Lahat ng Kabanata ng The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Kabanata 161 - Kabanata 170

Isabelle Nakaup ako sa tabi ng nanay ko, nanginginig pa rin, nang dumating si Hubert. Ipinaliwanag niya ang lahat—ang tawag mula sa baliw na iyon—at habang nagsasalita siya, lalo akong napahagulgol. Bawat salita ay parang palad na dumadagok sa dibdib ko. Paulit-ulit at habang patagal ng patagal ay palakas ng palakas. Pag-alis niya, ipinaliwanag ni Tita Filomena, ina ni Diane, kay Mama kung sino talaga si Stephanie Miguel at ikinuwento rin ni Isla ang natitirang kabaliwan nito. Sobrang bigat para kayang tanggapin nang sabay-sabay iyon. Biglang nag-ring ang cellphone ko.Unknown number iyon. Umangat ang puso ko. Agad ko itong sinagot, pero boses ni Denis ang narinig ko. [Huwag kang magsalita. Kung may kasama ka, lumayo ka muna. Sabihin mo kung mag-isa ka na.] Nagkunwari akong binaba ko na ang tawag pero hawak ko pa rin ang cellphone ko, nilunok ko ang kabako at tahimik na lumabas. Pagdating ko sa pintuan, tinawag ako ni Diane. “Isabelle, anong nangyari? Sinong kausap mo at saan

Mukhang mabigat ang dalang balita ni Juarez, parang pasan niya ang bigat ng balitang ‘yon. Ipinakilala niya muna ang lalaking kasama niya bago siya naupo. “Ito si Inspector Kevin Bantilles, delegado ng internal affairs. Siya ang namumuno sa imbestigasyon ng aksidente ng mga magulang mo,” paliwanag ni Juarez. “Mr. Dela Merced,” panimula ni Inspector Bantiles. “Ikinalulungkot kong ipaalam na ang pagbagsak ng helikopter na pumatay sa iyong mga magulang ay hindi aksidente. Natukoy namin na ang disconnection sa pagitan ng pedal ng piloto at ng tail rotor ang naging sanhinito—at sadyang pinutol ang mga wiring ng koneksyon. Ang helikopter ay sumailalim pa sa maintenance sa mismong manufacturer at pinayagan lumipad dalawang araw bago ang insidente. Isa itong sabotahe. Alam kong napakabigat nito, pero posible ring ang mga nasa likod ng kidnapping na ito ay konektado rin sa sabotaheng nangyari noon.” “P-pinatay ang mga magulang ko? Sinasabi mo bang sinadya silang patayin?” Sa wakas bumig

Stephanie Ugh, ang baboy ng lugar na ‘to! Hindi ito bagay sa bagong look ko. Kanina lang ako pumunta sa maliit na salon sa bayan—nakakahiya mang aminin na nagpunta ako doon dahil sa mga high-end na salon talaga ako nagpupunta—pero kahit paano ay maayos naman ang kinalabasan ng buhok ko. Kahit ganoon, puro mga promdi ang laman ng pipitsuging salon. Sinabi ko sa attendant na bilisan ang pinapagawa ko dahil kailangan ko ng makaalis agad sa pangit na lugar na ‘yon. “Ish, Evelyn, patahimikin mo nga ang batang ‘yan. Rinig ko ang iyak niya hanggang sa may pintuan,” inis kong sabi habang pumapasok sa barung-barong na nakuha ng tatay ko para sa amin. “So? Anong tingin mo?” sabay pose at pinakita ko ang bago kong hitsura. “Kamukha mo si Via,” irap ni Evelyn. “Pero hindi ka dapat lumabas!” “Eksakto. Iyon ang gusto ko,” pabalang kong sagot. “Kung nasa New York talaga ang gwapo kong mahal o kung kasama ang putang ‘yon, kapag nakita niya ako ngayon, mababaliw siya. At wala namang nakakakilal

Isabelle Sumilip ako sa siwang ng bintana at napagtanto kong gabi na pala. Diyos ko, kamusta na kaya ang anak ko? Buong araw akong nanalangin, nagmamakaawa sa Diyos na bantayan siya at ilayo sa kapahamakan—na sana ay tubuan ng kahit konting konsensya si Stephanie at palayain na si Nathan. Isa pang bumabagabag sa akin si River. Siguro galit na galit na siya sa akin. Umalis ako nang hindi nagsasabi kahit kanino. Pero desperado na akong makita ang anak ko. At ngayon, hindi ko na alam ang gagawin ko dahil ako mismo ay nasa alanganin. Matapos dalhin ni Denis ang sandwich kanina, pakiramdam ko ay umalis na sila, dahil biglang natahimik ang paligid. Pero ngayon—may narinig akong pinto na umuugong. Mga boses. Bumalik sila. Panginoon, iligtas mo po ako. “Ang hapunan mo.” Binuksan ni Daniel ang pinto, inaabot ang isang pakete at muling isinara iyon. Idinikit ko ang tenga ko sa pinto, desperadong marinig ang kanilang usapan. Sa awa ng panginoon ay may kanipisan ang pinto at naririnig ko

Isabelle Pagkatapos ng maraming yakapan at paulit-ulit na pagbati ng tuwa at ginhawa mula sa lahat na ligtas na kaming natagpuan ni Nathan, inakay ako ni River papunta sa opisina ni Hubert. Doon, inihiga ko si Nathan na mahimbing pa ring natutulog, sa isa sa mga kama roon at tinakpan siya ng kumot. Doon ko napansin ang marka sa kanyang kanang bukong-bukong. Nanikip ang dibdib ko. “River, ano itong marka kay Nathan?” tanong ko, umaasang mas alam niya, dahil siya ang nakatutok sa lahat ng nangyari. Tinitigan niya ang aming anak, marahang hinaplos ang marka na para bang nais niya itong burahin at napabuntong-hininga. Tinakpan niya ng kumot si Nathan, hinalikan ang noo nito at pagkatapos ay hinila ako upang maupo sa kanyang kandungan sa sofa. “Halika, mahal…nakakadurog ng puso ang kalagayan kung saan natagpuan si Nathan. Ayon kay Inspector Gascon, wala siyang ibang sugat sa katawan, ibig sabihin hindi siya pisikal na sinaktan. Pero…nakatali siya sa paa ng mesa.” Isang luha ang gumu