Semua Bab ลวงเงารัก: Bab 91 - Bab 100

“ก็มาดูกัน ว่าใครจะจับฉันได้”เมฆาพูดแล้วก็ยิงปืนไปทางตติยะ แล้วตั้งใจจะหลบหนีออกไปทางอื่น ตติยะกระโดดหลบได้ทัน ทว่าเสียงปืนหนึ่งนัดทำให้คนของเมฆากับคนของตติยะที่ตามเข้ามาในห้องนี้เริ่มยิงโต้ตอบกัน จนภรวีกรี๊ดลั่นแล้วรีบหมอบลงพื้นคลานไปหลบหลังเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ล้มทันที เมฆาพยายามจะหนีโดยมีคนยิงคุ้มกันให้ หากตติยะก็จ้องตามไม่ยอมคลาด กระทั่งชายหนุ่มยิงถูกขาของเมฆาจนล้มลง ขณะนั้นตำรวจก็กรูกันเข้ามาในห้อง แล้วต่างก็ต้องหลบลูกปืนที่ลอยว่อน ทว่าจำนวนคนที่น้อยกว่า ทั้งที่ให้หลบก็มีเพียงโต๊ะกับตู้ไม่กี่ตัวทำให้คนของเมฆาลดลงเรื่อยๆ เจ็บบ้าง ตายบ้าง ส่วนเมฆานั้นนอกจากจะต้องยิงสวนแล้วยังพยายามลากขาตัวเองด้วยจนเริ่มล้าระหว่างที่กำลังชุลมุนกันอยู่นั้น เอื้อมธารที่เพิ่งจะลุกขึ้นได้หลังจากโดนเมฆาซ้อมเพราะเธอดิ้นรนสู้สุดชีวิตตอนที่เขาแกะเชือกออก ก็ลากสังขารสะบักสะบอมก้าวออกมา อานินท์ที่มาพร้อมกับตำรวจซึ่งหลบอยู่มุมหนึ่งเห็นเข้าจึงรีบร้องห้าม“ซี! อย่าออกมา กลับไป เข้าไป”เอื้อมธารหันมองตามเสียงแล้วยิ้มด้วยความยินดีเมื่อเห็นอานินท์ ส่วนตติยะเองก็หันไปมองคนร่างบางเช่นกัน แม้ผมเผ้าจะยุ่งเหยิง ร่างกายดูอ

“นากลัวคุณจะไม่อยู่กับนา ไม่แต่งงานกับนา เพราะนาไม่มีลูกให้คุณแล้ว”เมื่อพูดแล้วหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสาร หากเรฟกลับมองตาขุ่นไม่พอใจอีกฝ่าย นี่คิดว่าเขาแต่งกับเธอเพราะอยากได้ลูกหรือไง ลูกน่ะก็อยากได้อยู่หรอก แต่อยากได้แม่ของลูกด้วย เอาไว้เลี้ยงลูกแล้วก็ปรนเปรอเอาใจพ่อ“คุณคิดได้ยังไง ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราจดทะเบียนกันไปแล้ว เรื่องแต่งงานน่ะมันไม่สำคัญสักนิด จะแต่งหรือไม่แต่งมันอยู่ที่คุณกับคุณแม่ ไม่ใช่ผม เพราะสำหรับผม มีคุณเป็นของผมโดยชอบธรรมก็พอแล้ว”เสียงเข้มๆ ของเขาทำให้ชินานางหยุดสะอื้นได้ชะงัด โดยที่ชายหนุ่มยังดุเธอยาวไม่หยุด“แล้วผมเนี่ยนะจะไปจากคุณได้ คุณเองก็รู้ดีว่าผมติดคุณแค่ไหน ไม่ได้นอนกับคุณมาพักหนึ่งนี่ผมก็จะบ้าแล้ว ให้ผมไปจากคุณก็เท่ากับเชือดคอผมชัดๆ”คนที่น้ำตาร่วงอยู่ๆ ก็ต้องหยุดเอาดื้อๆ เพราะคำพูดตรงทื่อของเขา แถมยังเริ่มจะยิ้มขึ้นมานิดๆ ด้วยซ้ำ ทว่ากลับต้องหน้าแดงเพิ่มขึ้นมาอีกด้วยประโยคต่อมา“ลูกน่ะตอนนี้ไม่มี สักพักเดี๋ยวก็มีเอง หรือถ้าคุณอยากมีผมก็ยินดีจัดการให้นะ ผมน่ะสบายอยู่แล้ว แต่คุณเถอะจะไหวหรือเปล่า ตอนท้องผมก็ยังเป็นผู้ชายที่มีความต้องการอยู่นะคุ

