บททั้งหมดของ ฮูหยินกลับมาแล้ว: บทที่ 11 - บทที่ 20

พักหลังมานี้ ไป๋หรูอี๋มักเกิดความรู้สึกหวาดระแวงอยู่เนืองๆ แม้กระทั่งในยามนอนก็ยังไม่อาจปล่อยใจให้สงบลงได้ไป๋หรูอี๋สะดุ้งตื่นขึ้นมา นางค่อยๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของยามพลบค่ำ แพขนตางามสั่นไหวชั่วครู่ก่อนจะเหลือบไปมองบุรุษข้างกายซึ่งยังคงนอนหลับสนิทริมฝีปากบางค่อยๆ โค้งยกยิ้มเล็กน้อย ดวงตาคู่งามเปล่งประกายเย้ยหยันเจือเหนื่อยล้าไป๋หรูอี๋จ้องมองโม่เหยียนซวี่อยู่นานครู่หนึ่งคล้ายกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สุดท้ายนางพลางค่อยๆ ขยับลุกขึ้นนั่งอย่างแผ่วเบาก่อนจะยันกายลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้านางหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ จากนั้นจึงเปิดประตูเรือนและเดินออกไปก่อนจะปิดลงแผ่วเบา“…”เหล่าสาวใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเมื่อเห็นเงาร่างของไป๋หรูอี๋ก้าวออกมาต่างชะงักด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพากันรีบคุกเข่าลงพื้นอย่างพร้อมเพรียง “ฮูหยิน…”ไป๋หรูอี๋หลุมสายตามองเล็กน้อยเท่านั้น สีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“ไปตามหมอมาให้ข้า”ณ จวนสกุลเว่ยเซินลี่ฮวานั่งเหยียดหลังตรงด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเช่นนี้มาราวหนึ่งก้านธูปแล้ว มือเรียวบางยังคงกุมจอกน้ำชาแน่นด้วยความประหม่า สายตาลอบเหลื

ปัง!โม่เหยียนซวี่ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง ตบโต๊ะไม้ดังสนั่นลั่นไปทั่วทั้งจวน เสียงกึกก้องนั้นทำเอาเหล่าสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างสะดุ้งตกใจโหยง หน้าถอดสีราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆ และไม่เว้นแม้แต่ไป๋หรูอี๋ที่อยู่ข้างกายยังเผลอขมวดคิ้วคล้ายไม่พอใจ“สตรีร่าน!” น้ำเสียงทุ้มสบถออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวโม่เหยียนซวี่ก้าวฉับๆ เข้ามาหยุดตรงหน้าของเซินลี่ฮวา ดวงตาคมกริบแข็งกร้าวถลึงมองนาง มุมปากกระตุกยกยิ้มเยาะในแววตาดูแคลนอย่างชัดเจน“สตรีร่าน!”ทว่าเซินลี่ฮวามิได้เกรงกลัวหรือหวั่นไหวแม้แต่น้อย ใบหน้าคนงามยังคงเรียบเฉย แต่นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกลับเย็นยะเยือกและไม่คิดหลบเลยแม้แต่น้อย“หากคิดจะกล่าวหาข้า…”นางเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความเย้ยหยัน “ท่านควรดูเงาของตัวเองเสียก่อนโม่เหยียนซวี่” นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเพ่งตามองเขาเพียงครู่ ก่อนจะมองเลยไปยังสตรีผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก“ช่างหน้าด้านนัก…ข้ายังไม่ทันหย่า ท่านกลับยกย่องเชิดชูสตรีจนไม่เห็นหัวภรรยาเอกเลยสักนิดหรือว่าระริกระรี้จนทนรอไม่ไหวแล้วกันแน่” เซินลี่ฮวาเลิกคิ้ว ถามอย่างเย้ยหยัน“เซินลี่ฮวา!”โม่เหยียนซวี่กัดฟันกรอดเรียกชื่ออีกฝ่าย ดวงตาคมกริบแดงก่ำ

ในเมื่อไร้เงาของบุรุษผู้นั้น เซินลี่ฮารู้สึกโล่งใจอยู่มากเพราะอย่างน้อยก็ไม่มีสายตาคู่คอยจับจ้องมองสังเกตทุกการกระทำของนางอีกต่อไปเช้าวันนี้ จู่ๆ ผิงอันเร่งรีบเข้ามาปลุกนางด้วยสีหน้าร้อนรนตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดีเลยด้วยซ้ำ‘ฮูหยินเจ้าคะ! ยามนี้ขุนนางเว่ยรอหน้าจวน เอาแต่ตะโกนเรียกชื่ออยู่หน้าประตูและไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ยอมกลับหากไม่ได้เจอหน้าฮูหยินเจ้าค่ะ!’นางหรือจะหลับลงได้อีก…แม้เซินลี่ฮวาจะรู้สึกรำคาญใจอยู่ไม่น้อย แต่บุรุษผู้นั้นก็เป็นถึงขุนนางในราชสำนัก แม้นางจะไม่รู้แน่ชัดว่าอีกฝ่ายมีตำแหน่งใด แต่ที่แน่ๆ เขารับปากว่าจะช่วยเขียนฎีกายื่นต่อเทียนฮ่องเต้ให้เรื่อง ขอหย่าขาดจากโม่เหยียนซวี่!นี่เป็นเรื่องของผลประโยชน์ในวันข้างหน้าแม้นางจะรู้สึกเหนื่อยล้าเพียงใด หรือจะรำคาญใจอยู่บ้าง แต่การปั้นหน้ายิ้มแย้มจอมปลอมนั้น…สำหรับเซินลี่ฮวาแล้ว หาใช่เรื่องที่ทำไม่ได้เซินลี่ฮวายกจอกน้ำชาขึ้นจิบช้าๆ รสขมจางๆ ของใบชาในยามเช้าทำให้ได้สติขึ้นมาบ้าง นางนั่งเหยียดหลังตรงท่วงท่าสง่างาม นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเหลือบมองบุรุษตรงหน้าผ่านไอน้ำชาเบาบางเป็นระยะโดยไม่ให้ผิดสังเกต“ขุนนางเว่ยถึงกับมาหาถึงจวนตั้

