LOGINShare
ตอนที่ 11 มีเจ้าของแล้ว
Last Updated:
2025-07-31 20:33:46ดวงตากลมโตมองสถานที่บันเทิงเบื้องหน้าด้วยหัวใจเต้นรัว เธอรู้สึกประหม่าอย่างที่สุดเนื่องจากไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้มาก่อนในชีวิต พลอยไพลินอยู่ในชุดกางเกงยีนสีเข้มทรงสกินนี่ ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีเทาพอดีตัว ผมยาวสลวยถูกปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาเพื่อเสริมความมั่นใจ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องพลอย เข้าไปข้างในเถอะ ข้าวบอกว่าจองโต๊ะไว้ให้แล้ว”
“โอเคค่ะ”
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเรียกความมั่นใจ เธอก้าวตามร่างสูงของโนอาห์ไปติด ๆ เพราะกลัวคลาดกัน บรรยากาศด้านในชวนให้กระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มทำให้เธออึดอัด ผู้คนมากมายต่างโชว์ลวดลายโยกย้ายส่ายเอวเข้ากับจังหวะดนตรี สาวสวยหลายคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายหนุ่มสัมผัสตามอำเภอใจ โดยที่หล่อนไม่ได้ขัดขืน เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เป็นที่สุด
“พลอยทางนี้ ๆ”
ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกที่ได้ยินไม่ถนัดนัก เธอเห็นเพื่อนที่นั่งรออยู่พอดีจึงเดินไปหารวงข้าวอย่างไว
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?” รวงข้าวเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน
“เราไม่เคยมาที่แบบนี้น่ะ เลยประหม่านิดหน่อย”
“อ๋อ...ใจเย็นนะ ผ่อนคลายเลย สนุก ๆ นั่นน้ำส้มของพลอย ข้าวรู้ว่าพลอยไม่น่าจะดื่มเหล้าเป็น”
“ขอบใจนะข้าว” เธอหยิบแก้วน้ำส้มคั้นยกขึ้นมาจิบ
“ส่วนนาย อยากกินอะไรก็เลือกเอาเองนะ” หล่อนหันไปพูดกับโนอาห์
ระหว่างที่มองไปรอบๆ ดวงตาเจ้ากรรมก็สะดุดเข้ากับร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาที่แสนคุ้นเคย เธอจำเขาได้แม้จะเห็นไม่ชัดก็ตาม
“คุณอลัน...” ร่างเล็กเอ่ยราวละเมอ
พลอยไพลินรีบหันกับโต๊ะอย่างไว หากเขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่คงจะไม่พอใจแน่นอน อาจจะมีปัญหาอื่น ๆ ตามมา
“พลอย เป็นไรหรือเปล่า? น่าตื่นเชียว พี่เพลิง” รวงข้าวหันไปหาบุคคลที่มาใหม่ พบว่าเป็นพี่ชายของเธอเอง และชายหนุ่มด้านข้างของพี่ชายทำให้เธอหวั่นไหวเป็นที่สุด
“.....”
“อ๋อ...นี่คุณโนอาห์กับคุณพลอย เพื่อนของข้าวเองค่ะ” เมื่อเห็นใบหน้างงของพี่ชาย เธอจึงช่วยแก้ความกระจ่างให้
จังหวะที่พลอยไพลินหันไปหาพี่ชายของเพื่อนใหม่ สิ่งที่พบเห็นทำให้เธอแทบลืมหายใจ ดวงตาคมดุที่มองมาเป็นเหตุให้หัวใจของเธอเต้นโครมครามราวกับจะหลุดออกมา
“คุณโนอาห์ พลอย คนนี้พี่เพลิงพี่ชายเราเอง ส่วนนี่พี่อลันจ่ะ” เสียงใสของรวงข้าวยังคงทำหน้าที่เป็นสื่อกลางในการแนะนำตัวของทั้งสองฝ่าย
“คุณพลอยเหรอครับ?” พี่ชายของเพื่อนหันมาคุยกับพลอยไพลิน
“ค่ะ” เธอขานรับด้วยท่าทางประหม่า และไม่กล้าทักเขาที่ยืนอยู่อีกด้วย
“พวกพี่นั่งด้วยได้ไหม?”
