All Chapters of ขังรักน้องสาวในนาม: Chapter 31 - Chapter 40

ก็อก ๆ!!"น้องดาอยู่ในห้องไหม"ไม่รู้ว่าเปลอหลับไปตอนไหนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงเคาะประตูดัง ตามมาด้วยเสียงเรียก"อยู่ค่ะพี่เจี๊ยบ" ตะเล็งเสียงตอบพลางหยัดกายงุกขึ้นนั่ง "มีอะไรรึเปล่าคะ""แม่น้องดากับคุณเกรียงศักดิ์กลับมาแล้วนะ แม่น้องดาเรียกให้ไปพบที่บ้านใหญ่""ค่ะ เดี๋ยวหนูไป" เธอตอบหน้านิ่งไม่ได้รู้สึกดีใจที่แม่กลับมาสักนิดเหตุผลก็รู้ ๆ กันอยู่เธอลุกจากที่นอนเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ จากนั้นก็เดินไปยังบ้านใหญ่ มาถึงห้องโถงเห็นทุกคนนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแม่ของเธอนั่งกับคุณเกรียงศักดิ์ ศรัณย์นั่งข้างแป้ง และเจซนั่งข้างแป้งอีกฝั่งกำลังพูดคุยกัน เธอถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเกรียงศักดิ์กับแม่ยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม"หวัดดีค่ะลุงศักดิ์ หวัดดีค่ะแม่""มือไปโดนอะไรมาหนูดา" เกรียงศักดิ์ไม่ได้รับไหว้เพราะมัวสนใจมือของเด็กสาวที่มีผ้าก็อตพันอยู่ เช่นเดียวกับเกสรพอเห็นเธอก็รีบลุกไปหาบุตรสาวแล้วจับมือข้างที่มีผ้าพันแผลมาดู "โดนอะไรมาลูก"ดาริกาเหลือบมองตัวต้นเหตุที่เริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีแวบหนึ่ง ก่อนเปล่งเสียงตอบ "หนูซุ่มซ่ามเองแหละค่ะ เผลอทำน้ำร้อนหกลวกมือตัวเอง"เธอเ

"อื้อ.."ศรัณย์กดจูบเรียวปากอิ่มไม่ให้เธอพูดอะไรออกมาได้อีก ขณะที่มือถลกชายเสื้อยืดบนร่างบอบบางขึ้นไปกองบนเนินอก ก่อนจะเค้นคลึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นผ่านบราเซียลูกไม้สีเนื้อหนักสลับเบาตามแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในกาย"อื้อ" ดาริกาไม่ได้ยินยอมดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้อาณัติคนใจร้ายแม้รู้ว่าพยายามไปก็เปล่าประโยชน์เขาบดจูบชอนไชลิ้นเข้ามารัดรึงกับลิ้นเธอ มือบีบขยำหน้าอกราวกับจะให้แตกคามือ ตักตวงความสุขจากโพรงปากฉ่ำจนสาแกใจศรัณย์จึงผละริมฝีปากออกหยัดกายลุกขึ้นนั่งจัดการจับชายเสื้อยืดที่กองบนเนินออกถลกขึ้นทางศีรษะ แต่เธอกลับไม่ให้ความร่วมมือไม่ยอมยกศีรษะให้เขาถอดเสื้อออก หนำซ้ำยังใช้มือผลักไสพัลวัน"อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปนะคุณศรัณย์"เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงในเมื่อให้ถอดดี ๆ ไม่ชอบก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยแคว่ก!เสื้อยืดตัวเก่งของดาริกาถูกฉีกจนขาดเป็นสองชิ้น ก่อนเขาจะกระชากออกให้พ้นร่างบอบบางเขวี้ยงทิ้งสุดแรงไม่สนว่ามันจะตกอยู่ที่ไหน"คุณศรัณย์!!" ดาริกาทั้งตกใจทั้งโกรธกับการกระทำของคนร้ายกาจ รัวกำปั้นทุบตีอกแกร่งสุดแรง "คุณมันก็ดีแต่ใช้กำลัง ทำไมคุณถึงเป็นคนร้ายกาจได้ขะ.."เสียงก่นด่าถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่

