All Chapters of Six Weeks After Midnight : Chapter 61 - Chapter 70

MALAMIG ang hangin sa itaas ng siyudad. Sa penthouse ng Blackwell Tower, sinasalubong ng floor‑to‑ceiling windows ang gumuguhit na mga ilaw ng kalsada sa ibaba, parang mga ugat ng isang dambuhalang nilalang na hindi natutulog. Sa loob, puro matte black at brushed steel ang mga linya; malinis, malawak, walang sentimental na bagay — tanging mga canvas ng abstract na kulay abo at asul, at ang babaeng nakaupo sa gilid ng leather sofa na may hawak na manipis na portfolio.“Mr. Marcus,” wika ng babae, kalmado ang tono, “you asked for confirmation.”Bumaling si Marcus Blackwell mula sa bar cart, kung saan kanina pa niya hindi iniinom ang whisky. Naka-bukas ang tatlong screen sa wall: market tickers, email feed, at isang muted na business news channel. Naka-relax shirt siya at dark slacks, pero ang mga mata — malamig, matalim — ay parang hindi kailanman nagpapahinga.“Go ahead, Selene,” aniya. “Surprise me.”Binuksan ng private investigator ang portfolio. Naka-staple ang kopya ng marriage cer

CHAPTER 64 – Maaga pa pero gising na si Luna. Hindi dahil sa alarm, kundi dahil sa utak niyang parang hindi natulog. Nasa veranda siya ng mansion, hawak ang mainit na kape. Tahimik ang paligid, maririnig lang ang tunog ng mga ibon at mahinang hum ng fountain sa garden.Lumabas mula sa sliding door si Nanay Rina, naka-duster at may dalang maliit na tray ng pandesal.“Anak, hindi ka na naman nakatulog nang maayos,” puna nito habang inilalapag ang tray.“May iniisip lang, Nay,” sagot ni Luna, nakatingin pa rin sa hardin.Umupo sa tabi niya ang ina. “Kung gusto mong bumalik sa trabaho, bumalik ka. Pero kung ayaw mo, huwag mong pilitin ang sarili mo.”“Hindi ganun kadali, Nay,” sagot ni Luna, humigop ng kape. “Kung babalik ako sa hospital, ayokong maulit yung mga nangyari noon. Ayokong madamay si Callyx.”“Huwag mong gawing dahilan ang bata para pigilan ang sarili mo,” seryosong wika ni Nanay Rina. “Kung alam mong kaya mo at ligtas, huwag ka nang magdalawang-isip.”Tahimik si Luna. Alam n

CHAPTER 66 –Umaga pa lang, nakaayos na si Callyx sa veranda ng mansion. Suot niya ang light blue polo shirt, white shorts, at white sneakers. May maliit na backpack sa tabi niya at hawak ang stuffed dinosaur na laging kasama kapag aalis.“Mommy, what time is Daddy picking us up?” tanong niya habang iniikot ang dinosaur sa kamay.“Any minute now,” sagot ni Luna, inaayos ang strap ng sling bag niya. “Ready ka na ba?”“Yes!” Ngumiti ang bata, halatang hindi mapakali sa excitement. “Daddy said picnic time is the best time.”Hindi nagtagal, pumarada ang itim na SUV ni Damon sa harap ng mansion. Bumaba siya, naka-dark green polo at dark jeans, at may sunglasses pa sa ulo.“Good morning,” bati niya kay Luna, diretso pero magaan ang tono.“'Morning,” sagot ni Luna, simple lang.“Hi, buddy,” bati niya kay Callyx, yumuko para salubungin ang yakap ng anak. “Ready for our picnic?”“Yes, Daddy! Where’s the food?”“Right here,” sabay turo sa likod ng SUV. “Special menu for today.”Matapos isakay a

CHAPTER 68 – Mataas ang araw nang pumarada ang itim na SUV ni Damon sa harap ng gate ng mansion ni Luna sa Forbes Park. Daddy Day ngayon—isa sa tatlong araw kada linggo na dumadalaw siya para makasama si Callyx. Sa gilid ng driveway, makikita ang malawak na hardin na puno ng maayos na landscaped na halaman. Tahimik ang paligid, maliban sa huni ng mga ibon at mahinang humahaplos ng hangin mula sa water fountain sa gitna ng garden.Pagbukas ng pinto, sinalubong siya ni Mariel, ang nanny ni Callyx, na may hawak na maliit na cooler bag para sa gamot ng bata. “Good morning po, Sir Damon,” bati nito, ngiti kahit halatang nagmamadali.“Morning, Mariel. Where’s the little guy?” tanong niya, sabay abot ng kamay para tanggapin ang cooler.“Nasa garden po siya kasama si Nanay Rina. Nagpa-painting sila. Nandiyan din si Ma’am Luna sa veranda,” sagot ni Mariel, sabay ngiti.Tumango si Damon, naglakad patungo sa garden, at agad niyang nakita si Callyx. Nakaupo sa maliit na mesa, abala sa pag-pinta

CHAPTER 70 – Mataas na ang araw nang pumarada si Luna sa parking area ng South Manila Medical Hospital. First day niya ulit sa trabaho—pero ngayon, sa pediatric wing na siya assigned. Hawak niya ang tote bag na puno ng folders, planner, at isang ballpen na parang talisman sa kanya.Kahit naka-casual business attire siya, ramdam niya ang bigat sa dibdib. Matagal din siyang nawala rito. Marami nang nagbago… pero alam niyang siya ang pinaka-nagbago.Pagpasok sa lobby, sinalubong siya ng malamig na hangin mula sa centralized aircon at pamilyar na amoy ng disinfectant. Tahimik lang ang lakad niya, pero napansin niya agad—iba ang tingin sa kanya ng mga tao.“Dr. Luna, good morning! Welcome back!” bati ng guard sa pinto.Medyo nagulat siya, pero ngumiti. “Good morning.”Sa elevator, may dalawang nurse na sabay kumaway. “Hi, Doc! We’re so glad you’re back.”“Thanks,” sagot niya, medyo awkward. Dati, halos hindi siya pansinin ng mga ‘yan.Pagbukas ng pinto ng pediatric wing, dumiretso siya sa