All Chapters of ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้าสาวสกุลเสวี่ยมาถึงแล้ว!”หรงจวิ้นหันไปมองตามน้ำเสียงดังกังวาน เห็นขบวนเจ้าสาวที่ตั้งติดกันยาวค่อยๆ แหวกทางออกราวกับผ้าม่านผืนใหญ่ที่ถูกมือเทพเซียนบนสวรรค์เปิดออก จากนั้นก็ตามมาด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์น่ากลัวหลายคนประดับของสีแดงติดกาย ด้านหลังเป็นรถม้าสีเลือดหมูคันใหญ่โตตามมาไม่ห่าง“นั่นมันพวกโจรป่า ฮ่าๆ ท่านอ๋องเหล่าสามีโจรของนางเอานางมาส่งคืนให้ท่านแล้ว ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะราวกับคนบ้าของเมิ่งชีหร่านดังสะใจ แม้ยามนี้นางจะใช้มือกุมหน้าเพราะความเจ็บปวดอยู่ก็ตาม แต่มันอดที่จะเย้ยหยันสตรีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แข่งไม่ได้อาชาที่พวกบุรุษร่างใหญ่ควบมาด้วยก็ล้วนติดผ้าสีแดงเช่นกัน มือใหญ่ผิวกร้านแดดของชินอ๋องเริ่มสั่นระริกกำไว้ไม่หยุด เขาเพียงแต่กลัวว่าจะไม่ได้เจอนางอีก ขอแค่นางปลอดภัยเขาก็จะรับนางไว้อยู่ดีขอแค่นางปลอดภัยหัวหน้าโจรก้าวลงมาจากม้าแล้วเดินมายืนตรงหน้าหรงจวิ้น “ท่านเป็นเจ้าบ่าวใช่ไหม” มือใหญ่สกปรกมอมแมมชี้มาหาเขาอย่างเป็นกันเอง“สามหาว!” องครักษ์ที่ถูกลงโทษให้คุกเข่าอยู่นั้นเงยหน้าตะโกนขึ้นมา แต่หรงจวิ้นกลับยกมือที่สั่นรุนแรงห้ามเอาไว้“ข้าเอง” เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงของเขาให้เป็น

เสียงนกน้อยร้องเป็นทำนองเสนาะหูไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องนอนชินอ๋องและพระชายาสตรีน้อยงัวเงียตื่นขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะพบว่ามีสายตาประดุจเหยี่ยวจะโฉบเหยื่อจดจ้องนางอยู่ห่างกันเพียงคืบเดียวเท่านั้น“ตื่นแล้วหรือ” ชินอ๋องสภาพเปลือยแผงอกกว้างเช่นเมื่อคืน ยกมือเกลี่ยผมขึ้นข้างหูให้นางเสวี่ยเหมยหาวอย่างเกียจคร้าน เมื่อวานนางนอนด้านในสุดจึงไม่กลัวตกเตียง นางใช้ท้องแขนด้านบนของเขาเป็นหมอน แล้วใช้มือเล็กกอดเขาอีกครั้งเสมือนเด็กน้อย “ยังไม่ตื่น”“เจ้าไม่ต้องรีบตื่นหรอก จะนอนนานเพียงไหนก็ได้ เสด็จแม่ไม่ได้อยู่กับเราที่นี่เจ้าไม่ต้องไปคารวะยกน้ำชา”นางร้องอืมเป็นเชิงตอบรับเขา แล้วภรรยาตัวน้อยของชินอ๋องก็เคลิ้มหลับไปอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วก้มลงมาจุมพิตบนหน้าผากนางแผ่วเบาอย่างรักใคร่ แล้วเขาก็ลุกหายออกไปจากเตียงเพื่อสวมใส่เสื้อผ้าทันทีเมื่อตะวันเริ่มเผาร้อนผ่านเข้ามาถึงในห้อง เสวี่ยเหมยก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะทนไม่ไหว ร้องเรียกเสี่ยวจูให้ยกน้ำเข้ามา“คุณหนู เอ๊ย! พระชายาเพคะ ไยท่านตื่นสายถึงเพียงนี้ นี้มันกลางวันแล้วนะเพคะ” นางยกอ่างล้างหน้าเข้ามาแต่ปากก็บ่นไม่หยุด “หากท่านอ๋องไม่บอกก่อนออกจ

