All Chapters of ขังรักน้องสาวในนาม: Chapter 11 - Chapter 20

เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงทำให้อารมณ์ของคนทั้งสองขุ่นมัวอยู่โดยเฉพาะศรัณย์ที่ตวัดสายตาดุดันจ้องหน้าหญิงสาวอยู่บ่อยครั้งระหว่างนั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารจนแป้งว่าที่คู่หมั้นสาวสังเกตเห็น"พี่ศรัณย์มีอะไรกับน้องดาริการึเปล่าคะ เห็นมองอยู่หลายครั้งแล้ว" เธอมองหน้าทั้งสองสลับกันด้วยความสงสัยจึงทำให้ศรัณย์รีบดึงสายตากลับมามองหน้าว่าที่คู่หมั้นสาว"ไม่มีอะไรครับ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาอ่อนโยน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ต่างจากก่อนหน้านี้สิ้นเชิง"แป้งก็นึกว่ามีอะไรซะอีก" แป้งระบายยิ้มอ่อน ๆ แล้วจึงก้มหน้าทานข้าวต่อไม่คิดสงสัยอะไรอีก สวนทางกับดาริกาที่แอบหัวใจเต้นแรงด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่มเมื่อหญิงสาวไม่มีท่าทีสงสัยอะไรอีกก็ทำให้โล่งใจขึ้นมาหน่อย เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกคนตวัดสายตามองเธออีกครั้งทำให้สองสายตาสบประสานกันเธอมองสบตาเขาเพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้นก็เบี่ยงหน้าไปทางอื่นไม่อยากจะมองหน้าคนใจร้ายให้เจ็บใจกระทั่งเสียงของหญิงสาวดังขึ้นจึงหันกลับมามองอีกครั้ง"พี่ศรัณย์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะหากแป้งจะพาเพื่อนมาอยู่ด้วยสักพัก""

การออกมาใช้ชีวิตข้างนอกโดยไม่มีตระกูลพทักษ์ธรานนท์ซัพพอร์ตสำหรับดาริกามันไม่ง่ายเลยจริง ๆ เธอต้องอยู่ห้องเช่าเก่า ๆ แคบ ๆ มันน่าอนาถกว่าห้องพักสำหรับคนใช้ที่บ้านพิทักษ์ธรานนท์อีก กลางวันต้องแบกสังขารไปเรียน ส่วนกลางคืนต้องไปทำงานที่บาร์ เดินเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มให้ลูกค้าจนขาเป็นเกลียวเหนื่อยสายตัวแทบขาด กว่าจะเลิกงานก็ตีสองทุกคืน ผ่านไปแค่ห้าวันเธอก็ได้รู้ซึ้งแล้ว แต่สิ่งที่ทรมานสุดคือต้องทนต่อความคิดถึงที่มีต่อผู้ชายใจร้ายทั้งที่เขาร้ายแสนร้ายกับเธอเพียงใดหัวใจไม่รักดีก็ยังเลิกรัก เลิกคิดถึงเขาไม่ได้ทว่าคนอย่างเธอยอมทรมานเพราะความคิดถึงดีกว่ากลับไปให้เขาเหยียบย่ำหัวใจ และคนอย่างเธอไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ อยู่แล้วต่อให้หนักหนากว่านี้ก็จะไม่หวนกลับไปขอความช่วยเหลือจากะิทักษ์ธรานนท์เด็ดขาดจะทำให้ผู้ชายใจร้ายเห็นว่าไม่มีพิทักษ์ํรานนท์เธอก็สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง"สภาพแกไม่ไหวเลยยัยดา" เสียงพูดของมิ้นท์ทำให้ดาริกาที่นั่งสัปหงกอยู่ในห้องเรียนรู้สึกตัว พยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมองหน้าเพื่อนสาว"ใช่..ฉันง่วงมากเลย" เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเนื่อย ๆ ใบหน้าแสดงออกถึงความง่วงงุนและเหน

