเมื่อคืนกลับปลอบประโลมและทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด ความปรารถนาที่เคยปฏิเสธ บัดนี้ชัดเจนขึ้นจนน่ากลัวซูหลิงนั่งริมหน้าต่าง มองหยาดฝนโปรยปรายลงมาเบาๆ แสงไฟจากเมืองเบื้องล่างสะท้อนกับหยดน้ำบนกระจกเป็นประกายระยิบระยับ เธอรู้สึกเหมือนยืนอยู่บนเส้นแบ่งบางๆ ระหว่างความแค้นและความรู้สึกที่นิยามไม่ได้ ทำไมหัวใจถึงสั่นไหวกับผู้ชายที่ทำลายทุกสิ่งในชีวิตของเธอเสียงคลิกประตูคุ้นเคยดังขึ้น หลงเฟยก้าวเข้ามาด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมสองสามเม็ด ผมดำเปียกชื้นจากละอองฝน ใบหน้าคมคายดูอ่อนโยนกว่าเคย ดวงตาคมกริบทอประกายใสยามมองมาที่ซูหลิง ไม่ใช่แววครอบครองหรือลงโทษ แต่เป็นแววปรารถนาอ่อนโยนและสิ่งที่คล้ายความห่วงใย"เป็นอย่างไรบ้าง..ซูหลิง" เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเล็กน้อย แต่เต็มความห่วงใยที่ซูหลิงไม่คิดว่าจะได้ยินจากเขาเขาเดินเข้ามาช้าๆ ไม่เร่งรีบหรือดุดันเหมือนเคย ทรุดตัวคุกเข่าตรงหน้าเธอ มือหนาเอื้อมจับมือซูหลิงแผ่วเบา สัมผัสอบอุ่นนุ่มนวลจนรู

รุ่งเช้าของอีกวัน ซูหลิง ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของ หลงเฟย ความเหนื่อยล้าทางกายไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกทรมานเท่าความสับสนในจิตใจ หลงเฟยยังคงหลับอยู่ ใบหน้าคมคายของเขาดูอ่อนโยนยามนิทรา ราวกับปีศาจที่ไร้พิษสง แต่เมื่อคืน...ความดิบเถื่อนที่ผสมผสานกับความปรารถนาที่รุนแรงของเขาได้ตอกย้ำให้ซูหลิงรู้ว่า เขาคือผู้ควบคุมเกมชีวิตนี้อย่างแท้จริงซูหลิงค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างแผ่วเบา เธอเดินไปยังริมหน้าต่างบานใหญ่ จ้องมองแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องลงมาบนตึกระฟ้าเบื้องล่าง ความรู้สึกที่เคยมีต่อหลงเฟยนั้นพังทลายลงสิ้นเชิง จากความแค้นกลายเป็นความรักที่ต้องห้าม รักที่เจ็บปวด เพราะมันคือรักที่เกิดจากคนที่ทำลายครอบครัวของเธอภาพของพ่อกับแม่ยังคงชัดเจนในความทรงจำของซูหลิง บิดาของเธอ นายซูเจิ้งหรง ชายผู้ซื่อสัตย์และรักครอบครัวเหนือสิ่งอื่นใด มารดาของเธอ คุณนายซูหลี่เฟิน หญิงผู้สง่างามและเข้มแข็ง ธุรกิจนำเข้าส่งออกของตระกูลซูที่ก่อร่างสร้างตัวมานานนับสิบปี ถูกบดขยี้ในชั่วข้ามคืนด้วยเกมธุรกิจสกปรกของตระกูลหลงเฟย เธอจำได้ดีถึงคืนที่พ่อกับแม่ต้องนั่งร้องไห้กอดกันอยู่ในห้องรับแขก บ้านหลังใหญ่ที่เคยอบอุ่น