บทที่ 11 ความสามารถพิเศษ

จิตใจของเธอจดจ่อจนเกิดสมาธิแล้วสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาก็เปลี่ยนไปเป็นกำไรหยกจักรพรรดิ์วงหนึ่งชิงชิงตกใจจนต้องกระพริบตา ภาพก็กลับมาเป็นหีบไม้ใบเดิม เธอเลยลองเพ่งสมาธิไปที่หีบไม้อีกครั้ง ภาพกำไรหยกก็กลับมา นี่น่าจะเป็นอีกความสามารถหนึ่งที่เธอได้มา

          ชิงชิงลองหยิบม้วนภาพวาดโบราณภาพหนึ่งเพื่อทดสอบความสามารถทันทีสิ่งที่เธอมองเห็นเป็นภาพวาดหญิงสาวคนหนึ่งที่มองเห็นเพียงด้านหลัง เธอปล่อยผมที่ยาวจรดเอวนั้นจนปลิวสบาย เมื่อเห็นภาพในสมาธิชัดเจนแล้วชิงชิงจึงออกจากสมาธิแล้วแก้เชือกที่รัดม้วนภาพออกมาเปิดดูแล้วภาพที่เห็นด้วยตาเนื้อก็ตรงกับในสมาธิทุกประการหลังจากทดลองจนมั่นใจอีกสองสามครั้งชิงชิงจึงสังเกตได้อีกอย่างหนึ่งว่าหากวัตถุชิ้นไหนเป็นสิ่งของที่มีมูลค่าสูงเมื่อเธอใช้มือขวาสัมผัสก็จะมีความรู้สึกอุ่นวาบตรงรอยแดงที่เป็นจุดที่เธอสวมแหวนหยกสีเลือดเอาไวนั่นเอง

          รวมๆ แล้ววันนี้ชิงชิงได้ภาพวาดโบราณมาสิบแผ่น กำไรหยกจักรพรรดิ์หนึ่งวงและขวดยานัตถุ์กระเบื้องเคลือบอีกห้าใบ บนพื้นยังมีแจกันและถ้วยชามกระเบื้องเคลือบอีกหลายใบแต่หากจะขนไปทั้งหมดวันนี้คุณตาที่เป็นคนเฝ้ากองขยะอาจจะผิดสังเกตเอาได้ชิงชิงจึงตัดสินใจเดินไปค้นหาหนังสือเรียนที่จำเป็นต่อการสอบเกาเข่าแทน

          “หนังสือเรียนชั้นมัธยมปลาย เจ้าเรียนถึงแล้วรึหรือว่าจะเอาไปก่อไฟ” ชายชราเอ่ยถามเมื่อเห็นหนังสือที่ชิงชิงเลือกมาเป็นหนังสือเรียนในระดับชั้นมัธยมปลายยกชุดครบทุกวิชา เขาไม่รู้ว่าเด็กหญิงรู้คุณค่าของหนังสือนี้หรือเปล่า เพราะถ้าเธอจะเอาไปเป็นเชื้อก่อไฟเขาจะช่วยเลือกกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าๆ ให้ไปใช้แทนจะประหยัดเงินได้มากกว่า แถมยังสามารถเก็บหนังสือเหล่านี้ไว้ให้เหล่ายุวชนปัญญาได้นะไปอ่านทบทวนได้อีกด้วย

          “หนูจะเอาไปฝากพี่สาวน่ะค่ะ นี่เงินสิบเก้าหยวนเป็นค่าของที่หนูเลือกมา แต่ว่าหนูอยากจะขอให้ตาเก็บของที่อยู่หลังฉากไม้นั่นไว้ให้หนูทั้งหมดเลยจะได้มั้ยคะ”

          “อืมดีๆ แต่ก็อย่าไปบอกใครเข้าล่ะ เรื่องบางเรื่องก็ยังไม่มีความแน่นอนหากพูดไปอาจจะเป็นภัยแก่ตัวเจ้าได้ แล้วของพวกนั้นก็ไม่ต้องห่วงไม่มีใครสนใจพวกมันหรอกสะดวกเมื่อไหร่ก็ค่อยมาเอา” ชายชราเอ็นดูชิงชิงแต่ก็อดที่จะตักเตือนเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้เพราะเรื่องการสอบเกาเข่ายังไม่มีประกาศอย่างเป็นทางการหากพูดไปอาจจะมีผลร้ายมากกว่าดี

