Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ครั้งนี้ต้องมีความสุข: Kabanata 1 - Kabanata 10

วันนี้เธอจะต้องรีบเคลียร์งานที่ค้างอยู่ให้เรียบร้อย เพราะเธอไม่สามารถรู้ได้ว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ ถือว่ายังดีที่ยายเธอได้มาเตือน นับว่าเป็นสัญญาณเตือนที่ดี อย่างนี้ก็มีเวลาให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมใจ สำหรับชีวิตใหม่ที่เธอจะต้องไปเผชิญ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายของเธอมาก แต่ถือว่าตัวเองโชคดี ที่ไม่มีเรื่องให้เป็นห่วงและต้องกังวล เธอไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีคนรักให้อาลัยอาวรณ์ จะอยู่ที่ไหนก็คงไม่ต่างกันมากเท่าไหร่ จะว่าไปแล้วเธออยากจะเอาชีวิตตัวเองเข้าอยู่ในโลกของนิยายด้วยซ้ำไป เพราะบางเรื่องที่เธออ่าน ไม่คิดเลยว่าตัวดำเนินเรื่องจะโง่ถึงเพียงนี้ หรือแม้แต่การหาเงินว่ามันจะมีช่องทางรวยได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น คงต้องแล้วแต่โชคชะตาฟ้ากำหนด ว่าเธอจะมีโชคมากน้อยเพียงใดหลังจากช่วงเช้า หลี่เล่อเยียนเคลียร์งานที่ค้างเรียบร้อย เธอได้ทำการลางานครึ่งวัน ในการเตรียมตัวซื้อของ โดยแจ้งกับที่ทำงานว่าไม่ค่อยสบาย ซึ่งสภาพของเธอตอนนี้ ถ้าบอกว่าป่วยหนักคงจะมีคนเชื่อเกินครึ่ง หลี่เล่อเยียนมุ่งหน้าไปตลาดค้าส่งที่ใหญ่ที่สุดก่อน เพื่อทำการซื้อของ โดยเธอเดินไปยังร้านค้าข้าวขนาดใหญ่ เธอทำการสั่งข้าว

หลังจากที่สำรวจสิ่งของติดตัวของเจ้าของร่างเดิมแล้ว หลี่เล่อเยียนก็ลุกขึ้นไปชำระร่างกาย ดูท่าทางเมื่อคืนนี้คงไม่ได้อาบน้ำเป็นแน่" ไม่ว่าเธอจะได้ยินฉันหรือไม่ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันขอสัญญาว่าจะทำให้ร่างของเธอร่างนี้มีความสุข ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี ไม่ทำให้เธอมัวหมอง ขอเธอไปสู่ภพชาติที่ดี "หลี่เล่อเยียนให้คำมั่นกับร่างเดิม และเริ่มสำรวจตัวเองในร่างใหม่ นี่สินะคือหญิงสาวสมัยก่อนผิวพรรณหล่อนช่างขาวราวกับหิมะ ผิวนุ่มเนียนละเอียด เธอคงจะเป็นลูกรักของสวรรค์สินะ หลี่เล่อเยียน ไม่ว่าจะเป็นร่างสูงโปร่ง กะจากความรู้สึกน่าจะไม่ต่ำกว่า 165 เซนติเมตรเป็นแน่ ไหนจะเอวบางคอดกิ่วนี่อีก บนความโชคร้ายยังคงหลงเหลือความสวย ให้เธอได้รู้สึกโชคดีขึ้นบ้างล่ะนะ เมื่อชื่นชมกับร่างนี้มามากพอแล้ว ก็ได้เวลาทำความสะอาดร่างกายแล้วล่ะ เนื่องจากเหงื่อที่ขับพิษไข้ออกมานั้นเหนียวเหนอะหนะมากหลี่เล่อเยียนต้องการชำระล้างร่างกายโดยด่วน เธอดูข้าวของเครื่องใช้ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าก้อนสบู่ ที่เพียงแค่จับก็แตกละลายไปกับมือแล้ว เนื่องจากมันแบนจนแทบจะละลายไปกับน้ำเมื่อสัมผัสมัน มีแปรงสีฟันอยู่หนึ่งอัน แล้วยาสีฟันล่ะอยู่ไหน เอาล่

เช้าวันนี้เป็นการทำงานวันแรกของหลี่เล่อเยียนในร่างนี้ เธอเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว ตอนนี้เวลา 04.30 น. เล่อเยียนลุกขึ้นมาแล้วเตรียมของเข้าไปทำอาหารในครัว หลี่เล่อเยียนเลือกทำอาหารง่ายๆ อย่างโจ๊กข้าว ใส่หมูสับลงไปเคี่ยวพอหอม แต่กลิ่นหอมนั้นบอกเลยว่าไม่ธรรมดา หอมจนคนที่นอนในห้อง ไม่อาจข่มตาหลับได้อีกต่อไป จนต้องลุกขึ้นมาตามกลิ่นว่าเป็นของใครทำไมมีกลิ่นเนื้อด้วยแต่หลี่เล่อเยียนยังคงได้เปรียบกว่า เธอทำการเก็บข้าวของเครื่องปรุงกลับเข้าไปในมิติเป็นที่เรียบร้อย เพราะเครื่องปรุงบางอย่างในที่แห่งนี้ก็ยังไม่มี ที่เห็นในครัวตอนนี้คือเกลือ น้ำตาล น้ำส้มสายชูเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในร้านค้าสหกรณ์หรือบ้านอื่น ๆ จะไม่มีในความทรงจำของร่างเดิม เธอเคยใช้มันตอนที่อยู่บ้านเก่า หลี่เล่อเยียนมาจากปักกิ่ง เธอเกิดที่นั่น แน่นอนว่ามันต้องทันสมัยกว่าแถบชนบทนี้อยู่แล้ว" โอ๊ย... ใครกันทำอาหารได้หอมถึงเพียงนี้ ฉันนอนต่อไม่ไหวแล้ว " โครก โครก ตามมาด้วยเสียงท้องร้องอันดังลั่นของ ฟ่านเหมยเหมย เธอเป็นคนสัมผัสไวเสมอถ้าเป็นเรื่องของการกิน อีกอย่างคือเมื่อคืนเธอได้กินเพียงน้ำข้าวต้ม ถูกแล้วล่ะมันคือน้ำข้าวต้ม

