All Chapters of ท่านอ๋องข้าไม่อยากเป็นสตรีอันสูงศักดิ์: Chapter 1 - Chapter 9

บทนำ- วันวาน – เสียงล้อรถม้ากระทบหินถนนเมืองหลวงอย่างแผ่วเบา ทว่าในหัวใจของนางกลับดังกึกก้องไม่หยุดฮวาอิง เหยียดหลังตรง มือเรียวเกาะขอบหน้าต่างไม้สลักประณีต นางแหวกม่านใช้ดวงตาคู่หวานทอดมองกำแพงวังที่สูงลิบตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตา“ซูเม่ย...เมืองนี้ใหญ่โตนัก” เสียงนางเอ่ยด้วยถ้อยคำหวานหยดไปยังสาวใช้ของตน“เจ้าค่ะ คุณหนู ข้าก็ไม่เคยเห็นเมืองที่ใหญ่เพียงนี้เลยเจ้าค่ะ” สาวใช้ของนางเองก็ดวงตาเปล่งประกายไม่แพ้กัน“นี่เจ้าว่าไหม...หากข้าได้เป็นหนึ่งในสตรีที่ถูกเลือก…ได้เข้าเฝ้าแม้เพียงชั่วขณะ...บางทีชะตาข้าคงเปลี่ยนไปตลอดกาล...ซึ่งข้าหวังไว้เช่นนั้นจริง ๆ นะ...ซูเม่ย เจ้าว่าข้าจะถูกเลือกรึไม่”“คุณหนูสวยเพียงนี้ ต้องถูกเลือกแน่เจ้าค่ะ”“ข้าก็หวังไว้เช่นนั้น...ซูเม่ย หากข้าถูกเลือกคงดีต่อเมืองซ่างผิงไม่น้อย” นางยิ้มให้กับสาวใช้ ก่อนจะหันทอดสายตามองออกไปนอกรถม้าอีกครั้ง ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความฝันที่จะได้เป็นสาวงามที่ถูกเ

ตอนที่ 2เงามืดใน ตำหนักเย็นรุ่งอรุณของตำหนักเย็น ให้ความรู้สึกแตกต่างจากบ้านของพลอยในโลกเดิม แสงแดดสีอ่อนสาดผ่านม่านขาดวิ่นบาง ๆ ฉายให้เห็นฝุ่นคละคลุ้งเต็มอากาศพลอย ไพลิน หรือ ฮวาอิงในร่างใหม่ ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ทั้งที่ร่างกายอ่อนล้าแต่ความรู้สึกกลับกระปรี้กระเปร่าในคราวเดียวกันมันเป็นเช้าที่ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ ไม่มีเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ให้ทำตามกำหนดการใด ๆ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างบานเก่า ๆ และเสียงธรรมชาติรอบเรือนที่เงียบสงบเท่านั้น“เอาล่ะ ฉันไม่ได้ฝันไปจริง ๆ สินะ” พลอยพึมพำเบา ๆ ขณะหยัดตัวลุกขึ้นจากตั่งไม้เตี้ยอย่างระมัดระวัง เพราะร่างกายยังอ่อนแอมากนัก ตรงข้ามกับจิตใจที่ตั้งมั่นขึ้นกว่าวันวานหลังดื่มยาบำรุงที่ซูเม่ยต้มมาให้ เธอก็เริ่มเดินสำรวจตำหนักเย็นแห่งนี้อย่างจริงจังโดยมีซูเม่ยเดินตามไม่ห่าง นอกจากจะอยากรู้ว่าตนอยู่ที่ใดแล้ว เธอยังอยากหาสิ่งอื่นที่อาจเชื่อมโยงกับการทะลุมิติมาของตนเอง หรืออย่างน้อยก็ควรที่จะ

ตอนที่ 4เงาของโชคชะตาหอระฆังสูงของเมืองหลวงตีระฆังก้องกังวานยามชวี เป็นสัญญาณบอกเวลาให้ชาวเมืองเริ่มเก็บร้านค้า หรือแผงตามตรอกข้างทางในย่านฮวาอิงและซูเม่ยก็ไม่เว้นเช่นกัน หลังจากที่ขนมชั้นหมดเกลี้ยงในเวลาไม่นาน เหลือเพียงส่วนที่จะเก็บไว้กินเอง ทั้งคู่ก็รีบเก็บแผงร้านของตน ภาชนะและผ้าห่อขมวดแบกไว้บนหลังซูเม่ยเพราะนางไม่ยอมให้คุณหนูของตนทำ“วันนี้พวกเราขายดีเกินคาดเลยเจ้าค่ะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณหนูจะทำขนมหวานได้เก่งถึงเพียงนี้ ข้าติดตามคุณหนูมาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่เคยเห็นคุณหนูแตะต้องเตาไฟเลยด้วยซ้ำ ว่าแต่...คุณหนูไปร่ำเรียนตอนใดกันเจ้าคะ?” ซู่เม่ยเอ่ยด้วยดวงตาเปล่งประกาย มือทั้งสองจับหูหิ้วตะกร้าสานแบกหลัง“เอ่อ...ข้า...ก็เรียนที่สำนักศึกษาในเมืองซ่างผิงน่ะสิ”“อ่อ...ที่แท้สำนักศึกษามีเรียนนอกตำราด้วยสินะเจ้าคะ บ่าวเป็นเพียงไพร่ มิเข้าใจตำหรับตำราหรอกเจ้าค่ะ”“ฮ่ะ...ฮ่ะ...” ฮวาอิงหัวเราะกลบเกลื่อน“คุณหน

