All Chapters of ท่านอ๋องข้าไม่อยากเป็นสตรีอันสูงศักดิ์: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 28ชินอ๋อง (หานเซียว)บ่ายวันถัดมา ครัวมิ่งหลันเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเค็มของเนื้อหมูหมักที่กำลังตากแดดบนตะแกรงไม้ไผ่เรียงรายเต็มลาน ซูเม่ยและเสี่ยวจู ผลัดกันดูชิ้นเนื้อ พลางไล่พวกแมลงไม่ให้ตอม มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“มีสารจากจวนหวังอ๋อง” เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของทหารดังขึ้นจากทางเข้าครัวหลวง ทหารร่างใหญ่กล่าวพลางยื่นตราประทับของหวังอ๋องออกมาซูเม่ยสะดุ้งเล็กน้อย ส่วนฮวาอิงที่ได้ยินเพียงเดินออกมามองด้วยสายตาเรียบนิ่ง“อ่านได้เลยเจ้าค่ะ” ฮวาอิงก้มหน้าเพียงเล็กทหารเปิดม้วนสาร “ท่านอ๋องแจ้งว่าต้องการให้ข้าเป็นตัวแทนท่านตรวจสอบการ ถนอมอาหาร ที่แม่นางฮวาอิงกล่าว หากทำได้จริงให้ข้ากลับไปรายงานขอรับ”“ได้สิ งั้นตามข้ามาเจ้าค่ะ” ทหารพยักหน้าก่อนจะเดิมตามนางไปยังลานตากที่ละลานตาไปด้วยเนื้อและปลาฮวาอิงหยิบเนื้อหมู และปลาที่ตากแดดได้สองวันแล้วขึ้นมา“นี่คือเนื้อหมูที่เราเตรียมไว้ มันสามารถเก็บไว้ได้นานไม่เสียหาย เพราะผ่านทั้งการหมัก และการตากแดดไล่ความชื้นออกไปแล้ว”ทหารยักคิ้วสูงด้วยความสงสัย “ไม่เสีย? โดยปกติเนื้อจะเน่าภายในสองสามวัน”ฮวาอิงไม่ตอบ แต่ยกเนื้อ

ตอนที่ 30งานเลี้ยงเงามืดท้องพระโรงรองของวังหลวงในยามค่ำ ถูกแปรสภาพเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง เชิญเหล่าขุนนางระดับสูงจากหลายฝ่าย หลังจากมีข่าวลือเรื่องเสบียงชายแดน และการทดลองถนอมอาหารแพร่ออกไปในหมู่ขุนนาง งานเลี้ยงในครั้งนี้ดูจะมีจุดมุ่งหมายซ่อนอยู่มากกว่างานเลี้ยงรับรองทั่วไปนักเสียงเครื่องสายบรรเลงเบา ๆ แสงโคมกระดาษเรียงรายตลอดแนวระเบียงห้อง แต่กลับไม่มีผู้ใดดื่มกินด้วยความสบายใจนักบนตั่งทองด้านหน้าสุด ชินอ๋องมาในชุดคลุมเทาเข้ม องครักษ์คนสนิทยืนเคียงข้าง หน้าตาเรียบเฉยเหมือนไม่ได้สนใจใคร ทว่าดวงตานั้นกลับจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของผู้คนในห้องรับรองด้านซ้าย หวังอ๋องผู้เยือกเย็นในชุดสีน้ำเงินเข้ม วางมือบนขอบโต๊ะต่ำตรงหน้า ดวงตาคมกริบมองทอดไปยังท้องพระโรงรองเช่นกันไม่นานนัก กลุ่มขุนนางฝ่ายซ้าย ฝ่ายขวา ก็มาถึง โดยมี อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายซ่งหยาง ในชุดสีดำสนิท อัครเสนาบดีฝ่ายขวาเฉินหง หน้ายิ้มพูดจาเยาะเย้ยเล่นลิ้นตามเคย และกลุ่มทหารนำโดยแม่ทัพใหญ่หนิงอ๋อง ผู้เพิ่งกลับจากชายแดนไม่ถึงเดือนเข้าร่วมด้วยชุดคลุมของหนิงอ๋องสีเขียวเข้มผ้าหยาบแบบทหาร เขาก้าวเข้ามาโดยไร้เสียงประกาศใด ๆ จากขันที ทว

ตอนที่ 32ก่อนรุ่งอรุณแห่งผลลัพธ์ยามซื่อ ค่ำคืนที่ลมพัดแผ่วเบาเย็นสบาย แสงเทียนจากโคมส่องภายในเรือนรับรองที่จัดไว้ให้เฉพาะสำหรับนาง ทั้งเรือนเงียบเชียบ มีเพียงเสียงพู่กันเสียดสีกับกระดาษ และเสียงเดินไปมาของสาวใช้คนสนิทอย่างซูเม่ยฮวาอิงนั่งหลังตรงอยู่ตรงกลางห้องในชุดเรียบง่าย ผมถูกรวบขึ้นสูงอย่างลวก ๆ มีปิ่นไม้สอดไว้หลวม ๆ เท่านั้นในมือนางคือพู่กันด้ามเรียว ที่ขีดเขียนรายงานเบื้องต้นไปบางส่วนแล้ว บัดนี้เหลือเพียงหน้าสุดท้าย หน้าแห่งการสรุปผล ที่จะถูกส่งให้หวังอ๋องในยามเช้าซูเม่ยยกน้ำชาอุ่น ๆ มาวางไว้ข้าง ๆ นาง ก่อนจะเดินนั่งใกล้ไม่ห่างนัก คอยเปลี่ยนน้ำหมึกให้ และเฝ้าดูผู้เป็นนายเขียนลงกระดาษทีละตัวอักษรอย่างตั้งใจวันที่เจ็ดของการทดสอบการถนอมอาหารเสบียง ฮวาอิงเม้มปากนิด ใบหน้าคิ้วขมวดหน่อยแสดงถึงความตั้งใจเพื่อให้เขียนออกมาให้ดีที่สุดผลการถนอมเนื้อสดโดยหมักเกลือกับตากแดดให้แห้ง ยังคงคุณค่าทางรสชาติได้อย่างดี เมื่อนำไปลองทำเป็นอาหารพร้อมปรุงในภาวะฉุกเฉิน สามารถนำไปทอดหรือย่างได้โดยไม่เสียรสเนื้อ กลิ่นและสัมผัสยังคงใกล้เคียงกับเนื้อสดยามปรุงสุก แถมความอร่อยยังเหมาะที่จะกินกับข้าวสวยร

