Semua Bab เกิดใหม่ครั้งนี้ต้องมีความสุข: Bab 51 - Bab 60

เช้าถัดมาเล่อเยียนก็ต้องลาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทั้งยวี่ไท่และหมี่เมี่ยนรับปากว่าจะบอกคณะกรรมการให้ ข่าวที่แว่วมาว่ามีปัญญาชนมาใหม่นั้นได้แพร่สะพัดไปทั่ว แต่ยังไม่มีใครเคยเห็นหน้าปัญญาชนคนนั้น ทุกคนเริ่มชินกับการขาดงานของหลี่เล่อเยียน ปล่อยหล่อนไปเถอะ เพราะเมื่อถึงเวลาปันผลเวลานั้นแหละที่หล่อนจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าทางด้านของคุณครูคนสวยผู้แสนดีก็ต้องหยุดการเรียนการสอนเพื่อที่มาช่วยเก็บเกี่ยวในฤดูนี้ด้วย ชาวบ้านชื่นชอบเธอมากเพราะกิริยามารยาทเธอนั้นช่างอ่อนหวานราวกับเป็นนางฟ้า นางสวรรค์ แม่เฒ่าเว่ยเริ่มเอนเองไปทางครูสาวปัญญาชนคนนี้อย่างชัดเจน เมื่อได้เห็นหน้าตาเธอใกล้ๆ แม้ว่าจะสวยสู้เล่อเยียนไม่ได้ แต่ถ้าเทียบกับหน้าที่การงานแล้ว คุณครูคนสวยนั้นดีกว่าหล่อนเป็นไหน ๆเล่อเยียนเตรียมอาหารเช้าไว้รอพี่ชาย และเผื่อแผ่ถึงผู้ชายคนนั้นด้วย จะว่าไปเธออดตื่นเต้นกับเรื่องที่พี่ชายจะคุยด้วยไม่น้อย เธอนึกไม่ออกเลยจริง ๆ เรื่องสำคัญที่พี่ชายของเธอบอกนั้นคือเรื่องอะไร แต่ถ้าให้เธอเดาคงจะเกี่ยวกับเธออย่างแน่นอนไม่ อย่างนั้นเขาคงไม่กำชับให้เธอหยุดงานในวันนี้แน่รอไม่นานทั้งพี่ชายและหยางหมิงเฉิงก็มาถึงบ้านพัก เธอ

"ฉันอยู่ที่นี่สบายดี พี่กลับไปเรียนให้จบเป็นเสาหลักให้ครอบครัวเราต่อจากพ่อ น้องเล็กเองก็ยังเด็กต้องการที่พึ่ง " เล่อเยียนคิดว่าการที่เธอจากมามันก็ไม่ได้แย่ไปหมดซะทีเดียวหรอก" พี่เป็นผู้ชายไม่กลัวความลำบาก เยี่ยนเอ๋อร์เป็นผู้หญิงอีกอย่างสามีอยู่ที่ไหนภรรยาก็ต้องตามไปดูแลสามีถึงจะถูก อย่าให้ใครมาว่าตระกูลของเราได้ถึงแม้ว่าแม่ของพวกเราจะไม่อยู่แล้ว แต่เยี่ยนเอ๋อร์ของพี่เป็นคนมีเหตุผลเสมอ พี่พูดแค่นี้น้องเข้าใจใช่ไหม "นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ เลยนี่นา"" ขอเวลาฉันคิดหน่อยนะคะ ทุกอย่างกะทันหันไปหมดฉันตั้งตัวไม่ทัน " เธอคิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้หรือจะแอบหนีไปเลยดีไหมนะ ยังไม่แน่นี่นาว่าเธอท้องหรือเปล่า" พรุ่งนี้ผมจะมาเอาคำตอบเพราะเราต้องเดินทางอีกไกลกว่าจะถึงปักกิ่ง ที่นั่นผมเตรียมการไว้หมดแล้ว พอพวกเราไปถึงก็น่าจะจัดงานแต่งได้เลย " แล้วจะให้เธอคิดทำไมถ้าหากว่าเตรียมการไว้หมดแล้วเมื่อพี่ชายและสามีของเธอจากไป เล่อเยียนก็ใช้เวลาคิดกับตัวเองว่าจะเอายังไงดี ถ้าไม่คำนึงถึงความถูกต้องคือเธอมั่นใจว่าสามารถเลี้ยงลูกของเธอได้ โดยที่เขาจะไม่ลำบากจนเกินไป แต่ในยุคสมัยนี้สังคมไม่ได้เปิดกว้างขนาดนั้น ไหน