จวนหลังใหญ่ประกอบไปด้วยเรือนมากมาย พื้นที่ล้วนกว้างขวางมองออกไปสุดสายตาก็ยังไม่เห็นกำแพง เสวี่ยเหมยยืนมองสตรีดวงหน้าอ่อนหวานที่กำลังย่างออกมาข้างนอก“ข้าถานอวิ๋น ได้ยินชื่อเสียงท่านอ๋องมานาน อยากจะขอรบกวนท่านให้ข้าพักรอท่านพ่อที่นี่สักระยะหนึ่ง วันนี้ข้านำโสมพันปีจากแดนเหนือมามอบให้”กล่องไม้หนาใหญ่สีดำถูกยกออกมาจากห้องโถง หรงจวิ้นให้บ่าวรับใช้รับมาอย่างพอใจ โสมหายากเช่นนี้ไม่ใช่จะเจอได้ง่ายๆ“ลำบากแม่นางถานแล้ว เดินทางไกลมาจากแดนเหนือคงเหนื่อยแล้วกระมัง วันนี้กุนซือกับแม่ทัพน้อยเดินทางไปเมืองหลวงชั่วคราว ที่บ้านกุนซือก็ไม่มีใครอยู่ เช่นนั้นก็พักรอพวกเขาอยู่ที่นี่แล้วกัน” บุรุษข้างกายนางเอ่ยกับหญิงตรงหน้าช้าๆ เสวี่ยเหมยมองไปก็พบแต่สีหน้าราบเรียบไม่รู้ว่าเขาคิดกับสตรีตรงหน้าเช่นไร เสวี่ยเหมยไม่เคยเห็นเขาคุยกับหญิงใดยาวขนาดนี้ หรือออกปากต้อนรับขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าทั้งคู่มีความรู้สึกที่ดีต่อกันหรอกกระมัง“เชิญท่านอ๋องด้านในก่อนเถิด” แม่นางถานเชิญชวนเขาเข้ามาในโถงรับแขก “ข้ามีเรื่องจะปรึกษาเกี่ยวกับท่านพ่อเล็กน้อยเพคะ”มือน้อยที่ถูกเขาจับไว้อยู่พลันบีบแน่นขึ้น จนชายหนุ่มหันมามองนาง “เหมยเอ

ยามราตรีสงัดมาเยือน เสวี่ยเหมยสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะรู้สึกถึงการรุกล้ำจากมือหนาใหญ่ นางมองเห็นหรงจวิ้นที่นอนหันหน้าเข้ามาทางนาง เคลื่อนมือลูบไล้นางตั้งแต่เอวบางค่อยๆ ลามลงไปตามเนินขาเนียน กายนางเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง แม้ค่ำคืนนี้จะมีอากาศเย็นจนต้องห่มผ้า แต่พอเขาสัมผัสเคล้นคลึงนางไปมา ร่างกายก็เกิดปะทุขึ้นมาจนร้อนรุ่มไปทั้งตัวร่างบางสั่นสะท้านไปกับฝ่ามือหยาบกร้าน เขาถอดอาภรณ์ของนางออกจนหมด มือหยาบบีบรัดไปทั้งบริเวณหน้าอกก่อนจะเฉียดผ่านยอดถันไปอย่างรวดเร็ว จนเสวี่ยเหมยเริ่มทนความรุกล้ำที่ไม่อยากให้มันเลยเถิดไปไกลไม่ได้ จึงขัดขืนผลักมือหนาออกไป แต่เขาก็คว้ามือของนางไว้แล้วลากไปสัมผัสกับส่วนสงวนของเขาแทนนางหน้าแดงจนคิดไปไกลถึงหนังสือต้องห้ามที่ใช้ศึกษาก่อนเข้าหอ มือน้อยถูกบังคับให้จับไปตรงแท่งหยกขนาดใหญ่ที่ตั้งชูชันอยู่ใกล้ขานาง มันใหญ่เกินไป! สาวน้อยเริ่มกลัวอีกครั้งมือเล็กที่จับค้างอยู่ที่ตัวมังกรเริ่มสั่นระริกขึ้นมา แล้วชักมือกลับมากุมไว้ด้วยกันทั้งสองข้างที่กลางหน้าอกทันที“ช่วยข้าหน่อย...ข้าจะไม่ไหวอยู่แล้ว” เสียงแหบๆ ในลำคอชายหนุ่ม กระซิบขึ้นริมหูนาง จนขนคอลุกชันขึ้นมาอย่างซาบซ

เมื่อรุ่งอรุณมาถึงสายฝนบนฟ้าได้หยุดลงท้องนภาเปิดรับแสงแดดอุ่นๆ ที่หายไปนานในคิมหันตฤดูเข้ามาเสียงนกน้อยร้องเรียกอยู่นอกหน้าต่างห้องหนังสือที่ปิดสนิทราวกับถูกปิดตายได้ปลุกสตรีน้อยที่นอนอยู่บนตั่งไม้ให้ตื่นขึ้น นางบิดขี้เกียจลำตัวด้านบนเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบสายตาหวานหยดย้อยแสนคุ้นเคย จากนั้นนางก็รีบหนีใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวไปทางผนังห้องหนังสือ“เหมยเอ๋อร์ นอนสบายหรือไม่”เพียงนางจะขยับส่วนล่างแค่นิดเดียว เหมือนทั่วทั้งร่างแทบจะหลุดออกจากกัน ความเจ็บปวดเมื่อยไปทั้งตัวนี่คงจะสบายได้หรอก! เขาเพิ่งจะหยุดรังแกนางเมื่อตอนฟ้าสางนี้เอง จะให้นางเอาเวลาไหนไปนอนสบายกัน“ท่านรังแกข้า...”นางร้องอู้อี้ในลำคอ พอเขาขยับกายเสวี่ยเหมยก็รับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านล่างของนางอยู่ ความเจ็บปวดเริ่มกลับมาอีกครั้งพร้อมกับหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนเขายังไม่นำมันออกไปอีก!“ข้าหรือจะกล้ารังแกเจ้า” เป็นเพราะตั่งไม้ที่พวกเขาใช้นอนมันคับแคบจึงทำให้ร่างกายแนบชิดกันเช่นเดิม เขาขยับกายขึ้นลงช้าๆ ทั้งที่ร่างของทั้งสองนอนเบียดกันอยู่ ก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับชินอ๋องผู้นี้ หากได้ใกล้ชิดพระชายาตัวน้อยแล้วเขาทร