Lahat ng Kabanata ng ขังรักน้องสาวในนาม: Kabanata 21 - Kabanata 30

บนรถอัลฟาร์ดคันหรูที่วิ่งไปตามถนนเต็มไปด้วยเสียงพูด และเสียงหัวเราะของศรัณย์ แป้งและเจซทั้งสามดูแฮปปี้มากต่างจากดาริกาที่รู้สึกตัวเล็กลีบเหมือนไม่มีตัวตนอยู่บนรถเลย ขนาดนั่งเธอยังถูกชายหนุ่มไล่ให้มานั่งเบาะหลังสุดของรถ ส่วนเขานั่งคู่กับว่าที่คู่หมั้นตรงเบาะหน้าสุด เจซนั่งเบาะถัดจากเขาเธอเบนหน้ามองไปนอกกระจกรถพร้อมด้วยน้ำสีใสที่ค่อย ๆ เออคลอเบ้าตา ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้เธอรู้สึกด้อยค่าในตัวเองเหมือนครั้งนี้มาก่อนเลย ชายหนุ่มคงจงใจตอกย้ำให้เธอรู้สึกแบบนี้สินะไม่อย่างนั้นจะลากเธอมาด้วยทำไมกันเธอรีบกระพริบตาไล่น้ำสีใสออกจากหน่วยตาเมื่อรถมาจอดลงยังลานจอดรถของห้าง พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกทุกอย่างไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง แล้วลงจากรถเดินตามหลังคนทั้งสามเข้าห้าง"น้องแป้งอยากได้อะไรก็เอาเลยนะครับพี่จ่ายเงินให้" ศรัณย์เอ่ยกับคู่หมั้นสาวที่เดินอยู่ข้าง ๆ โดยมีเจซเดินเคียงข้างอีกฝั่ง"พี่ศรัณย์ใจดีที่สุดเลย งั้นแป้งไม่เกรงใจนะคะ" แป้งยิ้มแป้นให้ว่าที่คู่หมั้นหนุ่มราวกับเด็กน้อยทำศรัณย์มันเขี้ยวจนต้องยกมือขึ้นยีหัวเธอแรง ๆ "ครับ ไม่ต้องเกรงใจเพราะเงินพี่ก็เหมือนเงินน้องแป้ง""ผมแป้งยุ่งหมดแล้วพ

ผลจากการล้มกระแทกพื้นเมื่อวานทำให้เช้านี้ดาริกาตื่นมาด้วยความรู้สึกปวดร้าวระบมไปครึ่งซีกขวาของร่างกายโดยฉพาะหัวเข่าที่ขึ้นรอยช้ำสีม่วงจนดูน่ากลัว "ซี้ด.."ใบหน้าจิ้มลิ้มแสนอิดโรยพลันขมวดยุ่งออกมาเพราะแค่หยัดกายลุกขึ้นยืนความเจ็บก็แล่นปลาบไปที่หัวเข่าทำเธอทรงตัวไม่อยู่จนต้องรีบนั่งลงบนเตียง ก้มมองดูหัวเข่าแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะกัดฟันข่มความเจ็บลุกพาตัวเองไปอาบน้ำเพื่อไปเรียน ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนเธอจะต้องถ่อสังขารไปเรียนเพราะใกล้สอบแล้วจึงไม่อยากขาด-มหาวิทยาลัย-มาถึงมหาวิทยาลัยเธอก็โดนสองเพื่อนสาวยิงคำถามใส่ทันที"สภาพเหมือนผ่านสนามรบมา แกไปทำอะไรมายัยดา" "นั่นสิ"แยมกับมิ้นท์ต่างพากันจ้องหน้าจับพิรุธทำเธอออกอาการเลิ่กลั่ก ดวงตากลมกลอกกลิ้งไปมา สมองพยายามคิดหาข้ออ้างเพราะไม่อยากให้เพื่อน ๆ รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับชายหนุ่ม"ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับนะบวกกับมีหลายเรื่องให้คิดด้วย" พอคิดอะไรได้ก็ตอบไปทันที"แกก็อย่าเก็บทุกเรื่องมาคิดมากเกินไปสิ อะไรปล่อยได้ก็ปล่อยไปบ้าง "แยมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง มิ้นท์พูดเสริม "ใช่ คิดมากไปก็เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ""เราก็พยายามอยู่ แต่มันก็อดคิด

