ตอนที่ 12 ของของฉันก็คือของของฉัน

 ใบหน้าหล่อคมก้มลงกระซิบข้างใบหูของเธอแผ่วเบา เสียงนุ่มทุ้มชวนหลงใหลเป็นเหตุให้ขนในกายลุกชูชัน เธอหลับตาสนิทไม่กล้ามองเขาด้วยความกลัวภายในใจ จมูกสันคมฝังลงซอกคอขาวของเธอพร้อมซุกไซร้ด้วยความต้องการของกามอารมณ์

พลอยไพลินปล่อยธารน้ำตาให้ไหลตามแรงโน้มถ่วง เขาจะทำแบบนี้กับเธอในสถานที่อย่างนี้จริง ๆ งั้นเหรอ เหตุใดกันเขาถึงได้ใจร้ายมากขนาดนี้ ศักดิ์ศรีของเธอที่เคยมีถูกเขาทำลายจนย่อยยับเลยอย่างนั้นใช่ไหม เหตุใดเขาถึงดูถูกเธอ เขาถึงมองเธอไม่ต่างจากดอกไม้ริมทางแม้แต่น้อย

“คุณอลันคะ พลอยขอร้อง” หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยความอ้อนวอน

อลันหยุดชะงักกับน้ำเสียงสั่นที่ได้ยิน เขาเงยหน้ามองเธอนิ่งภายในดวงตาว่างเปล่า เมื่อเห็นว่าเขาหยุดการกระทำเธอจึงลืมตาขึ้น ทำให้เธอและเขาสบตากันอัตโนมัติ ดวงตากลมโตที่สั่นระริกสบกับดวงตาดุคมที่น่ากลัว ก็คงต้องเป็นเธอที่แพ้ไป ใบหน้าหวานเบนหนีหลบสายตานั้นทันที

“เช็ดน้ำตาแล้วนอนอ้าขากว้าง ๆ อย่างที่เธอถนัด”

เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยการดูถูกก่อนจะก้มลงไปทำกิจกามเดิมที่เขาหยุดไว้ มือแกร่งปลดชุดของหญิงสาวออกอย่างชำนาญ ท่อนบนเปล่าเปลือยขาวโพลนจึงปรากฏแก่สายตาของเขา เรียวปากร้ายแสยะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ร่างกายของเธอเป็นของเขาคนเดียว และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป รวมถึงหัวใจที่แสนไร้ค่าของเธอนั้นด้วย

“จำไว้นะร่างกายของเธอเป็นของฉันคนเดียว!” เขาพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

พลอยไพลินจำใจยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น อย่างน้อยโชคชะตาก็ไม่กลั่นแกล้งเธอให้กระจกรถของเขาสว่างใส โชคดีที่มันมืดสนิทและหวังว่าผู้คนด้านนอกจะมองไม่เห็นด้านใน

ชายหนุ่มจัดการถอดเสื้อผ้าที่เหลือของเธอออกจนหมด ตอนนี้ความต้องการของเขามันปะทุเดือดอย่างไม่อาจห้ามอยู่ มือแกร่งจัดการจับขาเรียวแยกออกจากกัน ก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปโดยไม่ได้เบิกทางให้เธอก่อน

“ฮือ...เบา ๆ อึก! ได้โปรด พลอยเจ็บค่ะ ฮือ...” มือเล็กกำแน่นระบายความเจ็บปวดเบื้องล่าง เขาน่าจะปรานีเธอบ้างสักนิดก็ยังดี

“อ่าส์ คับจังว่ะ...ซี๊ดส์” เขาสบถออกมาด้วยความหัวเสีย

ความคับแน่นบวกกับพื้นที่แห้งไร้อารมณ์ร่วมเป็นเหตุให้เขาไม่สามารถสอดใส่ความใหญ่โตนั้นเข้าไปได้ ใบหน้าสวยยู่ยี่ด้วยความเจ็บปวดตรงความเป็นหญิงที่เขากระทำ ร่างสูงยังคงไม่ละความพยายาม มือแกร่งจัดการเปิดช่องทางให้กว้างก่อนจะยัดมันเข้าไปใหม่