เวลาที่ล่วงเลยผ่านไปทุกๆ วันนับตั้งแต่เธอตื่นลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นหน้าของอานินท์เพียงคนเดียว เอื้อมธารก็มักจะแอบเหลือบมองประตูอยู่บ่อยครั้ง แม้จะทำใจแล้วแต่ลึกสุดใจก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า ‘เขา’ คนนั้นอาจจะมาเยี่ยมเธอบ้าง อย่างน้อยก็เป็นคนที่รู้จักคนหนึ่ง ทว่าเมื่อย้อนคิดกลับไปถึงคำพูดและการกระทำของเขาก่อนหน้าที่เธอจะวิ่งออกจากบ้านแล้ว เอื้อมธารก็ได้แต่ทำใจให้เข้มแข็ง ยอมรับความจริงว่าเขาคงไม่มีทางมาที่นี่ตลอดช่วงสองอาทิตย์มานี้คนที่มาเยี่ยมเธอมีเพียงอานินท์เท่านั้น ช่วงสองสามวันแรกเขาอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดจนเอื้อมธารบอกให้ไปทำงาน และยืนยันกับเขาว่าอยู่ได้ พร้อมกับหมอวิศรุตต์ที่แวะเวียนมาหาเธอบ่อยครั้งรับปากว่าจะดูแลเธอให้อย่างดีนั่นแหละอานินท์ถึงยินยอม หากทุกๆ วันเขาก็จะขนเสื้อผ้ามานอนค้างเป็นเพื่อนเธอทุกคืน“โอมมาแล้ว”เสียงชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา ทำให้คนที่แอบนอนร้องไห้ตอนอยู่คนเดียวรีบปาดน้ำตาแล้วหันไปยิ้มแจ่มใสให้อีกฝ่าย แต่ตาแดงๆ กับคราบน้ำตานั้นไม่เคยรอดสายตาอานินท์ หากเขาก็ไม่ทักเพราะรู้ว่าหญิงสาวกำลังพยายามต่อสู้กับจิตใจที่อ่อนแอของตัวเองอยู่ เขาเองก็อยากให

เอื้อมทรายตื่นขึ้นมาอีกครั้งในโรงพยาบาลหลังจากเกิดเรื่องสองวัน แล้วก็พบว่าเป็นโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี โดยลุงกับป้าซึ่งไปส่งปลาในตลาดคือคนที่เธอเข้าไปขอความช่วยเหลือพามาส่ง หมอบอกว่ากระดูกขาของหญิงสาวร้าวและต้องเข้าเฝือก ทั้งยังต้องอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลานาน แม้จะมีลุงกับป้ามาเยี่ยมเสมอหากเอื้อมทรายก็ยังไม่สบายใจเพราะเป็นห่วงน้องสาว เธอทำได้เพียงขอให้โรงพยาบาลติดต่อกลับบ้านเพราะไม่มีอะไรติดตัว และจำเบอร์โทรมือถือของเอื้อมธารไม่ได้ เพราะเป็นเบอร์ที่น้องเพิ่งใช้เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา กว่าเธอจะกลับมาที่นี่ได้ก็ต้องรอถอดเฝือกและอาการดีขึ้นแล้วจริงๆ ค่าพยาบาลลุงกับป้าก็ใจดีจ่ายให้และเธอตั้งใจจะกลับไปหาพร้อมตอบแทนบุญคุญพวกท่าน“แซนด์โทรกลับบ้านก็ไม่มีคนรับ แซนด์กลัวแทบแย่ว่าน้องจะเป็นอะไรไป”หญิงสาวเล่าไปน้ำตาก็รินไหลไปด้วย เธอไม่ได้บอกว่าถูกทำร้ายตอนหมอกับพยาบาลถามก็บอกเพียงว่าพลัดตกจากที่สูงเอง ในระยะเวลาเกือบสองเดือนเธอต้องพยายามรักษาตัวให้หายและเป็นกังวลอยู่คนเดียวจนนอนไม่หลับแทบทุกคืน มีเพียงยานอนหลับเท่านั้นที่ช่วยให้หลับได้อานินท์ฟังแล้วก็ขยับเข้าไปกอดคนร่างบางเข้ามาแนบอก

ตั้งแต่โทรศัพท์ไปขอบคุณตติยะที่ดูแลน้องสาวให้เธอในช่วงที่เธอไม่อยู่ และชายหนุ่มก็ถามไถ่ด้วยน้ำเสียงดีใจว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง หนีรอดได้อย่างไร ไปอยู่ที่ไหน สบายดีไหม จากนั้นชายหนุ่มก็ขอคุยกับอานินท์แล้วก็วางสายไป ปล่อยให้เอื้อมทรายได้แต่แปลกใจว่าทำไมอานินท์ถึงบอกให้เธอโทรหาตติยะ เมื่อถามอีกฝ่ายก็ปัดไปว่าเอาไว้คุยกันตอนทานข้าว ทั้งสองจึงทำอาหารทาน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นฝ่ายชายที่ดูแลเอาใจใส่และชวนหญิงสาวคุยตลอด หากไม่ยอมเล่าถึงเรื่องที่เธออยากรู้สักทีจนเอื้อมทรายเริ่มไม่พอใจ หลังจากล้างจานเรียบร้อย และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายควรจะกลับบ้านได้แล้วเธอจึงถามเขาเป็นครั้งสุดท้าย“โอมจะบอกแซนด์ได้หรือยัง ว่าโทรหาติวแล้วเกี่ยวอะไรกับซี แซนด์ได้แค่ขอบคุณแล้วติวก็ถามนั่นนี่ตั้งเยอะ แต่ไม่เห็นพูดถึงซีสักคำ”“เอาน่า เชื่อโอมสิว่าตอนนี้ไอ้ติวน่ะแล่นไปโรงพยาบาลแล้ว”หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ ส่วนอานินท์นั้นยิ้มกริ่ม เพราะลองถ้าตติยะถามเบอร์ห้องกับเขาด้วยความรีบร้อนแบบนั้นก็ไม่ต้องห่วง หมอนั่นต้องรู้ตัวแล้วว่าจริงๆ แล้วหัวใจตัวเองอยู่ที่ใครกันแน่“ถ้าโอมไม่เล่าตอนนี้ก็กลับไปได้แล้ว กว่าจะถึงบ้านคงดึก”“โธ่ รีบไล่