All Chapters of ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงจอแจเซ็งแซ่ของคนในหอคณิกาดังมาจากทางชั้นสาม ซึ่งเป็นชั้นรับรองแขกพิเศษสำหรับไม่ค้างคืนแต่อยากอยู่ลำพังกับนางคณิกาแค่ไม่กี่ชั่วยาม เสวี่ยเหมยเดินขึ้นบันไดไปอีกครั้ง นางสวนทางกับชินอ๋องที่กำลังจะก้าวลงไปข้างล่างแต่นางทำเป็นไม่สนใจเขา สะบัดหน้าเดินขึ้นไปต่อหรงจวิ้นที่กำลังจะเดินตามนางไปเมื่อครู่นั้นต้องเปลี่ยนเส้นทางหันหลังกลับไปในทันที สองเท้าจึงต้องก้าวตามแม่นางน้อยของเขาไปยังชั้นสามแทน“ข้าเห็นพวกเขาหายเข้าไปเป็นเวลานานและไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเลย จึงได้ทำใจกล้าเปิดเข้ามาดู กลายเป็นว่าคุณชายผู้นี้กับพี่จี้กลายเป็นศพไปแล้ว ฮึก... พี่จี้ของข้า” นางคณิการ่างบางนางหนึ่งเอ่ยอยู่กลางห้อง ปิดหน้าร้องไห้ออกมาเสียงดังโดยด้านหลังของนางมีศพชายหญิงคู่หนึ่งนอนอยู่เสวี่ยเหมยก้าวเท้าเข้าไปทางด้านศพที่ตอนนี้เริ่มแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ สภาพศพไม่นับว่าสยดสยองถึงขั้นชวนให้อ้วกแตก แต่เหมือนพวกเขาหลับแล้วตายไปเสียมากกว่า เพียงแต่ว่าท่าทางการตายเหมือนพวกเขาไม่ได้กำลังจะหลับสักนิดศพฝ่ายชายไม่ได้สวมอาภรณ์ด้านบนและนอนอ้าปากด้านล่างข้างๆ เตียง ลิ้นเป็นสีม่วงคล้ำห้อยออกมาเหมือนเหนื่อยเต็มที ทรมานเหมือนขาดอา

แม่ทัพใหญ่เสวี่ยถง ย่างเท้าก้าวเข้ามาในเรือนใหญ่ของบุตรสาวคนโตเงียบๆ เมื่อสาวใช้ทั้งหลายเห็นก็ทำท่าจะคารวะ แต่เขาก็ยกมือห้ามไว้ ไม่ให้ส่งเสียงดังรบกวนเด็กสาวด้านใน“เหมยเอ๋อร์ ลูกหลับหรือยัง” เขาถามออกไปแผ่วเบา หากนางหลับแล้วเขาก็จะไม่ก้าวเข้าไปพูดกับนางเรื่องสำคัญที่เขาตั้งใจจะบอก“ท่านพ่อ ข้ายังไม่นอน”เสียงอ่อนหวานของสตรีลอดออกมา จนสุดท้ายเสวี่ยถงต้องผลักประตูเข้าไป เห็นบุตรสาวกับสาวใช้กำลังเล่นซนกับกระดาษบนโต๊ะเครื่องเขียนอยู่“เหมยเอ๋อร์”“เจ้าค่ะท่านพ่อ” นางหันมายิ้มหวานตอบรับบิดา“เจ้าคงรู้แล้วว่าวันนี้ท่านอ๋องมาพูดคุยกับพ่อในเรื่องใด” แม่ทัพเสวี่ยกล่าวกับบุตรสาวตรงๆ แม้คราแรกเขากับเสวี่ยฮูหยินจะดีใจเพียงไรที่บุตรสาวจะได้แต่งออกไปกับบุรุษที่ยอมรับในตัวนาง แต่มาวันนี้พอจะยกนางให้บุรุษผู้นั้นจริงๆ ตัวเขาและภรรยาก็ไม่อยากจะให้นางจากไปเลยสักนิด“ข้ารู้เจ้าค่ะ” บุตรสาวฉีกยิ้มกว้างตอบเสียงดังจนตัวแม่ทัพเองก็อดตะลึงไม่ได้ นางก็มีใจให้ชินอ๋องกระนั้นหรือ เป็นเช่นนี้แล้วเขากับฮูหยินคงหมดห่วงไปได้หนึ่งเรื่อง“ท่านอ๋องบอกกับพ่อแล้วว่าจะรับดวงชะตาเจ้ากับเขาไปดูฤกษ์วันแต่งงานก่อน แล้วให้รอรั