"ฉันคิดว่าเธอจะมีทางไปที่ดีกว่านี้ซะอีก..ที่ไหนได้ร้อนเงินจนต้องมาทำงานแบบนี้เลยเหรอดาริกา" เสียงอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นทำให้ร่างบางที่เริ่มนั่งตัวโครงเครงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปหันมองทางต้นเสียง พยายามเพ่งสายตาพร่าเบลอมองร่างสูงที่ยืนจังก้าตรงหน้า"พะ..พี่ศรัณย์เหรอ" สองคิ้วขมวดมุ่นแสดงออกถึงความไม่พอใจชัดเจนเมื่อรู้ว่าคนที่ยืนอยู่เป็นคนที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในจุดนี้ "มันเรื่องของน้องดา พี่ศรัณย์ไม่ต้องมายุ่ง" ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือความโกรธความเสียใจที่สุ่มอยู่ในอกกันแน่ทำไมให้เธอพูดไปแบบนั้น สรรพนามที่พูดคุยก็เปลี่ยนไปตามความเคยชินในเมื่อก่อน"เราไปต่อที่อื่นกันดีไหมคะคุณศิวัฒน์" ว่าจบก็หันไปซบหน้ากับไหล่ลูกค้าวัยสามสิบกลาง ๆ พลางใช้มือลูบไล้แผงอกอย่างยั่วยวนจงใจประชดอีกคน"ดาริกา!"การกระทำนั่นทำให้สติ และความอดทนของศรัณย์ขาดผึ่งพุ่งเข้าไปจับหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก ก่อนออกแรงกระชากจนตัวเธอลอยละลิ่วเข้ากระแทกอกแกร่งจัง ๆ"อ๊ะ.." แรงกระแทกทำร่างบอบบางเจ็บไม่น้อย แต่ยังพยายามรวบรวมสติที่ถูกครอบด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ และแรงที่มีเพียงน้อยนิดสะบัดมือออกจากการจับกุม"ปะ..ปล่อย

"ปล่อยให้เธอไปเป็นของคนอื่นเหรอ ไม่มีทางดาริกา...อย่าฝัน" คำเว้าวอนจากริมฝีปากอิ่มไม่มีผล เมื่อศรัณย์ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่ายังไงคืนนี้เขาจะทำให้หญิงสาวเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ เธอจะได้โบยบินออกจากกรงของเขาไม่ได้อีก มันอาจจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่เรื่องอะไรเขาต้องปล่อยเธอไปไม่เปิดโอกาสให้คนใต้ร่างที่กำลังหน้าเหวอกับคำพูดของเขาปฏิเสธ บดจูบบนกลีบปากอิ่มอีกครั้ง ส่งเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากเล็กที่กำลังส่งเสียงร้องอื้ออึงในลำคอทุ่มน้ำหนักลงทาบทับร่างบอบบางใต้อาณัติที่กำลังดิ้นเร่า ๆ ไม่หยุด ขณะที่มือทั้งทุบตีทั้งจิกทึ้งแผ่นหลังที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตพัลวัน แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด จิตใจจ่อจดอยู่กับโพรงปากแสนหวานที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางยิ่งกระตุ้นเลือดลมให้พลุ่งพล่าน ยิ่งบดจูบกลีบปากอิ่มขณะที่ลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจตามอารมณ์กระสันที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ "อื้อๆ.."จูบของเขาดุเดือดและร้อนแรงทำดาริกาหายใจแทบไม่ทันต้องส่งเสียงทักท้วงในลำคอก่อนที่เธอจะถูกเขาจูบจนขาดใจตาย เธอรีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระ ก่อนร่างกายจะสะดุ้งเ

ดาริการู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ๆ ของอีกวันด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวโดยเฉพาะกลางกายสาวที่ถูกคนใจร้ายรังแกซ้ำ ๆ จนนับครั้งไม่ถ้วน หันมองที่นอนข้าง ๆ กลับพบแค่ความว่างเปล่า ภายในห้องนอนไร้เงาของอีกคนแล้ว รู้สึกเหมือนเขาได้แล้วทิ้งขว้างยังไงไม่รู้ แต่มันให้ความรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เพราะตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานะระหว่างเธอกับเขาคืออะไร ได้แต่ภาวนาว่านี้จะเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้ายหวังว่าเขาจะยอมจบเพราะได้สิ่งที่ต้องการแล้ว แม้มันจะเจ็บปวดแต่ก็ต้องยอมรับแล้วเดินหน้าต่อไปให้ได้ "สู้ ๆ ดาริกาเธอผ่านมันไปได้อยู่แล้ว" เธอถอนหายใจหนัก ๆ พลางหยัดกายลุกขึ้นนั่ง พยายามสลัดความรู้สึกแย่ ๆ ออกจากสมอง ฝืนพาร่างเปลือยเปล่าลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วออกมาเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาอย่างถือวิสาสะเพื่อหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้เพราะชุดของเธอไม่หลงเหลือแม้แต่เศษซากให้เห็นภายในห้องคาดว่าเขาคงเอาไปทิ้งแล้ว ตอนนี้พอหาอะไรใส่ออกไปจากที่นี่ได้ก็ใส่ไปก่อน เธอหยิบเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่ออกจากราวมาลองสวมดู ไม่รู้ว่าเธอตัวเล็กไปหรือเสื้อเขาใหญ่มากพอใส่จึงดูเหมือนเดรสความยาวเลยเข่าขึ