All Chapters of ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ: Chapter 71 - Chapter 80

“เซียนข้าว...” เขามึนงงไปชั่วขณะ เหตุใดพระชายาของพวกเขาจึงกลายมาเป็นเทพเซียนได้ แถมยังถูกสตรีที่ดูไม่ค่อยมีสติสมประกอบเท่าใดนักกอดแขนนางไว้แน่น“เจ้าเป็นใคร! อย่ามายุ่งกับเซียนข้าวของข้านะ” ชุนฝานกอดแนบลำแขนของเสวี่ยเหมยไว้แน่น อีกมือก็คอยชี้ด่าสือหลุนอี้ไม่หยุด“ข้าเป็นลูกน้องของสามีนาง”“สามีนางอะไรกัน! ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอกหรือ!” แววตาดุดันทว่าน่าชังจดจ้องใส่แม่ทัพน้อย จนเขาเองก็เผลอมองว่ามันน่ารัก แต่จะน่ารักกว่านี้ถ้านางพูดเพราะ!“ตายอะไรกันแม่นาง สามีนางส่งพวกข้าตามหามาจะสามเดือนอยู่แล้ว”“แต่นางบอกข้าว่าไม่มีสามีแล้ว” เดี๋ยวสิ! ไม่มีสามีแต่นางไม่ได้พูดว่าสามีตายนี่นา โธ่เอ๊ย! นางทึกทักไปเองอีกแล้วแต่ถ้าจะคืนเซียนข้าวให้ฝั่งนู้นนางก็ไม่ยอมหรอกนะ“พระ…”“คุณชายสือ ยามนี้ข้าเป็นคนของหมู่บ้านนี้แล้ว เชิญท่านกลับไปก่อนเถิด”เสวี่ยเหมยเอ่ยออกมาในที่สุด แม้ว่าใจอยากจะถามแค่ไหนว่าเขาตามหานางเพื่ออะไร แล้วเขารับชายารองหรือยังแต่ทุกคำถามกลับค้างอยู่ในลำคอไม่ยอมเอ่ยออกมาเสียทีพอร่างบางทั้งสองหันหลังเข้าบ้าน อยู่ๆ เสวี่ยเหมยก็ถูกวงแขนคุ้นเคยโอบรัดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย นางสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำ

หรงจวิ้นตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่พบนางอยู่ข้างกายเขาจึงตั้งใจจะลุกไปตามหา มือใหญ่ก็คอยกุมบาดแผลที่ถูกพันด้วยผ้าขาวไปด้วย ก่อนจะพบว่าภรรยาของเขากำลังถูกชายหนุ่มมอบของให้อยู่“พี่อ๋าวเส่ย พี่ไม่ต้องลำบากไปซื้อของพวกนี้ให้ข้าหรอก”“รับไปเถิด ข้ากลัวเจ้าจะไม่ได้กินอิ่ม เห็นมีบุรุษที่ช่วยบ้านเมืองไว้มาพักที่บ้านพวกเจ้า” อ๋าวเส่ยเอ่ยพร้อมกับยัดกล่องข้าวในมือให้“พี่อ๋าวเส่ย ความจริงแล้วเขาเป็นสามีของข้า ท่านเอาคืนไปเถอะ” นางบอกความจริงพร้อมกับส่งกล่องข้าวคืน ที่บ้านนี้มีสือหลุนอี้ทำอาหารอร่อยแล้วเพราะฉะนั้นเสวี่ยเหมยเลยไม่อยากรับไว้อีก“สามีเจ้า...” เขางงจนนิ่งค้าง ไม่ใช่ว่าชุนฝานบอกว่านางไม่มีสามีแล้วหรือไร.... ชุนฝาน! นางแค่บอกว่าไม่มีสามีไม่ใช่สามีตายไปแล้วเสียหน่อย ชุนฝานที่เอาแต่บอกเขาว่าสามีนางตายแล้วให้ซื้อขนมในเมืองมาเกี้ยวนางเยอะๆ ก็รู้สึกแอบเสียดายเงินที่ลงทุนไปขึ้นมานิดหน่อย พอนึกถึงสตรีที่ชอบนึกเองเออเองขึ้นมาเขาก็โมโหทันที “ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวกลับบ้านบนเขาก่อนนะ”“เดินทางดีๆ”เมื่อหรงจวิ้นยืนมองเหตุการณ์อยู่นานเขาก็รู้สึกเสียใจมากขึ้น ไม่ว่าผู้ชายจะเข้ามาหานางนางก็มักปฏิเสธอยู่เสมอ

