All Chapters of โซ่ผูกรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ธีร์....ผมกลับมาที่คอนโดที่ผมไม่ได้อยู่มาเกือบสี่ปีแต่ห้องยังคงสะอาดเรียบร้อยเพราะผมจ้างแม่บ้านคอนโดให้มาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง ผมลากกระเป๋าเข้ามาในห้องแล้วล้มตัวลงนอนที่โซฟาด้วยความง่วงเพราะเมื่อคืนผมนอนไม่หลับหลังจากออกมาจากห้องนอนของเอย น้ำตาของเธอมันทำให้ผมเจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งกลับมาที่นี่มันก็ยิ่งทำให้ผมหวนคิดไปถึงวันที่ผมทำร้ายเธอ วันนั้นที่เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับบอกว่าเธอท้องในวันนั้นผมพาผู้หญิงคนใหม่มานอนด้วยผมเห็นแววตาของเอยที่มองมาที่ผมอย่างเจ็บปวดผมดูออกแต่ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดแต่เป็นเพราะเธออ่อนแอเองเธอไม่ยอมรับความจริงว่าผมเบื่อเธอแล้วผมบอกเลิกเธอและไล่ให้เธอไปเอาลูกออกแต่เธอไม่ยอมเธอก้มกราบผมที่เท้าเพื่อร้องขอให้ผมเห็นใจแต่ผมมันเหี้ยผมมันไม่มีหัวใจผมปฏิเสธคำร้องขอของเธอ จนทำให้เธอทนไม่ไหวเธอเดินไปหยิบมีดมาแล้วกรีดแขนตัวเองอย่างไม่กลัวเจ็บ ผมยืนนิ่งอยู่กับที่พูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเอยจะกล้าทำผมมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากแขนของเธอ เอยหน้าเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆแต่สายตาของเธอยังจ้องมาที่ผมด้วยแววตาตัดพ้อและสิ้นหวัง เธอทรุดตัวลงไปกับพื้นผมก็รีบอุ

เอิงเอย....พอฉันเดินลงมาก็เห็นคุณย่ากำลังนั่งคุยอยู่กับธีร์โดยมีน้องไออุ่นนั่งหลับอยู่บนตักของเขา"เอยลงมาพอดีเลยคือพอดีย่ายังคุยธุระไม่เสร็จเดี๋ยวย่าจะให้ตาธีร์ไปส่งเอยกับน้องไออุ่นที่บ้านทีนะลูก""ไม่เป็นไรค่ะเอ่อคือเอยรอคุณย่าได้ค่ะไม่ต้องรบกวนธีร์เค้าก็ได้""แต่ย่าคุยนานนะลูกอีกอย่างย่าอาจจะต้องออกไปทำธุระข้างนอกต่ออีกย่ากลัวเอยจะรอนานให้ธีร์ไปส่งน่ะดีแล้วย่าจะได้เบาใจ"ในที่สุดฉันก็ต้องกลับบ้านกับธีร์ซึ่งตอนนี้เขากำลังอุ้มน้องไออุ่นไปนอนตรงเบาะหลังฉันมองดูเขาที่กำลังเอาผ้าห่มมาปูรองให้ลูกก่อนแล้วให้ลูกนอนเขาจัดแจงท่านอนของลูกเสร็จสรรพก่อนจะขึ้นมานั่งด้านคนขับฉันรีบหันหน้าออกไปมองด้านนอกทันที"จะกลับบ้านเลยหรือเปล่าหรือจะไปหาอะไรกินก่อน""กลับเลยดีกว่า""อืม" จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถแล้วขับรถออกไป ระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดอะไรทุกอย่างเงียบมีเพียงเสียงเพลงที่เขาเปิดเบาๆเท่านั้น"อื้ออออออแม่เอยขาาาา" เสียงของน้องไออุ่นเรียกหาฉันนั่นก็แสดงว่าแกตื่นแล้ว"เรากำลังจะไปไหนเหรอคะ""กลับบ้านค่ะลูก""เราไม่ไปบ้านของคุณลุงเหรอคะเมื่อเช้าคุณลุงบอกว่าจะพาน้องอุ่นไปดูบ้านของคุณลุงที่อยู่ข้างบนสูงๆต

ธีร์....ผมเดินออกมาหาลูกหลังจากจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเรียบร้อยแล้วแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตามเพราะผมไม่อยากทำให้ลูกสาวของผมสงสัยว่าผมเป็นอะไรทำไมถึงทำหน้าเศร้าน้องไออุ่นแกเป็นเด็กฉลาดเพียงแค่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของผมแกก็จะถามทันทีและผมต้องมีคำตอบให้แก"คุณลุงขามาเร็วๆค่าแม่เอยทำผัดไทยเสร็จแล้วอร๊อยยย อร่อยค่าาา" พอผมเดินออกมาลูกสาวตัวน้อยของผมก็รีบลุุกออกจากเก้าอี้แล้วมาดึงมือผมไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งบนโต๊ะมีผัดไทยกุ้งอยู่สองจานเป็นจานใหญ่หนึ่งจานซึ่งน่าจะเป็นของผมกับจานเล็กของลูกที่เอยกำลังตักป้อนอยู่ ตรงกลางโต๊ะมีต้มจืดถ้วยใหญ่วางไว้ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องผมเดินมานั่งแล้วมองดูอาหารตรงหน้ามันทำให้ผมคิดถึงเมื่อก่อนที่เอยมักจะทำให้ผมกินเป็นประจำเพราะเป็นเมนูที่ผมชอบมากที่สุดแต่พอมาระยะหลังที่ผมเริ่มเบื่อเธอเบื่อทุกอย่างที่เธอทำผมก็ไม่อยากกินหาเรื่องเอาไปเททิ้งทั้งที่เธอตั้งใจทำ ผมตักมันเข้าปากมันเป็นรสชาติที่คุ้นเคยนานแล้วสินะที่ผมไม่ได้กินอาหารฝีมือเธอ ผมก้มหน้าก้มตากินจนหมดจานเพราะผมไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้กินอาหารฝีมือเธออีกหรือเปล่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ที่เธอจะ

