All Chapters of เจ้านายครับกลับมาเดตกันอีกครั้งได้ไหม: Chapter 21 - Chapter 30

ความเงียบปกคลุมห้องทำงานส่วนตัวของผู้บริหารซึ่งล้อมด้วยผนังกระจกติดฟิล์มฝ้าถึงสามด้าน ไฟทุกดวงในห้องปิดลงแล้วหลังจากเจ้าของห้องออกไปทำธุระข้างนอกบริษัทตามที่ได้บอกเอาไว้เมื่ออติกานต์ก้าวเท้าออกจากประตู ทิพากรก็ก้าวตามออกมาด้วยเช่นกัน หากแต่จุดหมายเขาคือโต๊ะทำงานของตัวเอง อีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาพักเที่ยง ทิพากรจึงมีเวลาไม่มากสำหรับการคิดหาหนทางเข้าไปนั่งหมอบที่ใต้โต๊ะทำงานตัวใหญ่ตามที่อีกฝ่ายบอกไว้โดยที่ไม่ให้พนักงานคนอื่น ๆ สงสัยปากกาเจลสีน้ำเงินถูกหยิบขึ้นมาเขียนโน้ตแปะไว้ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ว่าเจ้าของตำแหน่งหัวหน้าแผนกไอทีต้องออกไปทำธุระข้างนอกให้คุณกานต์ในช่วงบ่าย หลังจากที่เขาเอ่ยปฏิเสธคำชวนของสองสาวที่ชักชวนไปกินมื้อเที่ยงที่ร้านชาบูเปิดใหม่ถัดไปไม่ไกลจากตึกสำนักงานเมื่อพนักงานเบาบางลง ทิพากรคว้ากระเป๋าเอกสารแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ เพื่อแสดงละครให้แนบเนียนว่าหัวหน้าแผนกไอทีผู้นี้ออกไปจากออฟฟิศแล้วจริง ๆ แต่ก่อนที่จะถึงหน้าลิฟต์ ทิพากรหันหลังไปมองพนักงานที่ยังเหลืออยู่ในออฟฟิศ ทุกคนง่วนอยู่กับเวลาพักกลางวันของตัวเอง บางกินข้าวกล่องที่ห่อมาบ้างก็หลับตางีบหลับ

อติกานต์ตวัดเสื้อสูทของตนคุมร่างอ่อนปวกเปียกของหัวหน้าแผนกไอทีไว้จนมิดชิด เมื่อหันไปมองที่ผนังกระจกด้านที่สามารถมองออกไปเห็นวิวอาคารบ้านเรือนในเมืองหลวงจากมุมสูงได้ อติกานต์ก็พบว่าในตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ลำแสงสีส้มแผ่บนท้องฟ้าแคบคงเรื่อย ๆ เมื่อพระอาทิตย์กำลังโคจรไปอีกด้านหนึ่งของโลกก่อนหน้านี้เขาสอนงานหัวหน้าแผนกไอทีอยู่นาน ทบทวนบททดสอบอยู่หลายครั้งจนนักเรียนคนเก่งเหนื่อยล้าเขาจึงพาไปนอนที่โซฟารับรองแขกภายในห้องแน่นอนว่าถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องทำงานของผู้บริหาร หลังจากเลขาสาวโทรเข้ามาที่โต๊ะทำงานด้วยความห่วงใยว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว จะให้เธอเรียกคนขับรถ หรือไปซื้อยาแก้ปวดลดไข้มาให้หรือไม่อติกานต์ปฏิเสธความหวังดีนั้นไปอย่างไม่ต้องคิด นั่นเพราะเขาไม่ได้ป่วยจริง ที่เลขาของเขาเข้าใจไปแบบนั้นก็คงไม่พ้นเป็นฝีมือของเพื่อนสนิทตัวดีอย่างไดจิแต่เขาก็ต้องขอบคุณ ที่เรื่องโกหกของเพื่อนเขาส่งผลให้เลขาหน้าห้องของเขาเลื่อนตารางนัด ดักแฟ้มเอกสารและพนักงานฝ่ายต่าง ๆ ที่ต้องการเข้าพบออกไปก่อนทิพากรยังคงหลับสนิทจากความอ่อนเพลียร่างเปลือยเปล่าสวม

