Semua Bab Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน: Bab 101 - Bab 110

หมอธันวาเงียบกริบ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ..แล้วปลีกตัวหลบทิชา จนทิชามันหันมายิ้มให้ฉันและกวักมือเรียก"ป่ะใบ..กลับกัน^^" ฉันเดินอ้อยอิ่งไปหามัน แต่ตายังมองหมอธันวาที่ยิ้มให้อยู่ จนสุดท้ายจำใจยกมือไหว้..แล้วเดินออกไปพร้อมทิชาขึ้นรถมาทิชามันก็ทำตัวปกติ หัวเราะคิกคักฟังเพลงเคาะพวงมาลัย ฉันจึงไม่ได้ถามอะไรม

"จริงเหรอ?" ฉันทวนถามเพื่อความแน่ใจ จนอีก้านมันเริ่มสงสัย วางองุ่นพวงนั้นลงและท้าวสะเอวมองฉัน"มึงเป็นอะไร? ถามถึงแม่หมอฮาวายแบบนี้ ผัวเด็กได้ยินบันเทิงแน่" ฉันเอามือกอดอกเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องนอนออกมา แล้วเปิดดูกูเกิ้ลที่ตัวเองเสริชไว้"ก้าน..มึงรู้จักโรคนิมโฟมาเนียไหม?" ก้านแก้วเบิกต

"อ๊ะ อ๋าา" ฉันเชิดหน้าขึ้น..ปล่อยเสียงกระเส่าแสนเสียวซ่านออกมาทันที..เมื่อแก่นกายที่เบียดเสียดถูกทับมิดด้าม ..จนมือหนาที่ประคองร่างเริ่มยกบั้นท้ายช้าๆเบาๆ เขาทำลายความฝืดเคืองที่ร่องสาว...ด้วยน้ำรักที่เปียกและแชะนำทางไม่นานเสียงน้ำแจะๆก็ดังประสาน เมื่อมือใหญ่ที่ยกบั้นท้ายช่วยฉัน เขายกมันขึ้นสุด..ลง

"ไม่เคยค่ะ""ไม่เคย? หรือคุณไม่รู้ครับ?" สายตาที่หนักแน่น..ที่ฉันหวังยืนยัน อยู่ๆมันก็อ่อนวูบลง"ค่ะ..ไม่รู้ น้องไม่ได้บอกอะไร แต่ฉันคิดว่าไม่ค่ะ""ครับ..ไว้ผมจะถามคนไข้เอง" หมอขีดปากกาสีแดงในช่องอะไรสักอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา..แล้วส่งกระดาษแผ่นนั้นให้ฉัน"นี่คือวิธีเกลี้ยกล่อมคนไข้มาพบผม ที่ผมขีด

ปึก!"หนีบ..แน่นชิบ!~ เจแปน~" ฉันยกมือกัดพยักหน้ารับ จนเขาเหยียดตัวขึ้นจับ..ขาฉันรั้งกระแทกถี่ สัมผัสที่เบียดเสียดเข้าออกตอนนี้ ทำฉันเริ่มหายใจหอบถี่ขึ้นมาอีกครั้งปึก ปึก ปึก ปึก"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!~~" ความเสียวซ่านกำลังกัดกินตามกลีบกุหลาบ มันโอบรัดแก่นกายแข็งที่ดุดันนั้น ก่อนมือใหญ่ที่รั้งสองขาจะทนไม่ไห