๑๘ ของของข้า

ไป๋หรูอี๋ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ในจวนสกุลโม่มาเกือบสี่ปี ไม่ว่าของมีค่าชิ้นใด ผ้าทุกผืนหรือเครื่องประดับราคาแพงเพียงใด นางล้วนสามารถหยิบมาใช้ได้ตามอำเภอใจโดยไม่มีผู้ใดกล้าปริปากต่อว่าแม้แต่สักครึ่งคำ

แม้กระทั่งสินเดิมของเซินลี่ฮวา…

ไป๋หรูอี๋หยิบยืมมาใช้อย่างไม่รู้สึกผิด ราวกับว่าของทุกชิ้นเหล่านั้นล้วนตกเป็นของตนเองมาตั้งแต่แรกก็ไม่ปาน

แม้แต่โม่เหยียนซวี่ยังไม่เคยเอ่ยปากด่าทอหรือว่ากล่าวอันใดให้นางน้องเจ็บช้ำหรือรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ…แต่สตรีตรงหน้าผู้นี้เป็นใครกันถึงได้ใจกล้าไม่น้อย!

ไป๋หรูอี๋ยังคงเชิดหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน

“เหอะ!”

เซินลี่ฮวาเห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจและอวดดีของสตรีผู้นี้แล้วก็พลันรู้สึกอยากจะอบรมสั่งสอนเสียจริง นางก้าวเดินไปข้างหน้าท่าทางสงบนิ่งทว่ากลับเย็นยะเยือกดุจนางพญา มุมปากบางหยักยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยทว่ากลับไม่ถึงดวงตา

ยามที่ทุกสายตาล้วนจ้องมองอย่างหวาดหวั่นทั้งสิ้น!

เหล่าสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบาก…บางก็ตั้งคำถามในใจว่า จวนสกุลโม่จะเกิดการนองเลือดหรือไม่และบางก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักอึ้งกล่าวว่า หากนายท่านอยู่คงดีไม่น้อย!

ใน