ตอนที่ 6ศึกปะทะเชิงณ แผงขายขนมเล็ก ๆ ของฮวาอิง ที่สวมรอยเป็น หลินห‍ยาง ถูกตั้งขึ้นอย่างคล่องแคล่วเช่นเคย ขนมชั้นตอนนี้มีสีหลากหลาย เรียงรายอย่างประณีตในถาดหวายเล็ก ๆ มีผ้าลายดอกเหมยคลุมไว้กันแมลงตอม ดูสะอาดสะอ้านกว่าใคร“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนู...เอ่อ...คุณหลิน” ซูเม่ยกระซิบแผ่ว หลังจากจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยฮวาอิงพยักหน้าเบา ๆ พลางปรับผ้าคลุมหน้าให้ปิดดวงตาอีกนิด วันนี้นางให้ซูเม่ยสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับตน พร้อมผ้าคลุมหน้าบางเบา เพื่อหลอกตาคนสะกดรอยให้สับสน“จำไว้นะซูเม่ย ถ้ามีใครจ้องมากกว่าหนึ่ง เราจักเก็บแผงแล้วอ้อมกลับไปโรงเตี้ยมร้างดั่งเคย” ฮวาอิงพูดเสียงต่ำ ขณะมือยังคีบขนมวางให้เรียบร้อย“เจ้าค่ะ”เพียงตั้งแผงได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ลูกค้าประจำเริ่มแวะเวียนมาอุดหนุน คนชรา เด็กน้อยร้านน้ำชา หรือแม่ค้าร้านใกล้เคียง ต่างยิ้มให้ ฮวาอิงอย่างคุ้นเคยขณะบรรยากาศคล้ายจะเป็นไปตามปกติ บุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งก็ก้าวมาหยุดยืนหน้าร้าน เขาสวมเสื้อผ้าอาภรณ์เนื้อดี แม้จะพยายามคลุมหมวก แต่ท่วงท่าการเดิน การยืน หรือแม้แต่ท่ายกมือกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายผู้มีฐานะชัดเจน“ขนมนี่...หน้าตาแปลกดีนะ” เขาย่อตัวล

ตอนที่ 7เสียงกระซิบในตำหนักเย็น เสียงฝีเท้าของฮวาอิงและซูเม่ยดังแผ่ว เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงหน้าประตูตำหนักเย็นในมุมอับสายตาของคนในวังหลวง นางยังคงสวมชุดผ้าหยาบปลอมตัวเป็น หลินห‍ยาง แม่ค้าขนมชั้น แห่งตลาดในเมืองหลวง ขณะที่ในมือของซูเม่ยแบกตะกร้ากลับมาพร้อมผลกำไรเพียงเล็กน้อยในวันทว่ายังไม่ทันได้ก้าวพ้นประตูบานไม้เก่า กลิ่นความวุ่นวายกลับตลบตึงออกมาจากภายในตำหนักเสียงฝีเท้าผู้คนวิ่งพล่านในตำหนักเย็น ซึ่งปกติควรเงียบงันดั่งป่าช้า ฮวาอิงกับซูเม่ยชะงักฝีเท้า พลันสายตาเหลือบเห็นสาวใช้สองนางของตำหนักอื่นกำลังเปิดประตูห้องเรือนของนางโดยพลการ ค้นข้าวของอย่างไม่เกรงใจ“นั่นเจ้าทำอะไร!” ซูเม่ยร้องตวาด สีหน้าเผือดลงทันทีสาวใช้อีกคนหันกลับมาพร้อมห่อขนมชั้น นางชูขึ้นพลางยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน“เจ้าขโมยของจากโรงครัวหลักตำหนักเย็นแล้วเอาไปทำสิ่งนี้ขายงั้นรือ?”เสียงของนางทำให้คนในตำหนักเย็นหลายคนทยอยกันมุงดู ไม่เว้นแม้แต่ คุณหนูหลี่ บุตรสาวจากเมืองต้าเหอ ซึ่งพำนักที่นี่เช่นกัน นางเป็นคนผิวขาวจัด ดวงตารรีเรียวราวกับงู พริบตาเดียวก็ก้าวเข้ามายืนตรงหน้าฮวาอิง พลางก้มหน้ามองแสยะยิ้มอย่าง