Semua Bab ฮูหยินกลับมาแล้ว: Bab 1 - Bab 10

หากเป็นเมื่อสามปีก่อน เซินลี่ฮวาคงมิได้มีความกล้าเท่านี้ เพียงแค่อีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่...หยาดน้ำตาใสก็พลันไหลรินอาบแก้มทันทีเซินลี่ฮวาเชิดใบหน้าขึ้นอย่างไร้ความเกรงกลัว นางก้าวเดินมุ่งหน้าไปยังที่แห่งหนึ่ง พร้อมกับในอกที่รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ ทว่าหาใช่เพราะความหวาดกลัว...แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาดต่างหากหลังจากที่โม่เหยียนซวี่ไล่นางออกจากจวนไปแล้ว เขาจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกับสตรีผู้นั้นอย่างมีความสุข...โดยไม่รู้สึกผิดใดเลยเชียวหรือ!?หึ...นางอยากเห็นนักว่าเขาจะทำหน้าเช่นไร เมื่อภรรยาที่เคยขับไล่ราวกับสิ่งไร้ค่ากลับมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง!พอนึกแล้ว…เซินลี่ฮวาหลุดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์“รีบไปกันเถอะผิงอัน…ข้าคิดถึงสามียิ่งนัก”เดิมทีบรรยากาศยามนี้ก็มืดครึ้มด้วยหมอกเมฆตั้งเค้าราวกับพายุใหญ่กำลังจะกระหน่ำลงมา ทว่าดูเหมือนว่า...จวนสกุลโม่คงเผชิญเข้ากับพายุลูกใหญ่เข้าให้จริงๆ แล้วเหล่าสาวใช้ที่ยืนอยู่บริเวณหน้าจวน ต่างจับจ้องแผ่นหลังของฮูหยินใหญ่ที่กำลังย่างเท้าเข้าไปด้านใน…บางคนถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากด้วยความตึงเครียด แล้วรีบแซงหน้าอีกฝ่ายไปอย่างร้อนรนอย่

วันนี้เพียงแค่ฮูหยินใหญ่กลับมาถึงจวนได้ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ทว่าทุกสิ่งภายในจวนสกุลโม่กลับแปรเปลี่ยนไปราวกับผ่านไปนานนับสิบปีโม่เหยียนซวี่ค่อยๆ ประคองร่างของไป๋หรูอี๋วางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เขาก้มตัวถอดรองเท้าให้นางด้วยมือของตนเองก่อนจะจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้นจึงยกผ้าห่มขึ้นคลุมกายให้อีกฝ่ายด้วยท่าทีทะนุถนอมราวกับกลัวว่านางเจ็บระบมไป๋หรูอี๋ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปคว้าแขนเขาไว้ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งที่หม่นแสงเงยขึ้นสบสายตาบุรุษตรงหน้าอย่างสงสาร“เป็นความผิดของข้าเอง…” น้ำเสียงเอ่ยแผ่วเบา ราวกับว่าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่เอ่อล้นอยู่ภายในใจ“หึ! นี่หาใช่ความผิดของเจ้า” เขากัดฟันกรอดตอบออกมายามนี้ภายในใจของโม่เหยียนซวี่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่ปะทุขึ้นรุนแรงราวจะเผาทุกสิ่งให้มอดไหม้ สตรีผู้นั้น…นางกล้าดียิ่งนักไม่เพียงแต่ย่างเท้ากลับมาจวนหน้าตาเฉย ยังบังอาจอวดดีแสดงอำนาจเหนือผู้ใดในฐานะภรรยาพระราชทานนางคิดหรือว่าเขาจะทำอะไรไม่ได้งั้นรึ!?สายตาคมกริบแข็งกร้าวฉายแววกราดเกรี้ยวออกมาอย่างชัดเจน เสมือนกับพร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งในพริบตาเดียว“…”ไป๋หรูอี๋มองสามีตาปริบๆ พอเห็นท่าที

ยามเฉิน (เวลา 07.00 – 09.00 น.)บรรยากาศภายในจวนเริ่มตึงเครียดจนสัมผัสได้ เหล่าบ่าวรับใช้พากันหวาดหวั่นไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงคนผู้หนึ่งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ใจร้อนดั่งเปลวเพลิง เย็นชาเหมือนสายน้ำเอาแน่เอานอนไม่ได้และแปรปรวนยิ่งกว่าสภาพอากาศช่วงเปลี่ยนฤดู…ส่วนอีกคนก็หาได้ยอมอ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย ดูแข็งกร้าวราว เกรงว่าต่อให้มีคมดาบจ่อคอก็ไม่คิดจะถอยกระมังพวกบ่าวได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากอย่างหวาดหวั่น คาดว่าหากปล่อยไว้เช่นนี้ อาจลุกลามกลายเป็นเรื่องใหญ่ต่างจึงรีบพากันตรงดิ่งไปยังเรือนหลัก หวังว่าภรรยาอีกคนของนายท่านจะช่วยห้ามทัพได้บ้าง!ทว่าตอนเช้าเช่นนี้ ไหนเลยไป๋หรูอี๋จะลืมตาตื่นได้หากยังไม่มีแสงอาทิตย์สาดลงกลางหัวเสียก่อน…นางกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงแต่กลับต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูรัวๆ ไม่หยุด ราวกับว่าหากไม่ตื่นขึ้นมาเปิด…เสียงเคาะนั่นก็คงไม่เลิกราไปง่ายๆไป๋หรูอี๋ลืมตาขึ้นอย่างหงุดหงิดแท้จริงแล้วไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นนักหนา แต่ในความคิดของนาง…หากไม่มีใครตายก็คงไม่ใช่เหตุผลเพียงพอที่จะปลุกนางให้ตื่นในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ได้แน่!ไป๋หรูอี๋สะบัดผ้าห่มลุกขึ้นด้วย