วันต่อมา-บ้านพิทักษ์ธรานนท์-"ดาริกาไปไหนครับป้านวล" ศรัณย์เปล่งเสียงถามป้าสีนวลที่กำลังตักข้าวใส่จานให้ด้วยความสงสัยเพราะวันนี้หญิงสาวมีเรียนสิบเอ็ดโมง ฉะนั้นตอนเช้าเธอต้องมาทำงานของตัวเองก่อนแต่นี่กลับหายหัวแล้วให้ป้าสีนวลมาทำแทน"ป้าก็ไม่ทราบค่ะ เมื่อกี้ป้าไปตามที่ห้องก็ไม่มีคนอยู่ไม่รู้ว่าออกไปไหนรึเปล่า" ป้าสีนวลตอบตามจริงไม่ได้คิดเอะใจอะไร สวนทางกลับศรัณย์ที่ใบหน้าไม่สบอารมณ์ สองคิ้วขมวดแทบชนกันรู้สึกไม่ชอบใจมากที่หญิงสาวละเลยหน้าที่ หนำซ้ำไปไหนก็ไม่ขออนุญาตหรือบอกกล่าวเขาก่อน ทั้งที่สั่งแล้วสั่งอีกว่าถ้าจะไปไหนนอกเหนือจากมหาวิทยาลัยให้มาขออนุญาตก่อนทุกครั้งแต่การตามหาเธอไม่ใช่ปัญหาจะกลัวอะไรในเมื่อมีแอปติดตามในมือถืออยู่ เขาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดแอปติดตามเขาใช้ลิ้นดุนกระพุ้งใบหน้าเคร่งขรึมเมื่อเห็นโลเคชั่นของหญิงสาวปรากฏตรงคอนโดแห่งหนึ่งใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยพลันนึกถึงไอ้หน้าจืดนั่นคงไม่ใช่ว่าเธอไปหาไอ้บ้านั่นนะเขาพลันลุกพรวดจนป้าสีนวลตกใจ ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ออกจากบ้านไปขึ้นรถทั้งที่ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย ขับรถมุ่งตรงสู่คอนโดแห่งนั้นด้วยความเร็ว มือหนาหยิบโทรศ

และแล้ววันที่ดาริกาตั้งตาคอยก็มาถึง วันนี้แม่ของเธอกลับมาจากต่างประเทศเธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าแล้วเดินไปช่วยงานที่บ้านใหญ่เหมือนเช่นทุกวันหากไม่มีเรียนตอนเช้า "น้องดาคุณเจซเรียกจ้ะ" เสียงบอกกล่าวของเจี๊ยบทำให้ดาริกาที่กำลังหั่นผักชะงักเงยขึ้นมองหน้าเจี๊ยบ สองคิ้วสวยขมวดยุ่ง "คุณเจซเรียกหนูทำไมคะ""พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณเจซนั่งอยู่ที่ห้องโถงลองไปถามสิ" "ค่ะ" เธอลอบถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็งการที่เจซจงใจเรียกเธอไปหาทั้งที่แม่บ้านคนอื่น ๆ ก็มีคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เธอวางมีดในมือลง เดินไปล้างมือแล้วเดินออกไปหาเจซ มาถึงห้องโถงเห็นเจซนั่งอยู่คนเดียวแล้วคุณแป้งกับคนร้ายกาจไปไหนกัน ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เดินไปหยุดตรงหน้าเจซแล้วถามไถ่ "คุณเจซมีอะไรคะ""ไปชงกาแฟให้ฉันหน่อย" ได้คำตอบเธอถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องห๊ะในใจ แค่ชงกาแฟเนี่ยนะเจี๊ยบก็ทำได้ทำไมต้องใช้เธออย่างที่คิดไว้เจซจงใจแกล้งกัน รู้เต็มอกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้"ค่ะ" พยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปที่ครัวจัดการชงกาแฟแล้วพาออกไปเสิร์ฟ สองเท้าเล็กชะงักเล็กน้อยเมื่อเดินกลับมาที่ห้องโถงอีกรอบแล้วเห็นคนร้ายกาจนั่งอยู่ด้วย ลอบถอนหายใจ

"ทำอะไรกันอยู่คะ" เสียงแป้งดังขึ้นทางประตูทำให้ทั้งสามคนที่อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดหันไปมองอย่างพร้อมเพรียงกันแป้งเดินเข้าไปหาคนทั้งสามด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม แต่พอเห็นสีหน้าแต่ละคนและเศษแก้วที่แตกกระจายบนพื้นเปียก ๆ ก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดเธอออกไปธุระข้างนอกแค่แป๊บเดียวเกิดอะไรขึ้นกัน"เกิดอะไรขึ้นค่ะ" เอ่ยถามพลางมองหน้าทั้งสามสลับกันไปมา "เจซผิดเองแหละ เจซทำแก้วหลุดมือเลยทำให้น้ำร้อนหกลวกมือน้องดา" เจซตีหน้าเศร้าพร้อมกับเดินไปเกาะแขนแป้ง ทว่าแป้งกลับไม่ได้สนใจเลยพอรู้ว่าดาริกาถูกน้ำร้อนลวกก็ตกใจ แกะมือเจซออกจากแขนแล้วรีบเดินไปจับมือดาริกามาดูทั้งซ้ายขวา"แดงหมดเลย เจ็บมากไหมน้องดา" พอเห็นมือข้างขวาที่แดงปรั่งจากการถูกน้ำร้อนลวกแป้งก็อดสงสารไม่ได้ "ทายารึยัง""ยังค่ะ" ดาริกาส่ายหน้า"งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทายา เกิดเป็นแผลพุพองหมดสวยกันพอดี" แป้งเอ่ยแล้วจับไหล่ดาริกาพาเธอไปนั่งที่โซฟา "นั่งรอนี่นะพี่ไปเอายา"รีบเดินกึ่งวิ่งไปเอากล่องยามาใส่ให้อย่างกระตือรือร้นโดยมีศรัณย์กับเจซยืนมองด้วยอารมณ์ที่ต่างกันออกไปเจซยิ่งโกรธที่เห็นแป้งเป็นห่วงเป็นใยดาริกาจนออกนอกหน้าไม่สนใจเธอที่ยืนอยู่สักนิ