Lahat ng Kabanata ng The Ravishing CEO: Burning For His Touch: Kabanata 151 - Kabanata 160

River “Anong nangyayari?” nanginginig na boses ni Isabelle ang bumasag sa katahimikan ng silid. Kagigising lang niya sa gitna ng kaguluhan. “Mahal ko, ipapaliwanag ko mamaya. Pero sa ngayon—Lucas, pakisamahan si Isabelle sa study ko,” sabi ko, tiwalang mapapanatag siya nito. “No,” mariin niyang sagot, lumapit din siya sa akin na may lakas na nakakagulat. “Gusto kong malaman kung anong nangyayari at bakit kailangan kong magtago sa study mo.” Bago pa ako makasagot, dumulas sa hangin ang mapanuyang tinig ni Via. “Ito ba ang babaeng pinatulan mo? Her name is Isabelle, right? Narinig ko ang mga tsismis—na pinatulan mo ang empleyado mo. Nasaan ang work ethics mo, River? At ikaw? Sweetheart, huwag kang umasa. Ako ang mahal niya.” Nanigas ang panga ko. “Via, ilusyon lang iyan. Matagal ng tapos ang sa atin.” “Talaga ba?” mariin niyang sagot, puno ng pang-aakit. “Eh noong nakaraang linggo sa New York—” Biglang sumabog si Diane, sumugod ito at hinatak siya sa buhok. “Sinungaling ka!

IsabellePagkauwi namin, dumiretso si Nathan sa kwarto niya, kinuha ang kahon ng building blocks, at ikinalat ang mga ito sa carpet ng sala. Umupo naman si River sa tabi niya at maghapon silang nagtayo ng mga tore habang nanonood ng cartoons. Hinayaan ko ang dalawa sa gusto nilang gawin. Parang pinupunan nila ang bawat oras na nawala sa kanila nitong mga nakalipas na taon. Pagkatapos ng hapunan, sobrang pagod na si Nathan. Nakatulog siya sa mga bisig ng kanyang ama at iginiit ni River na siya mismo ang maghahatid sa bata sa kama. Nang bumalik siya sa sala, niyakap niya ako mula sa sofa. Sa unang pagkakataon ay masasabi kong buo na ang maliit naming pamilya. Nadatnan niya akong nanonood ng TV at nagso-scroll sa cellphone ng mga pictures na pinadala ng mga kaibigan ko sa GC. Kuha ang mga ‘yon mula kagabi at hindi ko pa rin maiwasang maluha sa laki ng iniba ng takbo ng buhay namin. Lahat ng ‘yon ay sinave ko dahil balak kong gumawa ng photo album. “Mahal ko, kailangan nating mag-us

[Wow, are you sure na hindi wrong number ang tinawagan mo—naalala pa kami ng baby sister ni Levi. To what do I owe this pleasure, Isla?] biro ng boses sa kabilang linya. “Chip, darling, hinding-hindi ko makakalimutan ang mga kaibigan ko. Pamilya ka na sa amin ni kuya. Kumusta ka na?” kumislap ang mga mata ni Isla. “It’s been long.” [Mabuti naman ako. Pero kailangan ko ng girlfriend na magpapalubag ng loob ko mula nang umalis ang tropa kong magbabakasyon daw sa Malibu,] sagot ni Chip na ang tinutukoy ay si Levi. “Ang drama mo! Hindi bagay! saway ni Isla. “Pero tumawag talaga ako para sabihin ang isang bagay na tiyak na makakapagpasaya sayo.” [Oh talaga? Sige nga, nakikinig ako.] “Yung gago na si Joko—nagkalat ng malala at single na si Jackie ngayon,” bulalas ni Isla. Hindi kaila sa aming lahat na noon pa man ay interesado na si Chip kay Jackie kaya lang, gaya ni Levi ay nirespeto nito ang relasyon nila. At nagkasya na lang ito sa mga pasulyap-sulyap niya sa tuwing nagkikita

Isabelle Ang sunod na naalala ko ay ang bigla kong paggising sa sofa. Nasa bahay na kami at hawak ni Jackie ang kamay ko, dumating si Ate Jocy dala ang tray ng tsaa, si Hubert naman ay paikot-ikot habang may kausap sa cellphone. Si John naman ay may sinasabi sa kabilang linya at si River naman ay desperadong sumisigaw kay Willian, ang hepe ng seguridad ng kumpanya. “River, gising na siya,” tawag ni Jackie sa kanya. Agad siyang lumapit sa akin. “Mahal, tinawagan ko na ang pulis. Paparating na sina Daisy at ang mga babae. Mukhang si Dennis at Daniel ang mga traydor—hindi na namin sila mahanap as of now.” Nanginginig ang boses niya at basang-basa ng luha ang kanyang mga mata. “Tinawagan ko rin si Dr. Molina para tingnan ka.” “A-ang anak ko, River…bata lang siya…hindi siya dapat nasasangkot sa ganito…” Hinila ng matinding takot ang dibdib ko. Humigpit ang pagkakahawak niya sa akin. “Hahanapin natin siya. Magiging ligtas si Nathan, mahal ko. Pinapangako ko. Pero kailangan mong man

River Bumalik ako kay Isabelle at mahigpit siyang niyakap. Nang bumukas ang pinto ng elevator, dahan-dahan ko siyang iniharap dito. At sa sandaling makita niya ang kanyang mga magulang, bigla siyang kumaripas ng takbo at nagpasakop sa kanilang mga bisig. Ganoon din ang ginawa ni Diane sa kanyang mga magulang. Lumapit sa akin ang kanyang ama, bakas ang labis na pagod sa mukha.“Anak, salamat at ipinatawag mo kami,” sabi ni Hector Montecillo sa mabigat na tinig sa pag-aalala. “Wala kang dapat ipagpasalamat, Tito Hector,” tugon ko, sabay yakap sa kanya. Kasunod ang ina ni Isabelle, Mrs. Cynthia Montecillo, namumugto ang mga mata sa kakaiyak. Niyakap ko rin siya at sa ilang saglit ay dama ko ang init ng pagkalinga ng isang ina—isang bagay na matagal ko ng hindi nararanasan. Matapos batiin ang mga magulang ni Diane at ipaliwanag ng maikli ang sitwasyon, dinala ni Dr. Molina si Isabelle sa office niya para suriin ang kalagayan nito. Hiniling ko sa mga magulang ni Isabelle na sumama