ขย้ำรักมาเฟีย のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

"กำลังขอร้อง กำลังอ้อนวอน หรือคุณกำลังออกคำสั่งกันแน่!" "แบบไหนล่ะที่เธออยากให้ฉันทำ" ฮันนี่ชะงัก พยายามจ้องลึกเข้าไปข้างในนัยน์ตาสีดำสนิท ดวงตาของเขามันยังคงยากเกินกว่าจะคาดเดาสิ่งใดได้จริงๆ "ฉันไม่อยากให้คุณทำอะไรทั้งนั้น เสียใจค่ะ คุณทิ้งฉันก่อนเอง" "คิดจะมีคนอื่น?" "ห๊ะ?" "ที่ไม่กลับมา เพราะกำลังมีตัวเลือกใหม่เลยไม่คิดจะกลับมาหาฉันใช่ไหม" อย่าคิดเลยว่าคนอย่างเขาจะใช้น้ำเสียงที่ทำให้สงสาร ไม่มีทาง คนอย่างเขามันดุดันกับทุกเรื่อง มีแต่จะทำให้เธอกลัว บอกเลยว่าเธอไม่กลัว "หะ หวงเหรอ?" "ของของฉัน ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะต้องเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันเด็ดหัวมันแน่ แล้วอย่าหาว่าคนอย่างฉันไม่เตือน!" "จะเด็ดหัวใครมันก็เรื่องของคุณสิ อย่าคิดนะว่าคนอื่นเขาจะยอมคุณทุกอย่าง" "หมายถึงใคร ไอ้แฟนเก่าขี้ขลาดที่ระรานโดยใช้แม่เธอเป็นเครื่องมือ ไมเคิลเจ้าของผับที่ดูเอ็นดูเธอมากหน่อย แต่เด็กในโกดังของมันมีเป็นโขยง หรือจะเป็นเจ้าของโชว์รูมรถที่มองตามเธอตาเป็นมันเวลาที่เห็นเธอเดินมาหาฉัน หรือสุดท้ายจะเป็นไอ้หน้าจืดที่มันอยากขยี้เธอใจแทบขาดในตอนที่เธอนั่งตักมันวันนี้ดี" "นี่คุณรู้เรื่องของฉันทุกเรื่

"คำเตือนของเธอมันดูน่ากลัวจังเลยนะ" "อย่ามั่นใจนักเลย ในเมื่อคุณยังเป็นคน ยังมีหัวใจ ยังมีความรู้สึก ยังเจ็บได้และร้องไห้เป็น นั่นหมายความว่าอะไรมันก็เกิดขึ้นได้" "ฉันจะรอนะฮันนี่ รอวันที่ฉันจะต้องเป็นหมาหัวเน่าแบบที่เธอสาปแช่งมา" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มร้ายกาจในขณะที่ฮันนี่ได้แต่ขอพรและภาวนาซ้ำๆ ขอให้วันนั้นเดินทางมาถึงเร็วขึ้น ขอให้เขามีความรู้สึกบ้าง เจ็บบ้าง เสียใจบ้าง แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวความรู้สึกที่เธอเผชิญก็ยังดีครืด~ ครืด~ คราวนี้เป็นโทรศัพท์มือถือของฮันนี่ที่สั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋าสะพายข้าง มือเรียวรีบล้วงเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋า เบอร์โทรของผู้เป็นแม่ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ส่งผลให้หญิงสาวกดรับสายทันที"ค่ะแม่" [ ฮันนี่ลูก จะกลับถึงบ้านกี่โมง วันนี้กินหมูกระทะกันนะ วันนี้ทุกๆ เมนูของแม่หมดเกลี้ยงเลยแหละ ] "ขายดีขนาดนั้นเลยหรอคะ[ มีลูกค้าใจดีมาเหมาข้าวกล่องไปทำบุญน่ะ โชคดีจริงๆ เลยที่ลูกค้าไม่รีบและไม่เร่งรัดอะไรมาก แม่เลยได้มีเวลาทำตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งจนครบทั้งหมดเลย ] น้ำเสียงตื่นเต้นและมีความสุขของคนที่อยู่ในสายเป็นเหตุผลที่ทำให้ฮันนี่ลืมความเสียใจไปชั่วขณะ"

