All Chapters of ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อยามโหย่วมาเยือน รถม้าหลายคันพากันเคลื่อนย้ายจากเรือนรับรองหลายหลังไปตามเส้นทางยาวเข้าสู่วังหลวง ก่อนหน้านี้เมื่อเสวี่ยเหมยมาถึงที่พัก มือสองข้างหอบของกินและของเล่นพะรุงพะรังไม่เว้นแม้แต่สาวใช้และน้องชายมือทั้งสามคู่ของพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยสิ่งของ คนทั้งสามล้วนหน้าตาเปรอะเปื้อนมีเศษขนมติดข้างแก้มเต็มไปหมดคนพวกนี้นี่ยังไง เพราะเหตุนี้ถึงไม่ควรปล่อยให้ไปด้วยกันจริงๆ เสวี่ยฮูหยินนึกในใจ นางเห็นเช่นนั้นจึงรีบสั่งให้เสวี่ยเจี้ยนไปชำระร่างกายและสั่งซิงซิงพาบุตรสาวไปจัดการเสีย หน้าตามอมแมมเช่นนี้ยังจะดูได้อีกหรือแม่ทัพเสวี่ยและฮูหยินพร้อมบุตรชาย บุตรสาวก้าวเข้ามาในตำหนักหลวงที่ใหญ่โต หน้าตำหนักล้วนแขวนประดับไปด้วยโคมไฟระย้า ห้อยมากมายหลากหลายจนดูสวยงาม เสวี่ยเหมยในยามนี้มีผ้าบางสีชมพูอ่อนมาคลุมช่วงปากไว้ บนผืนผ้ามุมล่างประดับไปด้วยดอกเหมยน้อยๆ แต่นางสั่งสาวใช้ให้เปลี่ยนสีกลีบเป็นสีขาวหิมะสดแทน ชุดของนางเป็นสีชมพูลวดลายประดับไปด้วยดอกเหมยสีแดงระยิบระยับ รองเท้าปักประดับด้วยเกล็ดหิมะขาวเด่นสง่างานเลี้ยงชมดอกไม้นี้จัดขึ้นโดยฮองเฮา พระนางทรงโปรดดอกไม้เป็นชีวิตจิตใจ เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะไ

หรงจวิ้นหันไปจัดการนางเป็นอันดับแรกจัดแจงอาภรณ์สีหวานของสตรีน้อยให้เข้าที่ เสวี่ยเหมยเพียงได้แต่ปล่อยให้เขายุ่งอยู่ตรงเนื้อผ้านาง เพราะนางก็นับว่าทำตัวไม่ถูก จะตอกกลับเขาก็ยังไงอยู่ ในเมื่อร่างกายนางเองก็ดูเหมือนว่าให้ความ ‘ร่วมมือ’ ค่อนข้างดียิ่ง คิดได้เช่นนั้นนางพลันปฏิเสธความคิดออกไปทันที ให้ความร่วมมือที่ไหนกันเล่า เขาบังคับฝืนใจนางชัดๆ!“เดี๋ยวค่อยปิดเถิด” นางก้มหน้างุด ตอบชายหนุ่มที่กำลังจะสวมผ้าคลุมปิดปากคืนให้นางอย่างเสียงแผ่ว นางหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งคิดในใจว่า แม้แต่ผ้าคลุมผืนบางหลุดไปตอนไหนนางก็ยังไม่รู้เลย“ไม่ได้! หน้าตาเจ้าดูได้ที่ไหนกัน” เขาเผลอตวาดกลับนางเสียงดังอย่างลืมตัว หรงจวิ้นพลันชะงักค้างก่อนจะคิดได้ว่า เขาลืมเติมคำว่า ‘ยามนี้’ ลงไปด้วยใบหน้านางในตอนนี้ หากชายใดได้ชายตามอง จะให้พูดว่าอดใจไม่ไหวก็ถูก อยากลิ้มลองอย่างหนักเลยก็ว่าได้ บนริมฝีปากบางยังมีสีแดงปลั่งจากที่โดนเขาขบเม้มรังแกอย่างรุนแรงเมื่อก่อนหน้านี้อีก ในเมื่อเป็นเช่นนี้เขาจะยอมให้ผู้อื่นได้เชยชมหรือไม่มีทาง!“หม่อนฉันต้องขออภัย หากใบหน้านี้ทำให้พระองค์ไม่พอใจ” เสวี่ยเหมยกระตุกผ้าบางจากมือบุรุษมาคุมให้

