Semua Bab Six Weeks After Midnight : Bab 81 - Bab 90

CHAPTER 82– Ang unang sinag ng araw ay marahang gumagapang sa makapal na kurtina, sinisikap pasukin ang silid. Malambot ang kulay kahel na liwanag, parang marahang pagpapaalala na isang bagong araw na naman ang sumisimula. Luna slowly blinked awake, eyes adjusting sa mapusyaw na glow. Tahimik ang paligid—walang busina ng sasakyan, walang mga paparazzi, walang ingay ng siyudad. Tanging banayad na tunog ng alon ang pumapasok mula sa malayo.Sa tabi niya, mahimbing pa ring natutulog si Callyx. Ang maliit na dibdib ng bata ay maayos na bumababa’t umaangat sa bawat hinga. Nakapulupot pa rin ang braso nito sa kanya, parang may invisible chain na nag-uugnay sa kanilang dalawa. For a moment, Luna stayed still, just watching her son. He looked so peaceful—so free.“Anghel ko,” mahina niyang bulong, halos pabulong lang na parang ayaw niyang guluhin ang panaginip ng anak.She carefully slid her arm out, hinaplos ang buhok ni Callyx bago siya dahan-dahang bumangon. Humakbang siya nang marahan, h

CHAPTER 84 –Pagbalik nila sa siyudad, agad bumalik ang bigat ng Maynila—ang maingay na kalsada, mga sasakyang walang tigil, ang mga ilaw ng siyudad na tila walang pahinga. Pero sa kabila ng lahat ng iyon, may kakaibang katahimikan sa loob ng convoy.Nasa likuran ng SUV sina Luna at Callyx, habang nasa harap si Damon, kausap ang driver at tahimik lang na nakatanaw sa kalsada. Ang ingay ng labas ay tila hindi nakakarating sa loob; para bang may sariling mundo ang sasakyan.Pagdating sa Forbes Park, diretso sila sa mansion ni Luna. Security guards opened the gates, at agad silang pumasok. Malaki ang bakuran, may mga punong nakahilera at fountain na kumikislap sa ilaw ng gabi. Sa kabilang street, bahagyang nakikita ang mansyon ng mga Blackwell. Malaki rin, elegante, at modern pero hindi kasing-init ng bahay nina Luna.“Mommy, we’re home,” sabi ni Callyx, eyes lighting up habang tinatanaw ang mansion nila.“Yes, anak,” sagot ni Luna, hinagod ang buhok ng anak.Damon glanced back at them,

MAALINSANGAN ang hapon sa Forbes Park, makulimlim ang langit na parang nagbabadya ng ambon. Tahimik ang loob ng mansion—aircon hums, malinis ang amoy ng linen at kahoy, at sa may family room, nakakalat ang ilang building blocks ni Callyx sa alpombra. Day-off ni Luna mula sa hospital, naka-pony tail lang siya, oversized T-shirt at cotton shorts, hawak ang iPad na may naka-open na journal article pero hindi niya natatapos. Sa veranda, tanaw niya ang garden. Trimmed ang bermuda, naka-setup ang maliit na tent na ginamit nila nung nakaraang linggo, at sa gilid, may kiddie scooter at mini goal post.“Mariel, ten minutes na lang, ha,” paalala ni Luna habang sumisilip sa salamin ng sliding door. “After nito, cool down na tayo. Ayokong napapagod nang sobra si Callyx.”“Opo, Dok—este, Ma’am,” natawang tugon ni Mariel, naka-sumbrerong bucket hat, hawak ang water bottle. “Callyx, five laps na lang, okay? Tapos rest.”“Yes, Ate!” sigaw ng bata, masigla pero maingat, naka-knee pads at wrist guards

MABIGAT ang linggo kay Luna. Double shifts, rounds, at endless na tawag mula sa mga pasyente. Halos hindi na siya umuuwi sa tamang oras. Kaya sa tuwing late siya, si Damon na ang automatic na nagbabantay kay Callyx. Walang tanong, walang reklamo. Lagi lang niyang sinasabi na, “Text mo lang ako kung anong oras ka uuwi.”Sa umpisa, awkward para kay Luna. Hindi siya sanay na may ibang tao sa loob ng bahay sa ganoong oras—lalo pa si Damon. Pero habang tumatagal, nagiging normal na rin.Kapag si Luna ay nasa ospital, may sariling routine sina Damon at Callyx. Maagang dinner, kaunting homework, board games, tapos dalawang chapters ng dinosaur story bago matulog. Minsan, nauunang antukin si Damon at tatawanan siya ng bata. Pag-uwi ni Luna, madalas niyang makikita ang eksenang iyon at mapapangiti na lang kahit pagod.---Isang gabi, basa ang hangin, amoy-ulan. Maaga si Damon sa bahay. Tinulungan niya si Mariel sa kitchen, nag-init ng pasta, gumawa ng simpleng cream sauce at nilagyan ng grille

CHAPTER 90 – Hindi planado ang weekend na iyon. Walang naka-book na resort, walang itinerary na nakalista. Basta isang simpleng desisyon lang mula kay Luna — umalis sila ng Maynila, kahit saan, basta malayo sa hospital stress, traffic, at ingay. At kaya ngayong Sabado ng umaga, naroon silang tatlo sa SUV. Si Luna ang nagda-drive, si Damon nasa passenger seat, at si Callyx nasa likod na excited na excited na parang field trip. “Mommy, saan po tayo?” tanong ng bata habang nakasandal sa car seat, hawak ang maliit na backpack niya na puno ng crayons at coloring book. “Secret,” sagot ni Luna, nakangiti habang nakatuon sa daan. “Not fair!” reklamo ni Callyx, pero halatang aliw na aliw pa rin. “I like it,” dagdag ni Damon mula sa tabi. Nakatingin siya sa tanawin ng highway habang papalayo sila ng lungsod. “A trip with no plan. We just go wherever the road takes us.” “Exactly,” sagot ni Luna, bahagyang ngumiti. At doon nagsimula ang biyahe nila, isang trip to nowhere. Habang papalayo