เมื่อถูกลวนลามร่างกายจึงตอบสนองตามกลไกของมัน น้ำหล่อลื่นไหลออกมาจากช่องทางรักของเธอกลายเป็นตัวช่วยชั้นดีให้กับเขา

“อื้อ...เจ็บค่ะ ฮึก” เธอบอกเขาเสียงสั่นระริก

ชายหนุ่มแช่มันไว้อย่างนั้นเพราะไม่อาจขยับเข้าออกตามใจได้ มือข้างที่ว่างเอื้อมไปสตาร์ทเครื่องรถเนื่องจากพวกเขาทั้งคู่กำลังจะขาดอากาศหายใจ

พลอยไพลินนอนนิ่งตามที่เขาสั่ง เธอเจ็บไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ ความเจ็บแสบทางด้านล่างยังไม่อาจสู้ความเจ็บปวดภายในใจหัวใจ เธอถูกเขาทำร้ายจนเป็นแผลฉกรรจ์เหวอะหวะน่าสงสาร นี่คงจะเป็นคำตอบได้อย่างดีเลยว่าเขาไม่ได้รักเธอแม้แต่เสี้ยวหัวใจ หากเขาเห็นเธอในสายตาสักนิดตอนนี้เธอคงไม่มีสภาพเช่นนี้ เขาคงไม่ดูถูกเธอแบบนี้ เขาคงจะให้เกียรติเธอมากกว่านี้

“ลืมตา” อลันจับใบหน้าหวานให้หันมามองเขา ก่อนจะก้มลงฉกจูบเรียวปากสวยของเธอ

ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มควานหาความหอมหวานที่ไม่มีวันหมด จนเธอขาดอากาศหายใจ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพร้อมแล้วเขาจึงขยับเอวเข้าออกทันที

ความคับแคบของพื้นที่ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้ถนัดนัก เรียวขาของเธอถูกพาดไว้ที่ไหล่กว้างแสนอบอุ่นสำหรับคนอื่น แม้ว่าเธออยากจะให้มันเป็นของเธอมากแค่ไหนก็ตาม แต่คงไม่มีวันนั้น

ปึก! ปึก! ปึก!

“อ่าส์...คับมากพลอยไพลิน ซี๊ดส์...ดีมาก”

“ฮือ...อึก อ๊ะ ๆ”

เสียงครางเหมือนกันแต่กลับให้อารมณ์ความรู้สึกที่แตกต่างกัน หนึ่งเสียงสุขสมกับสิ่งที่กำลังกระทำ เขามีความสุขที่ได้ปลดปล่อยกับร่างกายของเธอ ต่างจากอีกหนึ่งเสียงกลับเศร้าชวนสงสารจับใจ หากเขารับฟังเธอสักนิดก็คงจะรู้ว่าเธอนั้นเจ็บปวดมากจริง ๆ

“แก้มของเธอ เป็นของฉัน มันไม่มีสิทธิ์!”

“อื้อ...”

“ซี๊ดส์...จำไว้นะคนอื่นไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ อ่าส์”

“เธอเองก็อย่าทำตัวง่าย ปล่อยให้ผู้ชายพวกนั้นจับนั่นจับนี่ หัดรักนวลสงวนตัวบ้าง เพราะปล่อยตัวแบบนี้ไงเธอเลยไม่มีค่าสำหรับฉัน!”

