Lahat ng Kabanata ng ขย้ำรักมาเฟีย: Kabanata 71 - Kabanata 80

"กลิ่นหอมไปถึงนู้นเลย" ฮันนี่หยอกล้อขณะเดินกลับ พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติจนลืมคิดไปว่ายิ่งพยายามมันยิ่งเห็นความผิดปกติชัดเจน "ใครโทรมา" ออสตินเอ่ยถามโดยไม่มองหน้า แต่คนถูกถามนี่สิร้อนรนเป็นบ้าเลย "อาจารย์น่ะค่ะ" "..." "จริงๆ วันนี้ที่มอ. มีงานสำคัญแต่ฉันไม่ได้ไป อาจารย์เลยถึงขั้นโทรมาตามกันเลยทีเดียว" "งั้นเหรอ" "ใช่ค่ะ" ฮันนี่อมยิ้มกลบเกลื่อน รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ในตอนที่ออสตินตวัดสายตาขึ้นมอง "ชอบรึเปล่า" "คะ?" "ชอบรึเปล่าที่ฉันใจดีกับเธอแบบนี้" "ก็ดีนะ ดีกว่าทะเลาะกันเยอะเลย" "อย่าหักหลังฉัน เพราะฉันเกลียดเวลาที่ถูกหักหลังมากที่สุด!" "คะ เคยถูกหักหลังมาเหรอ?" "เคยถูกกล่าวหาว่าหักหลัง แน่นอนว่าคนอย่างฉันไม่มีวันทำอะไรเลวๆ แบบนั้นอย่างแน่นอน!" น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดขึ้นทำให้ฮันนี่เริ่มวางสีหน้าไม่ถูก เขากำลังทำเหมือนกับว่าเขารู้ว่าเมื่อกี้เธอคุยกับใคร แล้วมันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ในเมื่อที่ที่เธอยืนคุยโทรศัพท์มันไกลจากตรงนี้อยู่พอสมควร แข็งใจไว้นะฮันนี่ ยังไงซะเขาก็ต้องไม่ได้ยิน! "กินต่อสิ แม่เธอกำชับมาว่าให้เธอกินเยอะๆ" "หืม? คุณไปซื้อของร้

Honey : เอาไงดีอ่ะฮันนี่กดส่งข้อความในโทรศัพท์เมื่อขึ้นมานั่งบนรถยนต์คันหรูที่คนอย่างเธอไม่อาจประเมินมูลค่าราคาสิ่งของของเขาได้รถเลื่อนออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว ไม่รู้ด้วยว่าคนขับจะพาเธอไปที่ไหน เพราะคำถามของเขาไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากเธอทั้งนั้นMoji : แน่ใจปะว่าอยากได้ความเห็นจากฉันHoney : อืม แต่ขอแบบที่มีสาระหน่อยนะMoji : ย่ะ พูดเหมือนว่าเพื่อนอย่างฉันมันไม่เคยมีสาระกับแกเลยงั้นอ่ะHoney : เพื่อนแกกำลังเครียดอยู่นะ ฉันต้องการทางออกมากกว่าเสียงประชดประชัน"คุยกับใคร!" เสียงคนขับเริ่มถามเหมือนไม่พอใจ เขาคงจะเห็นแหละว่าเธอตั้งอกตั้งใจพิมพ์ข้อความจริงๆ"คุยกับเพื่อน" "วันนี้ยังคุยกันไม่พอรึไง" น้ำเสียงประชดประชันทำให้คนถูกถามเผลอคิดมากขึ้นมาอย่างอดไม่ได้"คุณหมายถึงใครอ่ะ" "คนที่เธอกำลังพูดถึง คือเธอและเพื่อนของเธอไม่ใช่เหรอ หรือมีคนอื่นที่ฉันไม่รู้?" คำถามชวนให้ใจหายอยู่ไม่น้อยเลย แต่ก็เอาเถอะบอกตรงๆ ว่าตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่เธอต้องกลัว"คุณจะพาฉันไปไหนเหรอคะ" "กะว่าจะขับไปเรื่อยๆ ระหว่างที่รอคำตอบจากเธอ" ฮันนี่เงียบไปทันที ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในหัวมันตีกันรวนไปหมดไม่รู้ว่าควรเริ่มแบ

"ถ้าคุณจะอ้อมโลกอยู่แบบนี้ ฉันก็จะคิดซะว่าคุณชอบฉันขึ้นมาจริงๆ" "ฉันไม่เคยห้ามความคิดใคร""ออสติน" "เดี๋ยวนี้ปีนเกลียวใหญ่แล้วนะ อายุฉันมากกว่าเธอหลายปี ทางที่ดีเธอควรเรียกฉันว่าเฮีย" ฮันนี่อ้าปากค้างตอบรับคำสั่งที่ดังขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเรียวปากเอิบอิ่มเผยอขึ้น ตั้งท่าจะคัดค้านคำโต ทว่าสิ่งที่ตั้งใจได้แต่ค้างเติ่งกลางอากาศ เพราะมาเฟียหนุ่มใช้จังหวะนั้นฉกกระแทกริมฝีปากลงมาประกบจูบดูดดื่มอย่างรวดเร็ว"อื้ออ!" ฮันนี่ตาโต สมองมันโล่งว่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจัดการกับความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ด้วยวิธีไหนดีคนที่ช่ำชองมากกว่าสอดปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากนุ่ม ตวัดเกี่ยวพันลิ้นเล็กควานหาความหวานอย่างเอาแต่ใจ"นี่แค่โดนจูบนะ ถ้าโดนมากกว่าจูบตัวเธอจะอ่อนระทวยแค่ไหนกัน" ออสตินหยอกล้อคนที่ตัวเริ่มสั่น สัมผัสจากเขาคล้ายเครื่องสูบเลือดสูบเนื้อ เธอสูญเสียความเป็นตัวเอง"คนบ้า คุณแกล้งฉันเหรอ" "ฉันคิดว่าฉัน...ชอบเธอต่างหาก" หัวใจดวงน้อยพลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่เจ้าของคำพูดว่าชอบมองหน้าเธอตาไม่กระพริบ"เรามาคบกันดีไหมฮันนี่ ฉันว่าฉันสามารถดูแลเธอได้ดี" แก้มที่ร้อนผ่าวทำให้ฮันนี่คิดว

