Semua Bab ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Bab 21 - Bab 30

“ขบวนทัพเคลื่อนมาจะถึงป้อมประตูทิศเหนือแล้ว!”“กลับมากันแล้ว! กลับมากันแล้ว!”เสียงโห่ร้องตะโกนของชาวบ้านจำนวนมากทำเอาเสวี่ยเหมยที่กำลังจะผงกหลับลงไปกองกับโต๊ะไม้ในโรงเตี๊ยมอยู่แล้วนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีสาวน้อยสะคราญรีบฉกเอาผ้าคลุมหน้าบนโต๊ะมาเกี่ยวหูไว้ด้วยความเคยชิน ก่อนจะไปเขย่าแขนสหายสนิทที่หลับไปก่อนนางตอนไหนไม่รู้ ขนาดจ้าวหนิงไม่ได้เป็นสตรีที่ไม่รู้ความ นางมีมารยาทอ่อนหวาน ยังเผลอหลับเพราะกินอิ่มไปเสียได้ ไม่เว้นแม้แต่พวกเด็กสาวทั้งสองกับเด็กน้อยจ่ำม่ำอีกหนึ่งเสวี่ยเหมยชอบใจ พวกเขาอยู่กับนางนานวันเข้า ก็รู้จักนอนกลางวันกันเสียแล้ว ช่างเรียนรู้รวดเร็วนัก“หนิงเอ๋อร์ ไปเร็ว พวกเขากลับมาแล้ว” หญิงสาวกระซิบบอกกับสหายของตนเบาๆ อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาช้าๆ ขนตาแพรอ่อนกระพริบถี่ขึ้นลงไปมา สีหน้าเต็มไปด้วยความงัวเงียเพราะถูกรบกวน“เจ้าคิดจะรังแกข้าหรือ” น้ำเสียงออดอ้อนถามขึ้นหลังจากตื่นมาจนมีสติครบแล้ว“ใครว่าล่ะ ไม่ไปรับหน่อยหรือ พี่หลานของเจ้ามาแล้วนะ” เสวี่ยเหมยกระซิบตอบด้วยเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน“กลับมาแล้ว!” จ้าวหนิงหลุดเสียงดังเพราะความดีใจ จนทำให้ร่างน้อยทั้งสามลืมตาขึ้นมาตามๆ

“ขอกอดได้ไหม”ยังดีที่ครั้งนี้เขายังรู้จักขอก่อนแม้อยากปฏิเสธคำขอนี้ ด้วยนางนั้นกลัวว่าร่างกายตัวเองจะร้อนระอุเป็นไฟขึ้นมาซึ่งเกิดมาจากอาการเขินอายเช่นทุกครั้งที่เขาทำรุ่มร่ามใส่นาง แต่เห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของเขาแล้วนางก็ได้แต่ยอมพยักหน้าช้าๆหรงจวิ้นเมื่อได้รับคำอนุญาตก็กระชับร่างน้อยเข้ามาแนบกับอ้อมอกทันที เขารัดร่างนางแน่นจนนางจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว แม้นางจะไม่เห็นใบหน้าของเขายามนี้ แต่นางก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังหลั่งน้ำตาเงียบๆ ไม่ให้นางได้ยินเสียง และแผ่นหลังเล็กของนางก็รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาของชายหนุ่มเสวี่ยเหมยลมหายใจติดขัด เพราะเวลาหรงจวิ้นทรมานยามร้องไห้เขาก็รัดตัวนางแน่นยิ่งขึ้นไปอีก พอเขาเจ็บปวดใจนางเองก็ยิ่งเจ็บกว่าเขาไปอีกหลายเท่าจึงยอมปิดปากเงียบเรื่องที่เขากอดนางจนหายใจลำบาก เพื่อให้เขาได้ระบายความอัดอั้นออกมาก่อนผ่านไปสักพักเหมือนบุรุษหนุ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเขาทำรุนแรงกับนางเกินไป จึงรีบคลายอ้อมกอดให้หลวมๆ เสวี่ยเหมยจึงดันร่างของเขาออกเบาๆ มือเล็กค่อยๆ แตะไปบนใบหน้าของชายหนุ่ม นิ้วมือลูบวนไปมาตรงข้างแก้มเหมือนเป็นการปัดรอยน้ำตาออกให้เพื่อเป็นการปลอบโยนให้แก่ความเสียใจของ

“นั่น! มาแล้ว วิ่งกลับมาแล้ว” เสียงชาวบ้านมากมายดังขึ้น เสวี่ยเหมยมองไปทางต้าจ่างที่วิ่งจับสายบังเหียนม้ากลับมาอย่างอ่อนล้า“เขาสามารถพามันวิ่งไปกลับได้จริงๆ ด้วย นี่ย่อมเป็นเจ้าของของมันจริงๆ น่ะสิ!” เสียงชาวบ้านยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พอต้าจ่างได้ยินเช่นนั้นก็แอบหัวเราะอยู่ในใจ เมื่ออยู่ดีๆ ก็จะได้ม้าที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อแพงๆ มาครอบครอง“เฮอะ! เจ้าแดงของข้ามันไม่ได้ดุอยู่แล้ว แถมเจ้าบ้านั่นยังกระชากเชือกที่คอมันแรงอีก มันย่อมต้องตามเขาไปแต่โดยดีน่ะสิ” บุรุษชุดขาวบ่นอุบอยู่ด้านข้างสาวน้อยอย่างเหลือทนเสวี่ยเหมยไม่ได้พูดอะไรกับเขา เพียงแค่รอให้ต้าจ่างเดินกลับมาถึงที่เดิมแล้ว หญิงสาวก็ถามต่อทันทีโดยไม่รอให้ต้าจ่างได้หยุดพักว่า“ข้าขอถามเป็นคำถามสุดท้าย หากพวกท่านต่างบอกว่าเป็นเจ้าของม้าตัวนี้ ตอบข้าได้หรือไม่ว่ามันเป็นม้าพันธุ์อะไร ท่าน...ตอบก่อน” สาวน้อยชี้นิ้วเรียวเล็กไปทางบุรุษที่สวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มช้าๆ ต้าจ่างเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด ไม่รู้ว่าเป็นเหงื่อที่กลั่นออกมาใหม่หรือเหงื่อที่พาม้าวิ่งไปมาเมื่อครู่กันแน่ต้าจ่างนิ่งคิด เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับม้าเลยสักนิด แต่จะพูดให้ดีแล้วมิใ

