All Chapters of พันธะลงทัณฑ์: Chapter 1 - Chapter 10

“ออกไปได้แล้ว” น้ำเสียงราบเรียบเย็นชาถูกส่งมาทำร่างเล็กสะดุ้ง ก่อนจะตอบรับอย่างไว“ค่ะ”มือเรียวหยิบเสื้อผ้าที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นมาใส่ด้วยความว่องไวเพราะกลัวเขาจะโกรธ ทันทีที่ประตูปิดลงน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจก็พลันไหลลงมาอย่างไม่อาจกลั้นได้ แม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกก็จริง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เธอไม่ทุกข์ใจ แม้จะเป็นความผิดที่เธอไม่ได้ก่อ แต่หากการทำเช่นนี้ทำให้เขาเลิกอาฆาตแค้นผู้เป็นมารดาของเธอได้ เธอก็ยินดีจะทำโดยไม่เกี่ยงงอนพลอยหรือพลอยไพลินเดินกลับมาที่ห้องนอนของเธอด้วยความเหนื่อยล้า เรื่องระหว่างเขากับเธอเป็นความลับสุดยอดที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ได้ เขาย่ำยีความบริสุทธิ์ของเธอจนย่อยยับ แต่เธอกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลย***อลันคือลูกชายคนโตของคุณอเล็กซานเดอร์ แม่ของเขาเสียชีวิตเพราะแม่ของเธอนั่นคือเรื่องจริงที่เธอต้องทำใจยอมรับ แม่ของเธอและแม่ของเขาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยวัยมัธยม วันนั้นเป็นวันเกิดของน้าลิลลี่ แม่ของเธอมาร่วมงานนี้ด้วย เธอไม่ทราบว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สิ่งที่เธอรู้คือในตอนเช้าคือน้าลิลลี่เห็นแม่ของเธอนอนเตียงเดียวกับคุณลุง อเล็กซ์ โดยที่แม่ของเธอและคุณลุงต่าง

พลอยไพลินเดินไปหาเขาตามคำเรียกหา โดยปกติแล้วเธอเองก็ไม่ได้ชอบเผชิญหน้ากับเขาเท่าไหร่นัก เพราะแววตาที่น่ากลัวนั่นแหละ ทำให้เธอคอยเอาแต่หลบหลีก“คุณอลันเรียกหาพลอยมาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ?”“ไปซื้อของกับฉัน ไปรับวิเวียนด้วย รู้ใช่ไหมว่าควรทำตัวยังไง?” เขาถามเสียงเรียบ“ทราบค่ะ ถ้าอย่างนั้นพลอยขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่นะคะ”“อืม”เมื่อเขาอนุญาตเธอก็รีบไปที่ห้องตัวเองทันที เพราะกลัวเขาจะรอนาน จริง ๆ มันก็เป็นเรื่องยากนักที่จะต้องทำเป็นเฉยชากับผู้ชายที่นอนด้วยทุกค่ำคืน อีกทั้งยังต้องไปพบเจอกับคนรักของเขาอีก แต่ที่ยากที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องของความรู้สึกเธอ มันห้ามได้จริงเหรอ ที่จะไม่รักผู้ชายที่มอบกายบริสุทธิ์ให้ หลายคนอาจจะทำได้ แต่เธอทำไม่ได้หญิงสาวใช้เวลาไม่นานนักเธอก็เปลี่ยนมาอยู่ในชุดลำลองพร้อมออกจากบ้าน กางเกงยีนส์สีเข้มทรงสกินนี่กับเสื้อยืดพอดีตัวสีขาวลายน่ารักถูกใช้เป็นตัวเลือก ผมยาวปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีสันเล็กน้อยไม่ให้ดูเข้มจนเกินไป“เสร็จแล้วค่ะ”“.....”เขาไม่ได้ตอบอะไรเธอ เพียงแค่เดินนำไปที่รถยนต์คันหรูของเขาเท่านั้น ขาแกร่งก้าวยาวโดยไม่ได้สนใจว่าเธอจะตามทั