รุ่งเช้าเล่อเยียนตื่นตั้งแต่ 4:30 น ซึ่งเป็นเวลาปกติของเธอไปแล้วนั้น เธอได้ดึงเอาข้าวสาร แป้งพร้อมทั้งเครื่องปรุงต่างๆ ออกมาจากในมิติเป็นจำนวนมากเพื่อเป็นเสบียงให้กับพี่ชายของเธอ เพราะถ้าให้เธอเดาเธอคิดว่าเมื่อผลตรวจออกมาแล้วนั้น ผู้ชายเผด็จการคนนั้นคงจะพาเธอกลับปักกิ่งทันที การใช้ชีวิตในค่ายแห่งนี้หรือแม้กระทั่งในยุคสมัยนี้ ต่อให้เป็นผู้ชายยังไงก็หนีไม่พ้นความลำบาก ความอดอยากไปได้ ถ้าเธอจำไม่ผิด ช่วงฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงนี้อาจจะมีภัยพิบัติครั้งใหญ่เกิดขึ้นชาวบ้านประชาชน อาจจะต้องหิวตาย เพราะความอดอยากเป็นจำนวนมากเมื่อเธอเตรียมของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกมายังหน้าบ้านเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือมีเกวียนจอดรอเธอหน้าบ้านแล้ว เล่อเยียนไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่นคงจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่เขาจะเตรียมเอาไว้ สำหรับพาเธอไปยังโรงพยาบาล จะว่าไปพ่อหนุ่มคนนี้ก็ดูเข้าท่าดีเหมือนกันแฮะ คิดว่าจะนิ่งๆ ไม่สนใจอะไรสักอย่างเสียอีก แต่เขาก็ดูเอาใจใส่รายละเอียดดีเหมือนกันทางด้านของคนที่ถูกนินทา ก็รับรู้ได้ว่าภายในบ้านมีการเคลื่อนไหว เพราะเขาได้ยินเสียงคนเดินออกมาเปิดประตูหน้าบ้าน แต่สิ่

การจากลาที่ไม่อยากจะเอ่ยคำลาก็มาถึง หลี่เล่อเยียนจัดเก็บข้าวของเครื่องใช้ ที่นอน ผ้าห่มของเธอภายในห้องพักให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ยกออกมาตรงห้องโถง เพื่อให้กับพี่ชายของเธอเมื่อพูดถึงหน้าหนาว สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เงิน หากแต่เป็นข้าวของเครื่องนุ่งห่ม เพราะระยะเวลาของฤดูหนาวนั้นกินเวลาพอสมควรหากเธอจำไม่ผิดในยุคที่มีค่ายปัญญาชนนี้จะเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่เลยก็ว่าได้ ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมากกับภัยพิบัติครั้งนี้ รวมไปถึงความอดอยาก ความยากไร้ มีมากขึ้น บางคนหนาวตาย บางคนอดอาหารตาย เธอไม่สามารถที่จะช่วยชีวิตของทุกคนได้ แต่เธอก็อยากจะช่วยชีวิตคนที่รัก และเป็นห่วงเธอให้ได้มากที่สุดเล่อเยียนหยิบสบู่ ยาสระผม ยาสีฟัน เอาไว้ให้กับสองสาวรวมไปถึงเครื่องปรุงต่างๆ น้ำตาลทราย 2 ชั่ง ในยุคนี้ถือว่าขาดแคลนค่อนข้างมาก เพราะมีราคาแพง เธอนำเอาข้าวสารออกมาไว้ให้เพื่อนเป็นจำนวน 5 ชั่ง แป้งอเนกประสงค์ 10 ชั่ง จริงๆ เธออยากจะหยิบออกมาให้มากกว่านี้ แต่ด้วยปริมาณที่จำกัดของอาหารในยุคนี้ และจะได้ไม่เป็นที่สงสัยมากจนเกินไป จึงจำเป็นต้องให้ได้เพียงเท่านี้"ฉันจะไม่พูดจากลา เพราะมั่นใจว่าเราคงจะได้เจอกันอีก เมื่อถึ

ทั้งสองเดินไปยังตรอกถนนของมณฑล เพื่อข้ามไปยังอีกฝั่งหนึ่ง และเข้าพักที่โรงแรมขนาดกลางไม่ใหญ่มาก แต่ถือว่าสะอาดมากทีเดียว หลี่เล่อเยียนนั่งรอสามีที่เก้าอี้สำหรับลูกค้า หยางหมิงเฉิงเข้าไปจัดการเรื่องห้องพัก เมื่อได้ห้องพักแล้วเขาก็รับกุญแจจากพนักงานดูแล พร้อมทั้งมีคนพาไปยังห้องพักอีกด้วยหยางหมิงเฉิงเลือกพักชั้นสองของโรงแรม เพื่อที่เล่อเยียนจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นบันไดเหนื่อยจนเกินไป อีกอย่างพักแค่คืนเดียวพรุ่งนี้เช้าต้องออกเดินทางให้ทันรถไฟเที่ยวแรกเพื่อที่จะไปยังอีกมณฑลได้ทัน และไม่ค่ำมืดจนเกินไป" ทำไมไม่พักชั้นสูงกว่านี้หน่อยละคะ ชั้นนี้มองไม่เห็นบรรยากาศของเมืองเลย " เมื่อไปถึงยังห้องพัก ยังไม่ทันที่จะเปิดเข้าไปในห้องเธอก็บ่นเขาซะแล้ว" ชั้นนี้พอแล้วครับ นั่งรถไฟมาทั้งวันคุณไม่ควรเดินเยอะจนเกินไป " เขายังจำข้อห้ามที่หมอบอกได้ดี เพราะตอนนี้เธอกำลังตั้งท้องอ่อนๆอยู่ ไม่ควรมีอะไรมากระทบกระเทือนมากจนเกินไป" ฉันนอนมาทั้งวันแล้วค่ะ อยากเดินบ้างเดี๋ยวจะเป็นง่อยไปซะก่อน " เธออดที่จะแซะเขาไม่ได้ ทำราวกับว่าเธออ่อนแอขนาดนั้น" คุณอยากแช่เท้าไหมครับ " หยางหมิงเฉิงเปลี่ยนเรื่องคุย" ไม่ดีกว่าค่ะ