“ฮูหยินเจ้าค่ะ!...”“ฮูหยินใหญ่ออกไปเถอะเจ้าค่ะ...เกรงว่าหากท่านทำเช่นนี้ ผู้เป็นนายของข้าคงโมโหไม่น้อย!”“ฮูหยิน! แย่แล้วเจ้าค่ะ!”เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายดังลั่นอยู่หน้าประตูจวนราวกับมีคนสิบคนยืนตะโกนแข่งกัน เสียงของสาวใช้สลับกันไปมาจนฟังไม่รู้เรื่องจับใจความไม่ได้บนเตียงนุ่มมีร่างของไป๋หรูอี๋ที่นอนหลับสบายอย่างสงบก็ต้องขมวดคิ้วแน่นด้วยความรำคาญ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะเหล่านั้นปลุกนางจากนิทราอย่างไม่อาจอดกลั้นเปลือกตาคู่งามกระตุกเปิดขึ้นอย่างขุ่นเคือง“มารดามันเถอะ! ข้านอนอยู่ไม่เห็นหรืออย่างไร!” ไป๋หรูอี๋ตะโกนลั่น นางลุกขึ้นนั่งทันที นัยน์ตาเมล็ดซิ่งฉายแววแข็งกร้าวจ้องเขม็งไปยังบานประตู น้ำเสียงนางเมื่อครู่ดังก้องกังวานชัดเจนไปทั่วเรือนอย่างแน่นอน“เข้าไปไม่ได้เจ้าค่ะ!”“ฮูหยินเจ้าคะ... เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”ยิ่งได้ยินแล้ว…ไป๋หรูอี๋ยิ่งขมวดคิ้วมุ่นสีหน้าย่ำแย่กว่าเดิมคล้ายกับว่ามีเสียงหนึ่งร้องเรียกนางและอีกเสียงกลับเถียงออกไปราวกับทะเลาะกันเองฮูหยินใหญ่…หึ!เพียงนึกถึงชื่อเรียกนั้น มุมปากของไป๋หรูอี๋ก็พลันกระตุกยิ้มเยาะขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ทั่วทั้งจวนหลังนี้ยังจะมีผู้ใดกล้าไร้

ความจริงแล้ว แม้จะเป็นสหายกันมาตั้งแต่วัยเยาว์แต่ทว่าความคิดของสหายผู้นี้...เขาคาดเดาไม่ออกเลยแม้แต่น้อยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำสิ่งใดอยู่กันแน่หมากกระดานตรงหน้าดูเหมือนจะง่ายแต่กลับเต็มไปด้วยกลอุบายซ่อนเร้นที่พร้อมจะล่อให้พลาดพลั้งได้ทุกเมื่อใบหน้าของซ่งเหวินขมวดคิ้วมุ่นคล้ายไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เขาเหลือบสายตาขึ้นมองบุรุษตรงหน้าเป็นครั้งคราวราวกับมีบางสิ่งอยากจะเอ่ย หากก็ยังคงอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกไปเสียที“…”“อ้ำอึ้งเช่นนี้…หากมีเรื่องก็พูดออกมาเสีย อย่าทำตัวราวเป็นสตรีน่ารำคาญ” เว่ยอี้เอ่ยเสียงเรียบ สายตาของเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองคนตรงหน้ายังคงจับจ้องอยู่กับกระดานหมากหมากชุดนี้...เขาใกล้จะชนะอยู่รอมร่อแล้วปัง!ซ่งเหวินกระแทกหมากลงบนกระดานไม้เสียงดังลั่นก้องสะท้อนทั่วศาลาริมสระ สายตาเขาจ้องมองบุรุษตรงหน้าราวกับจะฝังคำถามไว้ในแววตาก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาเว่ยอี้เงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาคมกริบฉายแววขุ่นเคืองทันที“บัดซบเถอะ…” เขาพึมพำเสียงต่ำซ่งเหวินถามออกไปในที่สุด “เว่ยอี้! ข้าถามตรงๆ เจ้าชอบแม่นางเซินจริงหรือ…จนถึงขั้นอยากจะได้นางเป็นภรรยาจริงๆ ใช่หรือไม่! มิใช่เพราะต้องการโม่เหยียนซ