All Chapters of ขังรักน้องสาวในนาม: Chapter 51 - Chapter 60

งานศพดาริกาผ่านพ้นไป แต่ศรัณย์ยังจมดิ่งอยู่กับความโศกเศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ไม่กิน ไม่ดื่ม เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องที่เธอเคยอยู่แม้เจ้าของจะจากไปแต่ภายในห้องยังคงเหมือนเดิม เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังวางอยู่ที่เดิมไม่เคลื่อนย้ายไปไหนตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวใหญ่ที่เขามอบให้ยังวางพิงหัวเตียง รูปถ่ายของเธอยังตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ภายในห้องเต็มไปด้วยภาพจำของเธอเมื่อสามคืนก่อนเขายังนอนกอดเธออยู่บนเตียงนี้ ยังได้ยินเสียงเธอเรียกเขาให้ตื่นในตอนเช้าอยู่เลย แต่หลังจากนี้มันไม่มีอีกแล้วทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันจนเขาตั้งรับไม่ทันคิดว่ามันคือความฝันอยู่เลย"พี่คิดถึงน้องดาเหลือเกิน"ยื่นมือไปหยิบรูปของเธอมากอดไว้พร้อมล้มตัวลงนอนตะแคงทับที่นอนที่เธอเคยนอนอยู่ทุกคืน น้ำตาค่อย ๆ รินไหลออกทางหางตาหยดลงบนผ้าปูที่นอน เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอจากไปเป็นเขาเองที่ฆ่าเธอกับลูกด้วยมือ เขาผลักเธอกับลูกไปหาความตายด้วยคำพูดและการกระทำเลว ๆ เขามันโง่เขลาปล่อยให้ความโกรธ และความเครียดแค้นปิดตาปิดใจจนมืดบอดลงมือทำร้ายผู้หญิงที่รักได้อย่างเลือดเย็นสุดท้ายก็เป็นเขาเองที่มานั่งเจ็บปวดเสียใจกับการกระทำของตัวเอง

วันเวลาหมุนเวียนมาบรรจบวันครบรอบการจากไปของดาริกาอีกปี ไม่รู้ว่าคนที่จากไปเป็นอย่างไรบ้าง แต่คนที่ยังอยู่มันโคตรทรมานแม้เวลาจะผ่านมาเจ็ดปีแล้วแต่ศรัณย์ไม่เคยทำใจได้เลย การไม่มีหญิงสาวอยู่ในชีวิตเขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนตายทั้งเป็น ยามหลับตาก็เห็นแต่ภาพของเธอ ยามลืมตาตื่นก็ถูกความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจให้เจ็บปวด มันเจ็บเหมือนจะตายกว่าจะผ่านไปได้แต่ละวันช่างยากเย็นแสนเข็ญเขาหมดสิ้นเป้าหมายและกำลังใจในการใช้ชีวิตแค่อยู่ให้ผ่านพ้นไปวัน ๆ จากชายหนุ่มใบหน้าเกลี้ยงเกลาบัดนี้เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ผมยาวประบ่า ขอบตาดำคล้ำจากการอาการนอนไม่หลับ หน้าตอบ รูปร่างซูบผอมเพราะทานอะไรไม่ค่อยลง นอกจากแอลกอฮอล์ที่เขาแทบจะดื่มแทนน้ำบริษัทที่ผู้เป็นพ่อมอบให้ดูแลเขาก็ไม่สนใจจนคนเป็นพ่อต้องกลับไปดูแลเอง วัน ๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องหญิงสาวกับไปยังสะพานที่เธอจบชีวิตตัวเองใช้ชีวิตวนลูปอยู่แบบนั้นตลอดเจ็ดปี"หนูดาจากไปนานแล้วแกควรทำใจได้สักที ไม่ใช่ทำตัวเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ดูสภาพแกตอนนี้สิไม่เหมือนคนเลยสักนิด"ศรัณย์ที่กำลังเดินผ่านห้องโถงชะงักกับคำพูดของคนเป็นพ่อที่นั่งอยู่บนโซฟา หันไปสวนกลับด้วยน้ำเสียง

ระหว่างรอข้อมูลจากนักสืบสองสามวันศรัณย์ไม่สามารถอยู่แบบสงบได้เลย จิตใจมันกระวนกระวายจนนั่งรอเฉย ๆ ให้เวลาผ่านไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้ตอนหญิงสาวยื่นบัตรประชาชนให้ดูเขาเห็นที่อยู่ของเธอและจำได้ลาง ไม่รอช้าลุกจากที่นอนคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำวินาทีที่กำลังจะยกแปรงขึ้นแปรงฟันเขาก็พลันชะงักเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรังผ่านกระจกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวันนั้นหญิงสาวถึงดูตกใจมากเขาวางแปรงสีฟันลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบครีมทาก่อนโกนหนวดที่เก็บอยู่ในตู้ริมผนังมาละเลงลงบนหนวดเครา แล้วหยิบมีดโกนมาโกนจากใบหน้าที่รุงรังไปด้วยหนวดเครากลับมาเกลี้ยงภายในไม่กี่นาที เขายกมือขึ้นลูบหน้าตาเองแล้วถอนหายใจออกมาตลอดหลายปีมานี้เขาไม่ได้ดูแลตัวเองเลย พอมองตัวเองแบบตั้งใจจึงเห็นว่าใบหน้าหยาบกร้านและโทรมมากแค่ไหน ใต้ตาก็คล้ำจนเกือบจะเหมือนหมีแพนด้า หน้าตอบราวกับคนดูดยา ไหนจะผมที่ยาวรุงรังอีกเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ขับรถตรงไปร้านตัดผมทันที เขายอมลุกขึ้นมาดูแลตัวเองเพียงเพราะตอนไปหาหญิงสาวกับเด็กน้อยคนนั้นทั้งสองจะได้ไม่กลัว และอยากให้ทั้งสองเห็นเขาในสภาพที่ดูดีที่สุดหลังจากตัดผมเสร

