Semua Bab ลวงเงารัก: Bab 101 - Bab 110

แสงของวันใหม่ตกกระทบเข้ามายังดวงตาภายใต้แพขนตางอนสวย หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงขาวพลิกตัวหนีทันทีตามสัญชาตญาณ แต่แล้วก็ต้องร้องด้วยความเจ็บที่ไปทับแผลตรงท้องด้านข้างอย่างจัง แม้จะดีขึ้นแล้วแต่ยังพลิกตัวหรือกระแทกแรงๆ มากนักไม่ได้“โอ๊ย...อูย...”หญิงสาวซี้ดปากแทบอยากดิ้นพล่าน แต่ก็ทำได้แค่นอนพลิกกลับมาด้านเดิม เพราะกลัวว่าจะไปซ้ำแผลให้เจ็บอีก ขณะนั้นนางพยาบาลก็เปิดประตูเข้ามา เห็นอาการแปลกๆ ของคนไข้จึงรีบเข้ามาถามไถ่“คุณเป็นอะไรไปคะ”“เปล่า”คนไข้ตอบเสียงอ่อยแต่ก่อนที่นางพยาบาลสาวจะได้ซักอะไรต่อ เสียงสบถขรมเป็นภาษาอังกฤษยาวเหยียดก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงพลิกตัวของคนบนโซฟา ทั้งสองสาวจึงหันมองตามเสียงและทันได้เห็นคนตัวโตตกลงมาจากโซฟาตัวเล็ก“โอ๊ย!”นางพยาบาลรีบถลาเข้ามาช่วยประคอง ส่วนคนไข้ที่อยู่บนเตียงกลับอ้าปากค้าง แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคักในลำคอร่างสูงใหญ่ที่หมดสภาพหน้ามุ่ย เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร และตนเองอยู่ที่ไหน ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตามแรงพยุง พลางยกมือใหญ่เสยผมที่ยุ่งเหยิง หน้าหล่อๆ งัวเงียแต่ก็ยังหล่อ พร้อมกับบ่น“หัวเราะเยาะกันไปเถอะ อย่าให้ถึงทีผมแล้วกัน จะเล่นให้หัว

ทางที่รถแล่นมาไม่ใช่ทางไปบ้านเธอ เอื้อมธารหันมองคนขับแล้วเขาก็เหล่มองมาทางเธอก่อนจะเงียบไปเหมือนรู้อยู่แก่ใจ“ฉันจะกลับบ้าน”“เดี๋ยวเย็นๆ จะไปส่ง”“เรื่องอะไร ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้ จะกลับเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม จะกลับบ้าน!”คนร่างบางเริ่มใช้เสียงงอแงแทนทำเอาคนขับนึกมันเขี้ยว ทำตัวเป็นเด็กอีกแล้ว นี่ถ้าไม่ขับรถอยู่จะดึงมาจูบให้โวยวายไม่ได้เลย มานึกๆ ดูแล้วน่าจะใช้วิธีทำให้เธอโตเป็นสาวเต็มตัวไปเลยดีกว่าการมานั่งง้อแบบเด็กๆ เพราะเขาไม่ถนัดเลยสักนิด ปกติสาวๆ มักจะวิ่งเข้าใส่ พอเขาพูดชมด้วยคำหวานนิดๆ หน่อยๆ ก็แทบคลานมาคุกเข่าเอาใจจนเขาขึ้นสวรรค์ตติยะขบคิดไปเรื่อยโดยพยายามไม่สนใจคนข้างๆ ทั้งยังก่นด่าตัวเองไม่หยุดที่ดันโง่ไปยอมให้เธอก่อนเสียขนาดนั้น มาถึงตอนนี้กลับตัวจะทันไหมเนี่ย ดื้อๆ แบบนี้มันน่าจะเจอของดุ แบบนั้นล่ะฟัดกันมันแน่ แต่นี่เขาเข้าใจว่าเธอเป็นเพื่อนที่แสนดีและอ่อนหวานของเขา เลยพูดคุยหยอกล้อเล่น แถมยังดันใจดีไม่เคยถือโทษโกรธเธอเวลาเอาแต่ใจอีกต่างหาก ก็คนมันไม่รู้นี่หว่า เขาไม่ใช่พวกมาดดุเหมือนเรฟอีกด้วย อย่างเขามันสไตล์เพลย์บอยปากหวาน สาวเดินตามเข้าห้องตรึม ไม่จำเป็นต้องฉุดกระชากเข้าไ