เสียงปะมือดังเข้ามาในหูของสตรีสองนางในรถม้าไม่หยุดเสวี่ยเหมยไม่อยากจะนั่งอยู่ในรถม้าเฉยๆ โดยไม่ทำอะไร เพราะตัวนางเองเป็นห่วงทุกคน ท่านพ่อของนาง ท่านแม่ของนาง แล้วไหนจะเสวี่ยเจี้ยนน้องชายของนางอีก จะปลอดภัยกันหรือไม่“คุณหนูอย่าออกไปเลยนะเจ้าคะ”“ชู่ว...เงียบก่อนอาซิง” ซิงซิงได้ยินดังนั้นเลยสงบปากสงบคำอย่างเชื่อฟังในทันที “ข้าเหมือนได้ยินเสียง ฝีเท้าม้าหลายร้อยตัวกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้”เนื่องจากเสวี่ยเหมยนางเองก็ฝึกฝนวรยุทธ์มาตั้งแต่วัยเยาว์เลยทำให้ประสาทรับรู้ของนางไวกว่าเด็กสาวธรรมดาทั่วไปมาก“หลายร้อยตัว! ถ้าเกิดว่าเป็นกองกำลังของพวกโจรผู้ร้ายด้านนอกนั่น เราจะทำอย่างไรละเจ้าคะคุณหนู”“ไม่! ข้าเดาว่าท่านพ่อต้องส่งม้าเร็วไปขอความช่วยเหลือจากองค์ฮ่องเต้แน่นอน ดังนั้นกองกำลังที่กำลังวิ่งมาทางนี้ต้องมาช่วยพวกเราแน่!”คุณหนูของนางพูดอะไรแล้วไม่เคยผิด ทุกคนปลอดภัยดี แต่มีทหารจากจวนแม่ทัพบางนายได้รับบาดเจ็บเนื่องจากถ่วงเวลาต่อสู้อยู่กับพวกศัตรู พวกผู้ร้ายก็ไม่ใช่ใครอื่น เป็นกบฏของแคว้นซูที่หนีรอดมาตอนเหล่าองค์ชายยกทัพไปปราบ หลังจากนั้นพวกแคว้นซูก็ถูกนำตัวกลับไปขังที่คุกหลวงในเมืองฟาไฉ่ทหา

‘โรงน้ำชาเสี้ยนคัง’ “เร่เข้ามา เร่เข้ามา ข่าวคราวที่ท่านฟู่รวบรวมได้มาจะถูกเล่าขานแล้ว”เสียง ร้องเรียกของเสี่ยวเอ้อร์ในโรงน้ำชา มายืนเรียกลูกค้าอยู่ทางด้านหน้า เสวี่ยเหมยได้ยินว่าเป็นข่าวที่เกี่ยวกับวังหลวงก็เบิกตาโตฉายสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเนื่องจากเมืองหลวงมาถึงเมืองหมานก็ใช้เวลาเดินทางเป็นครึ่งเดือนแล้ว กว่าคราวข่าวจะมาถึงก็จะล่าช้าเป็นธรรมดา ทุกคนต่างก็อยากรู้ความเป็นไปในแผ่นดินฝูหยวนของตนเองกันทั้งนั้น“เข้าไปฟังกันเถอะ” เสวี่ยเหมยยิ้มกว้างหันไปชวนสาวใช้ทั้งสอง ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในโรงน้ำชาทันที“พี่สาวๆ เหตุใดคุณหนูจึงดูดีใจถึงเพียงนี้ล่ะเจ้าคะ” เสี่ยวจูกระซิบถามซิงซิงเบาๆ ไม่ให้ผู้เป็นนายที่เดินนำหน้าอยู่ตอนนี้ได้ยิน“อยู่ๆ ไป เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง”เมื่อทั้งสามเข้าไปนั่งในโรงน้ำชากันเป็นที่เรียบร้อย เสวี่ยเหมยเลือกที่นั่งเป็นชั้นบนของโรงน้ำชา สายตาคู่เล็กจดจ้องไปทางนักเล่านิทานที่ดูมีอายุไม่กระพริบชายชราก้าวขึ้นมาบนเวทียืนประจำตำแหน่งที่ตนถนัดเช่นทุกครั้ง ก่อนจะเริ่มอ้าปากบรรเลงเนื้อหาทั้งหมดที่เขาได้ไปรวบรวมมากล่าวขานเป็นที่ประจักษ์แก่ประชาชนเมืองหมาน“ยุทธภพกว้างใหญ่