“ค่ะ” เธอรีบเบนความสนใจไปทางอื่นทันที สิ่งที่เธอคิดว่าเขาจะโกรธนั้นผิดถนัด ชายหนุ่มไม่มีแม้แต่ท่าทีจะสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“พี่อลันรับเป็นอะไรดีคะ? ข้าวชงให้”
“อะไรก็ได้ครับ”
เสียงนุ่มทุ้มชวนหลงใหลหากใครได้ฟังก็ต้องเคลิ้ม แต่ไม่ใช่กับพลอยไพลินแน่นอน ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนภายในใจมันร้อนรนราวไฟลุก อึดอัดจนอยากจะอาเจียนออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“น้องพลอยไม่สบายหรือเปล่า?”
“พลอยโอเคค่ะ”
โนอาห์หันไปถามหญิงสาวด้านข้างด้วยความเป็นห่วง มือแกร่งเกลี่ยปอยผมที่ปกหน้าหญิงสาวออกอย่างอ่อนโยน หากคนภายนอกมองมาก็ต้องเข้าใจแน่ ๆ ว่าทั้งสองคนคือแฟนกัน อลันเองก็เช่นกัน
เขามองเธอนิ่ง ๆ แต่ภายในใจเดือดพล่าน เธอปล่อยให้ผู้ชายลูบแก้มไปมาอย่างน่ารังเกียจ เป็นผู้หญิงแต่กลับปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายหนุ่มจับต้อง ทั้ง ๆ ที่มีเจ้าของอยู่แล้ว และเขาก็นั่งอยู่ตรงนี้แต่เธอก็ยังกล้า
“คุณพลอยไม่สบายหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า ๆ ค่ะ แค่ปวดหูนิดหน่อย” เธอละบทสนทนาระหว่างรุ่นพี่สนิทมาหาพี่ชายของเพื่อนสาว
“ไม่ดื่มเหรอครับ?”
“พลอยดื่มไม่เป็นค่ะ”
“พี่เพลิง! ข้าวรู้นะว่าคิดอะไรอยู่ หยุดความคิดนั้นเลยนะ พลอยเป็นคนดีเกินกว่าจะคู่ควรกับพี่” เสียงใสของเพื่อนรักดังแข่งกับลำโพงจนเธอขัน
“ยัยข้าว!”
“.....”
“คุณพลอยมีแฟนหรือยังครับ?”
คำถามที่ถูกถามนั้นยากเกินกว่าเธอจะตอบได้ เธอควรจะตอบว่าอะไรดีล่ะ มีแล้วก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่เชิง ทุกสายตาเพ่งมองมาที่เธอทันทีที่เพลิงถามจบ พลอยไพลินก็หันไปมองอลันอย่างอัตโนมัติเช่นกันราวกับต้องการตัวช่วย
“พี่เพลิง!”
“ก็พี่จริงจังอ่ะ”
“เอ่อ...พลอยมีคนที่พลอยรักอยู่แล้วค่ะ”
หญิงสาวตอบคำถามออกไปด้วยความสัตย์จริง เธอมีคนที่รักอยู่แล้วนั่นก็คืออลัน และหากหญิงสาวมองกลับไปที่เจ้าชีวิตของเธอสักนิด ก็คงจะได้เห็นรอยยิ้มมุมปากนั้นที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อของเขา
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีแฟนไม่ใช่เหรอ?”
ความหนักใจถาโถมเข้ามาอีกครั้ง มือเรียวจับกันแน่นด้วยความกดดัน โนอาห์มองพฤติกรรมของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง เขาจึงจับมือเธอไว้เพื่อให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
“พี่เพลิงพอแล้ว เพื่อนข้าวกลัวหมดแล้ว” รวงข้าวเอ่ยปรามพี่ชาย พร้อมกับเดินมาดึงพี่ชายไปนั่งข้างเธอ
กลายเป็นว่าตอนนี้หญิงสาวนั่งข้างชายหนุ่มที่เธอรัก เหมือนกับว่าสวรรค์สนุกที่ได้กลั่นแกล้งเธอเสียอย่างนั้น
“เดี๋ยวพี่มานะน้องพลอย ขอออกไปรับโทรศัพท์ก่อน แม่โทรมาน่ะ”
“อ๋อ...โอเคค่ะ”
คำบอกของรุ่นพี่ที่สนิทเหมือนกับออกซิเจนที่กำลังระเหยหมดไปเรื่อย ๆ แต่ก็ทำได้เพียงรวบรวมสติให้กลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง
“ไปไหน?”