ตอนที่ 34ร่มคันเดียวกลางฝนยามเช้าในเมืองหลวงวันนี้ ลมโชยแผ่วอ่อนให้ได้กลิ่นหอมจากร้านน้ำชาริมทางลอยแตะจมูก ช่วยปลุกบรรยากาศให้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้นท้องฟ้าวันนี้โล่งโปร่งไร้เงาเมฆฝนเหมือนหลายวันก่อน พ่อค้าแม่ค้าต่างจัดของขึ้นแผงกันอย่างคึกคัก เสียงเจรจาต่อรองราคายังคงเช่นเดิม พานทำให้ความรู้สึกของฮวาอิง นึกถึงช่วงที่ต้องปลอมตัวเป็น หลินหยาง ขายขนมไทยก่อนหน้านั้นวันนี้ฮวาอิงออกมาซื้อวัตถุดิบเพื่อทำขนมถวายแด่ฮองเฮา นางสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์สมฐานะตำแหน่งพิเศษมากขึ้น เพียงแต่ยังคงสวมผ้าปิดหน้าลายดอกเหมยไม่เผยใบหน้ามากนักส่วนซูเม่ยเดินอยู่ข้าง ๆ ถือตะกร้าไม้ไผ่สำหรับใส่วัตถุดิบ ทั้งที่นางมีตำแหน่งสูงในครัวหลวงและสามารถเอ่ยสั่งให้คนครัวออกมาซื้อได้ แต่นางกลับไม่ทำและประสงค์จะออกมาเดินตลาดเพื่อเลือกวัตถุดิบด้วยตนเอง“วันนี้ คุณหนูจะทำขนมอันใดถวายแด่ฮองเฮาเจ้าคะ?” ซูเม่ยเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี“ขนมสอดไส้” ฮวาอิงหันใบหน้าตอบซูเม่ย“เป็นขนมอย่างไรเจ้าคะ ข้าไม่เคยได้ยินอีกแล้ว”“เป็นขนมที่ข้าชอบมาก กลิ่นหอมใบเตยนวลกะทิและน้ำตาลเคี่ยว ด้านในสอดใส่มะพร้าวคั่วน้ำตาล เป็นขนมที่ดูธรรมดาแต่ทำให้คนกินแทบ

ตอนที่ 36ขนมที่ห่อด้วยใจฮวาอิงลืมตาตื่นท่ามกลางความเวียนศีรษะ และไอเล็กน้อย ที่ยังหลงเหลืออยู่“คุณหนูยังไม่หายดี อย่าลุกเลยเจ้าค่ะ นอนพักผ่อนก่อน” ซูเม่ยที่กำลังยกยาเข้ามา วางถาดแล้วรีบมาประคองฮวาอิงไว้แค่ก...แค่ก ฮวาอิงไอเบา ๆ มือแตะหน้าผากตนเองแล้วส่ายหน้า “ข้าดีขึ้นแล้ว เพียงแต่มึนนิดหน่อย ไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ”“แต่คุณเพิ่งกินยาได้เพียงครั้งเดียวเมื่อคืน...วันนี้ให้ข้าจัดการแทนเถิดนะเจ้าคะ หรือไม่ก็แจ้งท่านเฟยเทียนว่าขอเลื่อนวันถวายขนมไปก่อน ข้าเชื่อว่าฮองเฮาทรงเข้าใจ”ฮวาอิงยังคงส่ายหน้า“ข้าไม่อยากให้ฮองเฮาต้องรอคอยคนอย่างข้าเลย ข้ายกให้ใครทำขนมสอดไส้นี้ไม่ได้หรอกมันซับซ้อน และยังไม่ได้สอนใคร” เสียงพูดของนางแม้เบาบาง ทว่าแฝงความดื้อรั้นและแน่วแน่“แม่นางฮวาอิงฟื้นแล้วงั้นหรือ? แต่จากที่ข้าดูสภาพแล้ว แม่นางไม่ควรฝืนนะ” เฟยเทียนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าครุ่นคิด นางส่งสายตามองฮวาอิง ประเมินนางที่นอนซมแล้วยังดูซีดเซียวอยู่นักฮวาอิงประสานมือโค้งให้อย่างอ่อนน้อม“ท่านเฟยเทียน ข้าเคยสัญญากับฮองเฮา ว่าจะรับผิดชอบขนมถวายเมื่อวันก่อน มาวันนี้ข้าคงไม่อาจละทิ้งหน้าที่ได้ ข้าขอทำเถอะเจ้าค่