All Chapters of เจ้านายครับกลับมาเดตกันอีกครั้งได้ไหม: Chapter 1 - Chapter 10

แม้เมื่อคืนจะไม่ได้ดื่มจนเมามาก เขายังพาตัวเองกลับมาคอนโดได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องพึ่งพาใครให้ช่วย แต่อย่างไรปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็ล้วนส่งผลบางอย่างกับร่างกายของคนที่บริโภคมันเสมอในตอนนี้ทิพากรจึงต้องมาชดใช้กรรมด้วยการจ้ำอ้าวตรงไปยังบริษัทซึ่งเป็นลูกค้าที่เขาจะเข้าไปดูแลโปรเจกต์ให้ อาการมึนหัวหลังตื่นนอนเมื่อเช้าหายไปตั้งแต่เขาเห็นเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียง ซึ่งมันบ่งบอกว่าเขาตื่นสายกว่าปกติมากแล้วใช้เวลาไม่นานทิพากรก็ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ และเลือกการเดินทางในเมืองหลวงยามเช้าอันแสนวุ่นวายด้วยการขนส่งที่เร็วที่สุดเท่าที่จะหาได้...วินมอเตอร์ไซค์“คุณทิ!”เสียงเอ่ยทักทายจากคนในทีมเดียวกันดังขึ้นเมื่อทิพากรสาวเท้าเข้ามาถึงด้านในโถงต้อนรับของอาคารสูงซึ่งบริษัทจุดหมายปลายทางของเขาตั้งอยู่บนชั้นที่ 32ทิพากรเอ่ยทักทายกลับไป ก่อนที่ทั้งเขาและทีมจะเดินตรงไปยังลิฟต์ เมื่อเข้ามาอยู่ภายในกล้องเหล็กสี่เหลี่ยมเสียงพูดคุยก็หยุดลง ทิพากรลอบถอนหายใจพรางจัดเสื้อคลุมให้ดูเรียบร้อย ก่อนจะถกปลายแขนเสื้อคลุมขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ

เรื่องบังเอิญมักเกิดขึ้นได้เสมอ เพียงแต่อติกานต์ไม่คิดมาก่อนว่าเรื่องบังเอิญจะมาเกิดขึ้นกับเขาบ่อยเหลือเกินในช่วงนี้ โดยเฉพาะเรื่องบังเอิญที่เกี่ยวข้องกับทิพากรหลังจากเด็กของไดจิบอกแบบนั้น อติกานต์ก็เดินไปที่ผนังกระจกของห้องรับรอง สอดส่องสายตาลงไปที่บาร์น้ำมองหาใครสักคนที่เมาพับตามคำบอกเล่า เพียงไม่นานสายตาคมของอติกานต์ก็เห็นชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งที่นั่งฟุบไปกับเคาน์เตอร์บาร์ตรงหน้าบาร์เทนเดอร์ที่กำลังเขย่าผสมเครื่องดื่มให้ลูกค้าคนอื่น ๆความคุ้นตาบางอย่างทำให้ใจของอติกานต์กระตุกวูบไปชั่วครู่ ก่อนที่จะเอ่ยบอกเพื่อนสนิทว่าไม่ต้องให้คนลงไปดูให้แล้ว เพราะเขาจะเป็นคนลงไปดูชายหนุ่มคนนั้นด้วยตัวเขาเอง “มีไฝหลังคอเหมือนกันจริงด้วยวะ แล้วนายจะเอาไงต่อ” ไดจิถามขึ้นเมื่อลงมาดูคนเมาพับกับอติกานต์ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกมันแคบและเล็กขนาดนี้ ไดจิอยากจะขำออกมาให้กับโชคชะตาของเพื่อนสนิท ทันทีที่อติกานต์โอบไหล่เล็กพลิกตัวคนเมาขึ้นมาจากเคาน์เตอร์ ใบหน้าที่ไดจินิยายว่าเป็นหนุ่มจืดชืดก็ปรากฏต่อหน้าสายตาของเขาทั้งสองหากไม่ติดที่เห็นว่าอติกานต