เอิงเอย......"แม่ขาคุณลุงอยู่ไหนคะน้องยังไม่เห็นคุณลุงเลย" ลูกสาวเงยหน้าถามฉันพร้อมกับมองไปรอบๆงานที่มีผู้คนมากมายเดินไปเดินมาเพื่อชมรถที่เขานำมาโชว์แต่ฉันเพิ่งสังเกตว่าส่วนมากจะมีสาวๆทั้งนั้นเพราะงานครั้งนี้เป็นการเกิปตัวบริษัทพร้อมกับเปิดตัวรถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดที่ธีร์สั่งเข้ามาจำหน่ายในประเทศซึ่งฉันเห็นราคาแล้วก็ต้องตกใจเพราะแต่ละคันราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้านซึ่งคนธรรมดาอย่างฉันคงไม่มีปัญญาซื้อมาขับอย่างแน่นอนทุกวันนี้ฉันก็ไม่ได้มีรถส่วนตัวจะไปไหนก็อาศัยรถของที่บ้าน แม้คุณย่าจะเคยถามซื้อรถให้แต่ฉันก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจท่านทุกวันนี้ที่ท่านเมตตาฉันกับลูกก็เป็นพระคุณมากพอแล้วฉันไม่กล้ารบกวนขอให้ท่านซื้อรถให้ฉันหรอกอีกไม่นานฉันก็อาจจะต้องกลับไปอยู่ที่น่านกับลูก"นั่นไงคะคุณลุงน้องเจอคุณลุงแล้ว เย้ เย้"พูดไม่ทันจบประโยคน้องไออุ่นก็รีบวิ่งไปหาธีร์ด้วยความดีใจโดยที่เขายังยืนคุยอยู่กับสายพิน"คุณลุงขาคุณลุงน้องมาแล้ว" พอลูกวิ่งไปหาเขาก็รีบก้มตัวลงแล้วอุ้มลูกขึ้นมากอดทันที"คิดถึงจังเลยครับ จุ๊บ จุ๊บ""น้องก็คิดถึงคุณลุงที่สุด จุ๊บ จุ๊บ" ฉันเดินตามมาแต่ยืนอยู่ห่างๆมองพ่อลูกหอมแก้มกันด้วยความดีใจ"

ธีร์...."น้องอุ่นคะ พ่อของน้องก็คือ..คุณลุงธีร์ค่ะ ลุงธีร์คือพ่อของน้องพ่อที่น้องรอคอยมานานพ่ออยู่ตรงนี้แล้วค่ะ"".............." มือน้อยๆที่กอดผมเอาไว้เริ่มคลายออกทีละนิดจนทำให้ผมเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีผมไม่กล้ามองหน้าลูกแล้วตอนนี้ไม่รู้เลยว่าลูกแสดงท่าทียังไงตอนที่ได้รู้ความจริงว่าผมคือพ่อ"พะ พ่อ ฮึก ฮึก คุณลุงคือพ่อของน้องจริงๆเหรอคะ ฮึก ฮึก" เสียงสั่นๆของลูกสาวของผมมันทำให้ใจของผมอ่อนยวบ"น้องรีบกอดคุณพ่อสิคะ" เอยบอกลูกผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองลูกทีละนิดแกกำลังจ้องหน้าผมแววตาของแกฉายแววความดีใจก่อนที่แกจะพุ่งเข้ากอดผมหมับ!!! เสียงกอด"ฮึก ฮึก ฮืออออ พ่อ คุณพ่อ คุณลุงคือพ่อของน้องอุ่น ฮืออออออ ฮืออออ""ลูก น้องอุ่นลูกพ่อ ฮือออออ ฮืออออ พ่อขอโทษ พ่อขอโทษนะครับที่เคยทิ้งหนูไป พ่อขอโทษ".ตั้งแต่จำความได้ผมเคยร้องไห้แค่ไม่กี่ครั้งครั้งแรกน่าจะเป็นตอนที่ผมยังเด็กที่ย่าเล่าให้ฟังว่าผมร้องไห้เพราะคิดถึงพ่อกับแม่จนย่าต้องมาคอยปลอบผมย่าบอกว่าพ่อกับแม่ไปอยู่บนสวรรค์เป็นเทวดานางฟ้าและกำลังมองลงมาที่ผมย่าบอกว่าพ่อกับแม่คงจะเสียใจที่เห็นผมร้องไห้และตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยร้องอีกเลยจนกระทั่งเมื่