“พลอย ๆ เดี๋ยวเรามานะ เอาพี่ชายไปสั่งสอนแป๊บ พี่อลันคะข้าวฝากเพื่อนสักครู่นะคะ”
“ครับ”
และเหมือนสวรรค์ก็ยังคงสนุกอยู่ที่ได้แกล้งเธอแบบนี้ ทั้งโต๊ะเหลือเพียงเขากับเธอที่นั่งอยู่ พลอยไพลินเลือกที่จะมองแก้วน้ำส้มแทนการหันไปมองหน้าเขา
“เพื่อนฉันไม่ดีเหรอ? ทั้งหล่อ ทั้งรวย”
“คุณอลันหมายถึงอะไรเหรอคะ?” หญิงสาวถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เธอปฏิเสธไอ้เพลิงเมื่อกี้”
“พลอยมีคนรักแล้วค่ะ”
“ใคร? ฉันเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเย้ยหยันไม่ต่างจากสายตาที่มองอย่างดูถูก
“.....”
เธอควรตอบอย่างไรล่ะ ตอบตามความจริงเหรอ หากต่อไปแล้วได้อะไรเขาจะรักเธอกลับไหม
“ถ้ามันคือฉันจริง ๆ ก็หยุดซะ เพราะฉันไม่เคยรักเธอ และไม่คิดที่จะรักด้วย”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบราวกับว่ามันเป็นประโยคธรรมดาประโยคหนึ่ง แต่เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นไม่ต่างอะไรจากมีดแหลมคมกรีดลงกลางหัวใจเธอเลย
“พลอยไม่เคยขอให้คุณรักตอบ แต่ถ้าเลือกได้พลอยก็คงไม่รักคนอย่างคุณหรอกค่ะ โอ๊ย!”
“.....”
“ไปไหนคะคุณอลัน?”
ข้อมือเล็กถูกฉุดกระชากไปตามแรงอารมณ์ของเขา เธอทำได้เพียงเดินตามเพราะไม่อาจเพราะพันธนาการที่ข้อมือได้ ก่อนจะมารู้ตัวอีกทีเธอก็ถึงที่รถของเขาแล้ว อลันยัดร่างเล็กเข้าไปในตัวรถทันทีที่เปิดประตูออก เบาะฝั่งข้างคนขับถูกปรับลงให้กลายเป็นเตียงสำรองตามความต้องการของชายหนุ่ม
“ฉันอยาก”
***
Latest chapter
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 12 ของของฉันก็คือของของฉัน
ใบหน้าหล่อคมก้มลงกระซิบข้างใบหูของเธอแผ่วเบา เสียงนุ่มทุ้มชวนหลงใหลเป็นเหตุให้ขนในกายลุกชูชัน เธอหลับตาสนิทไม่กล้ามองเขาด้วยความกลัวภายในใจ จมูกสันคมฝังลงซอกคอขาวของเธอพร้อมซุกไซร้ด้วยความต้องการของกามอารมณ์พลอยไพลินปล่อยธารน้ำตาให้ไหลตามแรงโน้มถ่วง เขาจะทำแบบนี้กับเธอในสถานที่อย่างนี้จริง ๆ งั้นเหรอ เหตุใดกันเขาถึงได้ใจร้ายมากขนาดนี้ ศักดิ์ศรีของเธอที่เคยมีถูกเขาทำลายจนย่อยยับเลยอย่างนั้นใช่ไหม เหตุใดเขาถึงดูถูกเธอ เขาถึงมองเธอไม่ต่างจากดอกไม้ริมทางแม้แต่น้อย“คุณอลันคะ พลอยขอร้อง” หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยความอ้อนวอนอลันหยุดชะงักกับน้ำเสียงสั่นที่ได้ยิน เขาเงยหน้ามองเธอนิ่งภายในดวงตาว่างเปล่า เมื่อเห็นว่าเขาหยุดการกระทำเธอจึงลืมตาขึ้น ทำให้เธอและเขาสบตากันอัตโนมัติ ดวงตากลมโตที่สั่นระริกสบกับดวงตาดุคมที่น่ากลัว ก็คงต้องเป็นเธอที่แพ้ไป ใบหน้าหวานเบนหนีหลบสายตานั้นทันที“เช็ดน้ำตาแล้วนอนอ้าขากว้าง ๆ อย่างที่เธอถนัด”เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยการดูถูกก่อนจะก้มลงไปทำกิจกามเดิมที่เขาหยุดไว้ มือแกร่งปลดชุดของหญิงสาวออกอย่างชำนาญ ท่อนบนเปล่าเปลือยขาวโพลนจึงปรากฏแก่สายตาของเขา เรียวปาก
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 11 มีเจ้าของแล้ว
