ตอนที่ 13 ถึงเวลาทำหน้าที่

 “ไปไหนมาน้องพลอย?”

“ขอโทษทีค่ะพี่โนอาห์ พอดีพลอยหลงทางนิดหน่อย โชคดีที่เจอคุณอลันเขาเลยนำทางมา”

“อ๋อ...หน้าซีดเลย ไม่สบายแน่ ๆ ขึ้นรถเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ค่ะ ๆ”

อย่างน้อยเธอก็ยังโชคดีที่มีรุ่นพี่คนสนิทคนนี้ โนอาห์คือรุ่นพี่ที่ดีกับเธอมาก ๆ จนเธอเองก็ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณนี้อย่างไร

“แล้วคุณข้าวล่ะ?”

“อ๋อ...เราแยกกันหาพลอย ข้าวหาข้างใน พี่ไปหาด้านนอก แต่ไม่ต้องห่วงนะ พี่ไลน์ไปบอกข้าวแล้วว่าเรากำลังกลับ”

“อ๋อ...โอเคค่ะ พลอยขอโทษอีกทีนะคะพี่โนอาห์ที่ทำให้เป็นห่วงและวุ่นวายกันไปหมดเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเหตุสุดวิสัย ช่างมันเถอะ”

“ขอบคุณนะคะ”

ร่างสูงฝั่งคนขับทำหน้าที่หักพวงมาลัยเพื่อเคลื่อนรถออก เขาไม่อยากคาดคั้นเพราะกลัวเธอจะกดดันไปมากกว่าเดิม แค่มองแววตาก็รับรู้ได้ว่ารุ่นน้องคนนี้คิดอะไรกับผู้ชายคนนั้น เขายอมรับแบบแมน ๆ ว่าเขาหลงรักพลอยไพลิน แต่หากไม่ได้ต้องการครอบครองเพียงแค่อยากปกป้องดูแลเธอเท่านั้น

“น้องพลอย...”

เสียงเรียกแผ่วเบาของโนอาห์ ดึงสติเธอให้หันไปมอง ก่อนที่หญิงสาวจะระบายยิ้มออกมาอ่อน ๆ ให้กับเขา

“ไม่มีอะไรหรอก”

“มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะพี่โนอาห์ พลอยอยากฟัง”

“.....”

ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับปรับสีหน้าให้จริงจัง แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยากครอบครองเธอ แต่ถ้าเขายังคงเป็นแค่เพื่อนอยู่แบบนี้ ก็คงไม่มีสิทธิ์อะไรจากไปดูแลเธอได้เต็มที่แน่นอน เขาควรลองดูสักตั้ง

“น้องพลอย...พี่รู้นะว่าน้องพลอยคิดอะไรกับคุณอลัน และพี่ก็รู้ว่าน้องพลอยน่าจะพอรู้สึกบ้างว่าพี่คิดอะไรกับน้องพลอย คือพี่...”

“พี่โนอาห์...หยุดความคิดนั้นเถอะค่ะพลอยขอร้อง พลอยไม่ได้คิดอะไรกับพี่โนอาห์เกินเลย พลอยมีความสุขมากที่พี่โนอาห์ดูแลพลอยเป็นอย่างดี จนพลอยก็ไม่รู้ว่าชาติไหนจะชดใช้ให้หมด แต่คงจะไม่ดีแน่หากเราจะเป็นแฟนกันทั้งที่ต้องฝืนใจ พี่โนอาห์เข้าใจพลอยใช่ไหมคะ?”

เธอไม่รอให้เขาพูดจบก็พูดแทรกขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาความแข็งแกร่งความกล้านี้มาจากไหน เธอทนไม่ไหวหรอกที่จะฝืนใจตัวเอง

“น้องพลอยรักคุณอลันมากเลยใช่ไหม?” 

“พะ...พลอย...พลอยไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยจริงๆ พลอยรู้ว่ามันผิด อึก...และก็รู้อีกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะหันมารักพลอยตอบ แต่เรื่องบางเรื่องพลอยก็ไม่ใช่ผู้กำหนด เอ่อ...ขอบคุณพี่โนอาห์ที่มาส่ง ขับรถดี ๆ นะคะ”

เป็นจังหวะเดียวกับที่รถจอดสนิทหน้าบ้านเธอ ร่างเล็กจึงรีบปลีกตัวมาทันทีเพราะบรรยากาศที่อึดอัดเกินจะทนไหว มือเรียวโบกมือลาให้รุ่นพี่คนสนิทพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้เขาด้วย

“เฮ้อ...ขอโทษจริง ๆ นะคะพี่โนอาห์”

เมื่อรถของรุ่นพี่คนสนิทเคลื่อนตัวออกไปไกลแล้วหญิงสาวจึงเดินเข้าบ้านโดยไม่ลืมดูนาฬิกาด้วย เธอโล่งใจขึ้นมาอีกนิดเมื่อพบว่ายังไม่เลยช่วงเวลาที่เขากำหนด

***

ชายหนุ่มกลับเข้ามาในผับชื่อดังของเพื่อนรักอีกครั้ง เขายังไม่สุดกับปาร์ตี้แสนสนุกที่เพิ่งเริ่ม มือแกร่งยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นกระดกราวกับว่ามันคือน้ำเปล่า

“ไอ้อลัน กูจีบน้องพลอยดีเปล่าวะ?”