หลายวันผ่านไปเดิมทีจวนสกุลโม่ก็เงียบสงบไร้ความวุ่นวายอยู่แล้ว ทว่าคราวนี้กลับเงียบเกินไป เงียบเสียจนชวนให้รู้สึกวังเวง ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่างโดยไม่รู้ตัวเซินลี่ฮวาเอนกายนอนพักผ่อนอย่างสบายใจอยู่ศาลาริมสระบัว ยามที่สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดผ่านมาวูบหนึ่ง กลีบบัวไหวแผ่วเบาตามแรงลมพลันทำให้บรรยากาศสงบร่มรื่นจนเผลอเคลิ้มง่วงตามไม่น้อยเพียงย้ายกลับเข้าจวนสกุลโม่ได้ไม่ถึงสิบวันก็มีเรื่องราวสารพัดก็ประดังประเดเข้ามาให้ต้องจัดการไม่หยุด ทั้งสิ่งของและผู้คนล้วนแล้วแต่นำความวุ่นวายมาให้นางจนแทบไม่มีเวลาหายใจเซินลี่ฮวาถึงกับถอนหายใจเฮือกหนึ่ง นางเหนื่อย…เหนื่อยเหลือเกินจริงๆทว่ายังไม่ทันได้หลับตา ความสงบกลับถูกทำลายด้วยเสียงฝีเท้าหนักแน่นของผู้หนึ่งพร้อมเสียงเรียกจากสาวใช้ที่วิ่งหน้าตื่น“ฮูหยินเจ้าคะ…”โม่เหยียนซวี่…ไป๋หรูอี๋!?คนพวกนั้นถึงขั้นตามมาหาเรื่องนางถึงที่เลยหรืออย่างกัน!เซินลี่ฮวาลืมตาขึ้นแทบจะทันที นางลุกขึ้นนั่งก่อนหันขวับไปยังต้นเสียง ดวงตาเมล็ดซิ่งหรี่มองอย่างระแวดระวังแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายชัดเจนกลับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ!!!“เจ้า!” น้ำเสียงหวานร้องออกมาเหตุใดบุรุษผู้นั้นถึงได้

แม้จะอาศัยอยู่ในจวนเดียวกันแล้วอย่างไร แต่ก็มิได้อยู่ร่วมเรือนที่ต้องพบหน้ากันทุกวัน…ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด เซินลี่ฮวากลับรู้สึกราวกับว่าเป็นบุรุษผู้นั้นต่างหากที่เสนอหน้าโผล่มาให้เห็นอยู่ร่ำไป!หัวคิ้วของนางขมวดมุ่นแน่น ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วดึงบานประตูหน้าต่างปิดเสียงดังลั่นสะท้อนก้องไปทั่วทั้งเรือนด้วยความหงุดหงิดใจเหล่าสาวใช้ในห้องต่างสะดุ้งตกใจสุดตัว ผิงอันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นางหันไปเหลือบตามองผู้เป็นนายด้วยความระมัดระวัง“มีอันใดหรือเจ้าคะ ฮูหยิน...”“ข้าเห็นสุนัขเดินเพ่นพ่านอยู่ในจวน! รำคาญนัก” น้ำเสียงหวานกล่าวกระแทกถ้อยคำออกมาอย่างขุ่นเคืองใจสุนัข...!?เหล่าสาวใช้ต่างพากันขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ในจวนสกุลโม่นี้หาได้เลี้ยงสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากคน แม้แต่เงาของแมวสักตัวยังไม่มี เกรงว่าผู้เป็นนายอาจจะตาฝาดเสียกระมังผิงอันเอ่ยเสียงแผ่ว “แน่ใจหรือเจ้าคะ...ว่ามิได้ตาฝาด”เซินลี่ฮวาแค่นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ นางยกมือกอดอก เชิดใบหน้าขึ้น “ข้าแน่ยิ่งกว่าแน่นเสียอีก!”ที่นางหงุดหงิดเช่นนี้...ใช่ว่าเพียงเพราะโม่เหยียนซวี่ที่เอาแต่เสนอหน้ามาให้เห็นอยู่เรื่อยเท่านั้นหากแต่เป็นถ้อยคำ