ดวงตากลมโตมองสถานที่บันเทิงเบื้องหน้าด้วยหัวใจเต้นรัว เธอรู้สึกประหม่าอย่างที่สุดเนื่องจากไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้มาก่อนในชีวิต พลอยไพลินอยู่ในชุดกางเกงยีนสีเข้มทรงสกินนี่ ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีเทาพอดีตัว ผมยาวสลวยถูกปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาเพื่อเสริมความมั่นใจ“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องพลอย เข้าไปข้างในเถอะ ข้าวบอกว่าจองโต๊ะไว้ให้แล้ว”“โอเคค่ะ”หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเรียกความมั่นใจ เธอก้าวตามร่างสูงของโนอาห์ไปติด ๆ เพราะกลัวคลาดกัน บรรยากาศด้านในชวนให้กระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มทำให้เธออึดอัด ผู้คนมากมายต่างโชว์ลวดลายโยกย้ายส่ายเอวเข้ากับจังหวะดนตรี สาวสวยหลายคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายหนุ่มสัมผัสตามอำเภอใจ โดยที่หล่อนไม่ได้ขัดขืน เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เป็นที่สุด“พลอยทางนี้ ๆ”ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกที่ได้ยินไม่ถนัดนัก เธอเห็นเพื่อนที่นั่งรออยู่พอดีจึงเดินไปหารวงข้าวอย่างไว“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?” รวงข้าวเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน“เราไม่เคยมาที่แบบนี้น่ะ เลยประหม่านิดหน่อย”“อ๋อ...ใจเย็นนะ ผ่อนคลายเลย ส
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 17 เรื่องราวความลับ
บทเพลงรักที่แสนทรมานหัวใจผ่านพ้นไปอย่างยาวนานสำหรับพลอยไพลิน ไร้ซึ่งเสียงสนทนาหรือแม้กระทั่งเสียงปลอบโยนสำหรับหญิงสาว เขาตักตวงความสุขความหอมหวานจากร่างเล็กจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องหยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มนวลด้วยความอึดอัด เธออยากจะออกไปจากจุดนี้เหลือเกิน ติดแต่ว่าหัวใจมันยังเรียกร้องที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง แม้จะเศร้าที่ต้องแอบขโมยอ้อมกอดจากคนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเศร้าที่ต้องคอยลอบมองรอยยิ้มที่เขายิ้มให้คนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้เห็นมัน หากเลือกได้จริง ๆ เธอก็คงยอมกลายเป็นคนเลวแบบนี้ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอร่างเล็กลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอสะบัดความช้ำออกจากหัวใจโดยปล่อยให้สายน้ำชำระล้างมันให้หมดสิ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็พาร่างของตัวเองกลับมานอนที่เดิมจนเคลิ้มหลับไป***เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสนะสำหรับเธอ พลอยไพลินตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาด้านล่างเครื่องปรุงอาหารเช้าสำหรับตัวเธอเองและพวกเขาตุบ!“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ด้วยความเพลิดเพลินกับการทำอาหาร ทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตผู้มาใหม่ หญิงสาวร่างเล
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 10 สนามอารมณ์
รถคันหรูของอลันจอดสนิทที่ลานจอดรถวีไอพีห้างดังของประเทศ พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอก ตลอดเวลาบนรถเธออึดอัดจวนอาเจียนเพราะความมวนท้อง เขาทั้งคู่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่สิ...เธอคือส่วนเกิน และหากเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม“คุณอลันคะ...” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาด้วยความประหม่า“?” เขาไม่ได้ขานรับเพียงแค่หันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ“พลอยขออนุญาตไปเดินแยกได้ไหมคะ?” หลังจากถามคำถามออกไปเธอก็เม้มปากสนิทรอลุ้นคำตอบ“ที่ให้มาด้วยเพราะเธอต้องถือของให้วิเวียน ไม่ได้ให้เดินเที่ยว เข้าใจนะ!”