All Chapters of เกิดใหม่ครั้งนี้ต้องมีความสุข: Chapter 161 - Chapter 170

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จทุกคนในบ้านก็ลงไปทำงานที่ทุ่งนา ส่วนสะใภ้ใหญ่นั้นเมื่ออยู่กับแม่เฒ่าหยางสองคน เธอก็แสดงความคิดเห็นทันที คนอย่างเธอไม่มีวันถูกเอาเปรียบอย่างแน่นอน“คุณแม่คะ ฉันว่าตอนนี้บ้านเราก็มีครอบครัวของน้องรองมาอยู่ด้วยแล้ว ทำไมถึงไม่ให้สะใภ้สี่ลงมาช่วยงานที่ทุ่งนาละคะ เราจะได้แต้มค่าแรงเยอะๆ อีกอย่างน้องรองกับภรรยาก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วด้วย คนเมืองอย่างหล่อนจะให้มาทำงานที่ทุ่งนา ฉันว่าหล่อนคงไม่ยอมหรอกค่ะ” สะใภ้ใหญ่พูดกรอกหูแม่สามี“แล้วใครจะเลี้ยงเด็กล่ะ ไหนจะอาเหว่ยอีกเขายังเล็กอยู่เลยนะ” แม่เฒ่าหยางไม่เห็นด้วยกับความคิดของสะใภ้ใหญ่เท่าไหร่“คุณแม่คะ น้องรองกับภรรยาตั้งสองคน จะดูเด็ก ๆ ไม่ได้เลยหรือคะ คุณแม่จะให้หล่อนอยู่บ้านสบายๆเป็นคุณนายอย่างเดียวหรืออย่างไรกัน ฉันละเจ็บใจแทนคุณแม่ เรื่องที่หล่อนทำเป็นมองไม่เห็นว่าแม่สามีลงมาทำงานที่ทุ่งนา แต่ตัวเองกลับนอนอยู่บ้านเฉยๆ” สะใภ้ใหญ่ไม่มีทางโดนเอาเปรียบอย่างแน่นอน“พูดจาเหลวไหล อีกไม่นานเอาเฉิงก็ต้องไปทำงานแล้ว เพียงแค่ช่วงนี้เขาลากลับบ้านเท่านั้น อีกอย่

เมื่อเข้ามาภายในห้องก็พบเข้ากับสามี ที่ตอนนี้เขานั้นกำลังใช้พัดไล่ยุงให้กับลูกชาย ที่บ้านนี้ถือว่ามียุงชุกมากทีเดียวถึงแม้ว่าจะไม่มีฝนตกน้ำขังก็ตาม “สงสัยจะต้องหาตะไคร้มาจุดไล่ยุงแล้วล่ะค่ะ กลางวันไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่กลางคืนนี่สิคะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ไม่ได้เลย ฉันกลัวว่าลูกอาจจะป่วยเข้าสักวัน” หลี่เล่อเยียนเดินเข้าไปนั่งข้างๆที่ลูกชายของเธอกำลังนอนหลับอยู่“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยจัดการเถอะครับ” หยางหมิงเฉิงเห็นภรรยาทำงานบ้านมาครึ่งวัน เธอยังไม่ได้พักเลยด้วยซ้ำ เข้ามาในห้องแทนที่เธอจะนอนพักสักหน่อยก็มาชวนเขาเผาหญ้าไล่ยุงเสียแล้ว“ทำวันนี้เลยเถอะค่ะ คืนนี้จะได้นอนได้ พรุ่งนี้เข้าเมืองไปหาผงมาโรยรอบ ๆ บ้านด้วยนะคะ นอกจากยุงแล้วมดก็เยอะมากค่ะ แต่โรยแค่รอบนอกก็พอไม่ต้องเอาเข้ามาโรยในบ้าน ฉันกลัวว่าเด็ก ๆ จะเผลอไปจับแล้วจะเกิดอันตรายน่ะค่ะ” หลี่เล่อเยียนสำรวจภายในบ้านแล้ว แม้ว่าบ้านจะสะอาดแต่ก็ยังไม่ค่อยถูกสุขลักษณะเท่าไหร่ “ก็ได้ครับ งั้นก็รอให้ลูกตื่นก่อนแล้วกัน” หยางหมิงเฉิงรับปากภรรยา เธอเป็นพวกย้ำคิดย้ำ

หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยว่าหยางหมิงเฉิงจะพูดเรื่องสำคัญอะไร ถ้าเดาไม่ผิดก็คงหนีไม่พ้นเรื่องวันนี้อย่างแน่นอน"วันนี้ผมอยากจะมาชี้แจงเรื่องที่ผมและภรรยาย้ายมาอยู่ที่บ้านชั่วคราวน่ะครับ ตามที่จดหมายผมเขียนส่งมาบอกก่อนหน้านั้นแล้ว ว่าอยากจะพาเล่อเยียนและลูกชายมากราบไหว้บรรพชน ผมจึงต้องย้ายงานมาประจำการที่นี่ชั่วคราว ซึ่งกำหนดกลับนั้นยังไม่แน่ชัดอาจจะต้องดูที่ผลงานและทางต้นสังกัดว่าจะเรียกตัวกลับได้ช่วงไหนผมและภรรยาเรามาอยู่ที่นี่ไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าเรามาในฐานะแขก แต่เรามาในฐานะลูกหลานตระกูลหยางคนหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งคือผมอยากจะให้ทุกคนใช้ชีวิตกันเหมือนที่ผ่าน ๆมา ในตอนที่พวกเรายังไม่อยู่กันที่นี่ ผมจะแยกครัวออกมาทำอาหารกินเองต่างหากครับ เพื่อความสบายใจของทุกคน " หยางหมิงเฉิงยังไม่ทันจะพูดจบ พ่อเฒ่าหยางก็พูดแทรกมาเสียก่อน“แยกครัวอะไรกัน บ้านไหนทำกันแบบนั้นบ้าง อยู่บ้านเดียวกันก็ต้องกินข้าวหม้อเดียวกันสิถึงจะถูก” พ่อเฒ่าหยางเดิมทีไม่ค่อยออกความเห็นในบ้านเท่าไหร่ เขามีหน้าออกไปทำงานนอกบ้านมากกว่า แต่เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่พ

การอยู่ร่วมกันกับคนหมู่มากยิ่งต้องมีความเกรงใจให้ต่อกัน อีกอย่างเธอทำใจใช้สบู่ร่วมกับคนอื่นไม่ลงจริง ๆ “ไปไหนมาครับ ผมหาคุณทั่วบ้านเลย” หยางหมิงเฉิงตื่นขึ้นมาก็ไม่พบภรรยา จึงพาลูกชายออกมาตามหา แต่หาจนทั่วบ้านก็ยังหาไม่เจอ “ไปรดน้ำผักที่สวนหลังบ้านมาน่ะค่ะ คุณหิวหรือยังคะฉันจะอุ่นอาหารให้กิน” ในมิติของหลี่เล่อเยียนยังมีหมูหมักเค็ม พร้อมทั้งข้าวอยู่จำนวนมากเลยทีเดียว เพราะเธอออกไปซื้อตุนไว้ที่นอกเมืองกับเหล่าคุณนายทหาร“ยังหรอกครับ ให้บ้านนั้นทำให้เสร็จก่อนก็ได้ครับแล้วคุณค่อยทำ” หยางหมิงเฉิงอยากจะพาภรรยาไปเดินเล่นที่ทุ่งนา เพราะตอนเช้ามักจะมีปลาหนีตายเพื่อหาทางลงไปยังลำธาร“ก็ได้ค่ะ จริงสิคะฉันอยากจะได้นมแพะมาให้ลูกกินในตอนเช้าน่ะค่ะ ถามสะใภ้สี่แล้วเธอบอกว่าถัดไปอีก 2 หมู่บ้านมีสองสามีภรรยาเลี้ยงแพะไว้จำนวนหนึ่ง คุณช่วยไปดูให้ฉันหน่อยได้หรือเปล่าคะ” หลี่เล่อเยียนเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มานึกขึ้นได้ตอนที่ลูกชายของเธอทำท่าว่าเริ่มจะหิวนมแล้ว“ได้ครับ เอาไว้ช่วงสายๆผมจะออกไปถาม

เมื่อได้ยินว่าอาสะใภ้จะสอนหนังสือ เด็ก ๆ ก็เข้าไปในห้องเพื่อเตรียมกระดาษดินสอมาเขียน จะมีเพียงจินเยว่เท่านั้นที่ตอนนี้ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เพราะเธอไม่มีกระดาษเหมือนพวกพี่ ๆ น้อง ๆ“เป็นอะไรไปหรือจ้ะจินเยว่ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น” หลี่เล่อเยียนนั่งรอหลานๆอยู่ที่ลานใต้ต้นไม้หน้าบ้าน เอ่ยเรียกหลานสาวให้เข้าไปหา“เอาที่พี่ก่อนก็ได้จ้ะ” เลี่ยงจินเห็นน้องสาวร้องไห้จึงแบ่งกระดาษให้สำหรับใช้เขียนหนังสือ               “แล้วป้าใหญ่จะไม่ด่าพี่หรือคะ เธอนับหน้ากระดาษไว้นิคะ” จินเยว่พูดไม่ผิด สะใภ้ใหญ่ไม่ได้ว่าอะไรที่หลี่เล่อเยียนนั้นสอนหนังสือให้ลูกสาว แต่สำหรับกระดาษที่ใช้เรียนนั้นเธอจะต้องตรวจนับทุกครั้ง เนื่องจากว่ากระดาษถือว่าเป็นอุปกรณ์สิ้นเปลืองอย่างหนี่ง เบิกกองกลางไม่ได้จะต้องใช้เงินส่วนตัวซื้อเอง“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่จะบอกแม่เอง” เลี่ยงจินสงสารน้องสาวเพราะรู้ดีว่าอาสะใภ้สามไม่ค่อยชอบหน้าอาสะใภ้รองเท่าไหร่“ไม่ต้องหรอกจ้ะเลี่ย