          “ขอบคุณคุณตาที่เตือนค่ะ นี่เป็นน้ำตาลที่พี่สาวหนูได้มาตาเก็บไว้ชงดื่มบำรุงกำลังนะคะหนูไปล่ะค่ะ” เมื่อเห็นชายชรามีความเป็นห่วงเป็นใยให้ชิงชิงจึงตอบแทนน้ำใจด้วยน้ำตาลอ้อยหรือที่สมัยนี้เรียกว่าน้ำตาลทรายแดงไปหนึ่งถุงด้วยกลัวว่ายชราจะปฏิเสธหลังจากยื่นให้แล้วจึงวิ่งหนีออกมาทันที

          “พี่จงหัวคะหนูได้ของที่พี่ต้องการมาแล้วค่ะ” ชิงชิงสะกิดชายหนุ่มตรงหน้าให้ก้มตัวลงมาก่อนจะกระซิบเบาๆ

          “ตามมา” จงหัวเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะพาเด็กสาวเข้าไปหลังสำนักงานทันที

          “มันต้องเป็นความลับด้วยเหรอคะพี่จงหัว” ชิงชิงที่เห็นว่าในตลาดมืดนี้การค้าขาบแทบจะเป็นไปอย่างเสรีแต่พี่จงหัวกลับทำตัวลับๆ ล่อๆ

          “ไม่ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่พี่กลัวว่าถ้ามีคนเห็นเธอหามันมาได้เธอจะอยู่ไม่เป็นสุขเอาน่ะสิ”

          “งั้นหนูก็ขอโยนเผือกร้อนก้อนนี้ให้พี่จงหัวเลยละกัน คิดแค่เรือนละสองร้อยหยวนพี่จะเอาไปขายเท่าไหร่ก็แล้วแต่พี่ ส่วนเรือนของพี่หนูให้เป็นค่าแรงเรื่องข่าวที่หนูต้องการ” ว่าแล้วก็หยิบนาฬิกาทั้งหมดออกมาดีที่ทางร้านแถมกล่องกำมะหยี่ให้มาด้วยชิงชิงจำบรรจุนาฬิกาแต่ละเรือนลงในกล่องทำให้พวกมันดูดีมีระดับขึ้นมาอีกมาก

          “เสี่ยวชิงเธอจะทำให้พี่หัวใจวาย” จงหัวเห็นนาฬิกาจำนวนมาก็ยกมือลูบอกเหมือนคนจะเป็นลม

          “พี่อย่าเพิ่งเป็นลมนะคะ หนูยังมีของดีอีกมากวันหน้าจะทยอยขนมาฝากพี่ขาย”

          “เอาล่ะ มีอะไรก็เอามาถ้าไม่อยากขายเองก็เอามาให้พี่ช่วยขายน่ะดีแล้วเอาเวลาไปหัดอ่านหนังสือได้ก็ดี โตมาจะได้ไม่ลำบากเหมือนพี่” จงหัวเองก็เอ็นดูชิงชิงไม่น้อยเพราะน้องสาวของเขาเสียชีวิตไปตั้งแต่เล็กๆ เพราะความยากจน ตัวเขาเองก็ไม่มีโอกาสได้เข้าโรงเรียนที่มีโอกาสที่ดีในวันนี้ได้ก็เพราะเคยช่วยเหลือผู้มีอิทธิพลท่าหนึ่งไว้จนท่านรับเลี้ยงและให้ช่วยงานสีเทาหลายอย่าง

          “ขอบคุณมากค่ะพี่จงหัว” ชิงชิงเองก็รับรู้ได้ถึงความหวังดีอย่างจริงใจของพี่ชายตรงหน้าเลยก้มศีรษะคำนับอีกฝ่ายด้วยความเคารพ

          “มาเถอะพี่จะจ่ายค่านาฬิกาพวกนี้ให้เธอเลยยังงัยก็ขายหมดแน่ๆ แต่เมื่อได้รับเงินแล้วตั้งรีบกลับบ้านทันทีห้ามไปเถลไถลที่ไหนอีก ถ้าถูกใครปล้นไปมันจะลำบาก”

          หลังจากนับเงินสี่พันหกร้อยหยวนส่งให้ชิงชิงแล้วจงหัวยังไม่ไว้ใจจึงตัดสินใจเดินไปส่งชิงชิงถึงหน้าบ้าน

          “ขอบคุณพี่จงหัวมากนะคะที่มาส่ง”