หลังจากเจรจากันเรียบร้อย สองปีข้างหน้าจึงตกลงแต่งงานระหว่างแคว้นในปลายเหมันต์ ชินอ๋องที่บาดเจ็บสาหัสมาเจรจาด้วยตัวเองทั้งทีจักรพรรดิหรือจะกล้าปฏิเสธ และเขาเองก็เห็นด้วยหากเชื่อมสัมพันธ์กันแล้วย่อมช่วยเหลือกันได้ตลอดเสวี่ยเหมยถามเขาตลอดทางว่าเหตุใดต้องดึงดันจะไปพูดเองให้ได้ทั้งที่ตัวเขาก็ยังบาดเจ็บเพียงนี้ หรงจวิ้นก็ตอบเพียงว่าเพราะสือหลุนอี้ช่วยให้เขาเจอนาง และตลอดสองเดือนกว่ามานี้เขาก็ช่วยตามหานางมาตลอด...ชุนฝานหรือองค์หญิงฝานฮุ่ยกลับไปอยู่ในวังเพื่อรอแต่งงานในอีกสองปี แม้นางจะร้องไห้อยากจะเป็นเซียนข้าวอยู่ที่นี่ก็ถูกเสวี่ยเหมยปลอบใจแล้วบอกว่าให้นางไปเป็นเซียนที่คอยช่วยเหลือประชาราษฎร์ในเมืองหลวงแทนดังนั้นนางจึงยอมไปแต่โดยดี แม้อยากจะคว้าตัวสือหลุนอี้ไปด้วยแค่ไหนเพราะติดใจในฝีมือทำอาหารของเขาแต่เสวี่ยเหมยก็บอกอีกว่าสองปีข้างหน้านางก็ได้เขามาอยู่ในกำมือแล้วจะสั่งให้ทำอะไรเขาย่อมทำแน่นอนขอเพียงแค่นางรออยู่ในวังดีๆ สุดท้ายฝานฮุ่ยก็ยอมตกลงระหว่างเดินทางอยู่ในป่า เสวี่ยเหมยกับหรงจวิ้นก็มองเห็นเงาร่างเล็กของสตรีนางหนึ่งเดินๆ วิ่งๆ มาทางนี้อย่างรวดเร็ว แต่พอได้เห็นชัดๆ แล้วเสวี่ยเหมยกลับ

เผลอครู่เดียวฤดูเหมันต์จะผ่านไปอีกแล้วเสวี่ยเหมยนั่งอยู่ในรถม้าคันใหญ่พลันคิดเงียบๆ ผู้เดียว เวลาผ่านไปรวดเร็วนัก ทั้งที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นมานานแล้ว แต่นางก็รู้สึกว่ามันดำเนินไปเร็วจริงๆเส้นทางคดเคี้ยวไปมาก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าจวนหลังใหญ่ที่ประดับด้วยผ้าแดงมงคลเต็มไปหมด แม่ทัพสือหลุนอี้แต่งอาภรณ์สีแดงยืนอยู่หน้าจวนแม่ทัพ เวลาผ่านมาเพียงสองปีแต่รูปร่างเขากลับกำยำขึ้นมาไม่น้อยหิมะขาวโพลนตกลงมาไม่หยุด ทั้งที่ปีก่อนปลายเหมันต์หิมะก็เริ่มเบาบางลงมาแล้ว ชินอ๋องหนุ่มนั่งกอดภรรยาที่เหม่อลอยครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ไม่รู้ แต่เขาก็ไม่อยากไปรบกวนนางได้แต่ตระกองกอดไว้แนบแน่นให้ความอบอุ่นผ่านกายใหญ่ไปสู่กายเล็กแสนบอบบาง“หรงจวิ้น เราก็ลงกันเถอะ” นางได้สติก่อนจะหันไปหาสามีที่นัยน์ตาเริ่มทอประกายเร่าร้อนขึ้นมา เสวี่ยเหมยจึงรีบตัดความคิดเขาทันที “ลงกันเถอะ!”“เมื่อครู่จะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว แต่ถูกเสี่ยวอี้ขัดขวางเสียได้” เขาพูดพร้อมกับใช้มือใหญ่ล้วงเข้าไปในอาภรณ์ร่างบาง นางสั่นสะท้านน้อยๆ ก่อนจะหันไปหาเขา ให้ชายหนุ่มเปิดผ้าคลุมครึ่งหน้าออกแล้วสอดเรียวลิ้นเย็นเฉียบเข้ามาในโพรงปากควานหาน้ำหวานใน

เสวี่ยเหมยพิจารณาชายหนุ่มอย่างละเอียดอีกครั้งแต่ดูแล้วเขาไม่ได้มีท่าทีสนิทกับนางเลยสักนิด อาจจะพูดว่าทำตัวห่างไกลเสียด้วยซ้ำ แถมแววตาก็ดูมีความเคารพนางเสียส่วนใหญ่ไม่ใช่!หากเป็นเขาจะต้องเรียกนางอย่างอ่อนโยนว่าเหมยเอ๋อร์ เขาไม่เคยเรียกชื่อนางลักษณะนี้ด้วยซ้ำนอกจากเวลาโกรธ แววตาคู่นั้นก็ไม่ได้มองมาราวกับรักนางอย่างลึกซึ้งเช่นเขา แต่แล้วพอชายหนุ่มตรงหน้าค่อยๆ ถอดผ้าปิดปากออกเผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นนางก็แทบจะสลบไปทันที“แม่ทัพสือ”นางจำได้แล้ว! ชายที่ถูกรถชนพร้อมกับนางเป็นเขาย่อมไม่ผิดแน่ ยามนั้นนางเห็นเขาสวมผ้าปิดปากเช่นตอนนี้ แต่ว่าตอนนั้นทั้งคู่ก็สองตาพร่ามัวล้วนจำใบหน้ากันไม่ได้ แต่ยามนี้พอได้เห็นอีกฝ่ายที่เคยพบกันในแคว้นฝูหยวนต่างก็เดาเรื่องราวและจำกันได้ทันทีทั้งสองจึงหาที่นั่งคุยกันพร้อมกับเปิดใจหาคนรักที่โลกอีกโลกหนึ่ง นางได้ยินสือหลุนอี้เล่าว่าเขาเป็นเพียงพ่อครัวคนหนึ่งเท่านั้น แต่ว่ากลับชอบมีแฟนคลับมากมายมาล้อมหน้าล้อมหลังเสมอ จนเขาต้องสวมผ้าปิดปากไว้ไม่ให้เด่นจนเกิดไป พอกลับมาโลกเดิมเขาวิ่งมาที่ขายไอศกรีมเป็นที่แรกแต่พบว่ามันไม่มีเหตุการณ์เหมือนเดิมแล้ว เขาอยากกลับไปห