บททั้งหมดของ เกมรักอุบายลวง : ประธานเฮ่อเลิกหึงคุณนายได้แล้ว: บทที่ 211 - บทที่ 220

“เจียงหร่าน!”เมื่อรับสาย กู้เฉิงเหยียนก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก“เมื่อกี้ฉินเจิงส่งรูปถ่ายมาให้ฉันสองสามรูป เป็นนายที่ให้เธอใช่ไหม?” เจียงหร่านไม่พูดจาไร้สาระแม้แต่ครึ่งคำกู้เฉิงเหยียนเงียบไป เจียงหร่านจึงรู้คำตอบ หน้าอกของเธอรู้สึกอึดอัดมาก “นายเจอเขาได้เหรอ? หรือว่า...”คำพูดต่อมาเธอไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดยังไง จึงหยุดไปเธอไม่ใช่คนประเภทที่พอตื่นเต้นแล้วจะพูดไม่ออก นอกจากจะรู้สึกกลัวเป็นพิเศษกู้เฉิงเหยียนเข้าใจว่าเธอเป็นห่วงเฮ่อเฉินโจว “ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ยังเจอเขาไม่ได้หรอก รูปถ่ายเป็นคนข้างในแอบส่งมาให้ฉัน...เธออย่ากังวลมากเกินไปเลยมันเป็นแค่บาดแผลภายนอก...”บาดแผลภายนอกไม่ใช่บาดแผลเหรอ?อีกอย่าง เฮ่อเฉินโจวเขากลัวความเจ็บปวดนะ!“เจียงหร่าน” ได้ยินเธอเงียบไป กู้เฉิงเหยียนก็เรียกเธออีกครั้ง “เรื่องนี้เป็นฝีมือของคนเบื้องบน ฉันก็กำลังช่วยหาเส้นสายอยู่ เธอไม่ต้องร้อนใจเกินไปหรอก...”เจียงหร่านขัดจังหวะการปลอบโยนที่ไร้ประโยชน์ของเขา “เมื่อไหร่ถึงจะเจอเขาได้? หรือมีวิธีอะไรบ้างไหม?”เขาบอกว่ามีคนรู้จักอยู่ข้างใน เจียงหร่านจึงยังอยากไปเจอเฮ่อเฉินโจ

หลวนหลีมองเจียงหร่าน แต่ไม่มีการตอบสนองใด ๆเจียงหร่านคิดว่าเธอยังคงกังวลและหวาดกลัวอยู่ “เสี่ยวหลี...”“อา อา...” หลวนหลีส่งเสียง ดูเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่เธอกลับพูดไม่ได้ คนจึงเริ่มร้อนรน ใบหน้าที่ซีดขาวก็แดงก่ำขึ้นมาเจียงหร่านกุมมือเธอแน่น “เธอไม่ต้องรีบ ช้า ๆ...เธอมองตาฉัน แล้วบอกสิ่งที่เธออยากพูดกับฉันนะ”เมื่อก่อนพวกเธอสนิทกันมาก จนเจียงหร่านเคยพูดเล่นว่าพวกเธอเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องพูด แต่ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่าคำพูดนั้นเย่อหยิ่งและน่าตลกแค่ไหน เธอมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าตอนนั้นหลวนหลีเจ็บปวดแต่การสื่อสารทางสายตาของพวกเธอยังทำได้ เธอเชื่อว่าเธอสามารถอ่านใจของหลวนหลีได้หลวนหลีมองเธอ สายตาจ้องบนใบหน้าและเสื้อผ้าของเธอ สุดท้ายก็มองแหวนบนนิ้วมือของเธออย่างไม่ละสายตาแหวนวงนี้เฮ่อเฉินโจวเป็นคนสวมให้เจียงหร่านตอนแต่งงาน เพราะงั้นเธอเลยต้องการคำอธิบายเหรอ? หรืออยากรู้อะไร?หลายวันมานี้เจียงหร่านคุยกับหลวนหลีหลายเรื่อง และเล่าเรื่องการแต่งงานกับเฮ่อเฉินโจวให้เธอฟังด้วย เธอย่อมรู้เรื่องทุกอย่างดี แต่ตอนที่เล่าให้ฟังระหว่างตนกับเฮ่อเฉินโจวเป็นแค่คู่สามีภรรยาในนาม ทว่าตอนนี้มันไม่เหม

