Semua Bab Unwanted Bride : Bab 91 - Bab 100

Tuloy-tuloy lang ang hikbi ko sa harapan nya, hinintay ko hinintay kong magsalita sya hanggang sa unti-unti nyang inangat ang tingin nya at diretsong tumingin sakin. His red eyes meets mine at hindi mapigilan ng puso ko ang pagpintig ng malakas dahil kahit pa umuulan ay hindi nakawala sa paningin ko ang luhang pumatak mula sa mga mata nya.Kasabay ng pagkulog ay ang pagbigkas nya ng mga salitang hindi ko inaasahan."P-Patay na sya, Claire." Mabilis na gumulo ang isip ko dahil sa narinig at bago pa man ako makapagsalita ay nagsalita na ulit sya."Wala na." he's voice is shaking. "W-Wala na si Kuya, apat na taon na ang nakalipas."Those words suddenly makes my heart skip a bit, ang Kuya na matagal nya ng gustong makita ay matagal ng wala. And now he thinks that all his sacrifices and efforts leads to nothing."I-Im...sorry." the only words that my mouth can utter.I know how much he loves his brother. Alam kong ginagawa nya lahat ng makakaya nya simula ng magkaroon ng improvement ang b

DRAKE POVI carried her to my car, which had been waiting not far away. After she called my name in a trembling voice, she suddenly fainted. Gladly, I hugged her that time, so I caught her. "Sir, ako na po." I Shaked my head to tell him that's it's okay.Despite whatever condition I may have. I will always. I will always have the strength to carry her. When I managed to get her into the backseat, I immediately sat beside her, took the jacket I had brought, placed it over her, and leaned her against my shoulder.She's dripping wet, but I can't help but to look at the almost dried tears on her cheek. I can't help but feel hurt because I know she's hurting right now. I caressed his cheek, God. How many times have I wished to hold her like this?I signalled my driver to drive to one of my resthouse here in SanVic.I tightly hold her. I know what happened. I've been following her all the time, all the way here. For Christ sake! God knows how much I wanted to bridge the gap between us ear

Tsaka ko naalalang bago ako mawalan ng malay ay narinig ko s'yang nagsalita habang nakayakap sa likod ko. Nagtatanong ko s'yang tiningnan. "I'll answer all your questions later, kumain ka muna." "Bakit ako nandito? Nasaan ako, Drake?" matigas kong saad. He didn't answer me instead lumapit lang sya sa kinauupuan ko at nilapag sa malapit na table ang bowl na dala nya. "You need to eat, Claire." saad nito. Pero napansin ko ang matamlay na boses nya, tiningnan ko sya at hindi ko maiwasang magtaka dahil sa nakita ko. What I saw on tv is not a joke, ang laki ng pinayat ni Drake. Ang mukha nyang malinis noon ay natutubuan na mga bigote ngayon. I can also see how tired he was but he's trying to hide it. "Kailangan kong puntahan si Chase." diretsong sambit ko. Nakita ko ang saglit na pagdaan ng sakit sa mga mata nya. "Don't worry, nandito pa din tayo sa lugar nila. Just please....eat first." pagmamakaawa nito pero hindi ko sya pinansin. Gusto kong makita si Chase, gusto ko syang ka

Dahil na din sa bigat at ulo na nararamdaman ko ay hindi ko namalayang nakatulog na pala ako at nagising nalang ako pasado alas onse na ng gabi. Tahimik ang buong paligid at nakaramdam ako ng uhaw. Wala na ding natirang tubig sa basong ininuman ko kanina kaya napagpasyahan kong bumaba. Kahit papaano'y hindi na ganun ka nanghihina ang katawan ko at natigil na din ang panginginig ko pero sa bawat hakbang na ginagawa ko sa malamig na sahig ay hindi ko mapigilang isipin si Chase. Nasasaktan pa din ako at higit sa lahat natatakot akong totoo ang mga sinabi nya. Pagbaba ko ng hagdan ay natagpuan ko ang kusina dahil nakailaw ito, akmang papasok na ako doon ng mapatigil ako dahil sa bigla kong narinig. Bakit parang may nagsusuka? Unti-unti ko pang nilapit ang paa ko hanggang sa marinig ko ulit ang ingay at hindi nga ako nagkakamali dahil nagsusuka ito, para bang may nilalabas ito sa lalamunan nya na hindi nya naman mailabas-labas. "F-Fuck!" kalaunang rinig ko. Agad kumunot ang noo ko.

Lumapit ako sa isang pinto na nandoon na nasisigurado kong isang walk in closet. I'm sure he has clothes there dahil sa kanya naman itong kwarto. I was about to open it when I heard him, his voice is almost a whisper but I can still hear it."What if you leave me while I'm asleep? W-What if I wake up...and you're already gone?" Napatingin ako sa kamay kong nakahawak sa pinto. Why does he sounds so scared? Why does he sounds so scared that I will leave? Mariin kong ipinikit ang mga mata ko. "I-I won't leave y-you.." saad ko bago tuluyang binuksan ang walk in closet at pumasok doon ng hindi sya nililingon.Nakahawak sa dibdib ang kanang kamay ko pagpasok ko palang sa pinto, pagkasara nito ay agad akong sumandal doon. Ang lakas ng tibok ng puso ko, parang nagwawala. Agad akong kinabahan sa naging reaksyon ng puso ko pero pinilig ko lang ang ulo ko dahil baka sa kaba ko lang kaya ako nagkakaganito at dahil na din siguro sa pag-aalala ko. Napabuntong hininga ako bago kumuha ng isang dam