“ข้าพระชายารัชทายาท ขอบคุณแม่นางที่พาซื่อซื่อมาส่ง เด็กผู้นี้ซนนัก มักชื่นชอบดอกไม้เช่นเดียวกับองค์ฮองเฮา ข้าคิดว่าเจ้าไปเจอซื่อซื่อในตำหนักหลวงที่จัดดอกไม้ของฮองเฮากระมัง”สวรรค์! วันนี้นับเป็นอะไรเหตุใดต้องคอยร่ำร้องว่าสวรรค์เป็นร้อยครั้ง สตรีตรงหน้าเป็นถึง ชายาองค์รัชทายาท! นางหันไปมองสหายข้างกายทันที เห็นหน้าทำหน้าค้างไปนาน แต่สุดท้ายก็กลับมายิ้มหวานใส่นางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าจะรักใครก็รักแต่ไม่ควรมารักองค์รัชทายาทเลย วันหน้าเขาย่อมมีตำหนักในเยอะสนมเป็นร้อย กว่าจะมาเอาใจถึงเจ้า เจ้าคงได้เหี่ยวเฉาตายไปแล้วล่ะ“สมควรเป็นเช่นนั้นที่ข้าต้องพาท่านชายน้อยหมิ่นซื่อมาส่งเพคะ ในเมื่อได้ส่งท่านชายคืนตำหนักแล้วหม่อมฉันต้องขอลานะเพคะ” สวมน้อยที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งมีผ้าบางคลุมไว้พลันกล่าวขึ้น“ข้าขอทราบนามและจวนของพวกเจ้าทั้งสอง หากมีอะไรให้ข้าช่วยเหลือย่อมมาได้ทุกครั้ง”“พวกหม่อมฉันมิบังอาจให้พระชายาช่วยเหลือเพคะ นามของหม่อมฉันคือเสวี่ยเหมย เป็นบุตรสาวแม่ทัพทิศทักษิณเพคะ” เสวี่ยเหมยกล่าวเสร็จเห็นทางจ้าวหนิงยังไม่เอ่ยสักทีจึงได้กล่าวแทนว่า “ข้างกายหม่อมฉันเป็นสหายนามว่าเถียนจ้าวหนิง เป็นบุ

ยามเสวี่ยเหมยตื่นขึ้นมาอีกครั้งท้องนภาก็เริ่มมีแสงอรุณแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะเข้าสู่วสันตฤดู ดอกไม้ทั่วแคว้นจะออกดอกผลิบาน นางรู้สึกคอแห้งจึงลุกขึ้นนั่งช้าๆ จากนั้นสมองก็พลันนึกเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ บุรุษผู้นั้นจากไปแล้ว เขาไม่ห่วงตัวเองก็น่าจะห่วงพวกพ้อง ไปเป็นตัวถ่วงให้แก่ผู้อื่นเช่นนี้น่าภูมิใจหรืออย่างไรนางได้เพียงแต่นึกโมโหเขาไปก็เท่านั้น ในเมื่อเขาตั้งใจจะไปแล้วก็ไม่อาจห้ามการตัดสินใจของเขาได้ เช่นนั้นก็ทำตามที่ใจเขาปรารถนาเถิด“ซิงซิง” สาวน้อยก้าวออกไปนอกประตู ปากก็เอ่ยเรียกสาวใช้คนสนิท “ข้าหิว”“เจ้าค่ะคุณหนู บ่าวเตรียมข้าวเช้าไว้ให้แล้ว ลงไปทานเลยดีหรือไม่เจ้าคะ”นางนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะถาม “ท่านพ่อออกไปหรือยัง”“ท่านแม่ทัพกำลังทานข้าวกับฮูหยิน และคุณชายน้อย ประเดี๋ยวก็คงออกไปแล้วเจ้าค่ะ”“ดีเลย ไปทานกับพวกท่านก็แล้วกัน”นางรีบวิ่งลงไปทันที กริยาไม่เหมือนอิสตรีจนซิงซิงต้องปวดหัวตามหลังมาด้วย ยามใกล้ถึงห้องอาหารนางเห็นเงาร่างคนทั้งสามที่คุ้นเคยกำลังรับประทานอาหารอยู่ เสวี่ยเหมยก็คลี่ยิ้มอย่างดีใจ“ท่านพ่อ ท่านแม่ เสี่ยวเจี้ยน”“ตื่นแล้วหรือเหมยเอ๋อร์ มาสิมาทานข้าว” เสวี่ยฮู

ฤกษ์แต่งงานของจางเหว่ยกับซิงซิงเห็นควรจากจางจิ้งว่าจะจัดให้หลังจากท่านแม่ทัพกลับมาแล้วเมื่อเดินทางกลับไปถึงเมืองหมาน อีกสองเดือนถือเป็นฤกษ์ที่ดีในการจัดงานมงคล เสวี่ยเหมยย่อมจะจัดงานมงคลออกมาให้สมกับเป็นสาวใช้คนสนิทของนาง สาวใช้ที่นางรักและเอ็นดูมากที่สุด ทางเสวี่ยฮูหยินเองก็ไม่ได้ขัดใจบุตรสาวเช่นกันเห็นยามนี้ทุกคนพากันพูดคุยเรื่องแต่งงานอย่างมีความสุข เสวี่ยเหมยก็นึกถึงเขาขึ้นมาอีกแล้ว บุรุษที่ขอนางแต่งงานในคืนนั้น น้ำเสียงที่จริงจังของเขายามเมื่อเอ่ยคำนั้นออกมา คำพูดของเขาที่ทำให้ใจนางเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึง สัมผัสของเขายามแตะต้องนาง อ้อมกอดอันอบอุ่นของเขายามที่นางประชดและทำตัวงี่เง่าใส่ทุกครั้ง ทุกๆ อย่างของเขาอยู่ในความคิดของนางมิลืมเลือนสักครา เมื่อนึกถึงเขามากขึ้นริมฝีปากบางก็ยกยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้สบายดีหรือไม่นะหรงจวิ้น...เวลาล่วงเลยมาสองเดือนกว่าแล้ว อีกครึ่งเดือนทุกคนก็จะกลับมาถึงเมืองหลวง ไม่รู้ว่าแคว้นฝูหยวนได้เสียทหารผู้กล้าที่ยอมพลีชีพเพื่อแว่นแคว้นของตนไปกี่นายแล้วส่วนหรงจวิ้น...เสวี่ยเหมยเชื่อมั่นในตัวเขา บุรุษผู้นี้จะต้องปลอดภัยกลับมาแน่นอนจางเ