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หน้าที่เก็บของก็คงไม่พ้นพลอยไพลิน แต่เธอก็ไม่ได้เกี่ยงงอนอะไรแม้แต่น้อย หญิงสาวจัดการเก็บทุกอย่างเข้าที่ตามกำลังที่จะเก็บได้ ส่วนพวกเตาปิ้งย่างก็คงต้องวางไว้อย่างนั้นรอตอนเช้าให้คนงานผู้ชายมาเก็บเมื่อยกจานชามและของใช้สำหรับปาร์ตี้มาถึงครัวแล้วเธอก็จัดการล้างจนสะอาดทุกใบ เวลาก็ล่วงเลยมาจนดึกดื่นหากแต่คุณ ๆ ของบ้านยังไม่ยอมเข้านอนเสียที เธอก็ยังไม่มีสิทธิ์นอนเหมือนกัน เนื่องจากคุณวิเวียนแฟนของคุณอลันมานอนที่นี่ เธอก็เบาใจเรื่องนั้นไปได้ ทำให้เธอไม่เร่งรีบนักที่จะพักผ่อนเร็ว“พลอย...” เสียงคุณหนูของบ้านดังมาจากห้องโถงเล็ก“คะ?”“อยากได้น้ำส้ม เอาแบบหวาน ๆ พี่วิเวียนอะไรไหมคะ?” หล่อนหันมาสั่งเธอก่อนจะหันไปถามว่าที่พี่สะใภ้“ไม่ล่ะจ่ะ ขอบใจมาก”“พี่อลันล่ะคะ เอาอะไรหรือเปล่า?”“ไม่ครับ” เขาตอบพร้อมปรายตามามองเธอ“แค่นั้นล่ะ เอาแบบหวาน ๆ นะ ถ้าไม่หวานฉันจะเอาสาดหน้าเธอ”“ค่ะ ๆ”พลอยไพลินพยักหน้ารับพร้อมกับเดินไปหยิบน้ำส้มมาให้เธอ จริง ๆ เธอไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ หากแต่จิตใต้สำนึกมันบอกให้เธอทำ อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อเป็นการชดใช้สิ่งที่แม่ของเธ

เช้าวันใหม่อากาศสดใสรับฤดูใบไม้ผลิ หากแต่จิตใจของหญิงสาวไม่ได้สดใสไปด้วยเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่เธอต้องรีบตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเธอขยับที่ทำงานไปไกลและเส้นทางลำบากกว่าเดิม พลอยไพลินตื่นในเวลาตีสามครึ่ง ทั้งที่พึ่งได้นอนไปตอนตีหนึ่งกว่าเพราะถูกรบกวนจากลูกชายเจ้าของบ้านเธอจัดการเก็บพับที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย ความอ่อนเพลียบวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นเหตุให้เธอเซถลาไปตามทางระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวหยุดนิ่งพร้อมกับหายใจเข้าปอดลึกเพื่อตั้งสติมือเรียวยกขึ้นอังหน้าผากเมื่อรู้สึกถึงอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ไอร้อนที่แผ่ทั่วร่างกายทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอป่วยหรือเปล่า แต่มีเวลาคิดไม่นานนักเธอจำเป็นต้องรีบไปอาบน้ำเพราะหากช้ากว่านี้อาจทำให้เข้างานสายได้ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากพลอยไพลินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ขาเรียวก้าวไวไปเปิดประตูเพราะกลัวคนมาใหม่จะรอนานแม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม บานประตูเปิดออกเผยให้เห็นผู้เป็นแม่ทำให้เธอโล่งใจขึ้น“เสร็จแล้วเหรอลูก เพิ่งจะตีห้าเองนะทำไมตื่นไวจัง?”“ค่ะ พลอยกลัวไปทำงานสายน่ะค่ะ”“มา...แม่ทำผมให้”

ครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น(อยู่ไหน?)“คุณอลันเหรอคะ?”(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง(ใช่ ทำไม?)“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)“ค่ะ”เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้วจริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ“พลอย”“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”“เปล่าหรอกค่ะ”“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่น