Semua Bab ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Bab 61 - Bab 70

ยามนี้เมืองเหอเถิงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาแน่นดอกเหมยยามเหมันต์ผลิดอกสะพรั่งบานทั่วเมือง รวมไปถึงจวนของชินอ๋อง ที่ยามนี้ชินอ๋องกำลังออกไปสนามซ้อมรบเพื่อรับราชโองการ สตรีร่างบางกำลังนั่งจิบชาร้อนของดอกเหมยอยู่กลางศาลา สวมเสื้อผ้าขนสัตว์ที่ทำให้ร่างกายอบอุ่นอยู่ ด้านข้างยังมีสาวใช้คู่กายที่ชอบบ่นจุกจิกเป็นประจำเสวี่ยเหมยเพิ่งอายุครบสิบแปดปีเมื่อต้นฤดูที่ผ่านมา นับๆ ดูแล้วนางอยู่ร่วมกันกับสามีมานานจะถึงสามปีแล้ว เสี่ยวจูตัวน้อยเองก็อายุสิบเจ็ดปีไล่เลี่ยกับนางมา ใบหน้าดวงน้อยยังคงงามเฉิดฉันมิแปรเปลี่ยน ดูแล้วเหมือนว่าจะงามกว่าเดิมอยู่หลายเท่า อีกทั้งเมื่อก่อนนางสูงยังไม่ถึงอกสามี แต่ผ่านไปสามปีนางก็สูงเท่าอกเขาแล้วแม้จะเพิ่มขึ้นมาเพียงเล็กน้อยก็เถอะสำหรับหรงจวิ้นตั้งแต่นางยอมเข้าหอกับเขา เขาก็ทรมานนางแทบทุกคืนบางวันเขาไม่ยอมปล่อยนางจนเวลาล่วงเลยไปถึงยามบ่ายของอีกวันหนึ่งเลย ลึกๆ นางก็หวังอยู่เสมอว่าจะได้อุ้มพยานรักตัวน้อยไวๆ แต่เวลาที่ผ่านไปก็เปล่าประโยชน์ เพราะพวกเขาทั้งคู่ต่างไม่มีบุตรเป็นของตัวเองเสียทีโฉมสะคราญที่ยามนี้นั่งเหม่อลอยอย่างไม่รู้ตัวว่ามีบุรุษอีกคนก้าวเข้ามา ก่อนที่เขาจะ

บุรุษร่างสูงใหญ่ที่ดูเหมือนว่ารูปร่างจะกำยำขึ้นอีกหลายเท่า สวมเกราะทองคำที่ดูเด่นสง่าที่สุดท่ามกลางกองทัพ ด้านข้างมีแม่ทัพหนุ่มที่อายุยังดูน้อยควบอาชาอยู่เคียงข้างเขา“แม่ทัพน้อยสือ ข้ายังมีธุระต้องทำเชิญพวกท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด” ชินอ๋องบอกพวกเขาก่อนจะบังคับม้าแยกตัวออกมา“ท่านอ๋องมีธุระอะไรในตลาดกัน” รองแม่ทัพได้เอ่ยขึ้นมาลอยๆ“ท่านอ๋องจะมีธุระอะไรก็เรื่องของเขา แยกย้ายไปพักได้แล้ว” แม่ทัพน้อยสือหันกลับมา แม้ใบหน้าจะยังอ่อนเยาว์แต่ความสุขุมนั้นมีมากกว่าพวกคนเหล่านี้เสียอีก“ขอรับ!”เมื่อถึงสนามซ้อมรบพวกเขาก็แยกตัวกลับบ้านของตัวเองทันที คิดถึงภรรยาอยากจะกลับไปนอนกอดนางให้หายหนาวจะแย่แล้วตลาดในเมืองแม้ว่าจะมีหิมะปกคลุมก็ยังคงครึกครื้นเช่นเดิม หรงจวิ้นจอดม้าไว้กับโรงเตี๊ยมที่รับฝาก ก่อนจะเดินเข้าตลาดไปพร้อมกับเหิงตูบ่าวที่มีวรยุทธ์และติดตามเขาไปทุกที่แต่ในมือกลับพะรุงพะรังหอบของมากมาย“ท่านอ๋อง ของพวกนี้ท่านซื้อให้พระชายาระหว่างทางก็นับว่ามากแล้ว ท่านจะเข้าไปซื้ออะไรในตลาดอีก” เขาบ่นไปหอบของหนักๆ ไป“ขนมน้ำตาลปั้น”หา!! ตั้งใจเข้าเมืองเพื่อจะมาซื้อขนมน้ำตาลปั้นเนี่ยนะ หากท่านอยากกิ

