Semua Bab พันธะลงทัณฑ์: Bab 11 - Bab 20

บทเพลงรักที่แสนทรมานหัวใจผ่านพ้นไปอย่างยาวนานสำหรับพลอยไพลิน ไร้ซึ่งเสียงสนทนาหรือแม้กระทั่งเสียงปลอบโยนสำหรับหญิงสาว เขาตักตวงความสุขความหอมหวานจากร่างเล็กจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องหยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มนวลด้วยความอึดอัด เธออยากจะออกไปจากจุดนี้เหลือเกิน ติดแต่ว่าหัวใจมันยังเรียกร้องที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง แม้จะเศร้าที่ต้องแอบขโมยอ้อมกอดจากคนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเศร้าที่ต้องคอยลอบมองรอยยิ้มที่เขายิ้มให้คนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้เห็นมัน หากเลือกได้จริง ๆ เธอก็คงยอมกลายเป็นคนเลวแบบนี้ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอร่างเล็กลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอสะบัดความช้ำออกจากหัวใจโดยปล่อยให้สายน้ำชำระล้างมันให้หมดสิ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็พาร่างของตัวเองกลับมานอนที่เดิมจนเคลิ้มหลับไป***เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสนะสำหรับเธอ พลอยไพลินตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาด้านล่างเครื่องปรุงอาหารเช้าสำหรับตัวเธอเองและพวกเขาตุบ!“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ด้วยความเพลิดเพลินกับการทำอาหาร ทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตผู้มาใหม่ หญิงสาวร่างเล

ใบหน้าหล่อคมก้มลงกระซิบข้างใบหูของเธอแผ่วเบา เสียงนุ่มทุ้มชวนหลงใหลเป็นเหตุให้ขนในกายลุกชูชัน เธอหลับตาสนิทไม่กล้ามองเขาด้วยความกลัวภายในใจ จมูกสันคมฝังลงซอกคอขาวของเธอพร้อมซุกไซร้ด้วยความต้องการของกามอารมณ์พลอยไพลินปล่อยธารน้ำตาให้ไหลตามแรงโน้มถ่วง เขาจะทำแบบนี้กับเธอในสถานที่อย่างนี้จริง ๆ งั้นเหรอ เหตุใดกันเขาถึงได้ใจร้ายมากขนาดนี้ ศักดิ์ศรีของเธอที่เคยมีถูกเขาทำลายจนย่อยยับเลยอย่างนั้นใช่ไหม เหตุใดเขาถึงดูถูกเธอ เขาถึงมองเธอไม่ต่างจากดอกไม้ริมทางแม้แต่น้อย“คุณอลันคะ พลอยขอร้อง” หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยความอ้อนวอนอลันหยุดชะงักกับน้ำเสียงสั่นที่ได้ยิน เขาเงยหน้ามองเธอนิ่งภายในดวงตาว่างเปล่า เมื่อเห็นว่าเขาหยุดการกระทำเธอจึงลืมตาขึ้น ทำให้เธอและเขาสบตากันอัตโนมัติ ดวงตากลมโตที่สั่นระริกสบกับดวงตาดุคมที่น่ากลัว ก็คงต้องเป็นเธอที่แพ้ไป ใบหน้าหวานเบนหนีหลบสายตานั้นทันที“เช็ดน้ำตาแล้วนอนอ้าขากว้าง ๆ อย่างที่เธอถนัด”เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยการดูถูกก่อนจะก้มลงไปทำกิจกามเดิมที่เขาหยุดไว้ มือแกร่งปลดชุดของหญิงสาวออกอย่างชำนาญ ท่อนบนเปล่าเปลือยขาวโพลนจึงปรากฏแก่สายตาของเขา เรียวปาก

“ถึงเวลาทำหน้าที่แล้ว”เขาไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งตัว ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างของพลอยไพลินทันที เป็นผลให้ร่างเล็กตื่นตระหนก ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นจากที่งัวเงียก็หายเป็นปลิดทิ้งใบหน้าคมซุกไซร้ที่ซอกคอขาวหอมกรุ่น แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะไอร้อนจากร่างกายเธอ เป็นเหตุพลอยไพลินหันไปมองเขาที่กำลังเคลื่อนตัวห่างออกจากเธอ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ใส่ใจมือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง เธอก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเหตุใดถึงได้เสียใจ เธอก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไปถึงได้เดินหนีไปแบบนั้น หรือเพราะเธอทำให้เขาไม่พอใจ อยากจะเดินเข้าไปถามแต่ก็กลัวจะถูกกล่าวหาว่าหลงตัวเอง จึงทำได้เพียงข่มตาให้หลับไป***อลันเร่งฝีเท้าให้ออกมาไกลเธอมากที่สุด ใจจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากรังแกเธอนักหรอก ยิ่งเธอป่วยนั้นทำให้อารมณ์กามเขาหมดไป ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวนุ่มราคาแพงเฉียดล้านก่อนจะปิดเปลือกตาลงมีเรื่องราวมากมายที่เขาคิดไม่ตก โดยเฉพาะเรื่องของเขากับพลอยไพลิน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอมันมาไกลมากเพียงใด สิ่งที่เธอถามเขาก็ให้คำตอบไม่ได้ หากเขาแต่งงานไปแล้วเธอก็คงไม่จำเป็น เขาต้องรักและซื่อสัตย์กับคร