ร่างบางถูกพิษจูบพิฆาตเล่นงานจนได้แต่นอนหอบระทวย ปล่อยสมองและอารมณ์ให้เพริดลอยคว้างไปบนปุยเมฆขาว รับรู้ว่าใบหน้าที่มีไรเคราครูดไปบนผิวแก้มเธอพร้อมปากเขาก็จูบซับ เม้มเบาๆ ลงไปหาซอกคอ ขณะที่เขานำพามือบางของเธอให้ลูบสูงขึ้นผ่านหน้าท้องแกร่ง กล้ามเนื้อหน้าอกที่มีไรขนขึ้นบางๆ ทำให้ทั้งคนนำคนตามสูดหายใจแรง เอื้อมธารไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าไปตั้งแต่เมื่อไร หากก็ยังไม่กล้าลืมตามอง เมื่อเขาจับมือเธอทั้งสองไปคล้องคอตนเองเธอก็ยินยอมแต่โดยดีมือหนาของตติยะเริ่มสอดเข้าไปในเสื้อยืดพอดีตัว ลูบขึ้นมาหาอกอวบที่ยังมีบราเซียร์ขวางกั้นทำให้หญิงสาวสะท้านตาปรือหรี่ขึ้นมองเขาพร้อมหน้านิ่วคิ้วขมวด ปากกำลังจะประท้วง ชายหนุ่มจึงก้มลงไปกระซิบเสียงต่ำพร่าเป็นเชิงปรามไว้ก่อน“อย่าเพิ่งห้ามนะครับ แล้วก็ไม่ต้องเกร็งนะ ปล่อยตัวตามสบาย แล้วซีจะมีความสุข”จากนั้นเขาก็รั้งเสื้อเธอขึ้นไปกองบนอกแล้วก้มหน้าลงไปหาทรวงอวบสวย มือที่เคล้าคลึงก็ยังทำหน้าที่อย่างดี ขณะที่ปากร้อนผ่าวประกบลงกลางเนินเนื้อนุ่มนิ่มทั้งสองข้างจูบเน้นหนัก ทั้งยังเถือกไถปากและใบหน้าบนเนินอกอวบคู่สวยแดงเป็นปื้น ความสยิวร้อนซ่านลิ่วขึ้นสูงจนใบหน้าสวยแด

“ไม่ได้นะ ก็ไหนซีบอกแล้วว่าจะอยู่กับผม”ตติยะเสียงดังขึ้นมาก่อนที่อานินท์จะทันได้เอ่ยปาก ทำให้เอื้อมธารหันมามองคนข้างตัวแล้วทำตาขวางไม่พอใจ“นี่คุณจะพรากพี่พรากน้องพี่เพิ่งได้เจอกันตั้งแต่วันแรกเลยหรือไงคะ”คนโดนหาความพูดไม่ออก ได้แต่หันไปมองหน้าเพื่อนหนุ่มที่เหวอพอๆ กับเขา ส่วนคนร่างบางนั้นลุกขึ้นไปเดินดึงมือพี่สาว เอื้อมทรายหันมองคนรักขณะที่ตติยะบอกให้อานินท์จัดการโดยไม่มีเสียง อานินท์จึงต้องส่งสายตาให้เอื้อมทรายอย่างขอร้อง เพราะเขาเองก็อยากอยู่กับเธอ“ฉันคิดถึงแซนด์ อยากนอนกับแซนด์สักพัก แล้วค่อยมาคุยกันเรื่องนี้อีกที กลับๆ กันไปได้แล้ว”เอื้อมธารยังพูดต่อเมื่อหันไปมองตติยะ ชายหนุ่มรีบละสายตาจากเพื่อนมามองเธอด้วยแววขุ่นๆ แต่อีกฝ่ายยังเฉย ไม่กลัวเขาสักนิด เอื้อมทรายที่ได้รับสัญญาณจากอานินท์ทำหน้าลำบากใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้น“แซนด์ก็อยากอยู่กับน้อง ขอเวลาอีกหน่อยก็แล้วกันนะจ๊ะ”เธอมองทั้งสองหนุ่มด้วยแววตาขอลุแก่โทษ เพราะนี่คือความต้องการจากใจจริงๆ เธอคิดถึงน้องแล้วก็รักน้องมาก จะให้แยกจากกันทันทีที่เจอหน้านั้นเธอทำไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องขอเวลาสักพัก“แล้วจะนานสักแค่ไหน”ตติยะถามเสีย

ครอบครัวของตติยะมาร่วมงานแต่งของเรฟกับชินานางกันครบทุกคนและอยู่พักผ่อนต่อกันอีกพักหนึ่ง น้องสาวกับน้องชายที่ไม่เคยอยู่ที่นี่ตื่นตาตื่นใจกับความแปลกใหม่มาก เพราะพวกเขาแทบจะไม่ได้อยู่กับสวนและต้นไม้เลย ยิ่งรติยาแล้วยิ่งห่างไกล สาวน้อยใช้ชีวิตอยู่ในแบบเด็กไฮโซของแท้ กินนอนในโรงเรียน วันหยุดก็ออกมาพักที่บ้านอันแสนหรูหราแล้วก็นัดเพื่อนๆ ไปเที่ยวในกลุ่มผู้มีอันจะกิน ทว่าพอมาเจอผู้นำเที่ยวอย่างชมพู่ที่จ้อไม่หยุดแถมพาไปเที่ยวหลายๆ ที่ในสวนก็ติดใจ แม้ในช่วงแรกจะคุยกันไม่ค่อยเข้าใจ เพราะน้องสาวของชายหนุ่มไม่เก่งภาษาไทย ส่วนชมพู่ก็ไม่สัดทัดภาษาอังกฤษ หากหนึ่งวันผ่านไปก็คุยกันได้อย่างงูๆ ปลาๆ หัวเราะคิกคักกันตลอดส่วนฐิติกรนั้นค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่กว่าน้องสาว หนุ่มลูกเสี้ยวคนนี้ยังตัวไม่หนาเท่าพี่ชายทว่าสูงพอๆ กัน เขาใส่แว่นไร้กรอบสี่เหลี่ยม ดูนิ่งกว่าตติยะและใจเย็นกว่าหน่อย แววตาท่าทางฉลาดทันคน เขามักจะอยู่กับผู้ใหญ่หรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสือพร้อมมีแท็บเล็ตขนาดเล็กติดตัวตลอด นานๆ น้องสาวกับชมพู่ก็จะมาเล่นอยู่ใกล้ๆ สักที แล้วบางครั้งก็มีเอื้อมธารเข้าร่วมด้วยอาทิตย์ต่อมาปู่ย่า ตา และก็พ่อแม่ของเขาก็ก