All Chapters of The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Chapter 141 - Chapter 150

River Wasak ako. Wala pa ang resulta ng test, pero sigurado na ako, hindi lang iyon basta gut feeling—at kahit bago pa man lumabas ang video na kuha ni Hubert, malakas ang hinala ko na hindi akin ang anak na dinadala ni Stephanie. Sa puntong ito, ang kailangan ko lang ay kumpirmasyon para magkaroon na ang katapusan ang circus na ito. Tumunog ang telepono sa mesa ko. Boses ni Jackie ang sumalubong sa akin. Ang sabi niya may naghihintay daw sa lobby. Nang sabihin niyang si Via iyon, muntik na akong napasigaw ng mura. Anong ginagawa niya rito? At kailan pa siya bumalik ng bansa?Sinabi ko kay Jackie na paakyatin siya, pero sa conference room ko siya kakausapin. Doon kung saan mas safe. Nasa building din si Isabelle at ayaw ko na ng dagdag na komplikasyon. Kapag nakita pa siya nina John at Hubert, patay na naman ako. Nangako pa naman ako sa kanila na magbe-behave na ako. Pagkatapos ay ito na naman. Tinapos ko ang draft ng email at lumabas ng opisina. Pagdating ko sa reception,

River Mas maaga akong dumating sa opisina kaysa sa dati, balisa at desperadong makita si Isabelle. Gusto kong unahan sina John bago pa nila ako harangan sa balak kong gawin. Kailangan kong ipaliwanag ang lahat, magmakaawa ng kapatawaran—muli. Pero sa sandaling makita ako ni Hubert na nakaupo sa reception at naghihintay, malamig ang mga salitang binitawan niya. “Pumunta ka na lang sa opisina mo. Hindi siya papasok ngayon. Binigyan ko siya ng day off—deserve niya ‘yon. At nangako ako sa mga girls na hindi mo siya guguluhin kaya huwag mo akong gagalitin.” Walang espasyong iniwan ang tono niya para sa pagtutol. “Put—, Hubert!” singhal ko, parang isang nagrereklamong binatilyo kaysa CEO. “Fine. Kape na lang tayo.” “Aba, nagagalit ka? May relasyon din akong kailangan ingatan kaya huwag mo akong susubukan.” Giit ni Hubert. Nanahimik na lang ako kahit pa kating-kati ako na undayan siya ng mga suntok dahil sa ginagawa niyang pagbabawal sa akin. Noong mga bata pa kami, madalas kaming m

River Pagbalik namin sa opisina, para akong bagyong pinipigilan sumabog. Anumang oras ay puputok na ako. Ikinuwento ko kay John ang lahat ng ibinunyag ni Lorraine sa amin sa café, bawat salita ay lalong nagpapaalab ng galit ko. “John,” mariin kong utos, “magpadala ka ng abiso sa lahat ng partners, suppliers at kliyente natin. Sabihin mong wala na si Evelyn sa kumpanya. Ipaliwanag mong naglalabas siya ngkumpidensyal na impormasyon at kung mahalaga sa kanila ang tiwala natin, kailangan nilang siyasatin ang mga tao nila. Gawin mo agad.” Mabilis na bumalik si John sa desk niya at tumipa sa keyboard. Napahagod naman ng buhok si Hubert at mariing napabulong, “Parang kanser ‘to, Rivs. Kumalat na siya sa lahat ng sulok.” “At tawagan mo ang Social Club,” malamig kong dagdag. “Tapos na si Leila. Fire her. Gusto ko siyang tanggalin agad.” Kailangan ng magtabas ng mga pesteng damo sa bakuran. Major stockholder ako sa Social club kaya hindi magiging mahirap ang magsisante ng isang tauh

Hubert Tuwang-tuwa si River. Kahapon, bago matapos ang araw, tuluyan na naming nakumbinsi ni John na paalisin si Via sa building premises bago pa niya kausapin si Isabelle. Hindi na ito tumigil sa kakatawag sa kanya sa personal number niya at alam naming magiging gulo kung hindi niya ito haharapin. Si John ang nagpumilit na ayusin muna iyon—dahil kung hindi, si Isabelle lang ang lalo pang masasaktan. Sa huli, pumayag si River. Nangako ang mga tiyahin ni John na ngayong gabi makukuha na ang sagot na hinihintay niya—dahil ngayong araw ay pupunta sa salon ang nanay ni Via at doon kami umaasang may balita kaming makukuha. Habang wala pa, paghihintay lang ang magagawa namin. Sobrang dami ng trabaho ko kaya umaasa akong mabilis lilipas ang mga oras. Nang makita ko si Isabelle na payapa at kalmado sa desk niya, nakahinga ako ng maluwag. Mukhang mas maayos na siya ngayon kaysa mga nagdaang araw. Nagpalitan lang kami ng ilang salita bago ako pumasok sa opisina ko. Ilang sandali pa, tumuno

Isabelle Biglang pumasok si Jackie sa opisina ko, puno ng kaba ang boses niya. Agad akong kinabahan. Sa tuwing may kakilala akong nababalisa, pakiramdam ko ay may masamang balita agad na kasunod nito. Huwag naman sana. “Isabelle, kailangan nating umalis. Tumawag si Hubert—sabi niya, kailangan nating pumunta agad sa bahay niya. May nangyayari at nandoon na ang lahat.” Sabi ko na nga ba. May nangyayari talaga. Ang ipinagdarasal ko na lang ay sana ay hindi iyon malala. Dahil kung sakali, baka hindi ko na naman kayanin. Pero masyado pang maaga para mag-alala. Maaring tungkol lang ito sa trabaho. Napatigil ako sa gitna ng paghinga ko. “Nakakapanibago. Kahit ikaw, napansin mo rin, hindi ba? Kakaiba ng kinikilos nina Hubert at Mr. Juarez buong araw. Hindi kaya tungkol sa audit ito?” “’Yan din ang iniisip ko,” amin ni Jackie sa akin. “Pero parang seryoso ‘to. Naghihintay na ang driver sa parking lot.” Kinuha ko ang bag ko at sumunod sa kanya. Kasama rin namin si William. Pinigila