“ขอโทษวิเวียนเดี๋ยวนี้!” เขาตะคอกกลับเสียงแข็งพลอยไพลินมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมา แววตาเศร้าสั่นระริกพยายามสื่ออะไรบางอย่างกับแววตาดุดันคู่นั้น น้ำตาสีใสไหลไม่หยุดด้วยความอึดอัดที่ถูกสะสมไว้ ใบหน้าหล่อของเขาเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้เธอยิ่งอยากร้องไห้ระบาย สายตาที่เขาใช้มองเธอมันแข็งกร้าวดุดันน่ากลัว มันเหมือนกับว่าเขาจะฆ่าเธอให้ตายไปในตอนนี้เสียอย่างนั้น“พลอยขอโทษค่ะ”กลายเป็นว่าเธอที่ยอมแพ้ต่อเขา หากขอโทษแล้วเรื่องมันจบ เธอก็ยอม“จำไว้นะ เธอไม่มีสิทธิ์เอามือสกปรกมาโดนตัววิเวียน” อลันทิ้งท้ายก่อนจะพาร่างเล็กของคนรักเดินออกไปจากจุดเกิดเหตุหญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออด ความเจ็บปวดที่สะสมเมื่อได้ปลดปล่อยก็ยากที่จะหยุด อยากจะเกลียดเค้าโกรธเค้าแต่หัวใจกลับไม่รักดี ไม่ว่าเขาจะเลวแสนเลวกับเธอเพียงไรหากแต่เธอก็ไม่เคยหมดรักแม้แต่เสี้ยววินาที หรือนี่คงจะเป็นเวรกรรมที่เธอทำไว้แต่ชาติปางก่อน ในอดีตชาติที่ผ่านมาเธอคงทำร้ายเขาไว้มาก ชาตินี้คงถึงเวลาที่เธอจะต้องชดใช้เขาแล้วมือเรียวยกปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะพยายามลุกเดินไปล้างหน้าล้างตา กระจกเงาที่สะท้อนภาพความจริงบอกเธอว่าเธอเศร้าเกินไปหรือเปล่า

พลอยไพลินทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาตัวหรูภายในบ้านหลังจากที่ทำงานปัดกวาดเช็ดถูทุกอย่างรวมไปถึงเตรียมอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว วันนี้ทั้งวันเธอมัวแต่วุ่นวายกับที่พักจนไม่มีเวลาส่วนตัว ส่วนคุณอลันและคุณวิเวียนออกไปบริษัท และเธอคาดว่าพวกเขาคงจะไปเที่ยวกันด้วยใบหน้าสวยมองนาฬิกาเพื่อดูเวลาเพราะว่าใกล้หนึ่งทุ่มแล้ว เธอเลือกที่จะรับประทานอาหารก่อนพวกเขาจะกลับมา เพราะไม่ว่าจะยังไงเธอก็ไม่จำเป็นจะต้องรอพวกเขาอยู่แล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วเธอเลือกที่จะมานั่งดูทีวีฆ่าเวลา เพราะยังไม่ใช่เวลาอาบน้ำนอน เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านพอดีฟุ่บ!ร่างเล็กของวิเวียนทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอ พลอยไพลินเด้งตัวลุกขึ้นทันทีเพราะไม่รู้ว่าเธอควรทำอย่างไร“ไปเอาน้ำมาให้หน่อยสิ!” หล่อนสั่ง“ค่ะ ๆ”“เดี๋ยว ไม่เอาน้ำเปล่านะ”“อ๋อ...ได้ค่ะ”ขาเรียวเร่งเดินไปที่ห้องครัวทันที เธอหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เย็นก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากัน แล้วเธอควรจะเอาน้ำอะไรไปให้หล่อนดีล่ะ“เฮ้อ...แล้วจะรู้ไหมว่าชอบกินน้ำอะไร?” หญิงสาวระบายออกมา“บ่นอะไร?”“ว๊าย”ผู้มาใหม่ไม่พูดเปล่าพลางดึงร่างเธอเข้าไปกอดด้วย หญิงสาวสะดุ้งโหยงเห