"เหตุการณ์ในวันนี้มันอาจจะทำให้หมอนั่นเข้าใจผิด ตัวพี่ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว แต่พี่กลัวว่าน้องฮันนี่จะเป็นฝ่ายไม่โอเคมากกว่า" "แค่พี่ซานย์เคลียร์ทุกอย่างให้มันถูกต้องที่สุดก็พอแล้วค่ะ ฮันนี่ขอแค่นี้จริงๆ" น้ำเสียงของฮันนี่สั่นคลอจนนายแพทย์หนุ่มรู้สึกได้ซานย์พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ตั้งใจขับรถไปตามเส้นทางที่คนตัวเล็กข้างๆ บอกกล่าวไม่ได้แสดงออกมาให้อีกคนได้เห็นว่าเขาเองก็เก็บเอาคำพูดของเธอมาคิดเช่นกันรถยนต์ของซานย์เลื่อนมาจอดที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งที่ตั้งห่างจากตัวเมืองมากพอสมควร แม้พื้นที่จะกว้างขวาง แต่เรื่องราคาคงเทียบกับพื้นที่ทำเลทองแม้จะเล็กกว่าก็คงไม่ได้ประเมินได้คร่าวๆ ฐานะของอันปันไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่ได้แย่จนเกินไป"ที่นี่เป็นที่อยู่ของอันปันค่ะ เมื่อก่อนอันปันเคยใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษมาก่อน ตอนหลังกลับมาอยู่ที่บ้าน ฮันนี่เคยได้ข่าวคราวว่าอุ้มท้องกลับมา แต่ฮันนี่ไม่ได้เข้าไปยุ่งอะไรกับพวกเขา แค่รู้อยู่ห่างๆ""ถ้าอย่างนั้นก็อาจจะเป็นไปได้ว่าอันปันท้องแบบที่พี่บอกจริงๆ แตกต่างตรงที่อันปันไม่ได้เอาเด็กออกแบบที่ออสตินต้องการ" "พี่ซานย์คิดว่าความกลัวทำให้เธอหนีมางั้นเหรอคะ" "พี่ไม

"คุณ!" ฮันนี่กระตุกข้อมือหนาขณะส่งซิกทางสายตา"อะไร" "ไม่เห็นเหรอ" "เห็นอะไร กลับบ้านได้แล้ว" มาเฟียหนุ่มพลิกข้อมือไปรวบมือของฮันนี่มาจับ ตั้งท่าจะพาเดินออกไปจากตรงนี้ หากไม่ติดที่ว่าฮันนี่ส่ายหน้าไปมารัวๆ"ไม่เห็นเหรอว่าอะไรเป็นอะไร" ออสตินหันมองตามอย่างอดไม่ได้ เห็นซานย์เดินถือใบสูติบัตรของเด็กคนนั้นไปวางบนโต๊ะหน้าบ้านมาเฟียหนุ่มดันปลายลิ้นเข้าหามุมปาก เข้าใจทุกอย่างทันที"กลับบ้านได้แล้ว เรามีเรื่องที่ต้องเคลียร์กัน" "ยังไม่ใช่ตอนนี้ ถ้าอยากเคลียร์คุณก็ต้องเคลียร์กับทางนี้ให้โอเคก่อน" "หน้าที่ฉันเหรอ?""เพื่อนคุณนะ คิดถึงตอนที่คบกันบ้าง ในตอนที่เพื่อนไม่โอเคเราช่วยอะไรได้ก็ต้องช่วยไม่ใช่หรือไง" "มันนั่นแหละที่เป็นฝ่ายเลิกคบกับฉัน" "ถ้าคุณไม่ทำอะไรสักอย่าง ฉันก็จะเป็นคนทำแทนคุณ" ประกายตาคนฟังลุกวาว ท่อนแขนแกร่งรั้งเอวคอดกิ่วเข้าหาตัวอย่างหวงแหน"อย่าท้าทายผัวเธอฮันนี่ ฉันดุได้มากกว่าที่เธอคิดอีกนะ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงลอดไรฟัน"ยัดเยียดว่าเป็นผัวฉันแล้วจะมาขู่ฉันในเวลาเดียวกันนี่นะ" ดวงตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมา ทำคนที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าช่วงนี้เขาจำเป็นต้องทำคะแนนทำหน้าสลดทันที"คือ