เขาพ่นถ้อยคำแสนร้ายกาจทำร้ายจิตใจเธอ ขณะที่ร่างกายของเขาก็ทำเธอเจ็บปวดเช่นกัน เอวแกร่งขยับสนุกตามอารมณ์กามาที่พลุ่งพล่านอย่างไม่อาจควบคุมได้

ร่างเล็กนอนนิ่งฟังคำของเขาด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดทวีคูณ คำพูดที่เหมือนจะหวงเธอแต่เปล่าเลยเขาแค่หวงร่างกายเธอเท่านั้น วาจาร้ายที่เขาสาดใส่เธอนั้นมันไม่ต่างอะไรกับที่เขาต่อว่าเธอสักนิด เธอไม่รักนวลสงวนตัวงั้นเหรอ เขาคงลืมไปแล้วว่าเขานั่นแหละคือผู้ชายที่ได้ความบริสุทธิ์ของเธอไป 

“อ่ะ อื้อ...”

เสียงครางสุขสมยังคงดังต่อเนื่อง ภาพที่ไอ้หน้าอ่อนนั่นลูบแก้มของเธอยังคงติดตาไม่อาจลบได้ เขาจำเป็นที่ต้องย้ำเตือนเธอว่าเธอคือใคร และใครคือเจ้าของของเธอ

“ฮึก...”

เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ ๆ จากปากสวย เธอไม่กล้าแม้กระทั่งจะร้องไห้ให้เขาได้ยินเพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบ เธอเคยหลุดร้องไห้ออกไปยิ่งทำให้อารมณ์ร้อนของเขาดุเดือดปะทุขึ้น

ร่างสูงเร่งจังหวะเร็วให้เร็วและแรงขึ้นเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด เขากระแทกเข้าไปแรง ๆ เน้น ๆ ก่อนจะกระตุกสองสามทีฉีดน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในช่องทางของเธอจนหมดทุกหยด เป็นอันว่าบทเพลงรักได้จบลงอย่างสมบูรณ์แบบ

“อ่าส์...”

“กรี๊ด...”

ชายหนุ่มยังคงแช่ความเป็นชายของเขาไว้อยู่อย่างนั้น มือแกร่งไปลูบโครงหน้าสวยของเธอช้า ๆ อย่างเบามือ เป็นสัมผัสที่ชวนขนลุกที่สุดสำหรับพลอยไพลิน

“ทีนี้จำไว้นะเธอคือของของฉัน ถ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหน ทำอะไร เธอก็ไม่มีสิทธิ์ นี่คือบทลงโทษที่แอบหนีมาเที่ยวที่แบบนี้และที่เธอปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายคนอื่นแตะตัว จำใส่หัวเธอเอาไว้ ว่าของของฉันก็เป็นของของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ แล้วเธอจะไปเอากับใครที่ไหนก็ไป!!”

พรึบ!

“ใส่เสื้อผ้าได้แล้ว จะนอนอ่อยหรือไง?” 

ใบหน้าสวยหันไปตามแรงสะบัดของเขา น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปได้ไหลลงมาอีกครั้ง เธอเจ็บปวดเหลือเกิน ร่างกายมันไร้เรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งสิ้น แต่เธอก็ต้องฝืนลุกขึ้นแต่งตัวตามที่เขาสั่ง

อลันเปลี่ยนที่ไปนั่งเบาะคนขับ เขาแต่งตัวเสร็จแล้วและกำลังมองเธอใส่เสื้อผ้าอยู่ ไม่นานเธอก็แต่งตัวเสร็จ เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงมือถือดังขึ้นมาพอดี

“มายังไงก็กลับไปอย่างนั้น ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลงไปได้แล้ว”

“.....”

“ก่อนเที่ยงคืนหวังว่าเธอจะอยู่ที่บ้านแล้วนะ เพราะมันจะยังไม่จบแค่นี้ ลงไป”

ขาเรียวก้าวลงมาเชื่องช้าตามคำสั่ง เธอก้าวเดินสั้นๆ เพราะรู้สึกเจ็บแสบที่ช่องทางรักโดยไม่ลืมตอบแชทรุ่นพี่คนสนิทของเธอด้วย

***