วาจาประกาศิตกล่าวจบเขาก็เดินจูงมือคนรักนำไปทันที หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกน้อยใจ ประโยคที่เขาเอ่ยบอกเธอเมื่อครู่ชัดเจนจนไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่ม ขาเรียวจึงเดินตามไปอย่างไม่รีรอเพียงเวลาไม่นานมือเล็กก็เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนล้นมือ เธอรู้สึกว่าของมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่คนรักของเขาก็ไม่ได้ซื้อของเพิ่ม นั่นอาจเป็นเพราะว่าแขนของเธอเริ่มล้าตามกาลเวลา ดวงตากลมมองร่างสูงของสามีทางพฤตินัยอย่างเว้าวอน หวังไว้ว่าเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือเธอสักนิด แต่เปล่าเลย...เปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้เ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่
ครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น(อยู่ไหน?)“คุณอลันเหรอคะ?”(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง(ใช่ ทำไม?)“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)“ค่ะ”เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้วจริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ“พลอย”“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”“เปล่าหรอกค่ะ”“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่น
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 8 นัดผู้ชายไว้ก็ไม่บอก
ร่างสูงเคลื่อนตัวมาใกล้ร่างเล็กเรื่อย ๆ จนเธอต้องถอยหนีพลางหลับตาปี๋ไปด้วย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกิดเสียงดังไปถึงหูของเขา อลันกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังห่างออกไปเมื่อรู้สึกว่าเขาห่างออกไปแล้วเธอจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะจัดระเบียบตัวเองให้เข้าที่ ใบหน้าสวยก้มลงต่ำพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพบว่าเลยเวลาหกโมงครึ่งมาแล้ว พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมา เบา ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไปทำงานสายอีกแล้ว“ออกไปได้แล้ว” เขาพูดเสียงเรียบหญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ หรือเขาแค่ต้องการแกล้งเธอเท่านั้น หากเป็นอย่างที่เธอคิดเขาคงเป็นบุคคลที่ใจร้ายมาก ๆ อย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อนขาเรียวก้าวออกมาจากห้องช้า ๆ เพราะกลัวเสียมารยาท แต่เมื่อพบพ้นอาณาเขตของเขาแล้วเธอจึงรีบวิ่งทันที แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องสายแต่คงจะดีกว่าหากไม่สายมาก“พลอย จะรีบวิ่งไปไหน เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มารดาของเธอเอ่ยทัก“คือ...พลอยสายมากแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ คุณลุงสวัสดีค่ะ คุณแม่คะ พลอยไปนะคะ” เธอเอ่ยอย่างร้อนรน“ไปไงล่ะหนูพลอย?”“รถโดยสารค่ะ”“พลอยลูก ตั้งสติก่อน เดี๋ยววันนี้ขอให้ลุงสมหมายไปส่ง มากินข้าวมา” มารดาของเธอปรามเมื่อเห็นท่าทีของ
You may also like
ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา139.7K viewsหนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ
ดั่งสายน้ำ80.6K viewsรอวันหย่า คุณสามีร้าย
เงียบสงัด291.6K viewsเมียในสมรส
ลำเจียก20.2K viewsข้ามเส้นมาเล่นเพื่อน
เดย์ไลลา8.5K viewsแค่เมียคนใช้
ดอกอ้อลู่ลม2.1K viewsชังรักเมียรับใช้
ดอกอ้อลู่ลม829 viewsพลีกาย
ฤกษ์รัก62 views