หลังดูข้อความจากนักสืบคืนนั้นคืนทั้งคืนเขาไม่เป็นอันนอนเลยสมองเอาแต่คิดเรื่องนี้ซ้ำ ๆ ผ่านมาถึงครึ่งค่อนวันใหม่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดเฟซบุ๊คดู เลื่อนฟืดไปเรื่อย ๆ ก็สะดุดเข้ากับข้อความพาดหัวข่าวจากเพจเพจหนึ่งที่เขียนว่า'สามีหัวร้อนหลังจากตรวจดีเอ็นเอบุตรแล้วผลออกมาไม่ตรงกัน โกรธจนพลั้งมือทำร้ายภรรยาเจ็บหนัก'เขาสะดุดตรงคำว่าตรวจดีเอ็นเอความคิดบางอย่างพลันแวบเขามา เขานี่มันโง่จริง ๆ ทำไมถึงคิดไม่ออกว่าถ้าอยากพิสูจน์ตัวตนสองคนแม่ลูกแค่ตรวจดีเอ็นเอก็สามารถยืนยันได้แล้วทว่าดีใจได้แป๊บเดียวก็กลับมาคิดหนักเหมือนเดิม รู้วิธีพิสูจน์ตัวตนทั้งสองแล้ว แต่จะเอาของจากทั้งสองมาตรวจได้ยังไงนั่งใช้ความคิดสักพักก็นึกขึ้นได้ การเข้าหาลูกเธอก่อนน่าจะง่ายกว่า คิดได้ดังนั้นก็ลุกออกจากห้องโถงเดินไปขึ้นรถขับตรงไปยังโรงเรียนที่เด็กน้อยเรียนอยู่-โรงเรียนชาร์เตอร์-"ผมมาหาด.ญ คาริสา เกียรติกมลครับ"มาถึงโรงเรียนก็ติดต่อครูบอกชื่อเสียงเรียกนามของเด็กน้อยเพื่อขออนุญาติไปหา ซึ่งนับว่าโชคดีที่ข้อมูลที่นักสืบส่งมามีชื่อของเด็กน้อยด้วยทำให้เขาบอกกับครูของท

-คาเฟ่-เขาขับรถตามสองคนแม่ลูกมาจนถึงคาเฟ่สไตล์มินิมอลแห่งหนึ่ง แต่ไม่ได้ตามทั้งสองเข้าไปในคาเฟ่ทันทีนั่งอยู่ในรถราวยี่สิบนาทีจึงตามไปเพราะถ้าตามเข้าไปตั้งแต่แรกหญิงสาวคงพาลูกหนีกลับบ้านโดยที่ไม่ได้ทานอะไรเลยแน่ ๆเขาทำเหมือนว่ากำลังจะเดินผ่านโต๊ะที่ทั้งสองนั่งแล้วบังเอิญหันไปเห็น"อ้าว!...น้องริสา" แสร้งทักทายเด็กน้อยด้วยสีหน้าท่าทางประหลาดใจ"คุณลุง..." เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างแสดงท่าทีดีใจที่ได้เจอเขา ต่างจากคนเป็นแม่ จากที่ยิ้มอยู่ใบหน้าก็พลันบึ้งตึง มองมาที่เขาด้วยแววตาขุ่นเคือง"คุณอีกแล้วเหรอ""บังเอิญจังเลยนะครับ ได้เจอกันอีกแล้ว" รู้แก่ใจว่าเธอไม่สบอารมณ์ แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทักทายด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม แต่เหมือนเธอจะรู้ทันเขาสวนกลับมาทันควัน"ฉันว่าคุณตั้งใจมากกว่า ไม่ใช่บังเอิญ" มีหรือเขาจะยอมรับตีมึนหันไปเอ่ยกับเด็กน้อยแทน "ลุงขอนั่งด้วยนะคะน้องริสา"และไม่รอให้เด็กน้อยตอบก็หย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ อย่างถือวิสาสะ หันมองเด็กน้อยที่กำลังตักไอศกรีมทานอย่างอร่อยด้วยความเอ็นดู "อร่อยไหมคะ""อร่อยมากเลยค่ะ" เด็กน้อยตอบเสียงสดใสแล้วทานไอศกรีมต่อ ศรัณย์จึงหันมองร่างบอบบางที่นั่ง