‘ข้าจะรับชายารอง’คำพูดนี้ยังวนเวียนในหัวนางเป็นครั้งที่ร้อย ราวกับมันจะดังอยู่แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวเรื่อยๆ เสวี่ยเหมยกอดตัวเองแล้วหลั่งน้ำตาเงียบๆ อย่างไม่ให้ผู้ใดได้ยิน เขาไม่ฟังเหตุผลของนาง ไม่ยอมให้นางได้อธิบาย แค่คำพูดของผู้อื่นคำเดียว เขาก็ไม่ยอมฟังนางแล้วเสวี่ยเหมยเสียใจแต่ก็มิอาจส่งเสียงเรียกบ่าวรับใช้มาระบายความรู้สึกได้ นางคิดตกแล้วว่าหากเขาจะรับชายาอีกคน นางก็มิอาจจะทนอยู่ร่วมกับเขาต่อไปได้เพราะเขาผิดคำสัญญา!“เหมยเอ๋อร์ข้าสัญญา ข้าจะไม่ผิดต่อเจ้า ในเมื่อสวรรค์ลิขิตให้ข้าได้เจอเจ้า ได้ตกหลุมรักเจ้า ให้ข้าได้รักเจ้าอย่างเต็มที่ได้ไหม”"แต่งกับข้าเถิด เจ้าไม่ต้องยื่นข้อเสนอใด ข้าก็ไม่คิดจะรับหญิงใดเข้าจวนทั้งนั้น ข้ายินดีรับแค่เจ้า รับแค่เจ้าผู้เดียว เหมยเอ๋อร์"โกหกสิ้นดี!นางตัดสินใจแล้วจะไม่ขอร่วมทางเดิน ฝังลงโลงร่วมกับบุรุษหลายใจและไม่เชื่อใจภรรยาผู้นี้อีก เสวี่ยเหมยลุกขึ้นรีบสวมใส่อาภรณ์สวยงามชุดหนึ่ง ก่อนจะเก็บหยกเม็ดใหญ่สีใสที่มารดาให้นางไว้พร้อมกับตั๋วเงินที่นางสะสมมาไว้จำนวนมากยัดเข้าห่อผ้าทันที“จูจู เข้ามาหน่อย”เสี่ยวจูได้ยินพระชายาร้องเรียกก็ผลักประตูวิ่งเข้า

เหิงตูเพียงเผลอครู่เดียวหันมาอีกทีเหตุใดท่านอ๋องถึงกระโดดลงไปในน้ำเสียแล้ว เขาจึงรีบเรียกองครักษ์เงาที่เหลือลงไปช่วยชินอ๋องในน้ำ“แค่ก! เหมยเอ๋อร์!!!” ชายหนุ่มโผล่พ้นผืนน้ำขึ้นมาส่งเสียงกังวานจนนกฤดูหนาวที่กำลังหากินได้แตกตื่นหนีไปอย่างตกใจ เขากวาดตามองไปมารอบๆ กายหากแต่ไร้เงาสตรีในดวงใจนางอยู่ที่ใด! นางอยู่ที่ใด!“ท่านอ๋อง รีบขึ้นมาก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ด้านล่างหนาวเย็นท่านอาจจะแข็งตายได้” องครักษ์เงาผู้หนึ่งเอ่ยเรียกสติเขา หรงจวิ้นก็หันขวับมามองอย่างไม่พอใจหากเขาแข็งตายแล้วนางเล่า!“เหมยเอ๋อร์!!” หรงจวิ้นยังไม่ยอมแพ้ร้องเรียกหานางไม่หยุด ก่อนจะกวาดตาไปสะดุดกับอะไรแดงๆ ที่ลอยอยู่ใต้น้ำ เห็นดังนั้นจึงรีบว่ายลงไปทันที แต่ทว่าสิ่งที่เขาดำลงไปแล้วคว้าขึ้นมาได้มีเพียงเสื้อคลุมตัวโปรดของนางเท่านั้น เขารู้ดีว่าอาภรณ์ผืนนี้เป็นของนางชินอ๋องหนุ่มแทบเสียสติกำผ้าขึ้นมากอดอย่างไม่ปล่อยพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างคนสิ้นหวัง แม้แต่องครักษ์เงาดึงเขาขึ้นมายามใดเขาก็ยังไม่รู้ตัวเสวี่ยเหมยลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะสำลักน้ำไม่หยุด เงาร่างบุรุษหลายคนเริ่มปรากฏแก่สายตานางชัดเจนขึ้น นางค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ

เมื่อมาถึงบนเขา เสวี่ยเหมยมองเห็นชาวนาหลายคนกำลังเริ่มหว่านเมล็ดข้าวลงบนแปลงดินที่ถูกขุดเป็นแถวยาวๆ ชาวบ้านหลายคนเรียงรายช่วยกันอย่างขยันขันแข็งจนนางเองก็อดตะลึงกับภาพที่เห็นไม่ได้“ข้ารู้สึกว่ากำลังยืนอยู่บนสวรรค์ของเซียนข้าวเลย...” เสวี่ยเหมยพึมพำออกมาเพราะเลื่อมใสที่ชาวนาตั้งใจหว่านข้าวทุกเม็ดลงดิน มองชาวบ้านที่คัดสรรค์เมล็ดพันธุ์ที่ดีก่อนค่อยหว่านออกไป ช่างดูใส่ใจผู้คนด้วยกันขนาดนี้ เหตุใดพวกเขาจึงไม่ถูกยกย่องหรือมีบำเหน็จดีๆ ให้บ้างนะ“ใช่ไหมล่ะ แต่เสียดายที่จักรพรรดิแคว้นชุนไห่มอบของมีค่าให้พวกเขามากมาย แต่ชาวนาบนเขากลับปฏิเสธทั้งหมด”“ที่แท้พวกเขาก็ได้บำเหน็จ...” แต่เพียงไม่ต้องการ พวกเขาต้องการแค่ชีวิตที่พอมีพอกินเช่นนี้ไม่อยากไปยุ่มย่ามกับผู้ใด“ชุนฝานเหตุใดเพิ่งขึ้นมาเล่า คิดว่ากลับเมืองหลวงไปเสียแล้ว” เสียงบุรุษค่อยๆ ดังมาทางพวกนาง บุรุษหนุ่มที่หน้าตาไม่นับว่าอัปลักษณ์เคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ เมื่อได้เห็นสตรีข้างกายเขาก็แทบแข็งอยู่กับที่ไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจ “งามนัก”“ข้าไม่อยากกลับเมืองหลวงแล้ว อยู่ที่นี่ยังมีความสุขตั้งเยอะ” นางพูดอย่างหัวเสีย“ที่แท้เจ้ามาจากในเมืองหรือ เหตุใ