คำถามของเพื่อนสนิททำให้เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ปกติแล้วเพื่อนเขามันเสือผู้หญิง คบใครก็ไม่ได้จริงจังถึงขั้นมาปรึกษาเช่นนี้

“มึงชอบเธอจริงเหรอ?” เขาถามกลับเสียงเรียบ

“กูรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น”

“จืดชืด” เขาพูดแทรกขึ้นก่อนจะกระดกแก้วเหล้าในมืออีกครั้ง

“แต่กูว่าน้องพลอยเหมาะจะเป็นแม่ของลูกมากๆ ดูเรียบร้อย ยัยข้าวก็บอกว่าน้องพลอยนิสัยดีมาก ๆ อ่อนหวานใจดีเรียบร้อย”

“เหอะ...อย่าเลย กูว่าเชื้อไม่ทิ้งแถวหรอก” ชายหนุ่มยังคงโฟกัสเบื้องหน้าโดยไม่ได้สนใจคู่สนทนา

“คืออะไรวะ กูงงกับคำพูดมึง มึงรู้จักเขาเหรอ?”

“ดีเลยล่ะ แม่ของเขาทำให้แม่กูตรอมใจตาย”

“เดี๋ยวนะ ไอ้อลัน...อย่าบอกนะว่าน้องพลอยคือ...”

“เออ!”

แม้คำพูดที่ออกมาจะฟังดูราบเรียบ แต่ภายในใจหัวใจแกร่งกับแตกต่าง ยิ่งพูดถึงสาเหตุการจากไปของมารดาบังเกิดเกล้าทีไร ไฟโกรธในกายก็ยิ่งปะทุขึ้น แม่เลี้ยงของเขาใช่ว่าจะไม่ดี หล่อนดีมากทั้งเรื่องการดูแลบ้าน ดูแลพวกเรา รวมไปถึงการดูแลคุณพ่อของเขาด้วย แม้จะดีมากแค่ไหนแต่ก็ยังไม่ดีพอที่จะลบล้างตราบาปที่หล่อนเป็นคนสร้างขึ้นได้เลย

“เหี้ย กูเพิ่งรู้ ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งนานว่ะ”

“ก็มึงไม่ได้ถาม”

“โห่...กูต้องถามด้วยเหรอว่ะ มึงอ่ะต้องเป็นคนบอก”

“เออ กูผิดเองที่ไม่ได้บอก”

“แต่ทำไมกูไม่รู้สึกถึงความร้ายกาจของน้องพลอยเลยว่ะ เธอดู เงียบ ๆ นิ่ง ๆ” พระเพลิงถามเพื่อนเสียงเรียกพลางกระดกเหล้าเข้าปาก

“ใครมันจะบ้าโชว์ความร้ายกาจออกมาให้คนอื่นเห็น มึงไม่เคยเจอเหรอ ผู้หญิงหงิม ๆ นั่นแหละร้ายลึก?”

“เออก็จริงว่ะ แต่ดูไอ้หน้าอ่อนนั่นก็ชอบน้องพลอยอยู่เหมือนกันนะ กูเห็นดูแลดีเชียว”

“....” อลันเงียบไม่ตอบ แต่สองมือกำแน่นเมื่อนึกไปถึงความสนิทสนมของสองคนนั่น

“ว่าแต่มึงเถอะแต่งเมื่อไหร่ เห็นตอนนั้นบอกเร็ว ๆ นี้”

“ก็เร็ว ๆ นี้แหละ รอกูจัดการธุระทุกอย่างให้เข้าที่ก่อน”

“ถ้าตอนนั้นคุณวิเวียนเจอกูก่อน มึงคงไม่มีสิทธิ์หรอกไอ้หน้าเหี้ยม”

“หึ ๆ ละเมอเหรอมึงอ่ะ กูจะกลับแล้วนะ”

“รีบไปไหนล่ะไอ้สัส”

“กูก็มีธุระของกูบ้างแหละ ไว้เจอกันใหม่ รีบมีเมียดี ๆ สักคนจะได้ไม่ต้องเป็นภาระเพื่อน”

“เออ ๆ กลับดี ๆ”

เมื่อร่ำลากับเพื่อนเสร็จแล้วเขาก็เดินออกมาทันที ปกติการมาสังสรรค์แบบนี้หากงานไม่เลิกคนอย่างเขาก็ยังไม่กลับ แต่วันนี้เป็นกรณียกเว้น เขายังมีภาระให้ต้องกลับไปจัดการ

เขาใช้เวลาไม่นานในการพาตัวเองกลับมาถึงคฤหาสน์ที่เป็นสถานที่ให้ความอบอุ่นหากแต่เป็นแต่ก่อนไม่ใช่ตอนนี้ ภายในบ้านปิดไฟมืดสนิทบ่งบอกว่าทุกคนคงหลับแล้ว เขาจึงยกนาฬิกาขึ้นมาดูพบว่าเป็นเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ

ชายหนุ่มเดินไปหยุดที่หน้าห้องหญิงสาวก่อนจะไขกุญแจสำรองเข้าไปโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน ภายในห้องของเธอมืดแต่ยังคงมีแสงไฟสลัวที่ส่องมาจากนอกหน้าต่าง ร่างเล็กที่นอนหลับบนเตียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

อลันถือวิสาสะเสียมารยาทเปิดไฟในห้องเพื่อให้ความสว่างแก่เขา และเป็นเหตุให้เธอที่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมา

“คุณอลัน”

“ถึงเวลาทำหน้าที่แล้ว”