ดาริการ้องไห้จนตาบวมปูดและรู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิด เธอลุกจากเตียงเดินไปล้างหน้าหน้าตาในห้องน้ำ จากนั้นก็ลงไปชั้นล่างเพื่อหายาทานแม้ไม่พร้อมจะเจอหน้าใครก็ตามแต่หากทนต่อไปก็ไม่ไหว สองเท้าเล็กที่กำลังก้าวลงบันไดชะงักเล็กน้อยเมื่อมองไปเห็นผู้ชายใจร้ายนั่งอยู่ที่ห้องโถง สองมือกำกางเกงแน่นพยายามข่มความรู้สึกโกรธและเสียใจ สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วเดินตรงไปหาเขาเพื่อคุยเรื่องคลิปให้รู้เรื่อง"คุณผิดสัญญา" เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าร่างสูงแล้วจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาแข็งกระด้างทำคนที่สายตาจดจ่อบนหน้าจอมือถือตวัดสายตาขึ้นมองเจ้าของเสียงพูด คิ้วเข้มขมวดชนกันเมื่อเห็นรอยแดงบนแก้มซ้ายคล้ายกับรอยฝ่ามือ แต่เสี้ยวนาทีคิ้วก็กลับมาตรงเหมือนเดิมไม่คิดถามแม้สงสัย"ต้องโทษแม่สารเลวของเธอที่ยั่วโมโหฉัน" มองสบดวงตาแข็งกระด้างพลางเหยียดยิ้มมุมปาก "ป่านนี้แม่เธอกับพ่อฉันคงทุกข์น่าดูที่รู้ว่าลูกสาวสุดที่รักโดนฉันเจาะไข่แดง""คุณมันเลว!" คำพูดหยาบคายทีุ่ดจากริมฝีปากหยักทำดาริกาโกรธจนตัวสั่น "ในเมื่อคุณไม่รักษาสัญญา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งคุณอีกฉันจะไปอยู่ที่อื่น""ไปสิ แต่ถ้าฉันเกิดมือลั่นทำคลิปหลุดขึ

วันต่อมาแกร๊ก!เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ดาริกาละสายตาจากหน้าจอมือถือมองไปที่ประตู รอยยิ้มหวานผุดขึ้นประดับใบหน้าอิดโรยบาง ๆ เมื่อเห็นหน้าแยมกับมิ้นท์สองเพื่อนสาวที่รัก เธอเพิ่งส่งไลน์ไปบอกว่าอยู่โรงพยาบาลไม่ถึงสองชั่วโมงทั้งสองก็มาแล้ว"พี่โจ?" สองคิ้วสวยพลันขมวดมุ่นเมื่อเห็นหน้าอีกคนที่เข้าประตูตามหลังสองเพื่อนสาวมา เธอบอกแค่เพื่อนสาวนิแล้วรุ่นพี่หนุ่มมาได้ยังไงกัน"พอดีเจอพี่โจที่มหาลัยเมื่อกี้ พี่โจถามว่าแกไปไหนพวกเราเลยบอกว่าอยู่โรงบาลพี่โจเลยขอมาเยี่ยมแกด้วย" แยมพออ่านสีหน้าเพื่อนสาวออกเลยอธิบายพร้อมเดินไปหยุดข้างเตียง มิ้นท์เดินมายืนข้าง ๆ ส่วนโจเดินอ้อมไปยืนริมเตียงอีกฝั่ง"เป็นไงบ้างเรา เห็นน้องแยมบอกว่าปวดหัวจนต้องเข้าโรงบาล ดีขึ้นบ้างยัง" โจมองหน้ารุ่นน้องสาวด้วยความเป็นห่วง ใบหน้ารุ่นน้องสาวดูอิดโรยและหม่นหมองมากผิดจากที่เจอกันครั้งก่อนสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว" ดาริการะบายยิ้มให้รุ่นพี่หนุ่มบาง ๆ ทั้งที่ในใจทุกข์ระทมพอคิดว่าพรุ่งนี้จะได้กลับบ้านโรงพยาบาลไม่ใช่ที่ที่เธออยากอยู่ แต่ตอน

วันต่อมาดาริกาได้ออกจากโรงพยาบาลประมาณช่วงบ่ายโดยคนที่มารับเธอกับแม่คือเกรียงศักดิ์ เธอควรดีใจที่ได้กลับบ้าน แต่ไม่เลยความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมถ้าเลือกได้เธออยากอยู่โรงพยาบาลต่อมากกว่า "ตอนเย็นผู้ใหญ่ทางฝั่งนู่นจะมาคุยเรื่องการแต่งงานนะ หนูดาเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ"คำบอกล่าวจากเกรียงศักดิ์ที่กำลังขับรถอยู่ทำให้หัวใจดวงน้อยปวดหนึบ น้ำสีใสพลันเอ่อคลอดวงตาจนเธอต้องรีบหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถกลัวว่าเกรียงศักดิ์กับแม่ที่นั่งคู่กันด้านหน้าเห็นนี่เธอต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก หนำซ้ำยังไม่รู้จักจริง ๆ เหรอ ทำไมทุกอย่างจึงมาถึงจุดนี้ได้มันเป็นเพราะแม่เพราะเธอหรือเพราะชายหนุ่มกันแน่ แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะใครสุดท้ายคนที่รับกรรมก็มีแค่เธอคนเดียว ทำไมถึงเป็นเธอที่ต้องแบกรับทุกอย่างเธอปิดตาลงพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่สุดท้ายมันก็ยังรินไหลออกมาอยู่ดี หลายวันมานี้ไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่ร้องไห้เหมือนกับน้ำตาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้วความสุขหน้าตาเป็นยังไง และให้ความรู้สึกยังไงเธอไม่ได้สัมผัสมันมาหลายเดือนแล้วจนเริ่มจำไม่ได้เปลือกตาบางปรือขึ้นเมื่อรถจอดนิ่ง เธอลอบถอนหายใจออกมาครั้นเห็