“อ้า ขา ออก”เสียงเอ่ยสั่งดังขึ้นอีกครั้งเมื่อทิพากรยังไม่ยอมขยับขาทั้งสองข้างออกจากกัน แต่เดิมแล้วอติกานต์ไม่ใช่คนอ่อนโยนนัก แต่ไม่ใช่ว่าเขาอ่อนโยนไม่เป็น หากแต่เขายังไม่อยากหยิบเอาความอ่อนโยนนั้นมาใช้กับคนเดิมเป็นครั้งที่สอง หลังจากมันถูกปัดตกไปอย่างง่ายดายเสียงเข้มที่เอ่ยสั่งเมื่อสักครู่ก็เพียงพอแล้วที่ทิพากรจะละทิ้งความอายของตัวเองเพื่อทำตามคำบอก ยังไม่ทันได้ขยับขาทิพากรก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้ง เมื่อฝ่ามือใหญ่สอดเข้ามาระหว่างหัวเข่าทั้งสองข้างเพราะตกใจจึงเผลอขัดขืนตามสัญชาตญาณ อีกฝ่ายไม่ได้ทำรุนแรงกับเขาเพียงแค่ไล้ฝ่ามือไปตามช่องว่างระหว่างหัวเข่า นิ้วหัวแม่มือกดน้ำหนักลูบวนที่ขอบระบายของปลายถุงน่องซึ่งอยู่เหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อย ๆ เลื่อนฝ่ามือขึ้นสูงไปที่หว่างขาของคนใต้ร่างอย่างเชื่องช้าและใจเย็นเปี๊ยะสายรัดยางยืดแต่งลายลูกไม้สีขาวเข้ากับลายของถุงน่องถูกนิ้วยาวของชายแปลกหน้าเกี่ยวขึ้นสูง ก่อนที่จะปล่อยสายรัดนั้นดีดลงที่ผิวเนื้ออ่อนที่ต้นขาของทิพากรมันไม่ได้ทำให้เจ็บปวดเลยสักนิด ตรงกันข้าม

หลังจบบทสนทนาทิพากรก็รีบบอกคุณลุงคนขับแท็กซี่ทันทีว่าขอเปลี่ยนจุดหมายปลายทางใหม่ แม้ว่าคุณลุงจะพยายามหาเส้นทางซอกแซกเพื่อให้ไปถึงจุดหมายปลายทางเร็วขึ้นตามที่ทิพากรบอกไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยย่นระยะเวลาการเดินทางเท่าไหร่นักสุดท้ายกว่าที่ทิพากรจะมาถึงบริษัทของอติกานต์ก็ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ความจริงแล้วนี่คือวันหยุดของเขา และวันเริ่มทำงานที่ถูกระบุไว้ในสัญญาคือวันจันทร์ที่จะถึงนี้ การที่เขาเข้ามาดูระบบให้วันนี้อาจนับว่าเป็นน้ำใจมากกว่าหน้าที่ปกติแล้วถ้าเป็นลูกค้ารายอื่นของบริษัทที่เขาเคยเข้าไปช่วยทำระบบหลังบ้านให้ เขาคงปฏิเสธการเข้ามา หากผู้ติดต่อไม่ได้ติดต่อผ่านบริษัทต้นสังกัดของเขา การรับงานโดยตรงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก ยิ่งตำแหน่งลูกจ้างสัญญารายปีแบบเขายิ่งไม่สมควรเท่าไหร่แต่อาจจะเพราะครั้งนี้อีกฝ่ายเป็น...อติกานต์ผู้ที่เขาไม่ควรหวังแม้แต่การขอโอกาส แต่ใจมันกลับตอบสนองรวดเร็วเสมอหากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจ้าของชื่อนั้นเนื่องจากเป็นวันหยุดซึ่งบริษัทส่วนใหญ่ที่อยู่ในอาคารนี้ต่างก็หยุดเหมือนกันทำให้อาคารสูงที่เคยคับคั่งไปด้วยพนักงานออฟฟิศด

หลังกลับถึงคอนโด ทิพากรใช้เวลาอยู่นานกับการออกไปนั่งเหม่อมองท้องฟ้าที่ระเบียงเล็ก ๆ ของตัวเอง ทบทวนถึงบทสนทนาที่คุณกานต์พูดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะแยกกัน“คุณทิสนใจมาทำงานกับผมไหม”“แต่ว่า…”“คุณเหลือสัญญาอีกกี่เดือน เขาให้เงินเดือนคุณเท่าไหร่”ทิพากรนิ่งอึ้งกับคำถามที่ถูกยิงใส่แบบไม่ได้ตั้งตัวมาก่อน นี่เขากำลังถูกคุณกานต์ทาบทามซื้อตัวมาทำงานด้วยอย่างนั้นหรือ แล้วเขาควรจะตอบไปว่าอย่างไรดี ควรจะตอบตกลงไปเลยตามเสียงเรียกร้องในใจ หรือควรจะปฏิเสธ“คุณกลับไปคิดก่อนก็ได้ ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ เท่าที่ผมรู้มา สัญญาจ้างของคุณกับบริษัทนั้นกำลังจะหมดใช่ไหม ถึงเวลานั้นถ้าคุณอยากต่อสัญญากับบริษัทเดิมผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ถ้าคุณสนใจมาทำงานกับผม คุณจะได้ทุกอย่างมากกว่าที่คุณเคยได้จากบริษัทเก่าแน่นอน”ตลอดวันทำงานที่เหลือทิพากรไม่ได้พบกับอติกานต์เลย เขาได้ยินมาจากเลขาของคุณกานต์ว่าเจ้าตัวบินไปดูงานที่ต่างประเทศ และน่าจะกลับมาหลังวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ซึ่งคงไม่ทันวันสุดท้ายที่เขาจะอยู่ทำงานที่นี่ในที่สุดก็ถึงวันที่ทิพากรต้องออกจากบริษัทของอติกานต์ มีงานเลี้ยงจบโปรเจกต์เล็ก ๆ เป็นการขอบคุณทีมของเข