รหัสผ่านเหรอ?เจียงหร่านจะรู้รหัสผ่านของเฮ่อเฉินโจวได้ยังไง?แต่เจียงหร่านก็ยังอยากลองดู หลังจากสอบถามเจ้าหน้าที่ธนาคารแล้วว่ามีโอกาสใส่รหัสได้กี่ครั้ง เจียงหร่านก็ลองใส่รหัสครั้งแรก เธอไม่ได้ใส่วันเกิดของเฮ่อเฉินโจวเขาเป็นคนใหญ่คนโต วันเกิดก็เป็นสิ่งที่คนรู้กันเหมือนวันปีใหม่ การใช้สิ่งนี้เป็นรหัสผ่านก็ไม่ต่างอะไรกับการไม่ได้ตั้งรหัสผ่านเจียงหร่านใส่วันเกิดของหลวนหลี ผู้ชายที่รักผู้หญิงคนหนึ่งจะใช้วันเกิดของเธอเป็นรหัสผ่าน เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด แต่คู่รักหลายคู่ล้วนทำแบบนี้เฮ่อเฉินโจวรักหลวนหลีขนาดนั้น วันเกิดของเธอจึงเป็นตัวเลือกแรก[ขออภัย รหัสผ่านไม่ถูกต้อง]เจียงหร่านรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าจะไม่ใช่วันเกิดของหลวนหลีหรือเฮ่อเฉินโจวทำตรงกันข้าม คือเขาใช้วันเกิดของตัวเองเป็นรหัสผ่าน?เจียงหร่านลองใส่วันเกิดของเขาด้วยความรู้สึกว่าลองดูสักครั้ง ก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนว่าผิดพลาดอีกครั้งเจ้าหน้าที่ซึ่งยืนอยู่ด้านข้างเตือนขึ้นมา “คุณนายเฮ่อ มีโอกาสแค่สามครั้งเท่านั้น ลองได้อีกหนึ่งครั้งครับ”“ถ้าลองผิดล่ะคะ?” เจียงหร่านถาม“บัญชีจะถูกล็อกโดยอัตโนมัติ ต้องให้คุ

“พี่สะใภ้รอง ที่นี่ยังไม่ได้รื้อถอน แต่จะรื้อถอนในสองวันนี้แล้ว ถือว่าทันเวลาจริง ๆ!”ลู่เซียวมาถึงเร็วกว่าเจียงหร่าน เขายืนรออยู่ที่นี่แล้วเจียงหร่านได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ยกขาเดินไปข้างใน และถามเขา “ขุดดินขุดหลุมเป็นไหม?”ลู่เซียวขมวดคิ้ว เขาจะพูดได้ไหมว่าเขาไม่รู้จักเครื่องมือที่ใช้ขุดดินขุดหลุมพวกนั้นเลย?“เคยฝังคน” ลู่เซียวให้คำตอบแบบนี้เจียงหร่านมองเขาแวบหนึ่ง ลู่เซียวมุมปากกระตุก “จริง ๆ นะ แล้วก็ทำกับเฮ่อรองด้วย...”คนพวกนี้เคยทำเรื่องผิดมนุษย์ รวมถึงกู้เฉิงเหยียนด้วย คนในแวดวงธุรกิจที่แค่ไม่กี่คนที่จะมือสะอาดสนามฝึกเก่าที่ถูกทิ้งร้างปกคลุมด้วยฝุ่นชั้นหนึ่ง ทุกที่เต็มไปด้วยวัชพืช ความรกร้างทำให้ผู้คนนึกไม่ถึงว่าที่นี่เคยคึกคักเจียงหร่านเคยฝึกที่นี่สามปี หลายแห่งจึงมีความทรงจำฝังลึก แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงความวุ่นวาย หัวใจของเธอก็เหมือนถูกปกคลุมด้วยฝุ่นชั้นหนึ่งพลันนึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา ‘ทุ่มเทเวลาผิด กาลเวลาไร้ความปรานี’“ใช่แปลงดอกไม้นี้ไหม?” ลู่เซียวไม่ได้อยู่ในห้วงความคิดเหมือนเธอ จึงเห็นแปลงดอกไม้ก่อนเจียงหร่านเงยหน้ามองไป แปลงดอกไม้ยิ่งทรุดโท

ท่าทีของเจียงหร่านทำให้ลู่เซียวอยู่ไม่สุข “พี่สะใภ้รอง ของชิ้นนี้สำคัญมาก เป็นไพ่ต่อรองในการเจรจากับคนคนนั้น”“ฉันรู้” ปฏิกิริยาของเธอสงบนิ่งมากลู่เซียวกลัวคนแบบนี้ที่สุด คนอื่นร้อนรนเหมือนมดที่อยู่บนกระทะร้อน เธอกลับทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จำต้องบอกว่าเธอกับเฮ่อเฉินโจวนับวันยิ่งคล้ายกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ตรงกับคำว่าคบคนพาลพาลพาไปหาผิดจริง ๆ“แล้วคุณยังจะบอกว่าค่อยว่ากันอีกเหรอ? เป็นเพราะหลวนหลีเหรอ? คุณอยากปกป้องเธอใช่ไหม?” ลู่เซียวพูดการคาดเดาของตนออกมาขนตายาวตามธรรมชาติของเจียงหร่านทอดลงเล็กน้อย ท่าทางเรียบเฉยเผยความงามที่เยือกเย็น “ฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร”ลู่เซียวอยากพูดบางอย่างอีก ต้วนอวี้ส่ายหัวให้เขาเบา ๆ เขาจึงทำได้เพียงกลืนคำพูดกลับไปไม่นานโทรศัพท์ก็ซ่อมเสร็จ เจียงหร่านรับโทรศัพท์และแสดงท่าทีขอบคุณก่อนจากไปลู่เซียวไม่ได้เดินไป เขายังคงอยู่และบ่นกับต้วนอวี้ “ไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่ หรือว่าเธอไม่อยากช่วยเฮ่อรอง ความจริงฉันรู้สึกว่าเธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกกับเฮ่อรองมากนัก”“คำพูดนี้ของนายน่ะพูดต่อหน้าฉันก็พอ ระวังคำพูดตอนอยู่ต่อหน้าเฮ่อรองด้วย” หลังจากต้วนอวี้