เช้าวันนี้ที่เมืองหมานมีขบวนสีแดงทอดยาวออกไปไกลพ้นนอกประตูเมืองก็ยังมองไม่เห็นปลายขบวน เกี้ยวเจ้าสาวสีแดงเด่นสง่าถูกยกเข้ามา มุ่งหน้ามาทางจวนแม่ทัพใหญ่ของทิศทักษิณ ผ้าแดงมงคลประดับแขวนอยู่ทั่วจวนแม่ทัพ งานมงคลเพิ่งผ่านพ้นไป ยามนี้ก็มีงานมงคลอีกแล้ว จวนแม่ทัพเสวี่ยช่างมีวาสนา สวรรค์เมตตาเสียจริงเจ้าสาวในอาภรณ์สีแดงสดถูกมารดาประคองออกมาทางประตูจวน เสวี่ยเหมยมองลอดผ่านผ้าคลุมสีแดงเห็นเพียงใบหน้าครอบครัวไม่ชัดเจน นางมองออกว่าพวกเขาร้องไห้เงียบๆ ไม่ให้นางเห็น แต่ก็ผุดรอยยิ้มมีความสุขขึ้นมาในเวลาเดียวกัน“ก้าวทุกก้าว ขอให้มีความสุข มีบุตรเชื่อฟัง ให้เคียงคู่สามียาวนาน” คำอวยพรของเสวี่ยฮูหยินดังลอดผ่านเข้ามาทางผ้าคลุมด้านข้าง“ท่านแม่...” เสียงเสวี่ยเหมยสั่นเครือเล็กน้อย เอ่ยเรียกมารดา“ห้ามร้องไห้เหมยเอ๋อร์ เจ้าสาวไม่ควรร้องไห้ ถ้าร้องไห้ออกนอกบ้านพ่อแม่จะไม่มีความสุข”เสวี่ยเหมยพยายามเงยหน้าเก็บน้ำตาคืนไป ทั้งสองไปหยุดอยู่หน้าเสวี่ยถงที่ยามนี้ก็ฉายสีหน้าอาลัยบุตรสาว “นางหนูของพ่อ เจ้าโตแล้ว ไม่คิดว่าพ่อจะได้เห็นวันนี้ พ่อได้มาส่งเจ้าแต่งงานออกจวนนับว่าสวรรค์เอ็นดูต่อตระกูลเรา” เสียงเสวี่

เมืองเฉิงอาน ทิศพายัพยามนี้ฝีเท้าอาชา และล้อรถม้าหลายสิบคันเคลื่อนเข้ามาถึงเมืองเฉิงอานได้ทันเวลา หลังจากจัดแจงหาที่พักได้แล้ว เสี่ยวจูก็รีบประคองคุณหนูของนางลงมาช้าๆ ก่อนจะรีบพานางเดินขึ้นไปยังห้องพักด้านบนที่ได้จัดเตรียมไว้เมื่อเปิดเข้าห้องพัก เผยให้เห็นเตียงนอนกับฟูกผ้านุ่มอย่างดี ด้านในห้องก็มีอ่างไม้ที่มีน้ำร้อนตระเตรียมไว้อย่างครบครัน ไอน้ำลอยกรุ่นขึ้นมาบางๆ จนเสี่ยวจูเห็นแล้วก็อดสบายแทนนางไม่ได้“คุณหนู มาเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าจะช่วยท่านอาบน้ำ” เสี่ยวจูจะตรงไปถอดเสื้อนางออกให้ แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าสาวหลบมือคู่เล็กที่กระโจนเข้ามา จนนางเกือบหน้าทิ่มคะมำ “คุณหนูไยท่านต้องแกล้งข้าด้วย”สตรีใต้ผ้าคลุมสีแดงจ้องมองลงมาด้วยแววตาเยียบเย็น สาวใช้ผู้นี้ไม่อยากอยู่ดีแล้วหรือไร พูดจากับเจ้านายแทนตัวนางเองว่า ‘ข้า’ สาวใช้ของนางแต่ละคนพูดจามีมารยาทเรียกแทนตัวพวกนางว่า ‘บ่าว’ ตลอดแต่นี่อะไรกัน! จวนแม่ทัพเสวี่ยกลายเป็นสนามเด็กเล่นให้พวกทาสไปแล้วหรือ!สาวงามมองอย่างไม่พอใจ กวาดตามองไปรอบห้องเห็นชุดเจ้าสาวสีแดงเด่นสง่า ตั้งอยู่กับหุ่นไม้ไม่ไกลจากบริเวณที่อาบน้ำเท่าไหร่ สองตามองเห็นอาภรณ์สวยงามชุดนี

จวนชินอ๋องที่เมืองเหอเถิงกำลังมีงานมงคลผ้าสีแดงถูกผูกประดับไว้ทั่วจวน ชินอ๋องเพิ่งมาถึงไม่กี่วันก็แต่งพระชายาแล้ว ชาวบ้านต่างพากันมามุงดู เพราะได้ข่าวว่าเจ้าสาวจะมาถึงไม่เกินเย็นนี้ หรงจวิ้นสวมชุดมงคลสีแดงรอตั้งแต่ตื่นนอนยามเช้า ตระเตรียมพื้นที่กราบไหว้ฟ้าดินรอว่าที่พระชายาของเขา ชายหนุ่มมองออกไปไกลยังเส้นทางที่เข้าสู่เมืองเหอเถิงยามนี้ที่โรงเตี๊ยมในเมืองใกล้เคียงกำลังรอเจ้าสาวลงมาขึ้นเกี้ยวไม้สีแดงอยู่ เสี่ยวจูร้อนใจเดินไปเดินมาไม่หยุดจนบ่าวรับใช้ผู้ชายที่ติดตามมาด้วยต้องจับแขนนางให้หยุดทำเช่นนี้“เสี่ยวจู คุณหนูไม่เคยชักช้าเช่นนี้มาก่อน เจ้าลองไปตามดูหน่อยสิ”“ข้าเพิ่งลงมาจากห้องคุณหนูเองนะพี่ชาย นางไล่ข้าลงมาบอกว่าจะเปลี่ยนชุดเอง” นางร้องบอก ใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วงนางเพิ่งจะพูดประโยคนี้เสร็จ ก็ปรากฏเงาร่างสตรีที่สวมชุดแต่งงานสีแดงเด่นสง่าลงมา เมิ่งชีหร่านยิ้มอย่างพอใจ นี่สิถึงจะเป็นชุดแต่งงานของจริง ที่นางใส่มานั้นยังเทียบกับเศษเนื้อผ้าชุดนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ“คุณหนูเสวี่ยเชิญขึ้นเกี้ยวเจ้าคะ” บ่าวหญิงสูงวัยผู้หนึ่งเดินตรงมาทางเมิ่งชีหร่านแล้วผายมือไปทางเกี้ยวไม้สีแดงก่อนจะคลี่