ก๊อก ก๊อก ก๊อกทิพากรเคาะประตูห้องทำงานส่วนตัวของเจ้าของบริษัทอย่างสุภาพ ก่อนหน้านี้หัวหน้าแผนกไอทียืนทำใจอยู่นาน ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอารมณ์แบบไหนของคนด้านหลังประตูกระจก อติกานต์ที่ยืนเรียกเขาที่ห้องอาหารชั้นล่างดูอารมณ์ไม่ดีนัก หากแต่เขาไม่สามารถจะหลบหนีคำสั่งอีกฝ่ายได้ นั่นเพราะเขาคือลูกน้อง คือพนักงาน ที่ยังคงต้องทำตามคำสั่งของผู้บริหารและผู้ที่อยู่ตำแหน่งสูงกว่า ถึงแม้ในเวลาส่วนตัวความสัมพันธ์ของเขากับอติกานต์จะเลยไปไกลกว่านั้นแล้วก็ตามเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตเบา ๆ มาจากคนด้านในห้อง ทิพากรจึงได้ผลักประตูเข้าไป อติกานต์ไม่ได้นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่เหมือนทุกที ร่างสูงนั่งด้วยท่าทีสบายอยู่ที่โซฟารับแขกเมื่อเห็นว่าคนที่ต้องการพบก้าวเข้ามายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงหน้า อติกานต์ก็เงยหน้าขึ้นมอง เขาตบมือลงที่ตักของตัวเองเพียงหนึ่งครั้ง ทิพากรก็ดูจะเข้าใจในทันที อีกฝ่ายค่อย ๆ เดินอ้อมโต๊ะเตี้ยรับแขกมาหย่อนก้นนุ่มนิ่มลงบนหน้าตักเขาเงียบ ๆ“ไม่มีอะไรจะถามผมหรือ” อติกานต์โอบเอวเล็กไว้หลวม ๆ ในขณะที่มืออีกข้างยังคงหมุนปากกาเล่น“ผม.

นาฬิกาทุกเรือนบ่งบอกว่าเข้าใกล้เวลาเลิกงานเข้าไปทุกทีแล้ว หากแต่ผู้บริหารหนุ่มกลับหายตัวไปจากโต๊ะทำงาน ทั้งที่มีนัดประชุมย่อยกับแผนกบัญชีถึงการแจกแจงงบประมาณและค่าใช้จ่ายที่จะต้องใช้ในโปรเจกต์ต่อไปของบริษัท และยังมีแฟ้มด่วนอีกหลายแฟ้มที่ยังรอลายเซ็นอนุมัติจากอติกานต์ภายในวันนี้เลขาสาวหน้าห้องอย่าง เกล วิ่งวุ่นตามหาตัวเจ้านายจนหัวหมุน ไม่ว่าจะเป็นการโทรตามหรือขึ้นไปหาตามที่ต่าง ๆ ในอาคารสูงนี้เท่าที่พอจะนึกออก และคิดว่าอติกานต์จะไปอยู่ได้ เกลก็หาจนทั่วแล้ว แม้แต่ห้องเซิร์ฟเวอร์ที่หัวหน้าแผนกไอทีทำงานอยู่ และพนักงานหลายคนที่เฝ้ารอลายเซ็นอนุมัติแนะนำให้เธอลองขึ้นไปดู เผื่อว่าอติกานต์จะอยู่กับทิพากร เกลก็ไม่พบแม้แต่เงาของอติกานต์ หรือเงาของทิพากรที่คนจากแผนกไอทียืนยันว่าหัวหน้าของตนทำงานอยู่ในนั้น เกลก็ไม่เจอเช่นกันสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ แจ้งฝ่ายบัญชีขอเลื่อนประชุมไปก่อน และแจ้งแผนกอื่น ๆ ให้เตรียมหาทางแก้ปัญหาสำหรับงานวันพรุ่งนี้ที่จะต้องหาทางออก เมื่อวันนี้ไม่ได้ลายเซ็นอนุมัติจากผู้บริหารผู้สาบสูญเลขาสาวผู้โชคร้ายไม่รู้เลยว่า ในตอนที่ประตูลิฟต์กำลังเปิดออกเพื่อพาเ

คอนโดสูงกลางเมืองในยามกลางคืน แสงไฟข้างนอกสาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งบาง เข้ามาแตะเบา ๆ ที่ขอบเตียง ทิพากรถูกอุ้มขึ้นห้องโดยที่ยังไม่ได้สติเต็มที่ หลังจบกิจกรรมอันหนักหน่วงไปหลายรอบจากห้องประชุม เขาก็เผลอหลับไปในรถของเจ้านายของเขาด้วยความเหนื่อยอ่อนจนไม่รู้เลยว่า…ใครบางคนกำลังดูแลเขาเงียบ ๆ ในทุกนาทีที่เขากำลังหลับใหลเครื่องปรับอากาศภายในรถยนต์ถูกปรับทิศทางของลมไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ความเย็นปะทะมาที่ร่างอ่อนล้าโดยตรง เพราะคนขับนั้นรู้ดีว่าคนที่นอนหลับอยู่ตอนนี้เป็นภูมิแพ้อากาศที่ไวต่ออากาศเย็นชื้นเร็วกว่าคนทั่วไปอติกานต์อุ้มร่างเบาหวิวเข้ามาในห้องนอนของเจ้าตัวอย่างเบามือ กุญแจและคีย์การ์ดอยู่ในมือของอติกานต์มาตั้งแต่ที่ก้มเก็บกางเกงทำงานยับเหยินซึ่งกองอยู่บนพื้นหน้ากระโปรงรถ เขาโยนสัมภาระในมือไว้บนชั้นวางของหน้าทีวี ก่อนจะวางร่างของทิพากรลงบนโซฟาให้เบามือที่สุด ชุดสูทยับยู่ยี่ถูกถอดออกช้า ๆ ขณะเจ้าของร่างยังคงหลับสนิท“เหนื่อยขนาดนี้ ยังจะยั่วผมอีก”เสียงบ่นพึมพำทุ้มต่ำ เอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดในแบบที่มีแค่ตัวเองเท่านั้นที่ได้ยิน เมื่