"กลับเลยไหมครับ" "ไม่อ่ะ พอดีว่ากูว่าง มีเวลาว่างอีกนาน" มาเฟียหนุ่มคีบบุหรี่ออกจากปาก ควันขาวลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ คิ้วดกเข้มขมวดยุ่ง ขณะที่สายตายังจ้องมองชายหญิงคู่หนึ่งที่เขาคุ้นเคยไม่วางตา"คุณฮันนี่กับคุณซานย์ดูสนิทกันเร็วดีนะครับ" "มันก็คงอยากเอาคืนกูด้วยวิธีโง่ๆ" "นายคิดแบบนั้นเหรอครับ" "กูเป็นเพื่อนรักมันมากี่ปี ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามันเป็นคนแบบไหน กูเชื่อว่าคนอย่างซานย์ไม่มีวันยุ่งกับผู้หญิงของใคร แม้ว่ากูจะโกรธที่มันทำเป็นลืมว่ากูเองก็ไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงของใครเหมือนกัน" อาชามองไปที่คนทั้งคู่อีกครั้ง และบางความคิดเขาจะมีความเห็นแบบเดียวกับผู้เป็นนาย แต่ลึกๆ แล้วเขาก็ ไม่เคยคิดที่จะดูถูกเสน่ห์ของใคร ทุกคนมีดีเป็นของใครของมัน ขึ้นอยู่ที่ว่าใครจะมองเห็นก็เท่านั้นเอง"ทำไมนายไม่บอกคุณมาลีไปล่ะครับว่าโอนบ้านหลังนี้ให้คุณฮันนี่ตั้งแต่ช่วงแรกๆ ที่เธออยู่กับนายแล้ว โอนให้ก่อนที่คุณฮันนี่จะขอด้วยซ้ำ" "มึงเห็นกูเป็นพวกชอบทำดีเอาหน้า?""เปล่าครับ ผมแค่อยากให้พวกเขาเห็นความดีของนายบ้าง" "เออ แม้แต่มึงยังคิดว่ากูเลวเลย เหอะ!" ออสตินเค้นเสียงหัวเราะผ่านลำคออย่างเย้นหยัน กรามหนาบดเข้าหากัน

หมับ~ "ปล่อยฉันนะ เลิกเอาแต่ใจตัวเองสักทีได้ปะ" "เห็นฉันใจดีด้วยหน่อยเธอเหิมเกริมขึ้นเยอะเลยนะฮันนี่" "คุณก็เลิกเซ้าซี้สิ ไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้มันน่ารำคาญ" คนฟังกัดฟันกรอด เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าบอกว่ารำคาญคนอย่างเขาเลยสักคน "ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะเรียกแม่นะ" มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง เขาควรตอบกลับว่าต่อให้ใครหน้าไหนก็ห้ามคนอย่างเขาไม่ได้ น่าแปลกที่ในตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์เอาแต่ใจได้เลย "เอามาให้ฉันก่อนสิ" ฮันนี่นิ่วหน้า ยอมหยุดมือที่พยายามจะแกะมือหนาออกห่างชั่วขณะ "คุณหมายถึงอะไร?" "เสื้อเธอ" "...เขายอมกลับแล้วเหรอลูก" มาลีถามขึ้นคล้อยหลังที่ลูกสาวเดินเข้าบ้าน ฮันนี่ไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะเดินไปหยิบเสื้อที่ยังไม่ผ่านการซักมาก่อน ผู้เป็นแม่นิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าหลังจากที่ลูกสาวเดินกลับออกไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง คนตัวเล็กปาเสื้อของเธอให้เขาทันที "ไปให้พ้นเลยนะ นี่มันเป็นเวลาพักผ่อนของฉัน เลิกเอาแต่ใจตัวเองสักที" ออสตินสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ สิ่งที่ทำได้ก็คือการถอยกลับอย่างรวดเร็ว "หมูแห้งหมดแล้ว เสียบรรยากาศชะมัดเลยค่ะ" ฮันนี่หน้างอเมื่อเดินกลับเข้าบ้านมาอีกคร

ออสตินใช้จังหวะที่ฮันนี่เผลอ กดริมฝีปากลงไปดูดดุนกลีบปากนุ่มทันที "อื้ออ~" ทันทีที่ตั้งท่าจะคัดค้านกลับกลายเป็นการเปิดทางให้ลิ้นสากดุนดันเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว มาเฟียหนุ่มกอบโกยความหวานจากโพรงปากนุ่ม ตวัดปลายลิ้นพัวพันลิ้นเล็ก ดูดสลับกันไปมาทั้งกลีบปากบนและล่างกระทั่งน้ำลายใสเปรอะเปื้อนปากของกันและกัน "อืม" มาเฟียหนุ่มครางในลำคออย่างพอใจ ฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นความนุ่มหยุ่นอย่างต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ ท่อนขาแกร่งกดเข้าไปแทรกกระทั่งขาสวยแยกออกจากกัน นิ้วยาวเกี่ยวกางเกงขาสั้นที่คนตัวเล็กสวมใส่ลงไปตามขาสวยอย่างรวดเร็ว "ออสติน ไม่ทำแบบนี้นะ" "ไม่ไหวแล้วฮันนี่ ให้ฉันเถอะนะ อย่าทรมานฉันไปมากกว่านี้เลย" "รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณเมาแค่ไหน" "เมาให้ตายฉันก็ไม่เอาคนอื่นนอกจากเธอ" ขนาดตอนที่เมาเขายังกล้ายืนยันอย่างหนักแน่น คนตัวเล็กเผลอคิดไปถึงตอนที่เขาปกติดีอย่างไม่รู้ตัว หมายความว่าเขาไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากเธอแบบนั้นใช่ไหม "คุณกำลังเอาแต่ใจ ฉันไม่ อื้ออ!" ออสตินใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างดันขาสวยให้แยกออกจากกัน ไม่กี่วินาทีต่อมาใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกเข้าหาใจกลางความเป็นสาว กดริมฝีปากลงไปแน