" นี่แม่หนูมาทางนี้กับป้าเถอะจ้ะ " แม่เฒ่าเว่ยกวักมือเรียกกลุ่มของหลี่เล่อเยียนด้วยที่นางนั้นยืนฟังอยู่นานตั้งแต่ต้น" แม่คะ จะไปยุ่งกับหล่อนทำไมกัน ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าหล่อนหยิ่งขนาดไหน อย่าไปสนใจหล่อนเลยค่ะ " สะใภ้รองบ้านเว่ยเอ่ยทันควันที่แม่สามีเรียกแม่หญิงงามตกสวรรค์ให้ไปทำงานด้วย" เงียบปากไปเถอะหล่อนน่ะ ฉันไม่เห็นว่าแม่หนูหลี่จะหยิ่งตรงไหน " แม่เฒ่าเว่ยตกหลุมพรางความงามของหลี่เล่อเยียนเข้าให้แล้วล่ะ ตอนหล่อนมาใหม่ๆ ก็ว่าสวยเพียงแต่ไม่ได้มองชัดๆ ให้เต็มตาสักเท่าไหร่มาวันนี้เธอรู้เห็นอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่า คำว่างามล่มเมืองตั้งแต่ครั้งสมัยโบราณได้กล่าวไว้เป็นเช่นไร" ขอบคุณค่ะคุณป้า " เป็นเหอหมี่เมี่ยนที่กล่าวขอบคุณแม่เฒ่าเว่ย ด้วยเคยเห็นแม่เฒ่าผู้นี้ผ่านตามาบ้าง ยามที่ลงพื้นที่ทำงานแม่เฒ่าเว่ยหรือจิวฉางหลิง เป็นที่รู้จักของคนทั้งหมู่บ้านด้วยว่าเป็นคนจิตใจดีซื่อตรง จึงเป็นที่นับถือของใครหลายๆ คนตระกูลเว่ยนั้นมีบุตรด้วยกันทั้งหมด 4 คน บุตรชาย 3 คนและบุตรสาว 1 คนที่แม่เฒ่าคอยเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน งานในทุ่งนานางไม่เคยให้ลูกสาวคนเล็กทำด้วยกลัวว่าจะไม่มีใครอยากจะแต่งง

เมื่อถึงเวลานัดหมายทั้งสามคนจึงออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่น่าจะประมาณ 6 โมงเช้า ทางด้านของฟ่านเหมยเหมยและฟู่หลินฮุ่ยนั้น ยังคงนอนหลับไม่รับรู้ความเคลื่อนไหวใด ๆหลังจากอาการหายป่วยของหลี่เล่อเยียนหายเป็นปกติ ฟ่านเหมยเหมยก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ ว่าหลี่เล่อเยียนนั้นไม่ใช่คนที่จะข่มขู่ได้ง่ายอีกต่อไป แต่คนอย่างเธอไม่ยอมแพ้ยัยจิ้งจอกหน้าขาวนั่นหรอก เธอจะต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิดว่าแท้จริงแล้วหล่อนเปลี่ยนไปเพราะอะไรกันแน่ส่วนอีกทางด้านของหลี่เล่อเยียนนั้น ไม่รู้เธอจะร้องไห้หรือหัวเราะดี กับระยะทางที่เหอหมี่เมี่ยนบอก เพราะถึงแม้ว่ามันจะผ่านมา 5 หมู่บ้านแล้วนั้นก็เป็นเรื่องจริง แต่ก็น่าจะบอกเธอด้วยว่ามันไม่ได้แค่ไกลแต่มันโคตรไกล เดินทางร่วมสองชั่วโมงพึ่งจะถึงตัวเมือง"นี่เธอตั้งใจไม่บอกฉันตั้งแต่แรกใช่หรือไม่ว่าจริง ๆ แล้วตัวเมืองมันช่างไกลขนาดนี้" หลี่เล่อเยียนพูดด้วยเสียงหอบเหนื่อย พวกเธอเดินทางกันแบบไม่หยุดพัก จะมีพักขาบ้างแต่เพียงไม่นานก็ไปต่อระยะทางแต่ละหมู่บ้านมีความห่างกันอย่างชัดเจน กว่าจะผ่านแต่ละหมู่บ้านก็เล่นเอาลมแทบจับ แถมพวกเธอยังเป็นหญิงสาวที่หน้าตาผิวพรรณนั้นค่อนข้างจะโดดเด่น เว